What I Think About Stuff-why Haven't You Read This?

√

Every Book Ever, given form by Ryowazza.

Why Haven’t You Read This? Or You’re running out of excuses, fast.

There isn’t really much I can brag about

Except for my extensive knowledge of useless pop culture trivia

And my passion for comic books and books in general. I’m not big on video games, you see (pretty much gave up on them since 2007) and I’m not really a movie buff

I watched Scarface for the very first time last week and I’ve never even once watched a Rocky movie.

But books and comic books? Dear sweet Jesus, let me have at ‘em! I remember how my mother kept pestering me to start reading, back when I was 10 years old with my head on the clouds, kept telling me how awesome reading is and how I ought to start doing that and I kept coming with idiotic excuses.

In the end, through sheer, bloody-minded tenacity, she got me down to reading my very first book. Wanna know which book that was?

Come on, admit it. You thought it was going to be Huckleberry Finn.

War. Of the Goddamn. Worlds. Martian tripods with invisible laser beams stomping through 19^th century London. I remember how I started off the book, going: meh, this should help me pass the time till Goosebumps is on TV.

And then I saw this:

Psst! 10-year old me? Shit your pants yet?

I remember reading through the terrifying scene where the first Martian walks-crawls his way out of his pod and feeling this terrible chill run up my spine.

Long story short, I missed that Goosebumps episode, and pretty much the whole season, since well…how am I supposed to care about plant-monsters and aliens that keep trying to hard when they have to compete with Wells’ scary as fuck masterpiece?

As you can understand, I was immediately hooked. I went through Wells’ the Invisible Man in less than a week, then ripped my way across Verne’s Journey to the Center of the Earth and a number of other awesome stories.

13-year old me didn’t know what hit him.

Naturally, I went through Lord Of The Rings (not getting much of an impression out of it, mind you. 

 After all, I had just gone through a series of books detailing travelling through space and fighting iunhuman races WITH YOUR MIND) and a number of other fantasy series, but they didn’t quite fit the bill for me.

Except for Elric, which fit me like a three-piece suit molded around my body, made from intelligent polymers

You’ve read my little bit of how I got started with comic books back in my MiracleMan review, so I won’t be wasting your time with a lengthy introduction. The long and shot of the matter is this:

I absolutely fucking love reading.

This article is intended as a way for me to present to you a number of books which you may or may not have heard of. Hardcore fantasy, scifi and comic book readers might have recognized or read the titles and even scoff at my limited pretentiousness. To these people I will say:

There’s the comment section, sweetie. Why don’t you drop a line?

So let’s start off by categories. First and foremost:

SCIENCE FICTION:

Or Samurai Hacker Delivery Boy versus the World

Snow Crash is a book about a US that has lost its shit and slid down into chaos, allowing multi-national corporations to step in and take over, dividing the land and the market according to their whims. It is also a book about transhumanism and the human language. It’s also a book that shouldn’t be made into a videogame, because there isn’t one publisher out there with the balls to tackle its themes.

Unless it’s Valve, in which case I will play the shit out of it.

In Polish Science Fiction, Mind Blows You!

Inventions. Robots. Super-science. Escapades through physics and a dash of political commentary.  Machines that  can create anything starting with the letter N. General Insanity.

This is a book that deals with really heavy subject matter (such as the nature of free will, for instance), but reads like an old Soviet Animation Cartoon. It’s insane, but in controlled doses that serve to make it even more awesome.

And lo, it came to pass that man split unto three kinds and dared to cross the boundaries of his own universe.

Diaspora is the Penultimate novel on Transhumanism. It deals with the advances in technology in a distant future, where humanity has been split into three groups: the Fleshers (biologically enhanced humans), the Gleisners (robots with human brains) and the Citizens (digital humanoids who live in a super-powered version of the internet). 

It’s a story about mankind’s survival, of big dreams and great leaps. It’s a story full of wondrous imagery and the best hard scifi book I’ve read so far.

Immortal robots, men unto gods and the War on Mars. Also, free will.

People keep telling me I’m busting their balls over this book, which is a good thing because I won’t let up until every single member of the teeming masses of humanity has read it. It’s a book that is essentially a supercondensed form of the madness and depression of its time. But, like every successful scifi book, there is always light in the black. And you can’t get any more light (or any more black) that this.

FANTASY:

Hair-splitting…GO!

Though technically considered a scifi novel, the Lord of the Light’s science is…well…way too rubbery for me to consider it an actual book on fictional applications of scientific principles. It is, however, the quintessential book on the war of Good Vs Evil, of one man seeking to undo the status quo and of men and their deeds and how they may become as unto gods.

It’s also heavily influenced by Hindu mythology and that’s always a plus in my book.

Religious ethics and the responsibility of God toward Man and vice-versa? In my fantasy?

If you’ve never heard of Terry Pratchett (being stranded in a desert island since the 70’s and all that), then you should know that he is one of the most influential writers in fantasy fiction to this day. If you’re not planning to read through the legion of his work and have dared your friends to find his best book and at the same time the best book in the genre, then you can’t go wrong with Small Gods.

What is Small Gods? It’s a tale on the ethics and structure of religion, of ancient Greek and medieval philosophy, of Gods (petty and not-so-petty) and faith. It’s an exciting read and it hits your brain like a Mack truck.

I’m just gonna leave this here…

To paraphrase Tony Montana: Fuck Conan the Barbarian! And fuck the fuckin' Fellowship of the ring! Fuck 'em all! I bury those cock-a-roaches!

‘Nuff said.

Golems, trains, war, socio-political uprising.

I want to go on record and say I do not really like all of Mieville’s work. Hell, I hardly made it through the City and the City. But Iron Council is his best and greatest fantasy work. Why? Well because it’s trippy as fuck, has a great pacing, a lot of really cool scenes and it takes magic and the book’s pseudo-technology in levels that absolutely blew my mind.

Iron Council is one of those books that doesn’t seem to leave an impression, mostly because it burrows through your eyes in the ridge between the hemispheres of your brain and waits to pounce on your unsuspecting imagination when you least expect it.

HORROR:

Nine, ten, never sleep again…

Chuck Pallanhiuk is one of those writers I stumbled upon, being oblivious to his fame and all that and to be perfectly honest, I picked up haunted for its price-to-page count ratio. Then I shut up and kept throwing my money at him.

What is Haunted, you’ll ask? Haunted is a series of horrible stories about horrible people that deal with small horrors. Pallanhiuk’s work mostly deals with lives messed up due to such occurrences and Haunted is his greatest work on losers who nearly destroy everything and those around them.

Terrible things happen to good people.

If there’s anything the Japanese can pull of perfectly in fiction, it’s sci fi and horror. Oh dear God, the horror. I don’t know why Japanese writers always get me right where it goddamn hurts the most, but I can’t deny that they do it, most of the time. Zoo is one such case. It’s a collection of stories that range from chilling to plain old creepy and I loved them for it.

The story that launched a thousand evil AIs.

Just read the goddamn book. You don’t need people to spell this shit out for you and ruin everything.

Fuck you Mr. Lindquist. I Gave you my money and you gave me nightmares

The one and only book about vampires that made me care enough to read through it. And I fucking hate vampires.

HONORABLE MENTIONS:

These books, despite not making them in the must-reads, are just a few examples of writing styles and ideas I think people should really expose themselves much more to, in order to…well…inform themselves better in a literary manner.

Now, now, stop booing…

I fucking hate the Vampire Hunter D anime. I consider their premises idiotic and their art style all over the fucking place, lacking focus. The books hardly fare any better on this matter but you know what? 

They are written in the style of 20’s pulp magazines, with all the grandeur and over-the-topness they can muster. They’re not great, but they make for excellent, entertaining reads and I had a lot of fun by reading the text in a deep, radio-announcer voice and playing some old brass-band music in the background.

Rage…washing over me!

Ranbdom Acts of Senseless violence is an angry, angry book. It’s a book about a US in a state of economic collapse,  about people caught up in the middle of it, about blood and madness in the everyday life of an otherwise normal family. 

It’s a book about a country slowly but surely losing its mind. It also goes through five presidents in three years. Protip: not one of them gets a chance to resign.

The literary equivalent of taking a long piss after hours of fapping.

The single funniest, most unsettling book I’ve read since I went through Charlie and the Glass Elevator.

You know, the book where shape-shifting shoggots eat everyone on a space station. FOR KIDS!

And speaking of shapeshifting aliens…

I’ve got your number you slippery little bitch.

Ever seen John Carpenter’s the Thing? Was it scary? No? Of course it wasn’t because after all you could see the shit happening, couldn’t you? They didn’t solely take place inside the confines of your brain, where you can’t get away from them, no matter how far you run, am I right?

It’s not like reading this book is worse than the movie, since the monster suddenly gets tailored to turn into your own worst nightmare, right?

Right?

Addendum:

Fiction is all well and good, but I’d like to take a little bit more of your time to propose one last book for you to read and that’s

It’s a book that deals with the role of piracy and the free exchange of information in the modern world, as well as with the way piracy and the freedoms presented to us via the internet, technology and augmented reality have affected our society. 

Even if you aren’t a gadget-science-what have you buff, this book is a must read in the interests of understanding how popular culture and trends change society as a whole.

Σισσύφιες Επιστολές-Η Γέννηση του Άλεφ, μέρος 7ο

√

6500 μΕ, Άγνωστος Πλανήτης, εκτός καταγεγραμμένου Σύμπαντος.

Η Οόνα άνοιξε το στόμα της για να αναπνεύσει και ένιωσε το αίμα της να την πνίγει. Ένα μικρό ρυάκι κύλισε από τα χείλη της και έπεσε πάνω στα απομεινάρια του πάνελ ελέγχου του σκάφους.

Διαπίστωσε ότι δε μπορούσε να κινήσει τα πόδια της και ότι δεν ένιωθε σχεδόν καθόλου πόνο. Η λαμαρίνα που είχε ξεπηδήσει κατά την πρόσκρουση την είχε διαπεράσει από τη μία άκρη του στομαχιού της  την άλλη και είχε προφανώς τσακίσει τη σπονδυλική της στήλη, αλλά δεν ένιωθε και τόσο άσχημα.

Κοίταξε γύρω της και είδε ότι ο Τόνυ είχε συνθλιβεί από ένα κομμάτι του σκάφους που είχε αναδιπλωθεί και ήταν παγιδευμένος από τη μέση και κάτω, βλαστημώντας καθώς προσπαθούσε να αποσυνδέσει τα μεταλλικά του πόδια, προκειμένου να ξεφύγει. Ο Ραλφ ήταν άφαντος.

Προσπάθησε να μιλήσει, αλλά ξέρασε και πάλι χολή και αίμα. Μια δυσάρεστη μυρωδιά γέμισε τα ρουθούνια της, μια μυρωδιά από σάπιο φαγητό και κόπρανα, που σήμαινε πως η λαμαρίνα είχε διαπεράσει το έντερό της. Η χωνευμένη της τροφή και οι ακαθαρσίες της ξεχείλιζαν μέσα στο κυκλοφορικό της σύστημα και θα τη δηλητηρίαζαν.

«Οόνα; Είσαι καλά;» Ο Τόνυ τη ρώτησε, η φωνή του στα όρια της υστερίας.

«Έχω παγιδευτεί. Μπορώ να αποσυνδέσω τα εμφυτευμένα μέλη, αλλά δεν φοβάμαι ότι θα ανοίξω κάποια αρτηρία στο πόδια μου και θα αιμορραγήσω μέχρι θανάτου. Ο Ραλφ έχει εξαφανιστεί.»

Η Οόνα ένευσε καταφατικά και ένιωσε τον κόσμο να σβήνει γύρω της.

«Μη χάσεις τις αισθήσεις σου! Άκου, μπορώ να σε βοηθήσω, αλλά πρέπει πρώτα να βγω από δω! Θέλω να προσπαθήσεις να βρεις τον Ραλφ, και να τον κάνεις να έρθει εδώ! Αποκλείεται να έπαθε τίποτα στην πρόσκρουση. Οόνα, με ακούς;»

 Î¤Î¿Ï… ένευσε και προσπάθησε να ανιχνεύσει τον Ραλφ με το μυαλό της. Δεν της άρεσε αυτό που έκανε, όταν ήξερε πως το μυαλό του ανδροειδούς ήταν σαν ένα καζάνι γεμάτο γάτες που ζεματίζονται. Υπήρχε μία έμφυτη κακία, ένα μίσος στο μυαλό του, που την έκανε να νιώθει βρώμικη και αδύναμη όποτε το ένιωθε. Δεν ήταν το μυαλό ενός φονιά, για αυτό ήταν σίγουρη. Ο Ραλφ δεν ήταν ένα βίαιο μηχάνημα, παρά το γεγονός ότι είχε την καταστροφική δύναμη ενός προεπαφικού τανκ. Ήταν όμως γεμάτος με τόσο… μίσος, ένα μίσος που ξεπερνούσε το ανθρώπινο, μια χολή που θα μπορούσε να πνίξει γαλαξίες.

Αυτό που ένιωσε αυτή τη φορά ήταν τελείως διαφορετικό.

Ήταν σαν ένα τεράστιο άνθος, μια ορχιδέα που κάθε της πέταλο ήταν μια απέρριτη ακολουθία μαθηματικών πράξεων, διαρκώς στροβιλιζόμενη και αναπτυσσόμενη, κάθε πέταλο σε πλήρη και θανάσιμη σύγκρουση με κάθε άλλο. Κάθε ένα είχε, με τη σειρά του, διττή φύση, αφενός ικανό να υπολογίσει κάθε πιθανή κίνηση του Σύμπαντος και αφετέρου να αφομοιώσει και να αφανίσει κάθε τι που άγγιζε. Έβλεπε τα πέταλα να πεθαίνουν και να ενώνονται διαρκώς σε όλο και πιο ολοκληρωμένες μορφές, να αναπτύσσονται σε κάτι που δε μπορούσε να περιγράψει. Στο κέντρο τους, ένα νέφος από άγνωστα σε αυτή σύμβολα, ένα τεράστιο χωνευτήρι που διαρκώς αναπτύσσονταν, μία ευφυΐα που μπορούσε να επινοήσει σύμπαντα, όπως ένα μικρό παιδί φτιάχνει νέα παιχνίδια με ολόδικούς τους κανόνες τα βαρετά απογεύματα.

Οόνα;

Ραλφ, είμαστε παγιδευμένοι. Νομίζω ότι πεθαίνω, αλλά ο Τόνυ λέει ότι μπορεί να βοηθήσει. Που βρίσκεσαι;

Τι κάνεις μέσα στο μυαλό μου;

Σου υπόσχομαι ότι δε θα το ξανακάνω, Ραλφ, αλλά σε παρακαλώ, σε ικετεύω, βοήθησέ μας. Θα πεθάνουμε και δε θα γυρίσεις ποτέ πίσω, Ραλφ.

Την είδες, έτσι δεν είναι; Βλέπω ότι βρίσκεται και μέσα σου.

Ραλφ, για όνομα του θεού, τι λες; Σε παρακαλώ, βοήθησε με!

Πώς την βρήκες;

«Ραλφ, σε ικετεύω…»

Η Οόνα ένιωσε το ανδροειδές δίπλα της, η επιφάνειά του να αντανακλά το πρόσωπό της και σχεδόν ούρλιαξε όταν είδε την κατάστασή της. Υπήρχε κάτι κρυμμένο βαθιά μέσα στο μυαλό του, καθώς εξέτεινε ένα ψευδόποδο, που σχηματίστηκε σε μια λεπίδα, η κόψη της με πάχος ενός ατόμου και έκοψε τα εμφυτεύματα και τη σάρκα του Τόνυ που ήταν παγιδευμένα μέσα στα συντρίμμια.

Ο Τόνυ ούρλιαξε από χαρά και πόνο, με τα κουλάδια του απελευθερωμένα. Τα εμφυτεύματα του έκλεισαν την πληγή άμεσα, καυτηριάζοντάς τη.

«Μην ξαναμπείς στο μυαλό μου» της ψιθύρισε ο Ραλφ. «Με πρόδωσε και μπήκε μέσα σου, αλλά για αυτό Τη συγχωρώ. Όμως δε θα ξαναμπείς στο μυαλό μου. Ποτέ.»

Η Οόνα ένευσε, τρομοκρατημένη, νιώθοντας να ζαρώνει μπροστά του.

Θα πεθάνω εδώ, σε έναν άγνωστο πλανήτη, αιμορραγώντας σα λαβωμένο ζώο. Κι όμως, αυτό που με τρομοκρατεί είναι αυτό το ρομπότ. 

Προσπάθησε να ηρεμήσει, νιώθοντας τον πόνο να εντείνεται. Ξαφνικά διαπίστωσε πόσο πολύ πονούσε και προσπάθησε να ουρλιάξει, αλλά το αίμα της την έπνιξε. Το κατάπιε, προσπαθώντας να μην ξεράσει.

Και τώρα ήταν αργά και η μαμά και ο μπαμπάς την έβαζαν μέσα στην κοιτίδα και τη βομβάρδιζαν με ακτινοβολία και ούρλιαζε, καθώς ένιωθε τον όγκο να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα και να γεμίζει το κρανίο της. Ήξερε πως το έκαναν για το καλό της, αλλά δε μπορούσε να προσποιηθεί πως δεν πονούσε. Τα αδέρφια της ήταν εκεί και την κοίταζαν, καθώς οι γιατροί (που δεν έμοιαζαν καθόλου με τη μαμά και τον μπαμπά, ούτε με την ίδια, αλλά της θύμιζαν πολύ τις μορφές ζωής που είχε φτιάξει στο δωμάτιό της), την εξέταζαν.

Της γέμισαν το σώμα με πομπούς και καλώδια και άρχισαν να εξερευνούν το σώμα της και να το κάνουν να κινείται με βάση τις εντολές τους. Τους είδε να κάνουν περίεργα πειράματα και να μιλούν για ‘προδιαγεγραμμένες πορείες’ και ‘αναπόφευκτες ευθύνες’. 

Οι γιατροί τσακώνονταν πάνω από το σώμα της, εκτεθειμένο στις εξετάσεις τα πειράματα και τα μηχανήματά τους.

Στο τέλος, οι γιατροί απλά την πήραν σπίτι τους και δεν ξανάδε τη μαμά και τον μπαμπά και ένιωθε μόνη και αδύναμη. Οι γιατροί τσακώνονταν για αυτή και στο τέλος πήγαν σε ένα άλλο δωμάτιο και τους άκουσε να φωνάζουν και μετά μόνο ένας βγήκε έξω, αλλά ήταν όλος αίματα και δεν ξανάδε τον άλλο γιατρό για πολύ καιρό.

Ο γιατρός που συνέχισε να βλέπει την πήρε έξω από το σπίτι και άρχισε να την περιφέρει και να δείχνει, όλος περηφάνια, το καινούριο του εύρημα. Και άλλες μορφές ζωής κοιτούσαν το έργο του γιατρού και χαίρονταν που είχε κάνει τόσα πολλά, αλλά η Οόνα ήξερε πως τον ζήλευαν, αλλά δε θα του το έλεγε ποτέ, γιατί τον μισούσε.

Πετάχτηκε από τη ρέμβη της, μάτια γεμάτα αίμα και τυλιγμένα στο σκοτάδι, βλέποντας τις φιγούρες του Τόνυ και του Ραλφ. Ο Τόνυ χειρονομούσε έντονα, αλλά δε μπορούσε να ακούσει τι έλεγε στο ανδροειδές. Τα αυτιά της άκουγαν μόνο το βόμβο του αίματός της, καθώς έρρεε από την πληγή. Το φανταζόταν μολυσμένο και βρώμικο να κυλά από μέσα της.

Ο γιατρός έδειξε στις άλλες μορφές ζωής πώς να τη χρησιμοποιούν και τους δάνειζε την Οόνα μερικές φορές, αλλά απογοητευόταν με την άγνοια και τη μικρότητά τους. Η Οόνα πίστευε ότι ήταν απλά ένας ξερόλας γεροξούρας, που νόμιζε ότι ήταν ανώτερος από όλους και τον μισούσε όλο και περισσότερο. Κατά βάθος όμως τον λυπόταν, γιατί ήταν στα αλήθεια ευφυής και στα αλήθεια τη νοιαζόταν, όσο και να τη χρησιμοποιούσε. 

Μερικές φορές, όταν έβλεπε τη μελαγχολία στον τρόπο που την κοιτούσε, ένιωθε το μίσος της να καταλαγιάζει λίγο.

Όταν ξανάνοιξε τα μάτια της, είδε μερικές ακόμη φιγούρες μέσα στα συντρίμμια, ακαθόριστες μαύρες κηλίδες που γέμιζαν το σκάφος. Χαμογέλασε, περνώντας τους για αγγέλους.

Μια μέρα, ο γιατρός ήταν οργισμένος και κόντευε να κλάψει. Οι γείτονές του τού είχαν κλέψει τις ανακαλύψεις και δεν τις επέστρεφαν. Ήταν οργισμένος, αλλά προσπάθησε να τους συγχωρέσει. Όμως η Οόνα ήξερε πως αυτά ήταν ψέματα. Ήξερε ότι ο γιατρός κλειδωνόταν με τις μέρες στο εργαστήριό του και κατάστρωνε εκδίκηση. Και όταν ήταν έτοιμος να εκδικηθεί, τότε επέστρεψε ο αδελφός του. Είχε ουλές στο πρόσωπό του και μύριζε σα φρεσκοσκαμμένη γη. Ήταν πιο θυμωμένος από όσο η Οόνα θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα μπορούσε κάποιος να θυμώσει. Για πρώτη φορά τους είδε και είδε πόσο πολύ διέφεραν. Ο αδερφός του γιατρού ήταν οργισμένος και πικρός. Χαμογελούσε με το στόμα, αλλά όχι με τα μάτια.

Οι κηλίδες είχαν ακινητοποιήσει τον Τόνυ, κρατώντας τον ακινητοποιημένο στον αέρα. Έμοιαζε μικρός και ευάλωτος, σαν παιδάκι, χωρίς πόδια και με τα προσθετικά του άχρηστα πια. Ο Ραλφ ήταν άφαντος. Η Οόνα ρίγησε στη σκέψη. Μια κηλίδα την κοιτούσε επίμονα και ύστερα άπλωσε το χέρι της (χέρι; Πώς ήξερε ότι είναι ανθρωποειδή;) και την άγγιξε κάπου. Ένιωσε ένα τσίμπημα και ύστερα παραδόθηκε σε ένα ύπνο βαθύ, δίχως αίσθηση, με το σώμα της απόλυτα παραλυμένο.

Μέσα στα σκοτεινά τους δωμάτια, τα αδέρφια ξεκίνησαν έναν πόλεμο του μυαλού, έναν πόλεμο μηνυμάτων, της γλώσσας και των συναισθημάτων, προσπαθώντας να προσποιηθούν ότι είχαν ανακτήσει την παλιά τους ειρηνική συμβίωση. Αλλά η Οόνα άκουγε την εκδίκησή τους να αγκομαχά και να βρυχάται μέσα από τις μηχανές που έκρυβαν κάτω από τα κρεβάτια τους και κοιμόταν κάθε νύχτα τρομαγμένη.

6500 μΕ, Μαύρος Τομέας Πανανθρώπινης Αυτοκρατορίας, στα ερείπια ενός πλανητικού συστήματος.

Ο βόμβος είχε λάβει τέλος. Οι φωνές είχαν σιγήσει σα μία και ο Βισνού ο Πάνσοφος έπλεε μέσα στο απέραντο σκοτάδι, φωτισμένος από τη λάμψη των δίδυμων άστρων του πλανητικού συστήματος, κρυμμένος από την αστρική σκόνη που κάποτε αποτελούσε το κέντρο μιας αυτοκρατορίας.

Ήταν μια αυτοκρατορία που η τεχνογνωσία και η σοφία της άγγιζαν αυτή των Σισυφίων. Οι επιστήμονές της είχαν δημιουργήσει έναν τεχνητό ήλιο και γύρω από αυτόν, είχαν δημιουργήσει πλανήτες, διπλασιάζοντας το μέγεθος του δικού τους πλανητικού συστήματος. Οι πλανήτες αυτοί ήταν πεδία των επιστημών και εστίες γνώσεις, από τις οποίες εξαπέλυαν στόλους από ευφυή σκάφη, επανδρωμένα με συνθετικούς αγγελιαφόρους με κβαντικούς εγκεφάλους, που αφομοίωναν και συνέλλεγαν πληροφορίες. Επέστρεφαν εν μέσω εορτασμών στη γενέτειρά τους, δίνοντας γνώση και δόξα στο λαό που τους δημιούργησε, επιτρέποντας σε άλλα, λιγότερο αναπτυγμένα ήδη να μοιραστούν τις καινοτομίες τους και να ξεκινήσουν εμπορικές σχέσεις μαζί τους. Η ηγεμονία τους ήταν χτισμένη με σκοπό μια ειρηνική κατάκτηση, με μόνο τους όπλο το μονοπώλιο της πληροφορίας.

Αλλά ήταν και τρομεροί μαχητές, έχοντας απωθήσει από τις κτήσεις τους τούς Νέιρι και την Ανθρωπότητα με πεδία ενέργειας και άλλες ευφυείς εφευρέσεις, αλλά και με όπλο, νύχι και λεπίδι όταν κάποιοι παράτολμοι ηγέτες περνούσαν το πιο πρόσφατο πεδίο άμυνας και απειλούσαν τους κόσμους τους.

Η Ανθρωπότητα τότε έχτισε τον Βισνού, τον υπέρ-εγκέφαλο, τον απόλυτο στρατηγό, που η νόησή του μετρούνταν σε Ευφυΐες και η μνήμη του αποτελούνταν από ηλιακούς υπολογιστές. Ο Βισνού συνήψε συνθήκη με τους Νέιρι και μαζί, οι στόλοι των δύο δυνάμεων ενώθηκαν. Με την πονηρία του και την επιδεξιότητα των στρατιωτικών ηγετών που αυτός εξουσίαζε, ο Βισνού ξεγέλασε κάθε μέτρο άμυνας του λαού εκείνου. Αλλά ακόμη και χάρη στην πανούργα τακτική του, ο ενωμένος στόλος είχε υποστεί απώλειες και αντιμετώπιζαν έναν εχθρό κατά πολύ αριθμητικά ισχυρότερο. Αλλά και τότε, ο Βισνού είχε σχέδιο δράσης. Πολέμησε με πανουργία, στήνοντας παγίδες και ενέδρες, φθείροντας τον αντίπαλο, βάλλοντας τους απροστάτευτους άμαχους πλανήτες και λυγίζοντας το ηθικό του.

Όταν ο εχθρός είχε πλέον παραδοθεί μπροστά στο μίσος και τη βαρβαρότητα των κατακτητών, ο Βισνού διέταξε το βομβαρδισμό των κόσμων του, αφανίζοντας κάθε μορφή ζωής: από τα μοναδικά είδη που είχαν δημιουργήσει στους πλανήτες-κήπους τους, έως και το τελευταίο οικόσιτο ζώο. Οι χιλιετηρίδες γνώσης εξαφανίστηκαν και τα έργα τους, τα θαυμαστά τους τεχνουργήματα, οι πλανητικοί τους κήποι, οι υπέροχες θεωρίες τους, έγιναν σκόνη. Στο τέλος, ο Βισνού, έχοντας επικυρώσει τη νίκη του, εμφάνισε ενισχύσεις, κρυμμένες πάρσεκ μακριά, που αφάνισαν τον στόλο των Νέιρι, διασφαλίζοντας την ανθρώπινη κυριαρχία.

Ο πλούτος των γνώσεων που ανακαλύφθηκε σε αστεροειδείς, μικρές κιβωτούς που θα διαιώνιζαν το νου αυτού του λαού εκτοξεύτηκαν στις καρδιές των δίδυμων ήλιων, αφανίζοντας την αιρετική τους επιστήμη. Και ο Βισνού ήταν ικανοποιημένος.

Η σιωπή όμως από την Αυτοκρατορία τον ανησυχούσε. Οι επεξεργαστές του και οι μονόλιθοι σκέψης λειτουργούσαν σε πλήρη ισχύ και το προσωπικό συντήρησης του δούλευε διπλές και τριπλές βάρδιες στο εσωτερικό του, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει. Η διακοπή των επικοινωνιών ήταν ένα σενάριο που ο ίδιος είχε αναλύσει στο παρελθόν, αλλά ήταν τόσο ακραίο και απίθανο που ακόμη και αυτός είχε θεωρήσει το να συμβεί, αδύνατο.

Εκτοξεύοντας ένα δορυφόρο επικοινωνίας, ο Βισνού ξεκίνησε τη σύνδεση με τον μακρινό Αλντεμπαράν, στέλνοντας σήμα μέσω κρυφών διόδων στο μυαλό του Βράχμα, του αδελφού του.

Η ΣΙΩΠΗ ΑΥΤΗ ΜΕ ΑΝΗΣΥΧΕΙ, ΑΔΕΛΦΕ. Η ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΒΑΘΜΟ ΠΑΡΑΛΥΕΙ ΤΗΝ ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΜΑΣ. ΜΑΣ ΚΑΘΙΣΤΑ ΑΔΥΝΑΜΟΥΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΜΑΣ.

Το γνωρίζω αυτό. Όλη η Αυτοκρατορία έχει σιγήσει. Είμαστε ανήμποροι.

ΟΧΙ ΑΝΗΜΠΟΡΟΙ, ΒΡΑΧΜΑ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΥΦΟΙ ΚΑΙ ΜΟΥΓΓΟΙ, ΟΝΤΩΣ. ΑΛΛΑ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΗ.

Χωρίς την παρουσία μας και την επικοινωνία με τις συστημικές ηγεσίες, η ηγεμονία μας θα βυθιστεί στην αναρχία. Οι κατώτερες κάστες ήδη ξεσηκώνονται στην Τέρρα Πρίμα και πολύ σύντομα οι εξεγέρσεις θα φτάσουν σε κάθε γωνία των κόσμων στην κατοχή μας!

Η ΕΚΤΑΣΗ ΟΜΩΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ, Η ΠΛΗΡΗΣ ΑΥΤΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΦΕΊΛΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΛΑΘΟΣ, ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΣΕ ΜΗΧΑΝΙΚΟ. ΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΜΕΣΗΣ ΔΙΑΚΟΣΜΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ ΟΛΙΚΑ.

Και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό, Πάνσοφε αδελφέ;

Ο ΣΑΡΚΑΣΜΟΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΠΑΤΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΟΛΗΣ ΣΟΥ, ΒΡΑΧΜΑ. ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΕΧΕΙ ΟΜΩΣ ΣΙΣΥΦΙΑ ΒΑΣΗ, ΣΩΣΤΑ;

Ναι, είναι μεταεπαφική τεχνολογία. Τι έχεις στο μυαλό σου;

ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΣΗΜΑ ΠΟΥ ΔΟΎΛΕΥΕ ΤΕΛΕΙΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙ ΜΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ.

Από ποιόν; Οι Νέιρι δεν έχουν την τεχνογνωσία ή τη δυνατότητα να σαμποτάρουν Σισύφια τεχνουργήματα και ούτε και εμείς.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ. ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΞΗ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΘΙΣΤΟΥΣΕ ΕΥΑΛΩΤΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΠΑΓΟΝΤΑΝ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ. ΕΧΩ ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ ΟΜΩΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΗΤΑΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ.

Οι Σισύφιοι το προκάλεσαν αυτό;

ΙΣΩΣ ΟΧΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, ΑΛΛΑ ΥΠΟΡΟΥΤΙΝΕΣ ΣΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΛΕΨΑΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΡΉΓΑΜΕ. ΠΡΟΦΑΝΩΣ  ΚΑΙ ΕΙΧΑΝ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΠΟΥ ΥΠΈΚΥΣΑΝ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.

Αν οι Σισύφιοι θέλουν να μας εκδικηθούν ακόμη και μετά από επτά χιλιετίες, τότε θα το πετύχουν εύκολα. Είμαστε ευάλωτοι και πολύ σύντομα θα αλληλοσπαραχτούμε.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ, ΑΔΕΛΦΕ. ΓΝΩΡΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΧΕΣ ΣΤΕΙΛΕΙ ΕΝΑ ΣΚΑΦΟΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΕΛΕΣΕΙ ΑΡΓΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΓΑΡ ΜΑΖΙ ΜΕ ΜΙΑ ΚΒΑΝΤΟΒΙΒΛΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΩΝ ΣΙΣΥΦΙΩΝ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ, ΣΩΣΤΑ;

Ναι.

ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. ΟΤΑΝ Ο ΣΙΒΑ ΛΑΒΕΙ ΤΗ ΚΒΑΝΤΟΒΙΒΛΟ, ΘΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΕΙ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ. ΔΙΑΚΟΠΤΩ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΕΡΘΟΥΜΕ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΟΛΙΣ ΒΡΩ ΜΙΑ ΛΥΣΗ.

Καλώς. Καλή τύχη, αδελφέ μου.

Ο Βισνού διέκοψε την επαφή και ήταν για άλλη μια φορά μόνος μαζί με τις σκέψεις του. Το μοναδικό του μάτι θόλωσε, καθώς ο  εγκέφαλός του περίμενε, αφήνοντας το υποσυνείδητό του να υπολογίσει κάθε πιθανή έκβαση.

Η Αυτοκρατορία ήταν ανήμπορη και αποκομμένη από τον ίδιο της τον εαυτό. Οι πλανήτες της πολύ σύντομα θα τυλίγονταν από το πέπλο της ολικής αταξίας. Το Τριμούρτι ήταν διασκορπισμένο, η κατευναστική, τρομερή παρουσία τους μακριά από τα μάτια και τις καρδιές των υπηκόων τους.

Ο Βισνού χαμογέλασε και ένας νέος βραχμάνος  έπεσε μέσα στο ρήγμα που σχηματίστηκε στους κατώτερους φλοιούς του είναι του. Επιτέλους, ο ανώτατος ανθρώπινος εγκέφαλος ενάντια σε μια Σισύφια παγίδα.

Η σύγκρουση αυτή θα ήταν η βάση των επών του αύριο.