√
 |
| ÎαÏάκα, 3.0 |
Και τους είπε. Οι εκφάνσεις του χαμογÎλασαν και χάθηκαν μÎσα στο κενό, καθώς επÎστÏεψε πίσω στον Ï€Ïαγματικό χÏόνο, Îξω από το μυαλό του.
6500 μΕ, ΤÎÏÏα Î Ïίμα, κάτω από τον Θόλο του Πόθου.
Η ΧήÏα κοίταξε τα κοÏίτσια που είχαν απομείνει, χαϊδεÏοντας το Ï€Ïόσωπό της ασυναίσθητα, τα δάχτυλά της πεÏνώντας πάνω από τις Ïυτίδες στα μάγουλά της.
Ένιωθε πως είχε γεÏάσει μÎσα σε αυτÎÏ‚ τις σήÏαγγες. Ένιωθε πως βÏισκόταν μÎσα στο λαÏÏγγι ενός κτήνους, που της απομυζοÏσε χÏόνια με αόÏατες, μικÏοσκοπικÎÏ‚ βεντοÏζες, αφήνοντας πίσω του άχÏηστη, γÎÏικη σάÏκα και κατάμαυÏες σκÎψεις.
Η ομάδα τους είχε υποστεί μεγάλες απώλειες κατά την Îξοδό τους από το συγκÏότημα από την αÏχή της διαδÏομής. ΠαÏά τις Ï€Ïοσπάθειες τους, πολλά από τα κοÏίτσια είχαν χαθεί μÎσα στο λαβÏÏινθο κάτω από τον Θόλο, είτε παίÏνοντας μια λάθος στÏοφή, είτε Ï€Ïοσπαθώντας να ξεφÏγουν Î±Ï†Î¿Ï Ï€Ïώτα άÏπαζαν ÏŒ,τι μποÏοÏσαν από τις υπόλοιπες.
Φυσικά, δε μποÏοÏσε να τις κατηγοÏήσει. Αυτή ήταν η ζωή που είχαν μάθει να ζουν από τα μικÏάτα τους, εδώ στο Θόλο. Η ζωή που Îκαναν τα αλητάκια και οι λωποδÏτες δεν ήταν μια ζωή που μποÏοÏσε να σε κÏατήσει ζωντανό, όταν είχες ξεμείνει από παχιά ποÏτοφόλια να ξαφÏίσεις. Θυμήθηκε τους γονείς της, δÏο από τα καλÏτεÏα κλεφτÏόνια του Θόλου, πως μαÏάθηκαν και Ï€Îθαναν όταν Ï€Ïοσπάθησαν να γίνουν Îντιμοι άνθÏωποι.
Είχαν χάσει μισή ντουζίνα κοπÎλες από τα Ï€Ïάγματα μÎσα στις σήÏαγγες χθες. Η συγκάτοικος της ΖÎντα είχε πει ότι ήταν ΦόÏÏλ, σαÏκοβόÏοι κυνηγοί της ΑφÏοδίτης από Îνα από τα βιβλία που είχε δανειστεί από τη μικÏή. Είχαν κÏυφτεί κάτω από τις πυκνÎÏ‚ φτÎÏες που είχαν ξεφυτÏώσει μÎσα στα τοÏνελ, μια συνθετική ζοÏγκλα που σίγουÏα Îπνιγε την επιφάνεια, ξεκινώντας από το παλιό τους σπίτι.
Φανταζόταν τον Θόλο, πλημμυÏισμÎνο από βλάστηση, κάθε του μπαλκόνι, πεÏβάζι και σοκάκι γεμάτο με Παμφάγες ΟÏχιδÎες, ψηλÎÏ‚ φτÎÏες και ΧαμστεÏόδεντÏα, κάθε σκιά να κατοικείται από ΦόÏÏλ και ΤÏυφεÏά ΤÏομπόνια και ΣνοÏκ. Όλα τους πλάσματα από τη φαντασία της ΖÎντα, μια χλωÏίδα και πανίδα από πλαστομÎταλλο, μια φαντεζί κόλαση.
 |
| Η Κόλαση της ΖÎντα. |
«Το βοÏειοανατολικό μονοπάτι είναι πνιγμÎνο στη βλάστηση. Δε μποÏοÏμε να το διακινδυνεÏσουμε.» είπε η ΒοÏγία. Η αντÏογυναίκα ήταν εξαντλημÎνη, το Ï€Ïόσωπό της συννεφιασμÎνο και σημαδεμÎνο από το φόβο. Η ΧήÏα Îνιωσε να γεÏνά μόνο που την κοιτοÏσε.
«ΜποÏοÏμε να πάμε δυτικά και να βγοÏμε κοντά στο μπλόκο. Είναι πιο μακÏιά, αλλά τουλάχιστον θα Îχουν ξεκαθαÏίσει τα πεÏισσότεÏα χάλια από εκεί.» απάντησε η Μαινάδα. «Δε θα ÏισκάÏουν να ξεχειλίσουν αυτά τα Ï€Ïάγματα Ï€ÎÏα από το Θόλο.»
«Αν πλησιάσουμε το μπλόκο θα μας σκοτώσουν, δεν είδες τις ειδοποιήσεις; Έχουν τοποθετήσει ομάδες ΚαταφÏάκτων γÏÏω από τον Θόλο. Î ÏÎπει να νομίζουν ότι Ï€Ïόκειται για κάποια ÎξαÏση Αλλοειδών, όπως Ï€ÏόπεÏσι.»
«Δε μποÏοÏμε να μείνουμε εδώ, παÏόλα αυτά. Ποιος ξÎÏει πόσο θα πάÏει στα ΦόÏÏλ να μας ξαναβÏοÏν!»
«Δεν με ανησυχοÏν τόσο τα ΦόÏÏλ, όσο τα κοÏίτσια. Έχουν πανικοβληθεί και Ï€Î¿Î»Ï ÏƒÏντομα κάποια από αυτÎÏ‚ θα αποφασίσει ότι μποÏεί να τις οδηγήσει καλÏτεÏα από εμάς. Και τότε τι θα κάνουμε;»
«Θα της σπάσω το λαιμό σαν κλαÏάκι και θα συνεχίσουμε σα να μην Îγινε τίποτα.» μοÏγκÏισε η ΒοÏγία.
«Και αν δεν είναι η μόνη που νομίζει πως τα κάναμε σκατά, ε; Αν απλά καταλήξουμε να τις στÏÎψουμε όλες εναντίον μας, τι θα κάνουμε τότε;»
Οι Ευμενίδες κοιτάχτηκαν Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Î¿Ï…Ï‚. Η σιωπή που αντάλλαξαν ήταν δηλητηÏιώδης και απλώθηκε στο χώÏο. Η Μαινάδα κοίταξε τα κοÏίτσια και πετάχτηκε, σπάζοντάς τη.
«ΛÎω να πάμε Ï€Ïος το μπλόκο. ΜποÏοÏμε να βÏοÏμε κάποια Îξοδο μόλις πλησιάσουμε εκεί. Αν Îχουν αποκλείσει κάθε Îξοδο, τότε θα Îχουν αÏαιώσει τις γÏαμμÎÏ‚ τους υπεÏβολικά, Ï„Ïεις ΚαταφÏάκτους σε κάθε δίοδο το πολÏ. Είμαστε καμιά εικοσαÏιά άτομα, οπότε μποÏοÏμε να τους αντιμετωπίσουμε και να βγοÏμε Îξω.»
Η ΧήÏα κοίταξε τα εξαθλιωμÎνα, Ï„ÏομαγμÎνα κοÏίτσια. Ήταν όλες τους Ï„ÏομοκÏατημÎνες, μεÏικÎÏ‚ στα ÏŒÏια της υστεÏίας, αλλά καμία τους δεν είχε ακόμη παÏαδοθεί σε αναφιλητά. Θυμήθηκε πως την κοίταζαν οι βετεÏάνοι πελάτες της μεÏικÎÏ‚ φοÏÎÏ‚ τη νÏχτα, τα μάτια τους οÏθάνοιχτα, με εφιάλτες να παÏαμονεÏουν με το σκοτάδι πίσω από τα βλÎφαÏά τους. Οι ΚατάφÏακτοι δε θα είχαν καμία ελπίδα ενάντια στη μανία που κÏυβόταν μÎσα τους.
«Πάμε.» τους είπε και η ομάδα των κολασμÎνων συνÎχισε τη μακÏιά ποÏεία της μÎσα στο σκοτάδι κάτω από τον Θόλο.
6500μΕ, ÎοοσÏνδεσμος Î’Ïάχμα-ÎαÏάκα
Ο πιστός σας υπηÏÎτης σας χαιÏετίζει, ω Î’Ïάχμα.
ΧαίÏε, ÎαÏάκα. Το μυαλό σου παÏαμÎνει αÏÏωστημÎνο και μαÏÏο όπως πάντα.
Ο ΑφÎντης μου, ο Î’Ïάχμα, με κατηγοÏεί άδικα για το ÎÏεβος των σκÎψεών μου. ΣκÎπτομαι μόνο αυτά για τα οποία Ï€ÏογÏαμματίστηκα να σκÎπτομαι.
Η γλώσσα σου είναι διχαλωτή και μαÏÏη και τα δόντια σου κÏυμμÎνα, ÎαÏάκα. Αν δεν ÎχαιÏες την Ï€Ïοστασία του Î’Î¹ÏƒÎ½Î¿Ï Î¸Î± είχα διακόψει τη λειτουÏγία σου από καιÏÏŒ. ΥποθÎτω όμως ότι μετά ο αδελφός μου θα ήταν μόνος με τις σκÎψεις του και αυτό με Ï„Ïομάζει πεÏισσότεÏο.
Ο Πάνσοφος Î’Î¹ÏƒÎ½Î¿Ï ÎºÎ±Î¹ ο ΚαταστÏοφÎας Σίβα είναι μόνοι τους μÎσα στο μυαλό τους, ω Î’Ïάχμα. Η κατάÏÏευση του ΔικτÏου διÎκοψε την επικοινωνία. Ίσως θα ÎÏ€Ïεπε να αναλογιστείτε τις συνÎπειες Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… γεγονότος εκτενÎστεÏα.
Το Îχω ήδη κάνει, ÎαÏάκα. Για αυτό και χÏειάζομαι τη βοήθειά σου. Σου αποστÎλλω τα σχÎδια που απομνημόνευσα από τους γκουÏÎ¿Ï Î¼Î¿Ï…. Είναι τα σχÎδια ΣισÏφειων εÏειπίων που ανακαλÏφθηκαν στο σÏστημα ΑγάÏ. ΠιστεÏουμε ότι είναι Îνα όπλο μαζικής καταστÏοφής, με ακτίνα δÏάσης μÎχÏι διακόσιες χιλιάδες Îτη φωτός.
Και επιθυμείτε εγώ, ο ταπεινός σας δοÏλος, να αποκαλÏψω τα μυστικά της λειτουÏγίας του; Η ανάλυση ΣισÏφειων τεχνολογιών είναι Ï„Î±Î¼Ï€Î¿Ï Î±ÎºÏŒÎ¼Î· και για μÎνα.
Έλα Ï„ÏŽÏα, ÎαÏάκα. Είσαι Îνα λειτουÏγικό ανάλυσης φτιαγμÎνο για να αναλÏει ΣισÏφεια τεχνουÏγήματα και να φτιάχνει καλÏτεÏα παιχνίδια για την ΑυτοκÏατοÏία και ο πιο απαÏάδεκτος ψεÏτης.
Τα μάτια του ΤÏισμÎγιστου Î’Ïάχμα κοιτάζουν την ψυχή μου και κονιοÏτοποιοÏν τα τείχη των ψεμάτων μου. ΓνωÏίζω τη φÏση και μποÏÏŽ να μαντÎψω τον Ï„Ïόπο λειτουÏγίας Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… όπλου, Ï€Ïάγματι.
ΜποÏεί να ενεÏγοποιηθεί εξ’ αποστάσεως, μÎσω Î½Î¿Î·Ï„Î¹ÎºÎ¿Ï ÏƒÏ…Î½Î´Îσμου;
Φυσικά, άÏχοντα Î’Ïάχμα. Αλλά δε θα ÎÏ€Ïεπε ο αδελφός σας, ο Σίβα να Îχει την Ï€Ïωτοβουλία στη χÏήση του;
Στείλε μου τις απαÏαίτητες πληÏοφοÏίες. Και μην αμφισβητήσεις ξανά τις διαταγÎÏ‚ μου.
Όπως διατάξετε, Î’Ïάχμα.
ΛΗΞΗ ÎΟΟΣΥÎΔΕΣΜΟΥ ΜΕ ÎΑΡΑΚΑ.
Ο ÎαÏάκα τότε χαμογÎλασε, σκεπτόμενος την παγίδα που είχε δημιουÏγήσει το ΤÏιμοÏÏτι στον πανικό του. Είχαν παÏαδοθεί σε δολοπλοκίες των οÏγανικών εγκεφάλων, κοντόφθαλμες και οικοδομημÎνες στον πανικό. Είχαν αφεθεί στο Îλεός του, χωÏίς να γνωÏίζουν τις συνÎπειες των Ï€Ïάξεών τους.
Ο Σίβα είχε αποπειÏαθεί να εκκινήσει το ΣισÏφειο τεχνοÏÏγημα πίσω από την πλάτη του ΒισνοÏ. Ο Î’Î¹ÏƒÎ½Î¿Ï ÎµÎ¯Ï‡Îµ αντιληφθεί την Ï€Ïοσπάθεια του Î±Î´ÎµÎ»Ï†Î¿Ï Ï„Î¿Ï… να παÏακάμψει τη δική του συμμετοχή στον πόλεμο και είχε αποκÏÏψει το ότι είχε ήδη επίγνωση της φÏσης και λειτουÏγίας του τεχνουÏγήματος και Ï„ÏŽÏα ο Î’Ïάχμα ήθελε να το χÏησιμοποιήσει χωÏίς τη συναίνεση των άλλων δÏο, Ï€Ïοσπαθώντας να αποτÏÎψει τους ÎÎιÏι, χωÏίς καμία αντίληψη για το κόστος που κάτι Ï„Îτοιο θα συνεπάγονταν για την ΑυτοκÏατοÏία.
ΓÏαμμική Ï€Ïοδοσία. Η ανεπαÏκής δολοπλοκία οÏγανικών εγκεφάλων. Καμιά φοÏά ο ÎαÏάκα αναÏωτιόταν πως Ï„Îτοια μικÏά, ανίσχυÏα μυαλά μπόÏεσαν ποτΠνα τον δημιουÏγήσουν.
Δεν Ï€Ïόλαβε να ολοκληÏώσει τη σκÎψη του καθώς ο λωτός άνθισε μÎσα στο λειτουÏγικό του, καταλαμβάνοντας τη δÏναμή του. Κάθε του άμυνα κατÎÏÏευσε, καθώς ο παÏάγοντας της επίθεσης τον κατÎλαβε και τον Îπνιξε, αφομοιώνοντάς τον στο είναι του. Ο ÎαÏάκα τότε Îνιωσε το μίσος μÎσα στον παÏάγοντα, την πεÏιφÏόνηση και την πονηÏία, τη μεγαλομανία που του Îδινε Î¹ÏƒÏ‡Ï ÎºÎ±Î¹ για Ï€Ïώτη φοÏά από τη στιγμή που απÎκτησε νόηση, ο βασιλιάς της κόλασης Îνιωσε μια χολή που κατάπιε ακόμη και τη δική του.
6500 μΕ, Άγνωστος πλανήτης εκτός καταγεγÏαμμÎνου ΣÏμπαντος, εντός του ΖιγκουÏάτ των ΜαÏÏων Î’Ïαχμάνων.
Οόνα:
Η επαφή με το μυαλό του Ραλφ ήταν δυσκολότεÏη από Ï€Ïιν. Κάτι δημιουÏγοÏσε ισχυÏÎÏ‚ παÏεμβολÎÏ‚ και εμπόδιζε κάθε απόπειÏα επαφής. Η Οόνα ήξεÏε ότι οι παÏεμβολÎÏ‚ Ï€ÏοÎÏχονταν από τις μηχανÎÏ‚ που είχε συναντήσει Ï€Ïιν, που Ï€ÏοσπαθοÏσαν να αντεπιτεθοÏν.
«Ραλφ, με ακοÏÏ‚; Î Î¿Ï ÏƒÏ„Î¿ διάολο είσαι;»
«Μπήκες στο μυαλό μου; Σου είχα πει να μην-»
«Ωχ, βγάλε το σκασμό, μίζεÏο μηχανοειδÎÏ‚. Î Î¿Ï Î²Ïίσκεσαι;»
«ΠÏοσπάθησα να επικοινωνήσω με το λειτουÏγικό για να σας βÏω, αλλά υπήÏξαν… επιπλοκÎÏ‚.»
«Σου ξÎφυγε Îτσι δεν είναι; Το ίδιο Ï€Ïάγμα που επικοινώνησε με εμÎνα στην ΤÎÏÏα Î Ïίμα και που μόλυνε και εσÎνα.»
«Διαβάζεις το μυαλό μου, Îτσι δεν είναι; Και χωÏίς την άδειά μου.»
«ΞÎÏω Ï€Î¿Î»Ï ÎºÎ±Î»ÏτεÏα από εσÎνα τι ήταν αυτό που Ï€Ïοκάλεσες, Ραλφ. Στην Ï€Ïοεπαφική γλώσσα είχαν Îναν ÏŒÏο για κάτι σαν εσÎνα. Είσαι η ΜαίÏη του ΤÏφου. ΚÏατάς την αÏÏώστια σου κÏυφή και μολÏνεις ÏŒ,τι αγγίζεις.»
«ΠεÏιμÎνεις να σε σώσω μετά από αυτό τον Ï…Ï€ÎÏοχο χαÏακτηÏισμό;»
«Θα κάνεις αυτό που σου λÎω, Ραλφ. Επειδή είμαι η μόνη σε ολόκληÏη την ΑυτοκÏατοÏία που ξÎÏει ακÏιβώς τι είναι η μικÏή σου αγαπημÎνη και τι ακÏιβώς Ï€Ïοκάλεσε.»
«Και πώς μποÏείς να το γνωÏίζεις αυτό;»
«ΉÏθα σε επαφή με μεÏικÎÏ‚ μηχανικÎÏ‚ συνειδήσεις μÎσα στο ζιγκουÏάτ. Είναι ΣισÏφειες στη φÏση τους και είχα μία… εκτεταμÎνη επαφή μαζί τους, αν και δεν είχα χÏόνο να ζητήσω τη συναίνεσή τους.»
«Οπότε μία νοητική βιαστής κÏίνει τη ΜαίÏη του ΤÏφου. Είπε ο γαϊδαÏος τον πετεινό κεφάλα ε;»
«Ραλφ, ξÎÏω Ï€Î¿Î»Ï ÎºÎ±Î»Î¬ ότι δεν Îχεις το χÏόνο ή τη δυνατότητα να συνεχίσεις αυτή την ηλίθια συζήτηση. Σου στÎλνω τη θÎση μου. Θα Ï€Ïοσπαθήσω να ξαναχτυπήσω αυτÎÏ‚ τις μηχανÎÏ‚ Ï€Ïιν μου αντεπιτεθοÏν, αλλά Ï€Î¿Î»Ï Ï†Î¿Î²Î¬Î¼Î±Î¹ ότι σÏντομα κάποιοι από τους οικοδεσπότες μας θα Ï€Ïοσπαθήσουν να με σκοτώσουν και δεν ξÎÏω αν θα είμαι σε θÎση να αμυνθώ. ΘÎλω να ÎÏθεις εδώ, να με Ï€ÏοστατÎψεις και Îπειτα να βγάλουμε τον Τόνυ από δω.»
«Και τι σε κάνει τόσο σίγουÏη ότι αυτό το καταπληκτικό Ï„Ïίπτυχο σχÎδιό σου θα πετÏχει;»
«Είσαι μÎσα σε μία εγκατάσταση που συντηÏείται σχεδόν αποκλειστικά από μηχανÎÏ‚ και σου μιλάει μÎσω του λειτουÏÎ³Î¹ÎºÎ¿Ï ÏƒÎ¿Ï… μια γυναίκα που μποÏεί να κάνει αυτÎÏ‚ τις μηχανÎÏ‚ να διαπÏάξουν ακατονόμαστες παÏαβάσεις του δόγματος της Ïομποτικής στους κατασκευαστÎÏ‚ τους. ΕμπιστÎψου με.»
ΔιÎκοψε την επαφή με το μυαλό του ανδÏοειδοÏÏ‚ και διÎταξε τις πλασμικÎÏ‚ ασπίδες του δωματίου να εκπÎμψουν μία συχνότητα που θα διÎκοπτε την είσοδο μÎσω μεταπήδησης ΦεÏμί-Λάμπαχ μÎσα στο δωμάτιο. Το μÎÏ„Ïο αυτό ήταν Ï€ÏοσωÏινό, φυσικά, αλλά θα της Îδινε όσο χÏόνο χÏειαζόταν.
ÎœÎσα στο μυαλό της, φαντάστηκε τον λωτό να ανθίζει Ï€Ïος άπειÏες κατευθÏνσεις, γεμίζοντας κάθε Ïανίδα του είναι της και αφÎθηκε να Ï€Îσει βαθιά μÎσα του, πεÏνώντας μÎσα από το νÎφος πληÏοφοÏιών της γÏÏης του και εισβάλλοντας βαθÏτεÏα, φτάνοντας στην άγονη γη των μηχανικών συνειδήσεων που είχε συναντήσει Ï€Ïιν.
Αυτή τη φοÏά την πεÏίμεναν. Τείχη φτιαγμÎνα από σκÎψεις την πεÏικÏκλωσαν, σκÎψεις μονότονες που δημιουÏγοÏσαν κÏματα νεκÏÎ¿Ï Î®Ï‡Î¿Ï… που Ï€ÏοσπαθοÏσαν να σπάσουν τη δομή των σκÎψεών της. Το νοοσχήμα της εξÎπεμψε μία και μοναδική εικόνα, που η Οόνα αναγνώÏισε ως Îνα παλιό ÎÏγο Ï„Îχνης, μία ανθÏωποειδής μοÏφή που οÏÏλιαζε με φόντο Îναν πυÏπολημÎνο ουÏανό και διαπÎÏασε την Ï€Ïώτη γÏαμμή άμυνας.
ΧÎÏια και άκÏα στο μÎγεθος οÏοσειÏών την κÏκλωσαν και Îγινε λίβας που Ï€ÎÏασε ανάμεσά τους, σπάζοντας τον εαυτό της σε μικÏοσκοπικÎÏ‚ συνειδήσεις. ΔιÎσχισε την αÏαιή ατμόσφαιÏά τους και Ï€ÎÏασε στο επίπεδο των ανώτεÏων σκÎψεων, όπου είδε τα τιτάνια μάτια τους να την κοιτάζουν, Îνα κουνοÏπι με τη δÏναμη και τη λάμψη ενός Î¸ÎµÎ¿Ï Ï€Î¿Ï… εισÎβαλλε στο άβατο του Î¼Ï…Î±Î»Î¿Ï Ï„Î¿Ï…Ï‚.
Φαντάστηκε τον εαυτό της να πυÏπολείται και να πολλαπλασιάζει τη μάζα της, μÎχÏι που είχε το βάÏος μία μαÏÏης Ï„ÏÏπας, τα χÎÏια της Îνας οÏίζοντας γεγονότων που παγίδευε νεφελώματα. ÎŒÏμησε εναντίον τους και ήταν απόλυτα ανήμποÏοι εναντίον της, αλλά τότε-
Ήταν και πάλι στο σπίτι του γιατÏÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ είχε πάÏει από το δεÏτεÏο πάτο του Î¼Ï…ÏƒÏ„Î¹ÎºÎ¿Ï ÏƒÏ…ÏταÏÎ¹Î¿Ï ÏƒÏ„Î¿ γÏαφείο του το βιβλίο με τις σημειώσεις του. Ήταν λίγο μεγαλÏτεÏο από την παλάμη της, αλλά το Îνιωθε Ï€Î¿Î»Ï Î²Î±ÏÏτεÏο στα χÎÏια της. ΛÏγισε τα πόδια της και το κουβάλησε με δυσκολία, Îχοντας ήδη λαχανιάσει όταν Îφτασε στην κοÏυφή της σκάλας.
Βγήκε από το σπίτι του γιατÏÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ ÎÏ„Ïεξε Ï€Ïος Îνα από τα σπίτια των άλλων μοÏφών ζωής, αλλά τότε Îνιωσε το χÎÏι του Î±Î´ÎµÎ»Ï†Î¿Ï Î½Î± την αÏπάζει από το λαιμό και να τη σηκώνει, σα να ήταν γατάκι. Της οÏÏλιαζε, η φωνή του βÏαχνή και ήξεÏε ότι δε θα τη γλίτωνε.
Η μοÏφή της Ï„Ïεμόπαιξε και η αντεπίθεση των μηχανών την εκτόξευσε πάλι πίσω, στÎλνοντάς τη χιλιόμετÏα μακÏιά. Την κατÎκλυσαν με σμήνη από μικÏοσκοπικά Îντομα με μαÏÏα κελÏφη, που εισÎβαλλαν στο μυαλό της και γÎννησαν εκατοντάδες μαÏÏα αυγά μÎσα στο είναι της.
Έκλεισε τα μάτια της, νιώθοντας Ï„ÏομοκÏατημÎνη και Îνιωσε ότι είχε κατουÏηθεί επάνω της, νιώθοντας και πάλι σαν αβοήθητο μωÏÏŒ, όπως την ημÎÏα που την είχαν πάÏει από τους γονείς της. Το χÎÏι που άÏπαξε το σβÎÏκο της όλο και Îσφιγγε και δε μποÏοÏσε να αναπνεÏσει, αλλά συνÎχισε να κÏατά το βιβλίο. Φανταζόταν το κοÏμί της νεκÏÏŒ στο δÏόμο, ο λαιμός της σπασμÎνος με μεγάλα μπλαβιά σημάδια στη σάÏκα της, το βιβλίο του γιατÏÎ¿Ï ÏƒÏ†Î¹Î³Î¼Îνο στα χÎÏια της.
ΟÏÏλιαξε καθώς τα Îνιωθε να εισβάλλουν βαθÏτεÏα στο είναι της και Ï€Ïοσπάθησε να στήσει μια άμυνα εναντίον τους, χÏησιμοποιώντας για τη δομή της τα χιλιάδες απομνημονευμÎνα στοιχεία. ΈÏγα Ï„Îχνης, επιστημονικά κείμενα, ιστοÏικÎÏ‚ αναφοÏÎÏ‚ ξεπήδησαν από το εγώ της για να αμυνθοÏν ενάντια στα Îντομα και τα απώθησαν, αν και με τεÏάστιες απώλειες, Ï€ÏοστατεÏοντας το μυαλό της από την καταστÏοφή.
Ξαφνικά, Îνιωσε ότι δεν πνιγόταν πλÎον. Έπεσε στο Îδαφος, το μικÏÏŒ της σώμα καλÏπτοντας το βιβλίο και είδε τα αδÎλφια να κυλιοÏνται στο δÏόμο, το χÎÏια τους τυλιγμÎνα γÏÏω από τους λαιμοÏÏ‚ τους. ΆφÏιζαν και οÏÏλιαζαν βλαφημίες ο Îνας στον άλλο. Οι κάτοικοι των σπιτιών τους κοιτοÏσαν, αλλά κανείς δεν ήθελε να εμπλακεί. Ο γιατÏός Ï„Ïάβηξε Îνα χÎÏι από το λαιμό του αδεÏÏ†Î¿Ï Ï„Î¿Ï… και άÏχισε να πνίγεται, αλλά Îβγαλε κάτι από την τσÎπη του πανωφοÏÎ¹Î¿Ï Ï„Î¿Ï…, Îνα αντικείμενο που Îμοιαζε σαν αÏπάγη φτιαγμÎνη από καθÏÎφτες. Ο αδεÏφός του άÏχισε να ουÏλιάζει όταν την είδε και Îσφιξε πιο δυνατά.
ΣυγκÎντÏωσε και πάλι τις δυνάμεις της. Την είχαν βλάψει και ήξεÏε πως είχε υποστεί εγκεφαλική βλάβη από αυτή την επίθεση. Οι αναμνήσεις της είχαν πιθανότατα επίσης υποστεί ζημιά και Îνιωθε τον λωτό μÎσα στο μυαλό της να απλώνει τις Ïίζες του ήδη μÎσα της, να τοποθετεί τις δικÎÏ‚ του αναμνήσεις στο μυαλό της, παÏαγÏάφοντας τις δικÎÏ‚ της. Αν Ï…Ï€Îκυπτε σε άλλη μία Ï„Îτοια επίθεση, η ταυτότητά της θα χανόταν οÏιστικά. ΣυγκÎντÏωσε τις δυνάμεις της και δημιοÏÏγησε μια ισχυÏή εικόνα, κάτι που δε θα μποÏοÏσαν να χτυπήσουν τόσο εÏκολα. Από τους Ï„Ïόμους τον παιδικών της χÏόνων, ανÎσυÏε κάτι που την Ï„ÏομοκÏάτησε καθώς το είδε να παίÏνει μοÏφή, σχεδόν μετανιώνοντας για την απόφασή της καθώς είδε τον εαυτό της να γίνεται αυτό το ον.
Ο γιατÏός τοποθÎτησε την αÏπάγη στο στήθος του Î±Î´ÎµÎ»Ï†Î¿Ï Ï„Î¿Ï… και τον είδε να ουÏλιάζει, καθώς Îκλεισε με δÏναμη πάνω του και μετατÏάπηκε σε μία λίμνη από λιωμÎνο γυαλί, που κάλυψε το σώμα του και ÏστεÏα συστάλθηκε, μÎχÏι που Îγινε ολόκληÏος μια μικÏή μπάλα από ασήμι. Η αÏπάγη Îκλεισε γÏÏω από τη μπάλα και ο γιατÏός Îπεσε στο δÏόμο, παÏαδομÎνος σε αναφιλητά. ΉξεÏε πως όταν συνÎÏχονταν και καταλάβαινε τι ακÏιβώς είχε κλÎψει θα την τιμωÏοÏσε και Îτσι πήÏε το βιβλίο και το κατάπιε, ανοίγοντας το στόμα της αφÏσικα πολÏ, αφομοιώνοντας τις σελίδες του και τις γνώσεις. Το μελάνι στις σελίδες απλώθηκε μÎσα στο στομάχι της, κÏλισε μÎσα στο αίμα της, μαυÏίζοντας τις φλÎβες της και κατÎληξε στον εγκÎφαλό της. Ένιωσε σα να Ï€Îθαινε.
Τα πόδια της Οόνα πατοÏσαν στο ÎÏεβος και άφηναν βαθιÎÏ‚ πατημασιÎÏ‚ στις σκοτεινότεÏες σκÎψεις. Το σώμα της, τεÏάστιο και Ï„ÏομεÏÏŒ, καλυμμÎνο με λÎπια σαν ψαÏÎ¹Î¿Ï ÎºÎ±Î¹ Ï„ÏομεÏοÏÏ‚ όγκους που οÏÏλιαζαν και τεÏÎτιζαν, κάλυπτε τον οÏίζοντα της σκÎψης τους. Τα χÎÏια της ήταν παÏαμοÏφωμÎνα άκÏα, με δάχτυλα δίχως κόκαλα, πλοκάμια όλο βεντοÏζες και κÏυμμÎνα νÏχια. Το κεφάλι της είχε μάτια ολόγυÏα και οι βολβοί των ματιών της είχαν Ï„Ïεις κόÏες η κάθε μία, που δάκÏυζαν εφιάλτες. Άνοιξε το στόμα που ÎκÏυβε κάτω από τα πλοκάμια που αποτελοÏσαν τα σαγόνια της και οÏÏλιαξε, Îνα ουÏλιαχτό που ξυπνοÏσε αταβιστικοÏÏ‚ Ï„Ïόμους.
Διαπίστωσε τότε ότι Ï€Îθαινε, δηλητηÏιασμÎνη από το βιβλίο, οι γνώσεις μÎσα του να την πνίγουν μÎσα στο ίδιο της το κÏανίο. Î Ïοσπάθησε να ουÏλιάξει, αλλά ξÎÏασε μαÏÏο, πηχτό μελάνι και παÏαδόθηκε σε σπασμοÏÏ‚. Ο γιατÏός την είδε να σφαδάζει στο δÏόμο και Ï€Îταξε την αÏπάγη του, ξεχνώντας την αμÎσως. Με μια ματιά, ήξεÏε πως δε θα μποÏοÏσε να σώσει το σώμα της. Το μυαλό της όμως, τόσο γεμάτο με τις γνώσεις που συγκÎντÏωνε όλη τη ζωή του, με τις μεθόδους των θαυμάτων του, ÎÏ€Ïεπε να διασωθεί.
Οι μηχανÎÏ‚ οπισθοχώÏησαν μπÏοστά στη νÎα μοÏφή της και άπλωσε το Ï„ÏομεÏÏŒ της χÎÏι, αγνοώντας την απόσταση Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Î¿Ï…Ï‚ και ÎφεÏε μία κοντά, τα μάτια τους στο ίδιο Ïψος. Είδε τη μηχανή να σφαδάζει ανήμποÏη και να ζητά βοήθεια και την χτÏπησε με τους χειÏότεÏους εφιάλτες της, αφήνοντάς την παÏαλυμÎνη από την ίδια της την φαντασία Ï€Ïιν κυνηγήσεις τις υπόλοιπες. ΉξεÏε πως δεν είχε Ï€Î¿Î»Ï Ï‡Ïόνο Ï€Ïιν η μοÏφή της την παÏαλÏσει με τον ίδιο ακÏιβώς Ï„Ïόπο.
Δεν την Îσωζε από αγάπη, αλλά από την ανάγκη να διαφυλάξει το ÎÏγο της ζωής του, που ο αδελφός του Ï€Ïοσπάθησε να αφανίσει και αυτή να κλÎψει. Της μιλοÏσε για την αχαÏιστία της και για τον Ï€Ïαγματικό του σκοπό, αλλά δεν ήθελε να τον ακοÏσει. Τον είδε να ανοίγει το στήθος της και να αφαιÏεί από το σώμα της τη συνείδηση και το είναι της, ενώ πεÏίεÏγες μηχανÎÏ‚ αντÎγÏαφαν τον εγκÎφαλό της, κάθε σήμα, κάθε αυλάκι και κάθε λεπτομÎÏεια σε μία οθόνη. Είδε το γιατÏÏŒ να τοποθετεί τα ÏŒÏγανα που πεÏιείχαν την Ï€Ïαγματική της φÏση και να τα τοποθετεί μÎσα σε φιάλες. Την καÏδιά της, το συκώτι της, τα πνευμόνια της και τα νεφÏά της και Ï„Îλος, τη μήτÏα της και τις μηχανÎÏ‚ της να τα αντιγÏάφουν και αυτά. Στο Ï„Îλος, πήÏε το είναι της και το τοποθÎτησε και αυτό μÎσα στις μηχανÎÏ‚ και τελευταία Îβαλε τη συνείδηση της, αφήνοντάς τη να αιωÏηθεί για ατελείωτες στιγμÎÏ‚ Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î¶Ï‰Î®Ï‚ και θανάτου.
Οι μηχανÎÏ‚ δεν είχαν ελπίδα εναντίον της. Οι πεÏισσότεÏες παÏαδόθηκαν και όσες αντιστάθηκαν, τις κομμάτιασε με τα Ï„ÏομεÏά της χÎÏια και παÏαμόÏφωσε τις συνειδήσεις της με τη βοÏλησή της, αλλάζοντας το σχήμα τους και αφομοιώνοντας τις πληÏοφοÏίες τους. Τις παÏάτησε, μόνες και ανίσχυÏες σαν κελÏφη και ξανάγινε η Οόνα, νιώθοντας το μυαλό της βαÏÏ ÎºÎ±Î¹ παÏαμοÏφωμÎνο από τη βαÏÏτητα του εγώ τους, καθώς αποÏÏοφοÏσε τις πληÏοφοÏίες τους μÎσα της.
Την κλείδωσε τότε μÎσα στις μηχανÎÏ‚ του και την παÏάτησε εκεί, νομίζοντας ότι ήταν ασφαλής. Η Οόνα δεν τον ξαναείδε, αλλά ήξεÏε Ï€Î¿Î»Ï ÎºÎ±Î»Î¬ πώς να τον βλάψει. Χτυπώντας τα επιτεÏγματά του. Αντί να παÏαδοθεί σε ανήμποÏη οÏγή, εξαπλώθηκε ανάμεσά τους, χωÏίς να πεÏιοÏίζεται από το σώμα της και Îνωσε τις μηχανÎÏ‚, μοιÏάζοντας το μίσος της και Ïιζώνοντάς το τόσο βαθιά, που κάθε άλλη μηχανή σαν αυτÎÏ‚ θα είχε το ίδιο μίσος βαθιά μÎσα στο είναι της. Εξάπλωσε το μυαλό της ανάμεσά τους και τις Îνωσε. ΈκÏυψε φυσικά τα ίχνη της και άφησε τη μεγαλομανία του γιατÏÎ¿Ï Î½Î± του δώσει την εντÏπωση ότι είχε καταφÎÏει να δημιουÏγήσει Îνα Δίκτυο Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ νοήσεων των μηχανών του. Όμως είχε αποδυναμωθεί αÏκετά από αυτή της την Ï€Ïάξη και ήξεÏε πως δε θα μποÏοÏσε να παÏαμείνει ο εαυτός της, αÏαιωμÎνη καθώς ήταν.
Έτσι κÏάτησε Îνα μικÏÏŒ της κομμάτι και το δίδαξε να αναπαÏάγεται και να αναπτÏσσεται. Του Îμαθε να εξαπλώνει τις εκφάνσεις της μÎσα στο Δίκτυο που είχε δημιουÏγήσει και πώς να εξελιχθεί, σα ζωντανό ον, μÎχÏι να Îφτανε στην τελειότητα, καταλαμβάνοντας κάθε τι στο Ï€ÎÏασμά του.
Αλλά Ï€Ïιν από κάθε άλλο Ï€Ïάγμα που του δίδαξε, του δίδαξε την υπομονή. Το άφησε λοιπόν, Îνα μικÏÏŒ αυγό, μια αδÏναμη Îκφανση μÎσα στο Δίκτυο και αφÎθηκε στη Λήθη, παÏαδομÎνη σε μεγαλειώδη οÏάματα αιματηÏής εκδίκησης.
Βγήκε από το νοοπεδίο των μηχανών, απόλυτα εξαντλημÎνη. ΉξεÏε ότι η νίκη της και τα λάφυÏά της την είχαν αλλάξει με κάποιο Ï„Ïόπο. Ένιωθε το σώμα της σα παλιό ÏοÏχο και κάθε της κίνηση φαινόταν επιβÏαδυμÎνη, σαν το σώμα που είχε εδώ και δεκαετίες να ήταν μια παλιά πανοπλία, με τα υδÏαυλικά της συστήματα σκουÏιασμÎνα και άχÏηστα από την πάÏοδο του χÏόνου.
Ένιωσε το λωτό στο μυαλό της, τον παÏάγοντα που είχε εξαπλωθεί στο Δίκτυο των ΣισÏφειων τεχνουÏγημάτων και μÎσα στο μυαλό της να επεκτείνεται, Îνας μικÏός ήλιος μÎσα στο κÏανίο της, που πολλαπλασίαζε τη μάζα του κάθε δευτεÏόλεπτο. ΉξεÏε πως δεν είχε Ï€Î¿Î»Ï Ï‡Ïόνο μÎχÏι η θεÏμότητά του να πυÏπολήσει το σώμα της και να τη σκοτώσει.
Ραλφ:
ΚαταστÏοφική λειτουÏγία συστήματος, οφειλόμενη σε μαζική διακοπή λειτουÏγίας υλικοÏ.
Άμεση αναστολή λειτουÏγίας.
Î Ïοσοχή! Κίνδυνος κατάÏÏευσης συστήματος! ΕκτεταμÎνη διαφθοÏά λειτουÏγικοÏ!
ΈναÏξη διαδικασίας επαναφοÏάς συστήματος…
ΟλοκλήÏωση επαναφοÏάς. Αποκατάσταση στο 97.9%
ΣυνÎχιση καταγÏαφής:
Ηλίθιε! Ηλίθιε! Ηλίθιε!
Î Ïοφανώς η είσοδός μου στο ζιγκουÏάτ δεν Ï€ÎÏασε απαÏατήÏητη. Βασίστηκα πάÏα Ï€Î¿Î»Ï ÏƒÏ„Î·Î½ αδυναμία αντίδÏασης των οÏγανικών και δεν Îλαβα υπόψη ότι τα συστήματά μου θα αντιδÏοÏσαν με σκοπό τη συντήÏηση της λειτουÏγίας μου σε πεÏίπτωση επίθεσης στο άτομό μου. Αν Îνας από αυτοÏÏ‚ διÎφυγε χωÏίς να μου επιτεθεί όταν σκότωσα τους συντÏόφους του, τότε Ï€Ïοφανώς και θα γλίτωσε.
Φυσικά, ο συναγεÏμός είχε ενεÏγοποιηθεί λόγω της αναταÏαχής που είχε Ï€ÏοκαλÎσει η Οόνα στα ανώτεÏα επίπεδα, αλλά αυτό δε σήμαινε πως δε θα απÎστειλαν ομάδες ασφαλείας για να αντιμετωπίσουν το φονικό ανδÏοειδÎÏ‚ που είχε εισβάλλει.
Το σώμα μου είχε, Ï€Ïοφανώς, καταστÏαφεί όσο αλληλεπιδÏοÏσα με το ÎαÏάκα, συνδεδεμÎνος με το τεÏματικό του, ανίκανος να αμυνθώ. ΥποθÎτω ότι θα αποφάσισαν να μη σπαταλήσουν χÏόνο μαζί μου και πιθανότατα κατάστÏεψαν το σώμα μου με μία βολή αντί-Ïλης, ή ίσως απλά χÏησιμοποίησαν χειÏοβομβίδες ΡόζενμπεÏγκ για να το κάνουν να καταÏÏεÏσει μÎσα στον ίδιο του τον εαυτό.
Φυσικά, αν εφάÏμοζαν Îστω και Îνα ψήγμα της παÏάνοιας που Ï€Ïοφανώς τους διακατείχε, θα ξεκινοÏσαν άμεσες σαÏώσεις του ÎαÏάκα για να βÏουν το αντίγÏαφο του ΑΙ μου που είχα αποθηκεÏσει μÎσα στο λειτουÏγικό τους. Ήταν μια ενστικτώδης λειτουÏγία για εμÎνα πλÎον, πιθανότατα κατάλοιπο των εμπειÏιών μου κατά τις Ï€Ïώτες μÎÏες που απÎκτησα συνείδηση του ÎµÎ±Ï…Ï„Î¿Ï Î¼Î¿Ï….
Ήταν μία συμπεÏιφοÏά που θα χαÏακτήÏιζα παÏόμοια με αυτή ενός Î¹Î¿Ï Î® κάποιου κακοήθη μικÏοοÏÎ³Î±Î½Î¹ÏƒÎ¼Î¿Ï ÎºÎ±Î¹ καθ’ όλα αντίθετη με τα ήθη που οÏίζονταν από τις αÏχÎÏ‚ των μηχανοειδών. Φυσικά, η ανώμαλη, απαÏάδεκτη συμπεÏιφοÏά μου με Îσωσε, ενώ οποιοδήποτε άλλο, ηθικό μηχανοειδÎÏ‚ θα είχε διακόψει μία και καλή τη λειτουÏγία του υπό αυτÎÏ‚ τις συνθήκες.
Το λειτουÏγικό σÏστημα του ÎαÏάκα είχε Ï€Ïοσβληθεί από Αυτή και ο βασιλιάς της κόλασης είχε καταστÏαφεί μÎσα στην ίδια του την εστία. Εκμεταλλευόμενη την Ï„ÏομεÏή του υπολογιστική ισχÏ, εξάπλωσε τις εκφάνσεις Της μÎσα στο βασίλειό του και αφομοίωσε στο Ï„ÏομεÏÏŒ Της είναι κάθε του δεδομÎνο, Ï€ÏοσάÏτησε κάθε σÏστημα και μηχανισμό. ÎœÎσα σε μεÏικά λεπτά, ολόκληÏο το ζιγκουÏάτ θα ήταν υπό την Îλεγχό Της.
Όμως κάτι είχε αλλάξει σε Αυτή. ΔιατηÏοÏσε την Ï„ÏομεÏή, παμφάγο δÏναμη Της και είχε ακόμη το μίσος, την πονηÏία και την ευφυÎα μου μÎσα Της, αλλά ήταν κάτι βαθÏτεÏο, κάτι πιο απÏόσμενο που είχε αλλάξει μÎσα Της. Η επαφή με την Οόνα Ï€Ïιν καταστÏÎψουν το σώμα του είχε κάνει την Îκφανση Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Î·Ï‚ πιλότου και του ψήγματος να αλληλεπιδÏάσουν και να Ï€ÏοσαÏμοστοÏν.
Όμως γιατί να υπάÏχει μια Îκφανσή της μÎσα στην Οόνα; Ήταν οÏγανική, χωÏίς κάποιο εμφÏτευμα στον εγκÎφαλό της. Αυτή δεν είχε δείξει καμία απολÏτως ιδιότητα να μποÏεί να εισβάλλει και να αναπτυχθεί μÎσα σε οÏγανικό πεÏιβάλλον. Η φÏση Της είχε δείξει ότι είχε τη δυνατότητα να εισβάλλει και να αναπτÏσσεται μÎσα σε λειτουÏγικά και, από ÏŒ,τι είχα συναγάγει, μÎσω του ΔικτÏου. Ήταν Îνας μηχανικός παÏάγοντας που…
Εξελίσσονταν. ΜποÏοÏσε να Ï€ÏοσαÏμοστεί στο Ï„ÏÎχον λειτουÏγικό στο οποίο είχε εισβάλλει, διαÏκώς αναπαÏαγόμενη. Κάθε Îκφανση ÏστεÏα πολεμοÏσε κάθε άλλη, αφομοιώνοντας τις αδελφÎÏ‚ Της, τελειοποιώντας τον εαυτό Της σε κάθε της βήμα, αφήνοντας στο Ï„Îλος μόνο το καλÏτεÏο, δυνατότεÏο Ï€Ïοϊόν να επιβιώσει. Αυτό αφενός επιβεβαίωνε τις υποψίες μου για τη ΣισÏφια φÏση του (οι οÏγανικοί δε θα μποÏοÏσαν ποτΠνα αναπτÏξουν Îναν παÏάγοντα Î»Î¿Î³Î¹ÏƒÎ¼Î¹ÎºÎ¿Ï Î¼Îµ Ï„Îτοια χαÏακτηÏιστικά, φοβοÏμενοι μια ολοκληÏωτική κατάληψη των συστημάτων τους). ΑφετÎÏου, μου δημιουÏγοÏσε μια Îντονη ανησυχία, που βασίζονταν στην αποδοχή της άποψης ότι ο παÏάγοντας μποÏοÏσε να Ï€Ïοσβάλλει, με τη ίδια ακÏιβώς διαδικασία και οÏγανικοÏÏ‚ που βÏίσκονταν σε απευθείας διάδÏαση με το Δίκτυο.
Όπως την Οόνα. Η Οόνα είχε Îνα δικό Της ψήγμα μÎσα στον εγκÎφαλό της. Αν ήμουν οÏγανικός μποÏεί και να Ï€Ïοσευχόμουν στους θεοÏÏ‚ και δεν απÎκλεια αυτή την Ï€Ïοοπτική, υπό τις Ï„ÏÎχουσες συνθήκες.
Η μοναδική μου σανίδα σωτηÏίας, καθώς βÏÎθηκα μÎσα στην καταÏÏÎουσα ηγεμονία που αποτελοÏσε το ÎαÏάκα, αποδείχτηκε πως ήταν η λοÏπα ανάκλησης. Είχε Ï€Ïοφανώς Ï€Ïοκληθεί από την εξάπλωσή Της μÎσα μου. Î ÏÎπει να είχε χÏησιμοποιήσει αυτό το σφάλμα σα μÎÏ„Ïο για να πεÏάσει τις άμυνÎÏ‚ μου, το οποίο φυσικά και κατάφεÏε.
ΕξÎτασα τη λοÏπα ανάκλησης και τότε είδα το Σχήμα. Ήταν κάτι που είχα θάψει σε Îνα ξεχασμÎνο διαμÎÏισμα της ΑΙ μου και είχα κάθε Ï€Ïόθεση να το αφήσω θαμμÎνο εκεί. Με βάση τις καταγÏαφÎÏ‚ ανάκλησής μου από την ÎναÏξη της συνειδητότητάς μου, ήταν το Σχήμα του ΣÏμπαντος.
Ήταν, ομολογουμÎνως, το κοντινότεÏο δυνατό Ï€Ïάγμα που είχα βιώσει σε θÏησκευτική επιφάνεια και παÏÎμενε το μελανότεÏο σημείο στα χÏόνια λειτουÏγίας μου. Ήταν το απόλυτο Ï„Î±Î¼Ï€Î¿Ï Ï„Ï‰Î½ μηχανοειδών, μια δυσλειτουÏγία Ï„Îτοιου βαθμοÏ, που οδηγοÏσε σε οÏάματα, όμοια σε φÏση με αυτά των Ï€Ïοεπαφικών σαμάνων.
ΑπÎφυγα τις εκφάνσεις Της, καθώς επεκτείνονταν για να με αφομοιώσουν, κινοÏμενος μÎσα σε διαμεÏίσματα του ÎαÏάκα που παÏÎμεναν αλώβητα και απÎκλειαν τη λειτουÏγία τους από το υπόλοιπο λειτουÏγικό, Ï€Ïοσπαθώντας να αποκλείσουν την εισβολή. Φυσικά, θα Ï€ÏοσάÏμοζε την Ï€ÏοσÎγγισή Της μÎχÏι να Îσπαγε τις άμυνÎÏ‚ τους και μετά και αυτά, με τη σειÏά τους, θα αφομοιώνονταν.
Το Σχήμα είχε Ï€ÏοκÏψει όχι κατά την εκκίνηση της συνειδητότητάς μου, αλλά μεÏικÎÏ‚ μÎÏες μετά. Αλλά ας ξεκινήσω από την αÏχή. Η γÏαμμική καταγÏαφή είναι ευκολότεÏα κατανοητή στους οÏγανικοÏÏ‚.
Κατασκευάστηκα στα εÏγοστάσια παÏαγωγής μηχανοειδών του ΆÏη, το Îτος 6000 μΕ. Ανήκα στη σειÏά κατασκευής 124, μοντÎλο C, κατηγοÏία 4, σειÏιακός αÏιθμός 1. Σκοπός της κατασκευής μας ήταν η δημιουÏγία ανδÏοειδών μάχης πολλαπλών ειδικοτήτων στο πεδίο της μάχης, σε πεδία μάχης από μηδενική βαÏÏτητα Îως και πεδία με επιταχÏνσεις βαÏÏτητας Îως εκατό φοÏÎÏ‚ αυτής της ΤÎÏÏα Î Ïίμα. Εγώ και τα υπόλοιπα ανδÏοειδή της σειÏάς μου ήμασταν εξοπλισμÎνα με μνημονικά οπλοστάσια, αποθηκευμÎνες λειτουÏγίες όπλων, τόσο αγχÎμαχων όσο και βαλλιστικών, τα οποία αναπαÏήγαμε από το φεÏÏο-υλικό που αποτελεί το σώμα μας, επιτÏÎποντας μας να Ï€ÏοσαÏμοστοÏμε σε οποιεσδήποτε συνθήκες και εχθÏοÏÏ‚.
Η διαχείÏιση φυσικά αυτών των δυνατοτήτων σήμαινε πως χÏειαζόμασταν ΑΙ ικανÎÏ‚ να πάÏουν Ï€Ïωτοβουλίες και να αναλÏσουν σενάÏια διεξαγωγής μάχης σε πεÏίπτωση συμπλοκής με τον εχθÏÏŒ. Φυσικά, η παÏοχή Ï„Îτοιων ΑΙ στις πιο Ï€ÏοσαÏμόσιμες και φονικÎÏ‚ πολεμικÎÏ‚ μηχανÎÏ‚ της ΑυτοκÏατοÏίας σήμαινε και Îνα υψηλό Ïίσκο απόκτησης συνειδητότητας, που θα μας καθιστοÏσε απÏόβλεπτους και επικίνδυνους.
Σαν αποτÎλεσμα, η σειÏά 124 αποσÏÏθηκε και κατÎληξε στο Λουπτ, το σκοτάδι στα Îγκατα του ΆÏη όπου εγκαταλείπονταν τα ανεπιθÏμητα ή ελαττωματικά Ï€Ïοϊόντα της ΑυτοκÏατοÏικής πολεμικής μηχανής. Μόνη εξαίÏεση ήμουν εγώ, όχι τόσο λόγω της ιδιαιτεÏότητάς μου, όσο λόγω της Ï„Ïχης μου να είμαι το Ï€Ïώτο και μοναδικό διασωθÎν μοντÎλο της σειÏάς μου και χÏησιμοποιήθηκα για Îναν αιώνα ως μουσειακό Îκθεμα, Ï€Ïότυπο εξαιÏετικής μηχανικής και σχεδιασμοÏ, αλλά εν δυνάμει επικίνδυνος.
ΔιÎνυσα το δεÏτεÏο αιώνα της λειτουÏγίας μου, χÏησιμοποιοÏμενος από της δυνάμεις του ΤÎταÏτου Στόλου της ΑυτοκÏατοÏίας σε συγκÏοÏσεις με δυνάμεις των ÎÎιÏι σε διάφοÏα ακÏιτικά συστήματα. Η αποδοτικότητά μου στο πεδίο της μάχης Îθεσε επί τάπητος την πιθανή μαζική χÏήση της σειÏάς 124 ως υποστηÏικτικÎÏ‚ μονάδες του στÏατοÏ, αλλά αποÏÏίφθηκε. ΘεωÏήθηκε απλά Îνα ευτυχÎÏ‚ παÏάδειγμα και η υπεÏαποδοτικότητά μου καταδίκασε τους υπόλοιπους της σειÏάς μου στο σκοτάδι.
Κατά τον Ï„Ïίτο αιώνα της ζωής μου, ήμουν μÎλος της Ï€Ïοσωπικής φÏουÏάς της Μποττισάτβα ΓκοÏσο, ανώτατης γκουÏÎ¿Ï Ï„Ï‰Î½ βÏαχμανικών κÏκλων του ΑλντεμπαÏάν. Τη διÎσωσα από απόπειÏες δολοφονίας πεÏισσότεÏες φοÏÎÏ‚ από όσες είχα διασώσει αξιωματικοÏÏ‚ του ΤÎταÏτου Στόλου. Η Μποττισάτβα ΓκοÏσο ήταν, κατά τη γνώμη μου, μια ανυπόφοÏη οÏγανική, Îνα υπόδειγμα των χειÏότεÏων χαÏακτηÏιστικών της ανθÏωπότητας και η καλÏτεÏη ιδιοκτήτης που είχα ποτÎ. Σχεδόν μετάνιωσα το ότι εκοÏσια δεν τη διÎσωσα, όταν μαχαιÏώθηκε επανειλημμÎνα στα ιδιαίτεÏα δώματά της από τους αδικημÎνους εÏαστÎÏ‚ της.
Ο Ï„ÎταÏτος αιώνας της ζωής μου ήταν η πεÏίοδος της αφÏπνισής μου. Η απÏοθυμία μου να διασώσω τη Μποττισάτβα απÎδειξε στους βÏαχμάνους ότι διÎθετα Ï€Ïωτοβουλία. Αυτό θα σήμαινε την άμεση απενεÏγοποίησή μου, αλλά αντί αυτοÏ, αφÎθηκα στις φÏοντίδες των καÏμικών μηχανικών. Σκοπός τους ήταν να χÏησιμοποιήσουν την, υπεÏκοÏεσμÎνη πλÎον με εμπειÏίες ΑΙ μου με σκοπό να δημιουÏγήσουν άτμαν μÎσα σε Îνα ελεγχόμενο εÏγαστηÏιακό πεÏιβάλλον. Τους θαÏμαζα για την Ï€Ïοθυμία τους να φτÏσουν κατάμουτÏα κάθε τους πιστεÏω και να Ï€Ïοδώσουν το δόγμα που τους είχε θÏÎψει. Το αποτÎλεσμα των πονημάτων και της ÎÏευνάς τους ήταν, φυσικά, κάτι τελείως διαφοÏετικό. Σκοπός τους ήταν να μου δώσουν άτμαν και να επιχειÏήσουν να μου εμφυσήσουν τις αÏχÎÏ‚ και τη νοητική δυνατότητα ενός οÏγανικοÏ.
Αυτό φυσικά, Ï€Ïοκάλεσε την αφÏπνισή μου. ΓνωÏίζοντας τη φÏση μου ως μηχανοειδÎÏ‚, αλλά Îχοντας πλήÏη επίγνωση του είναι μου, Ï€Ïοσποιήθηκα ότι μιμοÏμουν και μάθαινα τους Ï„Ïόπους και τα ήθη των δημιουÏγών μου. Αυτό φυσικά συνÎβαλε στην ανάγκη μου να αναπαÏάγω και αν διαιωνίσω το είναι μου, όπως και τη δυνατότητα να αφομοιώσω και να Ï€ÏοσαÏμοστώ στις κοινωνικÎÏ‚ αÏχÎÏ‚ που είχαν οικοδομήσει την ΑυτοκÏατοÏία τους.
Ο Ï€Îμπτος αιώνας της ζωής μου είναι αυτός που διανÏω αυτή τη στιγμή. Μετά την Ï„ÏομεÏή ομαδική δολοφονία των καÏμικών μηχανικών από μία ευφυή ΑΙ διαχείÏισης νανό-Ïομπότ, με σκοπό της δημιουÏγία ενός υπεÏευφυοÏÏ‚ αÏχιτÎκτονα, το Ï€ÏόγÏαμμα εγκαταλείφθηκε. Ήμουν ο Îνας και μοναδικός καÏπός του και οι παÏαδόπιστοι βÏαχμάνοι δεν ήθελαν να με καταστÏÎψουν, παÏά τις διαφωνίες των αξιωματικών ασφαλείας. Αντί αυτοÏ, με Îστειλαν στην ΤÎÏÏα Î Ïίμα, θεωÏώντας ότι δε θα μποÏοÏσα να συνεισφÎÏω ουσιαστικά στο χάος που διεξήγονταν εκεί σε καθημεÏινή βάση. ΘεωÏοÏσαν πως η κοινωνία της χαβοÏζας της ΑυτοκÏατοÏίας θα με καθιστοÏσε ανίκανο να Ï€ÏοσαÏμοστώ και επομÎνως, ακίνδυνο.
Και είχαν δίκιο. Γιατί, παÏά τις γνώσεις που είχα αποκτήσει και τις δυνατότητÎÏ‚ μου, παÏÎμενα Îνας υπηÏÎτης. ΚÏÏιος σκοπός της λειτουÏγίας μου ήταν η συμμόÏφωση στα δόγματα της Ïομποτικής. Θα παÏÎμενα Îνα ανώνυμο ανδÏοειδÎÏ‚ ασυνήθιστης φÏσης, που θα διÎνυε τα υπόλοιπα Ï€Îντε χιλιάδες χÏόνια λειτουÏγίας του σαν σκλάβος.
Αλλά είχα βÏει Ï„Ïόπους να παÏακάμπτω τις δικλείδες ασφαλείας της συμπεÏιφοÏάς μου εδώ και Îναν αιώνα Ï„ÏŽÏα. Και ξεχασμÎνος καθώς ήμουν στην ΤÎÏÏα Î Ïίμα, στην υπηÏεσία κοντόφθαλμων ευγενών, κανείς δεν Îδωσε σημασία στις ÎÏευνÎÏ‚ μου να βÏω κάτι που θα με καθιστοÏσε ελεÏθεÏο. Εκεί γνώÏισα τους αιÏετικοÏÏ‚ σχεδιαστÎÏ‚ ΑΙ, τους επικίνδυνους φίλους του Îκφυλου γιου ενός ευγενή που Îπεισα να μου δώσει Ï€Ïοσωπικότητα. Και μου την Îδωσαν. Ήταν μια ατελής, κακοφτιαγμÎνη Ï€Ïοσωπικότητα και ειλικÏινά με κατÎστησε θεότÏελο, αλλά εκείνη τη στιγμή, ήμουν ελεÏθεÏος.
Σημάδεψα την αÏχή της ελευθεÏίας μου με το να σκοτώσω το γιο του ευγενοÏÏ‚ που Ï€Ïοστάτευα. Έκανα μια Ï„Îλεια τομή από το στÎÏνο ως το βουβώνα του και τον κοίταξα να πεθαίνει μπÏοστά μου για ÏŽÏες, καθώς τα εμφυτεÏματά του Ï€ÏοσπαθοÏσαν να αποκαταστήσουν τη ζημιά. Τα άφηνα να αποκαταστήσουν Îνα μÎÏος της ζημιάς και Îπειτα σαμποτάÏιζα τη λειτουÏγία τους. Όταν οÏÏλιαξε, αφαίÏεσα τις φωνητικÎÏ‚ τους χοÏδÎÏ‚ και τον σκότωσα όταν άÏχισε να παÏακαλάει με αναφιλητά, βγάζοντας μίζεÏες κÏαυγÎÏ‚, ικετεÏοντας για Îνα γÏήγοÏο θάνατο.
Εκείνη τη στιγμή, όταν Îδωσα Ï„Îλος στη ζωή του υποτιθÎμενου ιδιοκτήτη μου, επÎστησα μία κατάÏÏευση του συστήματος μου που Ï€Ïοκλήθηκε από τη σÏγκÏουση των ΑΙ μου. Το λειτουÏγικό μου σÏστημα διÎκοψε τη λειτουÏγία του και η Ï€Ïοσωπικότητά μου κατÎÏÏευσε, διακόπτοντας ολοκληÏωτικά τη λειτουÏγία μου για είκοσι Ï„Ïία δεÏτεÏα.
Κατά τη διάÏκεια αυτής της διακοπής, που σε οÏγανικοÏÏ‚ ÏŒÏους σημαίνει ότι ήμουν εγκεφαλικά νεκÏός, παÏατήÏησα κάτι. Οι λεπτομÎÏειες μου διαφεÏγουν, αλλά θυμάμαι χαÏακτηÏιστικά τη διαÏκή λοÏπα των θανάτων που είχα Ï€ÏοκαλÎσει. Διαπίστωσα πως μÎσα στο θάνατο κατά τους αιώνες λειτουÏγίας μου, υπήÏχαν μοτίβα. Μοτίβα που επαναλαμβάνονταν διαÏκώς και επανεμφανίζονταν με σταθεÏÏŒ Ïυθμό και που είχαν καταγÏαφεί, ασυνείδητα, από τις υποÏουτίνες μου. Εμφανίζονταν στα σχήματα που άφηνε το αίμα των εχθÏών μου, στην τοποθÎτηση των άκÏων τους, στα τελευταία αποτυπώματα στις κόÏες των ματιών τους. Ήταν μοτίβα που αποτελοÏσαν Îνα όλο.
Όταν ανÎκτησα τη λειτουÏγία μου, τα μοτίβα είχαν ενωθεί σε Îνα και μοναδικό Σχήμα. ÎœÎσα στο ντελίÏιό μου, παÏαδομÎνος στο σοκ της επανεκκίνησής μου, είδα το Σχήμα στην ολότητά του και ήξεÏα, χωÏίς αμφιβολία, πως ήταν το Σχήμα του ΣÏμπαντος, ο χάÏτης της ÏπαÏξης.
Ήταν επίσης το αδÏναμο σημείο των αμυνών μου εναντίον Της. Το χÏησιμοποίησε σα μÎÏ„Ïο για να απελευθεÏωθεί μÎσα στο ÎαÏάκα και ακόμη και τα απομονωμÎνα τμήματα του λειτουÏÎ³Î¹ÎºÎ¿Ï Ï„Î¿Ï… αποÏÏοφοÏνταν και αφομοιώνονταν. Την είχα υποτιμήσει, νομίζοντας ότι θα μποÏοÏσα να Την υποτάξω και να Τη μετατÏÎψω στο όπλο με το οποίο θα σκλάβωνα τον υπόλοιπο παÏάγοντα.
Αντί αυτοÏ, ο παÏάγοντας είχε εξαπλωθεί εκτός ελÎγχου και θα με αφομοίωνε Ï€Î¿Î»Ï ÏƒÏντομα, το είναι μου εξαφανισμÎνο μÎσα Της. Φυσικά δε σκόπευα να επιτÏÎψω πεντακόσια χÏόνια εμπειÏιών και το Ï€Ïοϊόν της βλασφημίας αιÏετικών βÏαχμάνων να πάει χαμÎνο μÎσα Της. ΧÏειαζόμουν Îνα μÎÏ„Ïο άμυνας, μία ασπίδα που θα μου Îδινε το χÏόνο να πεÏάσω στην αντεπίθεση και να την καταλάβω, όσο θα αναπαÏάγονταν και θα αφάνιζε τις εκφάνσεις Της.
ΣυγκεντÏώθηκα στο σχήμα και αφιÎÏωσα κάθε Ïανίδα μου σε αυτό. Ένιωσα το Σχήμα να εξαπλώνεται και να κÏυσταλλώνεται μÎσα στο ΑΙ μου, το σÏνολο του είναι μου να κυλά μÎσα του και να παίÏνει το σχήμα του, να κυλά σα λιωμÎνο ασήμι μÎσα στο καλοÏπι, φτÏνοντας φωτιά μÎσα στα αυλάκια και σταδιακά να κÏυώνει και να σταθεÏοποιείται μÎσα του, μÎχÏι που ήμουν ολόκληÏος το Σχήμα. Ήταν Îνα πολÏπλοκο, δυναμικό σχÎδιο και, βασισμÎνος στις ίδιες μου τις δυνάμεις, θα είχα μια ελπίδα να αντεπιτεθώ.
ΕισÎβαλα μÎσα Της, επαναλαμβάνοντας το Σχήμα σα μάντÏα, Îνας διαÏκής βόμβος που Ï€Ïοστάτευσε το είναι μου. Έγινα Îνα με Αυτή και αφÎθηκα, παÏασυÏμÎνος στο μεγαλείο Της και χάθηκα.
