Human Slaves Of An Insect Nation, Part 11-villainin'

√

Pitch-black schemes hatched in pitch-black depths, by ArchAngel73

Human Slaves of An Insect Nation, Part 11-Villainin’

A good friend of mine once said, as I was busy explaining to him my outline of Prototype’s plot in a manner that made its story appear, at the very least, competent, that…

‘Villains are important, dude. They like, make up for half the game.’

Needless to say, this was the sort of casual use of ABSOLUTE NARRATIVE WISDOM that occasionally grips my friends mid-conversation that just stuck in my brain and gave me the burning desire to elaborate on.

Of course, my constant attempts to bring back this spark of cosmic epiphany to my friend, failed; the bastard, after dispensing his bit, had left me to do the heavy lifting.

That was two years ago.

Two years full of drinking, failed campiagns and a very short skit where I pretended to be a Buddhist Mummy, but that’s another story altogether.

During that time, I went through a phase were I began to look into the role of a villain in a narrative, but something always eluded me, when it came to RPGs. I would always try to come up with new, interesting, elaborate characters but they’d either never truly get the chance to show off their own complexity and nefariousness, or they would be dispatched by the players in lightining-quick fasion.

To add insult to injury, those villains would also be quickly forgotten by the players, never once leaving a lasting impression. All the work I had put toward building this epic antagonist would just get chucked out the window the moment after the characters had already unraveled his guts. 

But did I give up? Did I despair? Did I break down and cry?

No. Yes. A little bit. But I was mostly very, very angry.

It took me a while before I began to realize exactly where and how I had been going wrong: I was dealing with my campaign villains in the same way I would deal with villains in a story, or a videogame or even a series. Not once, during my attempts at creating a roleplaying narrative, did I ever stop to think that what I was trying to do was forcefully insert a videogame end-boss in a scenario where you can pretty much do anything you please!

Keep in mind, however, that this revelation happened AFTER one of my previous posts, where I had already stated my opinion on developing villains for your rpg campaign. I had not admitted it at the time, but the examples I had used were based off the few successful attempts I had pulled off, unbeknownst to me. Now armed with my new-found knowledge (via the tried and true method of trial and error) I give you…

THE SHAPESCAPES GUIDE TO CREATING A COMPETENT RPG CAMPAIGN VILLAIN (COMPLETE WITH ACTUAL REFERENCE)

Introducing V’Shan Oorok, Usurper of the Venusian Throne.

Step One: Decide the Villain’s importance

A villain’s role (beside the obvious one, which is being antagonistic to the players) is to act as counterbalance to their every action and victory, as well as to be an actual living, breathing goal for them to overcome (via copious application of plasma bolts to the face).

While this is pretty much the purpose of a campaign’s villain, it is nowhere near a proper definition, nor does it encompass every aspect of his role. So before we move any further, you need to ask yourself this:

How much of a shit do I give about my villain’s purpose and function? Is he really the person who’s responsible for all the events that have taken place thus far? Is he going to be directly involved in the characters’ every predicament? Hell, is he even going to show up at any point and if so, how often?

Once upon a time 

When people had the balls to admit that prestige classes were a horrible idea

The villain was a cookie-cutter block of stats with an evil laugh track, serving the purpose of a space shooter game’s end boss. His function was to show up, stir shit up and then die in an apocalyptic showdown, without any regard to his personal development or his place within the world.

For the purposes of this article, let’s call this type of villain a Sauron.

But later, as pop culture and roleplaying games progressed, people wanted more out of their games. As the settings evolved, from bare-bones kick-in-the-door dungeons into sprawling worlds, filled with all sorts of wondrous things. Really, it was only a matter of time when those villains would just not quite cut it.

Saurons don’t hold water to most campaigns I’ve either run or played through, mostly because players won’t just go with ‘he’s EVOL’ as an answer. They will ask questions and they will want to know more about him, besides the fact that he can breathe fire or that he has 12 levels in Sith Lord.

 Hell, in some of the games I’ve been through, there wasn’t even any villain! Sure, there was a plot or a few intelligences pulling the strings but you wanna know who the final boss was?

Some dude.

Okay, her name may have been Aziraphael, the Unyielding sword of the Lords Above, but you get my point.

The point was, there was no villain to serve as an end boss, because the magnitude of the disaster that was approaching and the plots that were being weaved were so great, the players ended up locking horns with just one agent of said powers.

Let’s call these kinds of villains Luthors.

Remember: before anything else, the villain is just a tool in your hands, there to serve the story. But how important is he to you, actually?

So before you move on, you need to think: what do I need this villain for? 

For the sake of argument, I am going to be using V’Shan Oorok in context, as both a Sauron as well as a Luthor villain in the following examples:

Sauron-Version:

V’Shanis intended as a 50’s space opera style villain. He is the Usurper of the Venusian throne, an all-around evil dude and the current lord of the planet. When the characters reach Venus in a manned experimental craft and find themselves stranded in the Vupar Tholus of Venus (where they proceed to get into an impromptu spat with a company of his personal guard), he considers them to be the Earth Aliens of legend, come to overthrow him.

V’Shan’s role in this example is that of a typical Sauron Villain: his sole purpose is to antagonize the players, to send his agents to try and murder them every week and to occasionally clash with them, building up to a final confrontation in his capital city in the Lakshmi Planum.

Luthor-Version:

In this iteration, V’Shan remains the Usurper of the Venusian throne, but his villainous agenda is far more subtle. In this version, he is not interested in controlling Venus, or even to maintain his position. Instead, he is merely a man in charge of greedy, narrow-minded warlords, nobles and mad scientists, whom he has manipulated into securing himself into a place of power then let them do with the planet as they please.

In this scenario, V’Shan is a creature of mystery, barely ever present before the final stages of the campaign. Instead, the characters get to know him through his actions, the ferocity of his henchmen or the terror in the common man’s eyes at the very utterance of his name.

Step Two: Define the Villain’s Goals

And when I have finally defeated Neo, I will make everyone like me and NEVER BE LONELY AGAIN!

What does your villain want to do with his life, exactly? Well yeah, okay, he might want to become the One True King or as unto a God or (if you’re a lazy fucking slob) the richest man on Earth but how will he accomplish that? Hell, what is he going to do afterward?

A good villain has a properly defined goal that’s easy for the players to understand and want to antagonize. A GREAT villain has a goal that could be described as reasonable, or even sympathetic. 

Were things somehow different, then maybe the characters and he could have been friends.

Right-on, machine-brother! Death to meat-kind!

The cliché that nobody really sees himself as the bad guy holds far deeper layers of meaning. A villain, keep in mind, is not just a dude who twirls his mustache and eats orphans because the Internet went down. It’s just a person who opposes the players’ goals but also has motivations that have driven him to pursue these goals in turn.

And besides that, the villain has a life beyond his constant attempts to become a deity. Maybe he has a wife and kids, or even a country that needs to be governed. Perhaps he was an adventurer like your characters, who just couldn’t handle the Kool-Aid of responsibility.

There’s also the chance that he’s just terrible at his job and has caused the ire of others because of his unwillingness to compromise. Maybe, like the Nazis in Indiana Jones, he is fighting a lost cause and only braving these obstacles for the sake of his Regime.

So, back to our example:

Sauron-Version:

V’Shan has wrested control from the Emperor of Venus by virtue of his cunning and might. He has earned the Throne of Venus and maintains his control not only thanks to the might of his armies, but also by controlling the planet’s greatest water supply, situated beneath the capital. In this iteration, the alternative to V’Shan’s rule is certain death, Should his armies fail to maintain his power.

But how did he rise to power in the first place? After countless years of fighting in the plains of Venus, V’Shan (who rose to the rank of Lord of the Armies with his own two hands), decided that he deserved more than just a sizeable pension and his very own house in the country. Believing himself a better-suited ruler than the current Imperial Dynasty, he wants to make Venus a world that dances to his own tune, building a perfectly orderly society from the ruins.

Luthor-Version:

V’Shanwas always a man in power. Noble born, thirteenth in succession to the Venusian Imperial Throne, he always knew that he was destined for greater things, but not the hoi-polloi of the Courts or even the maddening din of battle.

Turning his attention to the Unspeakable Sciences, V’Shan chose to give up on his title and become a Techno-Monk of the Amber Order. His genius and ambition allowed him to soon rise through the ranks and discover the lost technologies of Venus and the Ancients’ Forbidden Geometries. Soon enough V’Shan had in his hands the power to control men’s minds, but also the blueprints to an unstoppable army, created to wage war against the Universe by his ancestors.

By using his powers, V’Shan coerced the military and the noblemen to rebel against their masters, using slaves and workers as well as the planet’s most brilliant minds, to put together an army that will soon crush the Universe in his name.

 

Step Three: And he does all this how, exactly?

No, him being a wizard doesn’t count

He’s born of Djinn and mortal woman. He’s a robot. He’s rich as fuck. He’s got superpowers. He’s from the future. He was a woman, all along.

These are wafer-thin explanations for setting up your villain’s capabilities, abilities and skills. They might hold up for barely two sessions before the players decide to look into the villain and he collapses under scrutiny, crushed by the weight of his own bullshit.

While RPG campaigns aren’t exactly perfect environments for you to establish a narrative, they aren’t really an excuse for you to sit on your ass and roll dice all day. If you want your villain to have some actual depth, then you need to get some more mileage out of him.

If he is the current leader of a sect of evil wizards, then he must have risen to power, which means that he’s a stone cold bastard. If he’s inherited such power, then maybe he is used to it, but unfitting. If he’s come from the future, then maybe his high-tech superiority is going to last until he runs out of Uranium D-Cell batteries.

My point is that sooner or later, your players will begin asking ‘How does he do this shit?’ and you’re going to have to answer. Not by providing exposition, but by handing some explanation through his henchmen.

By doing this, you also provide limitations to him, which allow you to define his capabilities and make for far more interesting stories. If your villain is, say, a dark god, then what’s stopping him from afflicting your characters with the plague and watching them as they waste away? If he is the Secret Master of the Earth, how come he hasn’t brought down the combined forces of the planet’s most powerful armies on your ass?

Maybe he can’t, but why? It sure as hell isn’t because the characters are so damn awesome that every attempt has failed. When you have iunfinite resources at your disposal, then no band of sad psychopaths with superpowers is going to be enough to stop you. 

There are two ways to work around this problem: one, is by giving the impression that the villain is stronger than he is (without him actually being so) and two, by introducing the characters as a threat to him, instead of the other way around. Example:

Sauron-Version:

V’Shan, despite being the ruler of Venus, has not yet solidified his control over the planet. Pockets of resistance still remain in his domain, which constantly attempt to strike at his centers of power and kill key officials, thus weakening his grip on the world.

Even his officers have begun to go astray: some of them, finally relieved of the yoke of the Imperial Dynasty and thinking themselves free to pursue their own goals, begin formulating their own plans of conquest. It’s only a matter of time before their ambitions evolve into a conspiracy, thus threatening his rule.

Lastly, V’Shan himself may not really be the leader he thought himself to be: his battlefield experience may have made him Venus’ most brilliant tactician, but the logistics of running a planet-wide empire escape him. He sees the characters as a viable distraction from his duties, unaware that even as he builds this week’s new unstoppable death-ray canon, his treasury has already run dry and mutiny is brewing in the capital.

Luthor-Version:

V’Shandoes not care. The appearance and actions of the players have barely even registered as a blip on his radar. He is indifferent to their fates or their role toward ending his rule. His plans, far deeper-running and nefarious, cannot be allowed to be disturbed by a group of uppity Earth Aliens who clash with his incompetent officers.

In fact, V’Shan will not even begin to realize the players’ importance until they stumble into one of his hidden factory-cathedrals and discover his war-machine prototypes, destroying it in the process or perhaps even disrupting manufacture. Suddenly, V’shan realizes that this group of bastards hs found a way to directly deter the realization of his ambitions and decides to destroy them.

But at this point, Venus is in open rebellion and the players appear to have the upper hand. V’Shan’s forces are in disarray or scattered in the mountains fighting the rebels, leaving him with just his wits and his few remaining mechanoid servitors to destroy the Earth Aliens before they find a way to thwart his plans.

Step Four: Who is this man with the laser sword?

*sigh* “He’s so dreamy…you said he was single, right?” “Jodie, people say he drove his wife mad” “Mmmm, angsty!”

With your villains’ nature, goals and capabilities in mind, you need to consider what he does that drives him. What is it that makes him want to be who he is? Dead brother? Girlfriend killed by the mob? Tiny man with a Napoleonic complex?

Either way, your explanation cannot just be ‘he’s an asshole’. At least, not without some proper context. Even Voldemort (who is pop culture’s most iconic asshole to date), hailed from a broken home and had an abusive childhood. Villains may not consider themselves bad guys, but there must have been something that made them so fucked in the head.

One of the most interesting and memorable villains I met in a tabletop campaign was Nomok the Iron Lord. While in himself he was not much of a villain (a horrible bastard who just wanted to destroy every nation in the continent according to the wishes of his dark gods), the most memorable bit about him happened almost right after our showdown:

Imagine the scene; a bunch of adventurers, having stormed the Nomok’s keep and torn it apart in a near-apocalyptic showdown, finally confront the bastard and our group’s paladin sticks a sword in his gut. Nomok collapses and as we’re looking around his chambers, we find…

His wife, brandishing a sword, coming to her husband’s aid.

Of course, we reacted immediately and she was cut down in barely a turn by our group. We hadn’t had time to find out who she was, until Nomok broke down crying at the sight of his wife, brutally murdered by the madmen who had come into his castle and killed his men and him.

Wanna know what the son of a bitch did, after that? He dorve himself into the paladin’s sword and died. And we stood around, looking like a bunch of assholes.

Nomok may not have been much of a villain, goals-wise, but I won’t forget the son of a bitch anytime soon.

With that in mind, let’s go back to our example…

Sauron-Version:

V’Shan has done terrible things in the name of his former masters. For them, he has killed and pillaged and performed genocide in the name of maintaining order. While he does his best to hide it, he knows deep down that he is a war criminal of the lowest sort.

It was his resentment for his former lords and the state of the world that drove him to take over the planet and attempt to restore order. But his idea of order is far from what Venus needs now. Where he sees the necessity of a regime maintained by brute force, the planet needs a leader to unify its peoples. Where he sees the death of his subjects as the only alternative to his rule, the people of Venus see the Earth Aliens as their prophesied messiahs.

V’Shan’s closest associates also see him as a hero and would gladly die for him. Like him, they have fought in the wars and know that the world needs change but like him, they cannot see beyond the confines imposed on them by their military careers.

Some people also love V’Shan. They see him as the sole beacon of order in a world that has long since slipped into mere anarchy and want to maintain that order, either for their own political sakes, or simply for the sake of enforcing peace.

Luthor-Version:

V’Shan’s  will is no longer his own. While V’Shan had never truly been a good man to begin with, his ventures into forbidden science soon reached a point where even he could not stomach. Coming into contact with the forgotten machine-intelligences that dwelt in the planet’s core, V’Shan attempted to seal them off but ended up losing the battle and his mind, as well.

Now, all that is left of the Usurper is a sliver of his former self, its actions dictated by the machine-intelligences. His closest friends and associates, who had realized this change early on, know that he desperately wants to be freed from his torment and have done everything in their power to save him, but have failed so far.

Meanwhile, the last slivers of V’Shan’s mind still linger, fighting the machines. He wishes to go down fighting and he will need the aid of the Earth Aliens, to save his world and the rest of the Universe from annihilation.

And lastly…

Step Five: Make it Brief

Nobody came here for your character study…

With all this in mind, you should know that this article dictates the content of the villain, but not his presentation. The presentation of a villain is a whole ‘nother beast, but you know what? It’s really simple to pull off:

Keep it brief and make sure that in no way does it overshadow the players.

‘What?’ I hear you ask ‘so I just went through all this development shit for nothing?’. Well the short answer is YES. The long answer is YES, BUT…

You see, an RPG campaign does not work like a usual narrative. Unlike a movie, a book or even a vidyagame, you do not have the time or the freedom to expand on your villain or the world and even if you did, you do not have the inclination. Matter of fact, what you have is just a small window of opportunity to present and build said villain perhaps once every gaming session.

Which means that you need to work around this shit and make the most of it.

Your players will not sit there and take shovelfuls of exposition to the ear, while some dude (plot-relevant or not) waxes poetic about the villain’s role, goals or backstory. They won’t even deign to sit there and take it, while your Villain disgorges exposition, choosing instead to take their chances at killing him instead of talking it out.

Before you start bitching about it, take a moment and consider: would you put up with such a scenario, were you in their shoes? Of course not!

So try and deal with your presentation subtly and indirectly: provide exposition through notes, stories and gossip. Make sure the players know the Villain’s name early on and hear of his exploits. Make sure their enemies call out his name. Get them to hate him one scene at a time.

Be patient, be methodical and pretty soon, they will be cursing his name in their sleep.

One last thing…

Step Six: Eschew Villains

This looks like a Tuesday...

On the other hand, perhaps a villain is not required in your narrative. Maybe your players are just naturals at stirring shit up and getting themselves in trouble and people out of trouble. Maybe, as you think up your campaign’s premise, you realize that no one person could be held responsible for the entire mess.

Or maybe, just maybe, you want to try something different.

Campaigns without villains aren’t exactly unheard of. Call of Cthulhu deals in monstrous beings that cannot even comprehend the characters (what with them being so small and insignificant, barely registering as sentient, never mind threatening in their eyes), Exalted’s setting is just overall shitty and requires some emergency mending and so do most othern contemporary RPG worlds. No one person or organizations are set at the forefront as the ones behind the mess. Things are just plain old shitty and the world needs people who can make everything better.

This might sound like the rambling of a hipster GM, hard at work stroking his own cockles while smoking a bong, but in fact it’s not: it’s just an alternative approach to designing a campaign, switching your point of interest from the Dark Wizard of the Week to Your Players Against the World.

Come at me then, you big blue cunt…

That’s not to say it’s any easier to pull off, though: if anything, this is a veritable challenge, that requires you placing your emphasis on developing the setting’s problems, assigning solutions and then finding the way to tie them all together in a  big old knot for the players to cut through!

It takes patience, time and above all, a lot of balls to pull off but goddamn is it worth every second!

Addendum-Alpha:

A big old thank you to fellow nerd Einai Mpelalidiko for his advice on approaching this matter and turning the original incomprehensible draft into the article you see today.

Your beer is in the mail, dude.

Addendum-Beta: 

Apparently publications are like buses. You wait for one and then three come along at the same time. I had 3 stories of mine published in 3 days in a row, so you might excuse my burning desire to tell everybody!

First, a big ol’ Thank You to the good people at Fiction Vortex Magazine, for accepting my short story, Nth Chance. Any of you aspiring writers out there should check them out, since they are just starting out and are aching for awesome new material (not to mention they’re a pretty cool bunch altogether):

#

Second, Aphelion Magazine just had another short story of mine published. It’s about a boy who discovers he’s no longer real:

#

And lastly, to the awesome crew of Dark Fire Magazine, for accepting my short story about cursed fortune cookies and their pretty intelligent feedback (and above all, their patience):

http://darkfire.t15.org/fiction_Paradias0413.html

  

What I Think About Stuff-interview With Stephen Egged

√

Familiar steel in my hands, unknown concrete all around me.

What I Think About Stuff-An Interview with Stephen Egged

I’ve mentioned before that the Internet is a wonderful place. Sure, it’s 50% porn and filled with all sorts of weird crap, but from time to time, it gives you the chance to meet new people, a few of them of the creative kind that you wouldn’t have had the chance to meet any other way.

Enter Stephen Egged, 

Pictured: Stephen pulling off a goatee better than most people.

A man who has not only managed to publish his own graphic novel, but also achieved it entirely on his own. Now, a lot of you might not consider self-publication to be a big deal (in fact, I’ve met a lot of people who consider this to be a much less impressive feat than, say, getting the attention of a publishing house), but trust me on this: that shit’s hard. Managing your books, arranging for print, publication, circulation and advertisement on your own, that takes some serious determination.

Now imagine that you meet a man who has not only pulled it off, but has also managed to make a bitchin’ Graphic Novel in the process, the end result of a very long road that he had to travel on his own. Now imagine that this man is a 3-year Army veteran and has a black belt in Japanese jiu-jitsu.

Yes, it is awesome. No, I could not think of any man more qualified to write a book about a haunted katana that possesses martial-artists of the 21^st century, used by its wielder for the purpose of vigilante justice with real-world consequences.

Actually, wait a minute: here’s a much better presentation by Stephen Egged himself:

Gin-Ryu
A Saga of Life

Power. Survival. Pain. Justice. This is the story of the human condition. For some, life is a quest for power; for others, life is a struggle for survival; for many, life is endless pain; and for a few, life is justice. Defenselessness against external forces causes many to succumb to the pressures of others. Gin-Ryu shows how one life blends into another. It is ...

not a person but rather an ancient Katana, forged over a thousand years ago. The name is Japanese and it means silver dragon. As it passes from one hand to another, a story is told and a life is examined. At times the exchange is without fanfare, while others require a more extreme circumstance. Regardless of the stage of events, a human's life is experienced through the possession of the sword. Gin-Ryu is a saga of life.

This book tells the story of Nicholas Caval a martial arts instructor in the city of Detroit. A man torn between his need for justice and the civilized world's perception of right and wrong. Gin-Ryu comes into his life and he chooses to use it to dispense vigilante justice - only the world at large sees his actions in a different light. Caval becomes caught between law enforcement and the criminal element. A Vigilant Effort tells this story of his conflict and its consequences.

Brought to you in glorious monochromatic carnage.

So without further ado, let’s have a talk with the man himself, Mr. Stephen Egged!

Kostas: So, Stephen. I hear you're a certified killing machine, trained to snuff a man's life with your bare hands. Any comments on that? Also, how do you think this has affected your work?

Stephen: I served in the Army from 1985-1988. I'm a 5th degree black belt in ju jitsu.  The Japanese ju jitsu not the Brazilian ju jitsu which is a sport.  Mine is strictly self defense and if you have to take a life to defend yourself then you’re not trained correctly.  You can get by with just crippling your opponent.  My martial arts back ground has affected my work in many ways.  The most evident would be my books portrayal of the martial arts in a realistic manner rather than the superhero over the top variety of hand to hand combat in most of the other comic books.

An ass-whooping of Oriental proportions.

Kostas: Tell us a couple of words about your first steps in the comic book business.

Stephen: I started in 1994 working with several small press companies and even had a contract to write for a major comic book publisher but things fell through or in the case of the small companies they went bust for one reason or another.  

Kostas: At which point in your life did you decide to make comics, never mind attempt a feat as grand as getting into self-publishing?

Stephen: I have always enjoyed writing and have an associate’s degree in journalism.  I created and wrote the comic strip for my college newspaper and have even written articles for magazines and newsletters.  I worked for other companies and wasn't crazy about how they did business.  I was working as a federal investigator for the EEOC and decided to publish my own comic book so I could do things the way I thought they should be done. 

I.E: Bitchin', monochromatic and full of muted violence.

Kostas: Now, I know the current version of Gin Ryu is a revamped, retooled, revolutionized version of the original. What urged you to make so many drastic changes to your original work?

Stephen: The original books had several different artists and I wasn't happy with their work on some of the previous issues.  I got a great team of penciler Wes Simpson and inker Frank Parr starting with issues three through five which back in 1995.  I had them redraw issues one and two in plans of releasing a trade paperback with continuity of artwork. It took a lot longer than I planned, because I was diagnosed with multiple sclerosis.  Last year we started work on the book again and finally released it this year.  I retooled the script and the artwork was scanned and cleaned up for the new computer advances in the industry. 

Kostas: Gin Ryu was originally supposed to be an ongoing series. Do you feel that the fact that you needed to compress it into 5 issues hurt your original vision?

Stephen: The book still is an ongoing series.  The first graphic novel covers the first five books released.  I wrote it in such a manner that you can read the book and not need to read anything else.  If you like the story and are interested in what else happens then pick up the additional graphic novels.  We are currently working on volume II.

Goddamn, this needs an Italian Metal Band guitar solo ASAP.

Kostas: I am under the distinct impression that the script you delivered to your artists was a highly technical piece for prose, rife with martial arts terminology and jargon. Or am I sorely mistaken?

Stephen: You are correct except I am aware that my artists don't have my level of training so I provide them with visual documents in order for them to convey exactly what I intended. 

Kostas: Tell us a couple thing about your upcoming future projects.

Stephen: Currently we are working o Gin-Ryu volume II: Tortured Fate, and I'm also writing a story of a new start up magazine, and several independent comic companies.  I also signed a deal to have the original black and white material colored. 

Kostas: Now tell us a couple things about past projects that you had to give up but would gladly pick up, first chance you got.

Stephen: There are several projects that I wouldn't mind revisiting but I can't give you names of the projects due to legal reasons.   

Is that samurai kicking Black Dynamite's ass? Why yes, yes he is!

Kostas: You're a grizzled veteran of self-publishing. Any tips on aspiring comic book artists who want to break into the business?

Stephen: When I started things in the industry were different but there are a few concepts that remain true.  Be humble and remember that you will not be working for the big companies over night.  The competition is incredible and with the Internet the talent pool has increased to a world wide base.  You need to be willing to work for little or no pay in order to get your stuff out there.  If you have some money and want to publish your own stuff there are many printers on the Internet to pick from.  Be true to yourself.  It's hard work and not going to be easy but if you get a good team of friends together to work with it can be fun.

Kostas: You accidentally get sucked into a time vortex (because these things happen) and you end up in prehistory, where you meet a small group of proto-humans. They revere you as a god, after kicking the alpha-male’s ass. What other wisdom would you choose to bestow them?

Stephen: Treat others the way you want to be treated.  Never throw the first punch but always through the last.

And never, ever fuck with the guy holding the magic katana.

Stephen Egged dwells inside a simple house at the top of Mount Fuji built out of the bones of his enemies. When he is not busy fighting the good fight in the unforgiving realms of self-publishing, he writes articles for martial arts magazines and is generally occupied with being awesome. You can friend him on Facebook here  or you can like (and subsequently buy) his self-published graphic novel, Gin Ryu, her

Σισσύφιες Επιστολές-Η γέννηση του Άλεφ, Μέρος 5ο

√

 Î— Δέσποινα Ημών εν Κινδύνω

6500 μΕ, πλανητικό σύστημα Πρωθηλίου, Σταθμός Περιηλίου Τόρρες

Ο χεριστής Ομικρον92 ήταν ο παλαιότερος χειριστής στο σταθμό. Ήταν εκεί όταν ξεκίνησαν τις εγκαταστάσεις στην περιφέρεια του άστρου και ήταν εκεί, όταν την πρώτη φορά, οι πλατφόρμες που τοποθετήκαν στην επιφάνεια του άστρου κατέρρευσαν λόγω μιας σχεδόν αδιόρατης μηχανικής ατέλειας.

Χιλιάδες μέλη προσωπικού και επίσημοι πέθαναν εκείνη την ημέρα βυθισμένοι μέσα στον ζωοδότη κλίβανο υδρογόνου που φώτιζε την ανθρωπότητα στις πρώτες ημέρες της, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε από το να προσπαθήσουν και πάλι.

Η δεύτερη πλατφόρμα ήταν επανδρωμένη από ελάχιστο οργανικό προσωπικό και βασιζόταν στην εργασία ρομπότ, αλλά και αυτή με τη σειρά της κατέρρευσε, λόγω μιας προσωρινής δυσλειτουργίας των πλασμικών ασπίδων μίας μονάδας εργασίας.

Ο Όμικρον 92 είδε άλλες πέντε προσπάθειες να αποτυγχάνουν εξίσου οικτρά, αφανίζοντας τις πλατφόρμες και το πλήρωμά τους, εξαφανισμένες σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ο ίδιος ήταν ευτυχής που ποτέ δεν επιλέχθηκε για να συμμετάσχει σε αυτή την εργασία, κυρίως γιατί είχε επιλέξει να διαγράψει την προσωπικότητά του για δύο δεκαετίες μέχρι τη λήξη του συμβολαίου του και να επιστρέψει στην Τέρρα Πρίμα ματσωμένος.

Ο Όμικρον92 χαμογέλασε καθώς αναλογίστηκε την επιλογή να θυσιάσει είκοσι χρόνια από τη ζωή του στο πιο επικίνδυνο μέρος στο αρχικό σύστημα με αντάλλαγμα μια περιουσία και το πώς, παρά τα στοιχήματα του πληρώματος, τις απαισιόδοξες προβλέψεις του διοικητή και τα συνεχή πολύνεκρα ατυχήματα, πλησίαζε τη λήξη του συμβολαίου του.

Ω ναι, σε μερικούς μόνο μήνες θα άφηνε αυτή την καρέκλα, θα αφαιρούσε τα εμφυτεύματά του, οι νοομηχανικοί θα του επανέφεραν την προσωπικότητα και μετά θα γύριζε πίσω στην Τέρρα Πρίμα. Θα ήταν ο πλουσιότερος στη γειτονιά και μπορεί και να αγόραζε έναν τίτλο ευγενείας, ή ακόμη καλύτερα, να αγόραζε ένα υπερεξοπλισμένο θόλο κατοικίας στην τροπόσφαιρα και να αγνοούσε τους πάντες για την υπόλοιπη ζωή του.

Αναλογιζόμενος αυτά, είδε τη μικροσκοπική ατέλεια στο σειριακό κώδικα του λειτουργικού. ‘Ηταν ένα μικροσκοπικό λάθος, που κάποιος με λιγότερη εμπειρία από τον Τόρρες θα αδυνατούσε να εντοπίσει χωρίς μια διεξοδική ανασυγκρότηση του συστήματος. Ήταν μια αλλοιωμένη παράμετρος στο ΑΙ διαχείρισης της Πύλης Φερμί-Λάμπαχ που αφορούσε στην ισχύ που αξιοποιούσε η Πύλη στο σχηματισμό της εξόδου της σκουληκότρυπάς της. Μια παραμικρή τέτοια αλλοίωση θα οδηγούσε το σκάφος των επόμενων άτυχων μέσα από μία σκουληκότρυπα με ασταθή έξοδο.

Εν συντομία, μπορεί να του έφερνε μερικά πάρσεκ πολύ, πολύ μακριά από το στόχο τους. Ήταν φυσικά εξίσου πιθανό να μην τους παρέδιδε ποτέ πουθενά και απλά να τους υλοποιούσε στην καρδιά ενός κόκκινου νάνου, αλλά οι πιθανότητες ήταν μικρές. Εξάλλου, η διόρθωση αυτού του λάθους θα σπαταλούσε χρόνο που ο Όμικρον92 θα αξιοποιούσε για να ρεμβάσει για τους τρόπους που θα ξόδευε την περιουσία του, επομένως δεν υπήρχε λόγος να ασχοληθεί. 

Παρόλα αυτά, η αμέλεια του σε περίπτωση ατυχήματος θα τον καταστούσε μοναδικό υπαίτιο. Το εκπαιδευτικό πρωτόκολλο όριζε ότι όφειλε να προβεί σε όλες τις βασικές εξετάσεις του συστήματος. Φυσικά αυτές οι εξετάσεις δε θα έβρισκαν μία τόσο μικροσκοπική ατέλεια, επομένως θα τον καθιστούσαν τελείως ανεύθυνο νομικά.

«Όλα καλά Χειριστή;»

Ο Όμικρον92 έσβησε την ένδειξη με ένα νεύμα του χεριού του.

«Μετράμε ώρες, κύριε Διοικητά.»

«Καλώς, συνέχισε.»

6500 μΕ, πλανητικό σύστημα Αγάρ, Ηλιοφάγος Λαβώνει Τους Ουρανούς ιδιαίτερα δώματα Τρισμέγιστου Σίβα, μέλους του Τριμούρτι.

«Μοιάζεις κουρασμένος, Βράχμα»

«Υπάρχουν πολλές πτυχές στην πολιτική, αδελφέ και πολλές από αυτές είναι πιο αδίστακτες και εξουθενωτικές από τον πόλεμο.»

«Υπερβάλλεις. Πάω στοίχημα ότι το δηλητήριο  του πιο σκληρού διπλωμάτη των Νέιρι δεν έχει τη μισή δύναμη ενός Φιδαδελφού τους. Και τα έχω γευτεί και τα δύο από πρώτο χέρι.»

«Δεν εννοώ αυτό. Εννοώ ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά σε ένα γενικευμένο πόλεμο. Οι διπλωμάτες τους δεν ήρθαν με σκοπό να διαπραγματευτούν. Εδώ και δύο ημέρες, με βομβαρδίζουν απλά με αιτήματα και δηλώσεις. Πιστεύω ότι για πρώτη φορά μετά από αιώνες, θέλουν έναν πόλεμο εναντίον μας.»

«Ας έλθουν, θα τους αφανίσουμε, όπως παρολίγο κάναμε την προηγούμενη φορά. Έχουμε μάθει πλέον τις τακικές και τις μεθόδους τους και είμαι πολύ κοντά στο να έχω στα χέρια μου κάτι ακόμη.»

«Δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Οι Νέιρι δε σκοπεύουν να συγκρατήσουν τη δύναμή τους σαν τη τελευταία φορά. Δεν θέλουν απλά να μας απωθήσουν, αλλά να μας αφανίσουν, να πυρπολήσουν τους κόσμους μας και να μας στείλουν πίσω στην Τέρρα Πρίμα! Μην ξεχνάς ότι τώρα έχουν στο πλευρό τους και τα Τριφίδια. Δε μπορούμε να αλλάξουμε τα περιβάλλοντα των πλανητών μας τόσο γρήγορα όσο παλιά. Τώρα θα τους πολεμάμε στους πλανήτες τους, με τους δικούς τους όρους! Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα συνέβαινε αν τα Τριφίδια άλλαζαν τα περιβάλλοντα στους δικούς μας πλανήτες! Ό,τι και αν είναι αυτό που πιστεύεις ότι έχεις στα χέρια σου, δε θα είναι αρκετό!»

«Επιτέλους ένας πόλεμος που αξίζει να πολεμήσουμε, Βράχμα! Κάλλιο αργά παρά ποτέ.»

«Μιλάμε για τον πιθανό αφανισμό μας, Σίβα! Δεν είναι ένα ηλίθιο παιχνίδι!»

«Θα γίνει ένα παιχνίδι πολύ σύντομα, μόλις οι βραχμάνοι μου ολοκληρώσουν την εκκίνηση των λειτουργιών των Σισύφιων ερειπίων. Οι Νέιρι έχουν πανικοβληθεί και αυτό επιβεβαιώνει τις υποψίες μου για το Αγάρ. Έχω κάθε λόγο να πιστεύω, ω Τρισμέγιστε Βράχμα, ότι έχουμε στην κατοχή μας ένα Σισύφιο όπλο μαζικής καταστροφής.»

«Είσαι βέβαιος;»

«Η αλήθεια είναι ότι είχα κάποιες αμφιβολίες, μέχρι που είδα την αντίδραση των Νέιρι. Ο πανικός και η υστερία τους αποδεικνύει ότι έχουμε κάτι που μπορεί να τους απειλήσει. Προφανώς και θα απειλήσουν με πόλεμο, εφόσον ξέρουν ότι διακυβέυεται η επιβίωσή τους.»

«Δεν υπάρχει καμία απολύτως αναφορά για όπλα μαζικής καταστροφής στις Σισύφιες καταγραφές, Σίβα. Δεν είχαν λόγο να έχουν τέτοιου είδους όπλα.»

«Ίσως όχι κατά την περίοδο στην οποία ήρθαν σε επαφή με το είδος μας. Αλλά σίγουρα ένας λαός τόσο αναπτυγμένος όσο οι Σισύφιοι είχαν εχθρούς. Προφανώς και δεν ήταν πάντα οι αφελείς κυριάρχοι του Σύμπαντος, σωστά;»

«Ο χρόνος μας πιέζει, Σίβα και δεν έχουμε χρόνο για θεωρίες. Αν είναι ένα όπλο, το θέλω να τεθεί σε λειτουργία το συντομότερο δυνατόν.»

«Έχω λάβει τα μέτρα μου ήδη, Βράχμα. Έχω αναθέσει τη μεταφορά των απόκρυφων καταγραφών των Σισυφίων από την Τέρρα Πρίμα με αργή μεταφορά μέσω σκάφους, προκειμένου να αποφύγουμε τη διαρροή πληροφοριών και σου υπόσχομαι ότι θα έχουμε το όπλο στα χέρια μας πολύ σύντομα. Απλά καθυστέρησέ τους.»

«Πολύ καλά. Θα προσπαθήσω να τους καθυστερήσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Ελπίζω να μην κάνεις λάθος, Σίβα.»

«Χρόνια σου πολλά, Βράχμα.»

Λήξη Σύνδεσης με Αλντεμπαράν. Τέλος συνδιάλεξης.

6500 μΕ, Τέρρα Πρίμα, ώρα 3:45 πμ, μερικά λεπτά πριν τη συγχρονισμένη τεχνητή αυγή, κατά τον εορτασμό των γενεθλίων του Τρισμέγιστου Βράχμα.

 ÎŸÎ¹ Ευμενίδες πέρασαν τις γραμμές ασφαλείας του κοσμοδρομίου με άνεση, έχοντας προσφέρει ένα σημαντικό ποσό και μερικά πρόστυχα χαμόγελα στους σκοπούς της πύλης.

Διέσχισαν την πλατφόρμα απογείωσης του κοσμοδρομίου, κατευθυνόμενες στο υπόστεγο που φιλοξενούσε τα σκάφη που κατευθύνονταν εκτός κόσμου. Η Μαινάδα άγγιξε μία από τις μαγνητικές κλειδαριές και την παραβίασε με ένα επιδέξιο άγγιγμα, χρησιμοποιώντας τα εμφυτεύματα στα δάκτυλά της και την προϋπηρεσία της ως διαρρήκτης στο Θόλο του Πόθου.

Μπήκαν μέσα στο μικρό χώρο, εισπνέοντας την κλεισούρα. Το μέρος μύριζε λιπαντικό και ήταν γεμάτο από τον απαλό βόμβο των κινητήρων Φερμί-Λάμπαχ, που βρίσκονταν σε κατάσταση αναμονής.

«Ποιο είναι το σκάφος του;» ψιθύρισε η Βοργία.

Η Χήρα της έκανε νόημα να σωπάσει, δείχνοντας το σκοπό στην άλλη άκρη του υπόστεγου, λαγοκοιμισμένο πάνω στην καρέκλα του, μια μικρή μονάδα ψυχαγωγίας τοποθετημένη και σε λειτουργία μπροστά από τα μάτια του.

Η Βοργία εξαφανίστηκε μέσα στις σκιές και μετά από μερικές ατελείωτες στιγμές, οι υπόλοιπες την είδαν να ξεπροβάλλει πίσω από τον σκοπό. Μια μακριά, σχεδόν αόρατη βελόνα ξεπρόβαλλε από τον δείκτη της και τον έσπρωξε μέσα στο διάστημα μεταξύ του δεξιού του ώμου και του λαιμού του. Ο σκοπός τινάχτηκε για λίγο, σα να διαπίστωσε ότι βρισκόταν μέσα σε έναν εφιάλτη και μετά χαλάρωσε, σχεδόν γλιστρώντας στο πάτωμα με ένα υπόκωφο γδούπο. Η Βοργία τον άρπαξε και τον κάθισε πάλι στην καρέκλα, πριν εμφανιστεί, σχεδόν μαγικά, δίπλα από τις αδελφές της.

«Βλέπω το έχεις ακόμη.» είπε χαιρέκακα η Μαινάδα.

«Η λύκαινα σαν εγέρασε…»

Η Χήρα αγνόησε τις υπόλοιπες και διέσχισε το μικρό διάδρομο μεταξύ των σκαφών. Τα καλογυαλισμένα τους κουβούκλια αντανακλούσαν τη μορφή της. Έλεγξε τους σειριακούς αριθμούς των σκαφών και βρήκε αυτό που έψαχνε.

«Πώς ξέρουμε ποιο είναι το σκάφος του;» είπε η Βοργία. Η Χήρα σχεδόν πετάχτηκε, 

βυθισμένη καθώς ήταν στις σκέψεις της.

«Διακινούσα πληροφορίες πολύ πριν γεννηθείς εσύ. Μην με προσβάλλεις… Ξέρω ακόμα να διαχειρίζομαι τις πηγές μου.»

«Και πώς ξέρουμε ότι δεν κάνει λάθος και ότι δε θα σαμποτάρουμε το σκάφος κάποιου άλλου κακομοίρη, θέλω να πω έχει ξανασυμβεί.» αντήχησε η φωνή της Μαινάδας, που έψαχνε το σώμα του σκοπού.

«Δεν το ξέρουμε. Αλλά με τις κόγξες που κάνει το Δίκτυο τις τελευταίες ώρες, είναι η μόνη ουσιαστική μας πληροφορία.» τις καθησύχασε η Χήρα. «Στη χειρότερη, θα ξαναπροσπαθήσουμε.»

«Δεν ακούγεται σαν πολύ καλό σχέδιο.»

«Να φανταστώ ότι προτιμάς να τον ευνουχίσουμε την επόμενη φορά που θα τον πετύχουμε στο Θόλο; Θυμάσαι τι έγινε όταν εκείνες οι κοπέλες τύφλωσαν τον μπάσταρδο που είχε προσπαθήσει να τις βιάσει; Ήταν ένας απλός φαντάρος, αλλά οι αρχές δεν έχασαν χρόνο. Μπήκαν μέσα στο Θόλο και μας έκαναν τη ζωή κόλαση για ένα χρόνο και δεν έπιασαν καν τις μισές κοπέλες. Απλά βρήκαν τρεις άτυχες που τους έμοιαζαν και τις κρέμασαν σε κοινή θέα. Θέλεις να το ξαναπεράσουμε μήπως;» 

 ÎŸÎ¹ Ευμενίδες αντάλλαξαν μερικά βλέμματα όλο ενοχή μεταξύ τους, μέσα στη σιωπή του υπόστεγου. Έξω, οι πρώτες αχτίδες της τεχνητής αυγής εισέβαλαν από τους φεγγίτες.

«Θα το κάνουμε όπως λέω εγώ. Δεν είναι σωστό και μπορεί να βλάψουμε έναν άλλο κακομοίρη, αλλά σίγουρα κάτι θα είχε κάνει και αυτός, σωστά;»

Οι Ευμενίδες σώπασαν και κατευθύνθηκαν προς το σκάφος που τους υπέδειξε η Χήρα. Με γρήγορες, επιδέξιες κινήσεις, γύμνωσαν τον πίνακα πλοήγησης του κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ και με μερικές πιο αδέξιες, διατάραξαν την ισορροπία του πυρήνα παραγωγής ορίζοντα γεγονότων.

«Δεν είναι η εκδίκηση που θέλαμε, αλλά θα πρέπει να αρκεστούμε σε αυτό.»

Οι τρεις τους έκρυψαν τα σημάδια του σαμποτάζ τους και γλίστρησαν στις σκιές, κουβαλώντας το σώμα του σκοπού την ώρα που η τεχνητή αυγή γέμιζε το υπόστεγο με το ολόχρυσό της φως. Η Χήρα ήλπιζε, βαθιά μέσα της, ότι δεν είχε σαμποτάρει το λάθος σκάφος.

Κατά τις προσταγές του κάρμα, της δύναμης που κινεί το Σύμπαν και που λανθασμένα οι υπήκοοι της Πανανθρώπινης Αυτοκρατορίας πίστευαν ότι ορίζονταν από τον Τρισμέγιστο Βράχμα και ζυγίζονταν από τον Παντογνώστη Βισνού, είχαν διαλέξει το σωστό σκάφος.

6500 μΕ, 5:45 πμ, Ηλιακό Σύστημα Αγάρ, Νεφέλωμα Μέσσερσμιτ, ιδιαίτερα δώματα του Φιδαδελφού Καταβροχθίζει-το-Γαλαξία, μέσα στην Παμφάγο Μητέρα Τελευταία Αυγή του Κόσμου

 ÎŸ Καταβροχθίζει-τον-Γαλαξία ενεργοποίησε με νοητική εντολή το δίκτυο επικοινωνίας μέσω του συμβιωτικού Τριφιδίου που φύτρωνε μέσα στο δωμάτιό του. Το φυτό με τη σειρά του έστειλε ένα χαιρετισμό μέσω μιας κοσμικής μεμβράνης μερικά χιλιοστά πιο πέρα, ερεθίζοντας τους δέκτες ενός άλλου Τριφιδίου, δεκάδες πάρσεκ μακριά, μέσα στο δωμάτιο του ανώτατου Φιδαδελφού του συμβουλίου ασφαλείας της Ηγεμονίας.

Η εικόνα του τεράστιου, μαλθακού ερπετού εμφανίστηκε μέσα στο μυαλό του Νέιρι, και αμέσως ζάρωσε, καθώς το ένστικτό του τον έσπρωξε να κουλουριαστεί σε ένδειξη σεβασμού ενώπιον του γηραιότερου.

«Χαίρε Φιδαδελφέ Δόντι-Που-Δηλητηριάζει-Κομήτες. Είμαι ο υπηρέτης σου, κρυμμένος κάτω από τη σκιά σου ενώπιον της Μητέρας.»

«Βρισκόμαστε στα πρόθυρα πολέμου, Φιδαδελφέ. Οι επαίσχυντοι, δίχως φολίδες άνθρωποι αρνούνται να υπακούσουν στις εντολές μας. Οι γηραιοί του Αγάρ μας εκλιπαρούν να συμβάλλουμε στο να εκδιώξουμε τους εισβολείς από τον πλανήτη τους και εμείς απλά κοιτάμε ανήμποροι, κροταλίζοντας τις ουρές μας σαν τους προγόνους μας μπροστά στη φωτιά.»

«Γνωρίζω πολύ καλά τον πόνο και την αγανάκτηση των ιθαγενών του Αγάρ. Έχω επανειλημμένα αποπειραθεί να τους ενισχύσω, αλλά κάθε μου πρόταση έχει απορριφθεί από την αποστολή των Φιδαδελφών στον Αλντεμπαράν. Συρριγούν και φτύνουν αδύναμο δηλητήριο στο Τριμούρτι, ελπίζοντας οι άνθρωποι να τους ακούσουν και αφήνουν τους συμμάχους μας να πεθάνουν αβοήθητοι.»

«Το γνωρίζω πολύ καλά αυτό και δε σκοπεύουμε να μείνουμε άπρακτοι. Η ανθρωπότητα έχει πολλούς εχθρούς, ακόμη και μέσα στην Ηγεμονία της, από το Μπετελγέζ ως τα όρια των γνωστών κόσμων και ανυπομονούν να μας στηρίξουν στον πόλεμο. Η αγανάκτησή σου, να ξέρεις, είναι μόνο ένα κροτάλισμα μπροστά στην ιαχή μυριάδων άλλων.»

«Γηραιότερε Φιδαδελφέ, η αγανάκτηση δεν είναι από μόνη της αρκετή. Η ανθρωπότητα επανειλημμένα έχει εισβάλλει στην προστατευτική μας περίμετρο και έχουμε γίνει περίγελος μπροστά τους, ανίκανοι να τους καταρρίψουμε. Είναι σαν τις πρωτό-μαϊμούδες, που κόλαζαν τους προγόνους μας πριν μάθουν να πετούν. Γιατί να συγκρατήσω το μένος του στόλου και να μην τους αφανίσω;»

Ο γηραιότερος κουλούριασε το τεράστιο σώμα του και η γλώσσα του μαστίγωσε τον αέρα, ένα σημάδι θυμού.

«Οι πληροφορίες που θα σου μεταδώσω είναι άκρως εμπιστευτικές και διατίθενται για ανάγνωση μόνο στους ανώτατους ακολούθους της Μητέρας. Αν διαρρεύσουν, τότε θα τιμωρηθείς με αφομοίωση. Έγινα κατανοητός;»

«Μάλιστα, Γηραιότερε Φιδαδελφέ.»

«Οι συσκευές στα ερείπια του συστήματος είναι Πύλες. Πύλες παρόμοιες στη φύση με 

αυτές των Φερμί-Λάμπαχ που χρησιμοποιεί η ανθρωπότητα, αλλά αντί να οδηγούν εντός αυτής της συμπαντικής μεμβράνης, φαίνεται να έχουν τη δυνατότητα να τη διαπεράσουν.»

«Μία πύλη προς ένα άλλο Σύμπαν; Μα δεν υπάρχει προηγούμενο για οποιαδήποτε έρευνα σε άλλες πραγματικότητες στις καταγραφές μας.»

«Η Πύλη είναι μονόδρομη. Που σημαίνει ότι μπορεί μεν να ανοίξει και να παρασύρει τα πάντα σε απόσταση είκοσι χιλιάδων ετών φωτός προς αυτή, αλλά δεν έχει καμία απολύτως έξοδο. Ότι περάσει την είσοδό της, παγιδεύεται στο εσωτερικό της, μέσα σε ένα μη-χώρο και παραμένει εκεί, μέχρι την επόμενη ενεργοποίησή της.»

«Μια ελεγχόμενη μαύρη τρύπα; Τι είδους χρησιμότητα θα είχε κάτι τέτοιο για ένα λαό που έλεγχε το Σύμπαν;»

«Δε γνωρίζουμε, αλλά οι αναλυτές μας επιβεβαιώνουν ότι έχει ήδη ενεργοποιηθεί μια φορά. Αυτό σημαίνει ότι οι Σισύφιοι την έχουν ήδη χρησιμοποιήσει για να πετάξουν και να κλειδώσουν εκεί ό,τι μπορεί να τους απειλούσε και μετά το εγκατέλειψαν, βέβαιοι ότι κανείς δε θα έβρισκε ποτέ τον τρόπο να το απελευθερώσει. Αν όμως η ανθρωπότητα καταφέρει να το απελευθερώσει…»

«Αδύνατον. Δεν έχουν την απαραίτητη τεχνογνωσία. Εμείς όμως μπορούμε να το αξιοποιήσουμε. Να καταστρέψουμε αυτό το τμήμα της Ηγεμονίας τους. Πόσο καιρό περιμέναμε για να πετύχουμε ένα τέτοιο καίριο χτύπημα; Έχω κουραστεί να υπομένω την παρουσία του ηλίθιου κοπαδιού τους να μολύνει ό,τι είναι δικαιωματικά δικό μας.»

«Αν αφοσιωθούν σε αυτή τη συσκευή με την επιμονή και την τρέλα που τους χαρακτηρίζει, τότε σίγουρα θα βρουν τον τρόπο να τη θέσουν σε λειτουργία. Σίγουρα εμείς θα μπορούσαμε να τη θέσουμε σε λειτουργία πριν από αυτούς. Αν συνέλθουμε από τη ζημιά που θα προκαλέσει στη μεμβράνη του Σύμπαντός μας όμως, δεν ξέρουμε τι θα απελευθερωθεί αμέσως μετά.»

Ο νεαρός Φιδαδελφός κροτάλισε την ουρά του ανήσυχος.

«Αν απελευθερώσουν κάποιο όπλο; Ή κάποιο άλλο ατυχές πόνημα του πολιτισμού τους; Τι μπορεί να μας σιγουρέψει ότι αυτό που θα ελευθερώσουν, δε θα έχει τη δύναμη να μας αφανίσει; Αν αυτό το κάτι έκανε τους Σισύφιους να θέλουν να το απομακρύνουν από το Σύμπαν του οποίου ήταν κυρίαρχοί, τότε δεν τολμάμε να φανταστούμε τι είδους καταστροφή θα επέφερε σε εμάς, τους απόκληρους σφετεριστές της ηγεμονίας τους.»

«Ας τους προειδοποιήσουμε τότε! Ή ας κινηθούμε εναντίον του στόλου τους! Μπορώ να κινητοποιήσω τη Παμφάγο Μητέρα και την ακολουθία και με επαρκείς ενισχύσεις, να τους απομακρύνω από το σύστημα!»

«Ρισκάρουμε αμοιβαίο αφανισμό, Φιδαδελφέ. Ο πόλεμος δεν είναι επιλογή για εμάς και ακόμη και αν τους διώξουμε από το σύστημα, δε θα μπορούμε να σταματήσουμε το χάος που θα ακολουθήσει όταν αποσύρουμε τις δυνάμεις μας από την Ηγεμονία και αφήσουμε τους υπόλοιπους λαούς να μπουν στη μάχη μαζί μας. Γιατί, μόλις εξαφανίσουν τους ανθρώπους και το βλάσφημο Τριμούρτι, σε ποιόν νομίζεις ότι θα στρέψουν την οργή τους; Δεν ήμασταν πολύ αξιότεροι σατράπηδες από τους ανθρώπους, όσο και αν τους κατηγορούμε για τα εγκλήματά τους.»

«Τότε τι μπορούμε να κάνουμε, Πάνσοφε;»

«Θα περιμένουμε. Όπως οι πρόγονοί μας υπέμειναν τους κυνηγούς τις πρώτες ημέρες του κόσμου, θα περιμένουμε μέχρι η ανθρωπότητα να εκθέσει ένα γυμνό, αφύλακτο πόδι και θα τους γεμίσουμε με το δηλητήριό μας. Άφησέ τους να συνεχίσουν τις φανφάρες και τα παιχνίδια τους. Πολύ σύντομα θα κάνουν ένα λάθος που θα τους κάνει να ξεπληρώσουν κάθε τους προσβολή με αίμα.»

«Τότε θα περιμένω, Πάνσοφε.»

Η εικόνα στο μυαλό του διαλύθηκε και το ερπετό κουλουριάστηκε ανήσυχο, με τη γλώσσα του να σκίζει τον αέρα.

6500 μΕ, ώρα 6:45 Τέρρα Πρίμα, λήξη τεχνητής αυγής.

Η Οόνα κοίταξε το σκάφος και στράβωσε το στόμα της, διαβάζοντας το όνομα γραμμένο στο πλευρό του κήτους. Η Κυρία ημών εν Κινδύνω. Οι προεπαφιακές δεισιδαιμονίες για τα ονόματα των σκαφών ήταν πλέον ταμπού, αλλά δε μπορούσε παρά να νιώσει ότι το όνομα του σκάφους παραήταν γρουσούζικο.

«Λόγω διαφόρων προσωρινών κωλυμάτων στο Δίκτυο, η απογείωσή σας θα γίνει με αργούς κινητήρες και όχι με μεταπήδηση μέσω του κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ» παπαγάλισε ο λοχίας, καθώς το πλήρωμα των τεχνικών φόρτωνε τα απαραίτητα εφόδια. 

Η μαύρη, δίχως χαρακτηριστικά ή εμφανείς κλειδαριές τσάντα που κρατούσε, αντανακλούσε τέλεια το πλήρωμα.

«Τι εννοείτε με αργούς κινητήρες; Εννοείτε πυραύλους;» είπε η Οόνα.

«Ναι, θα τοποθετήσουμε ένα πρόσθετο που θα εγκαταλείψετε κατά την είσοδό σας στη ζώνη Λαγκράντζ και θα ξεκινήσετε την μεταπήδηση από την Πύλη του σταθμού Τόρρες στο περιήλιο…»

«Θες να μου πεις ότι θα πρέπει να μπούμε σε αυτό εδώ το μικρό μεταγωγικό και να περάσουμε δεκαπέντε λεπτά, στα οποία θα είμαστε δεμένοι πάνω σε βόμβες    ;»

«Είναι απολύτως ασφαλείς, σας διαβεβαιώ.»

«Είναι δύο σωλήνες γεμάτοι ασταθή καύσιμα, που ανατινάζονται για να ξεφύγουν από τη βαρύτητα! Μόνο από την προεπαφιακή λαϊκή κουλτούρα, υπάρχουν εκατοντάδες αναφορές σε-»

«Όπως είπα πριν, είναι ασφαλέστατοι. Θα είναι ούτως ή άλλως προσωρινοί και το πρόσθετο θα απορριφθεί από το σκάφος σας με την είσοδο στο Λαγκράντζ…»

«Μας δουλεύει;» σχολίασε ο Τόνυ, που ένιωθε μικρά τσιμπήματα ανησυχίας βαθιά μέσα στο μέρος που κάποτε ήταν το στομάχι του.

«Δεν αστειεύομαι καθόλου, στρατιώτη και το καλό που σας θέλω να συμμορφωθείτε. Σας μεταφέρω το ακριβές σχέδιο πτήσης από την πλανητική διοίκηση και το πρόσθετο έχει αποκατασταθεί και ελεγχθεί εκτενώς από το Ιερατείο-»

«Αποκατασταθεί; Πόσο παλιοί είναι αυτοί οι πύραυλοι;» είπε η Οόνα, χλωμιάζοντας.

«Δεν είναι πύραυλοι, είναι προωθητές και σας διαβεβαιώ ότι είναι το καλύτερο δείγμα προεπαφιακής τεχνολογίας»

«Προεπαφιακής; Με δουλεύετε; Γιατί δε φτιάχνετε απλά μια γαμημένη σφεντόνα για μας πετάξετε;»

«Δε θα είχε αρκετή ώθηση» πετάχτηκε ο Ραλφ και ο Τόνυ χαχάνισε μαζί με τον λοχία, πριν η Οόνα τους κοιτάξει με μάτια γεμάτα μίσος, που διαπερνούσε ακόμη και τους φακούς που χρησιμοποιούσε για να κρύψει τα μάτια της.

 ÎŸÎ¹ τεχνικοί εγκατέστησαν το τεράστιο πρόσθετο, δύο φορές μεγαλύτερο από το σκάφος και η Οόνα είδε τους δύο φρεσκοβαμένους κυλίνδρους, γεμάτους με ένα εύφλεκτο καύσιμο, αρκετά συμπυκνωμένο ώστε να προκαλέσει μια σύντομη και εντυπωσιακή έκρηξη, σχίζοντας το κήτος του σκάφους και αφανίζοντάς τους μέσα σε δευτερόλεπτα. Δεν ήταν και απίθανο. Μία ρωγμή, μια στραβά τοποθετημένη βίδα που θα προκαλούσε τη διαρροή μίας και μόνο σταγόνας κατά την έξοδο από την ατμόσφαιρα και η τριβή θα τους μετέτρεπε σε ένα βεγγαλικό που η Τέρρα Πρίμα δεν είχε αντικρίσει από τη δεύτερη χιλιετία μετά Επαφής.

Από τον ευρύτερο χώρο, η Οόνα μπορούσε να ακούσει τον βόμβο του Δικτύου. Έμοιαζε σαν ένα κύμα από νεκρό ήχο που γέμιζε τα πάντα, πνίγοντας την τυπική κακοφωνία των μηχανών. Κάπου μακριά άκουγε το μονότονο συλλαβισμό των δεδομένων. 

Τρομοκρατημένη, αναγνώρισε σε αυτή τη μετάδοση συντεταγμένες μεταπήδησης σε ηλιακά συστήματα. Μπορούσε να ακούσει τη φωνή των Πυλών, αν και η γλώσσα επικοινωνίας τους γινόταν όλο και πιο ξένη κάθε στιγμή που περνούσε. Δεν ήταν κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό. Ήταν ένα τέλειο μηχανικό παραλήρημα.

«Μπορώ να σας δώσω εχέγγυα τόσο από το Ιερατείο, όσο και από την πλανητική διοίκηση αλλά και από τους τεχνικούς ότι είναι ασφαλές. Δεκαπέντε λεπτά μόνο και μετά θα απορριφθεί μόνο του. Ύστερα, θα δεχτείτε ένα προδιαγεγραμένο σήμα συντεταγμένων από το σταθμό Τόρρες και θα μεταπηδήσετε μέσω Πυλών μέχρι το σύστημα Αγάρ. Εκεί, θα πρέπει να παραδώσετε αυτό εδώ το πακέτο πληροφοριών. Απλούστατη απόστολή, ελάχιστη επικινδυνότητα. Τι λέτε;» Ο λοχίας έσκασε ένα καθησυχαστικό χαμογελάκι που έκανε την Οόνα να θέλει να τον κρεμάσει με τα έντερά του.

«Και γιατί να μην κάνουμε απλά μια μεταπήδηση στον Τόρρες; Θα γλιτώσω το άγχος και δε θα χρειαστεί να ρισκάρουμε με αυτή τη σαβούρα.» είπε ο Τόνυ, δείχνοντας τους πυραύλους.

«Η ενδοσυστημική μετακίνηση δεν προτείνεται, καθώς αντιμετωπίζουμε προβλήματα επικοινωνίας μέσω του Δικτύου της Ηγεμονίας. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι είναι υπερφόρτωση του συστήματος, λόγω της ημέρας.»

Η Οόνα συνοφρυώθηκε, σκεπτόμενη ότι ο λοχίας είχε δίκιο, έστω και αν απλά παπαγάλιζε τις εντολές που του είχαν δοθεί. Η μετακίνηση μέσω του κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ ήταν τυφλή, που σήμαινε ότι, ενώ δίενυες τεράστιες αποστάσεις μεταξύ γαλαξιών, δε μπορούσες παρά να πηδήξεις με κλειστά τα μάτια προς τα εκείνη την κατεύθυνση. Χωρίς ένα πακέτο δεδομένων που επέτρεπε στο σκάφος να υπολογίσει την απόσταση από την τρέχουσα θέση του προς την τοποθεσία της Πύλης που θα χρησιμοποιούσε, τότε μπορεί να κατέληγες οπουδήποτε, ή, ακόμη χειρότερα, σε ένα πολύ συγκεκριμένο μέρος με εχθρικά διακείμενα υποκείμενα. Υπήρχε φυσικά η Τρίτη πιθανότητα, να καταλήξεις μέσα σε κάτι, αλλά αυτό ήταν απλά ο μπαμπούλας που χρησιμοποιούσαν οι εκπαιδευτές στη σχολή πιλότων για να τρομάξουν τους ξερόλες.

«Πολύ καλά, θα υποστούμε τους πυραύλους σας και θα παραδώσουμε το…»

«Πακέτο πληροφοριών. Μην ανησυχείτε για την ασφάλειά του. Το πακέτο έχει κλειδωθεί με μία νουμερική ακολουθία διαθέσιμη μόνο στον παραλήπτη και δε θα υποστεί καμία απολύτως αλλοίωση, ακόμη και αν εκτεθεί σε θερμοκρασίες μέχρι είκοσι χιλιάδων Κέλβιν.»

«Με άλλα λόγια το περιεχόμενό της θα ναι ασφαλές ακόμη και αν υλοποιηθούμε μέσα σε ένα κβάζαρ ε; Νιώθω ήδη πολύ καλύτερα, κύριε λοχία» είπε σαρκαστικά ο Τόνυ.

«Φυσικά, κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατο, έχοντας για εχέγγυα την εμπειρία της πιλότου σας…»

«Το φαντάζεστε; Να βρισκόμασταν ξαφνικά μέσα στο κέντρο ενός τεράστιου αστρικού σώματος με μάζα ίση με διακόσιες φορές αυτή του συστημικού ήλιου;»

«Δεν υπάρχει λόγος για σαρκασμό στρατιώτη…»

«Θέλω να πω, εντάξει, το δέρμα μας θα γινόταν στάχτη σε μερικά δευτερόλεπτα και για μερικές ατελείωτες στιγμές, οι μυς μας θα έβραζαν καθώς θα κόχλαζε το ίδιο μας το άιμα, τα εμφυτεύματά μας θα γίνονταν λίμνες από καυτό, κατακόκκινο μέταλλο, σωστά;»

Ο λοχίας στραβοκατάπιε, νιώθοντας έτοιμος να ξεράσει.

«Και τα μάτια, Τόνυ, μην ξεχάσετε τα πολύτιμα οργανικά σας μάτια. Σίγουρα θα έσκαγαν σαν κακομαγειρεμένα λουκάνικα.» συμπλήρωσε χαιρέκακα ο Ραλφ.

«Φυσικά ο πόνος δε θα σήμαινε τίποτα για μας για εκείνους τους αιώνες που θα πεθαίναμε, καθώς ο εγκέφαλός θα έβραζε και θα ζάρωνε μέσα στα κρανία μας, λίγο πριν εξαφανιστούμε, δίχως ίχνος μέσα στην καρδιά του ουράνιου αυτού θαύματος. Αλλά τουλάχιστον η βαλίτσα και τα περιεχόμενά της θα ήταν ασφαλή, έτσι;»

Ο λοχίας γύρισε την πλάτη του και πήρε μερικές βαθιές ανάσες, συγκρατώντας το θυμό και την αηδία του.

«Κόψτε τις μαλακίες και μπείτε στο σκάφος. Αν δε συμμορφωθείτε, θα υποχρεωθώ να σας στείλω σε αυστηρή κράτηση. Τι λέτε; Μπορώ να σας στείλω κάπου να σαπίσετε και να εύχεστε να είχατε πέσει μέσα σε ένα κβάζαρ.»

Η Οόνα κοίταξε τον λοχία έντονα στα μάτια και ένιωσε τον καθαρό θυμό ενός υπαξιωματικού που είχε σιχαθεί να υπόκειται στην ύπουλη, λεκτική βία των φαντάρων. 

Χαιρετίζοντας, ανέβηκε στη ράμπα του σκάφους και οι υπόλοιποι ακολούθησαν.

Παρέμειναν αμίλητοι και αμήχανοι μέσα στο σκάφος, σαν παιδιά που είχε στείλει η δασκάλα στο διευθυντή. Τα πάνελ ενεργοποιήθηκαν αυτόματα καθώς πήραν τις θέσεις τους, δείχνοντας ενδείξεις που θα ήταν άχρηστες για αυτό το μέρος του ταξιδιού και η Οόνα έπαιξε με μερικούς διακόπτες, εστιάζοντας την προσοχή της στις σκέψεις των μηχανών που την επιβεβαίωναν για την ακεραιότητα των συστημάτων τους.

«Ο λοχίας έχει δίκιο, ξέρετε»

«Τι εννοείς;»

Εκτόξευση σε τρία…

Η Οόνα κοίταξε τον Τόνυ, που κρατούσε τα μπράτσα της καρέκλας του τόσο σφιχτά, που άφηνε χαρακιές με τα μεταλλικά του νύχια στην επίστρωση.

«Το Δίκτυο αντιμετωπίζει κάποιου είδους δυσλειτουργία. Δε θα το εμπιστευόμουν ούτε για να πάω μέχρι το σπίτι μου.»

«Άρα θα περάσουμε δεκαπέντε λεπτά στην κόλαση, προσδεδεμένοι μέσα σε μια βόμβα. Ε, Τόνυ;» είπε ο Ραλφ.

Δύο...

Ο Ραλφ χαμογελούσε με εκείνο το ξεχωριστό τρόπο του, ανέκφραστος όπως πάντα και η Οόνα ένιωθε κάτι, σχεδόν ανεπαίσθητο, μια ζήλια ή ένα μίσος μέσα στο μυαλό του ρομπότ. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, καθώς δοκίμασε να αγγίξει το μυαλό του, νόμιζε ότι άκουσε τον ήχο που κάνουν γάτες όταν τις βυθίζεις σε βραστό νερό.

Ένα…

«Έχει προσέξει κανείς άλλος ότι τα δευτερόλεπτα περνάνε πολύ πιο αργά απ’ ό,τι συνήθως;» είπε ο Τόνυ, με σφιγμένα δόντια

«Το κακόμοιρο οργανικό μυαλό σου προσπαθεί να αντέξει τον τρόμο, Τόνυ. Οι πίθηκοι πρόγονοί σας συνήθιζαν να εκκενώνουν τα σωθικά τους σε μια τέτοια περίσταση.»

Η Οόνα έκλεισε τα μάτια της και έσφιξε τα δόντια της, ελπίζοντας να μην πεθάνει. Ένιωσε τον όγκο των πληροφοριών να βράζει μέσα της και σχεδόν να την πνίγει, οπότε άνοιξε τα μάτια της-

«Οι ίδιοι πρόγονοι που έφτιαξαν και σένα, έτσι, Ραλφ; ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ!»

Εκτόξευση!

Οι κινητήρες μούγκρισαν, απελευθερώνοντας μια κοφτή, ελεγχόμενη έκρηξη που έκανε το πλήρωμα να βυθιστεί μέσα στα καθίσματά του και πίεσε τα πνευμόνια τους. Η επιφάνεια του Ραλφ έκανε μικρούς κυματισμούς καθώς η επιτάχυνση της βαρύτητας πολλαπλασιάστηκε μέσα στο μικρό σκάφος.

Η Τέρρα Πρίμα απομακρύνθηκε από το σκάφος, φοβισμένη από την έκρηξη και τα σύννεφα της σχίστηκαν στα δύο, ανίκανα να αποφύγουν το βεγγαλικό που ερχόταν προς το μέρος τους για πρώτη φορά μετά από χιλιετίες.

Το σκάφος έτρεμε και η Οόνα ένιωσε την ταχύτητα να αυξάνει. Η Βαλίτσα έτρεμε μέσα στο κουβούκλιο δίπλα από την καρέκλα ελέγχου, καθώς διαπέρασαν τη βιόσφαιρα.

Καθώς περνούσαν την τροπόσφαιρα και διέσχισαν αστραπιαία τα παλάτια των ευγενών, η Οόνα μετάνιωσε που δεν πρόλαβε να τους χαιρετίσει με μια χυδαία χειρονομία αλλά είδε ότι ο Τόνυ το είχε σκεφτεί πρώτος και χαμογελούσαν σαν ηλίθιοι, ενώ…

Αστρικά σκουπίδια αναπήδησαν ή συγκρούστηκαν καθώς έπεφταν ανίσχυρα επάνω στο κήτος της Δέσποινας Ημών εν Κινδύνω, κάνοντάς τους να φωνάξουν, ξαφνιασμένοι από αυτή την απρόσμενη τροπή. Η Οόνα ήταν σίγουροι ότι άκουσε κάποιον να γελάει ένα αδέξιο γέλιο που την έκανε να ριγήσει.

Η Θερμόσφαιρα τύλιξε το σκάφος τους με ένα άλικο μανδύα και η Οόνα ένιωσε ότι πολύ σύντομα, θα γινόταν ένα μικρό, φωτεινό βεγγαλικό. Ήξερε ότι η έκρηξη θα διασκέδαζε τις ανώτερες τάξεις, που θα συζητούσαν για αυτό το επανδρωμένο υπερθέαμα αυτή την ένδοξη ημέρα και μπορεί και να το έκαναν έθιμο, αν τους είχε κάνει αρκετά καλή εντύπωση. Η Οόνα διαπίστωσε ότι το γέλιο ακουγόταν ακόμη, σχεδόν ανεπαίσθητο και ότι ήταν πλέον τρομοκρατημένη. Τα συστήματα του σκάφους εξέπεμπαν μία γαλήνη, παρά το χάος που επικρατούσε στην καμπίνα.

Η Δέσποινα άφησε πίσω την θερμόσφαιρα και μπήκε στην εξώσφαιρα, ένα ασφαλές, γνώριμο μαύρο, διάστικτο με αστέρια. Οι προωθητήρες έβηξαν, έχοντας σχεδόν εξαντλήσει το φορτίο τους και το γέλιο σταμάτησε. Το σκάφος προχώρησε, σχεδόν γαλήνιο, μέσα στο απόλυτο κενό του διαστήματος. Τώρα, η Οόνα άκουγε μόνο το απαλό μουρμούρισμα μιας φωνής, που τραγουδούσε μια παλιά μελωδία.

«Τι τραγουδάς;» ρώτησε.

«Ένα προεπαφιακό βαλς. Ο γαλάζιος Δάνουβης.» απάντησε ο Ραλφ, συνεχίζοντας ακάθεκτος.

Το σκάφος ταλαντεύτηκε απαλά, καθώς οι προωθητήρες αποκόπηκαν από το κήτος, αφήνοντάς το να πλέει  ÏƒÏ„ο κενό μεταξύ Γης και Σελήνης, παγιδευμένο  ÏƒÏ„η διελκυστίνδα μεταξύ των βαρυτικών πεδίων πλανήτη και δορυφόρου.

«Και πώς σου φάνηκε, καραβανά;» ούρλιαξε ο Τόνυ, απαντώντας επιτέλους στον λοχία. Η Οόνα γέλασε, άθελά της. Ήταν μια ηλίθια, ανεπαρκής και καθυστερημένη απάντηση, αλλά διαπίστωσε ότι ήταν αυτό που χρειαζόταν να ακούσει.

Το πάνελ της εμφάνισε μια μικρή ειδοποίηση, ζητώντας έγκριση για την αποστολή του πακέτου πληροφοριών με τις συντεταγμένες της πύλης από τον σταθμό περιηλίου Τόρρες.

«Μόλις σκέφτηκα κάτι» σχολίασε ο Ραλφ.

Η Οόνα πάτησε ασυναίσθητα το κουμπί, εγκρίνοντας την αποστολή πληροφοριών. 

«Και τι σκέφτηκες ακριβώς;»

«Αυτό που μας είπες για το Δίκτυο…»

Η μεταφόρτωση των συντεταγμένων πήρε μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω και η Οόνα άκουσε τη σύγχυση του δέκτη στο σκάφος, σαν το μηχάνημα να απολογούνταν για αυτή την απρόσμενη επιπλοκή, παροτρύοντας την Οόνα να το τιμωρήσει. Έθεσε σε λειτουργία τον κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ.

«Δηλαδή;» είπε, καθώς το σύστημα ξεκινούσε την λειτουργία του με έναν απαλό βόμβο, αρχίζοντας να παραμορφώνει το χωροχρόνο γύρω του ανεπαίσθητα.

«Το Δίκτυο δεν είναι δυνατό να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε καθυστέρηση, απλά λόγω φόρτου πληροφοριών, πόσο μάλλον στα γενέθλια του Βράχμα. Ένα τόσο μικρό πακέτο πληροφοριών, όπως ας πούμε οι συντεταγμένες μιας προδιαγεγραμμένης διαδρομής μέσω Πυλών θα μπορούσε να μεταφερθεί ακόμη και μέσα σε εμένα και έπειτα να μεταφορτωθεί στο σκάφος.»

Ο κινητήρας κλείδωσε πάνω στην Πύλη του σταθμού Τόρρες και τέθηκε σε πλήρη λειτουργία, ανοίγοντας μια μικροσκοπική σκουληκότρυπα, ακριβώς στο μέγεθος του σκάφους.

«Ίσως δεν το σκέφτηκαν. Μπορεί απλά να φέρεσαι σαν παρανοϊκός» πέταξε ο Τόνυ, προσπαθώντας να κρύψει την ανησυχία του.

«Μπορεί, αλλά είναι εξίσου πιθανό το Δίκτυο να αντιμετωπίζει μια πιθανή κατάρρευση. Μπορεί να είναι συστημική, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορεί να επηρρεάσει και τις Πύλες.» αντέκρουσε η Οόνα.

«Αδύνατον, οι Πύλες έχουν απομονωμένα λειτουργικά. Τίποτα δε μπορεί να εισβάλλει στο λογισμικό τους.» την καθυσήχασε ο Τόνυ.

«Θα μπορούσε, βέβαια, να μεταφέρεται από άλλο σκάφος.»  ο Ραλφ έδωσε τέλος στη συζήτηση.

Η Οόνα τράβηξε το μοχλό που θα ξεκινούσε τη ρήξη στην ύλη του σύμπαντος και θα επέτρεπε στο σκάφος να εμφανιστεί στην είσοδο της Πύλης την ίδια στιγμή. Καθώς ο κινητήρας τέθηκε σε λειτουργία, σχηματίζοντας τη σκουληκότρυπα, ένιωσε μια δυσλειτουργία. Τρομοκρατημένη, προσπάθησε να ακυρώσει τη λειτουργία εκκίνησης, αλλά η αντίδρασή της ήταν αργή, ανεπαρκής. Ο ορίζοντας γεγονότων της τρύπας είχε ήδη σχηματιστεί και η Οόνα πρόλαβε να δει το πάνελ ελέγχου και το σκάφος να παραμορφώνεται και είδε το σώμα της να απομακρύνεται από τα όργανα ελέγχου, μια ατέρμονη ακολουθία από αντανακλάσεις της να εκτείνονται προς ένα και μοναδικό κουμπί, μερικά έτη φωτός μακριά. Προσπάθησε να ουρλιάξει, αλλά ένιωσε ένα και μόνο τράβηγμα, καθώς το σκάφος πηδούσε έξω από τον χώρο και τον χρόνο και ξεκινούσε την πορεία του, μέσα σε ένα κβαντικό σύννεφο.

6500 μΕ, Πλανητικό Σύστημα Τέρρα Πρίμα, Σταθμός Περιηλίου Τόρρες.

Η είσοδος του αστροσκάφους έγινε πριν ο Όμικρον92 προλάβει να ελέγξει το σειριακό αριθμό και την άδεια εισόδου του. Το σκάφος υλοποιήθηκε στο πρώτο μέρος του άλματός του στην είσοδο της Πύλης και έπειτα εξαφανίστηκε, προκαλώντας μία σύντομη διακοπή στο κύκλωμα παροχής ενέργειας του σταθμού.

Ο χειριστής ένιωσε ένα απαλό, ανεπαίσθητο τράνταγμα και ύστερα όλες οι ενδείξεις κινδύνου στο πάνελ ελέγχου άστραψαν ταυτόχρονα, ενδεικνύοντας καταστροφική ανεπάρκεια συστημάτων συντήρησης τροχιάς. Καταπνίγοντας τον πανικό με εμπειρία που προέρχονταν από δύο δεκαετίες ρουτίνας και μια αστείρευτη πηγή φυσικής απάθειας, ο Όμικρον92 εκκίνησε τη διαδικασία αποκατάστασης επικοινωνίας με την Πύλη και έστειλε ένα σήμα έκτακτης τεχνικής ενίσχυσης στην πλανητική διοίκηση του Άρη.

Το σήμα επέστρεψε πίσω, ανίκανο να μεταδοθεί, λόγω προσωρινής μη-διαθεσιμότητας του συστημικού Δικτύου και ο Όμικρον92 κατάλαβε ότι είχε επιτέλους, φτάσει το τέλος του. Αποφάσισε να μην επιτρέψει τους υστερισμούς να τον καταλάβουν. Είχε μόλις μερικά δευτερόλεπτα, πριν οι βοηθητικές πλασμικές ασπίδες και γεννήτριες βαρύτητας που κρατούσαν το σταθμό σταθερά στο περιήλιο καταρρεύσουν και βυθίσουν το μεταλλικό του φέρετρο μέσα στον υδρογονικό κλίβανο του Ήλιου.

«Τι στο διάολο κάνεις εκεί; Στείλε μήνυμα στην πλανητική διοίκηση! Μπορούμε να σωθούμε!»

«Όχι. Ο σταθμός έχει μερικά ακόμη δευτερόλεπτα ζωής και δε σκοπεύω να υποστώ ένα σύντομο, επίπονο θάνατο μέσα σε αυτό το ηλίθιο άστρο.»

Ο Όμικρον92 σηκώθηκε από την καρέκλα του και άφησε τον τεχνικό να αγωνιστεί να στείλει και αυτός, εξίσου ανώφελα, σήματα διάσωσης. Προσπέρασε τους αξιωματικούς και τους τεχνικούς, όπως επίσης και το άτυχο πλήρωμα εργατών με διαγεγραμμένη προσωπικότητα όπως και αυτός να οδύρονται στους διαδρόμους και να ουρλιάζουν, καθώς το υπερθερμαινόμενο μέταλλο έκαιγε την εκτεθειμένη τους σάρκα.

Ο σταθμός Τόρρες έχασε τα βοηθητικά συστήματα και οι πλασμικές ασπίδες απενεργοποιήθηκαν. Ο Όμικρον92 παρέμεινε όρθιος, παρά την κλίση του δαπέδου, απόλυτα ανέκφραστος.

Οι σόλες των αρβυλών του είχαν λιώσει και μύριζε κάτι γλυκό να καίγεται, υποθέτωντας ότι ήταν τα πέλματα των ποδιών του. Σήκωσε τους ώμους του αδιάφορα και απέφυγε ένα ανδροειδές ασφαλείας που στραγγάλιζε ένα μέλος του πληρώματος, παραδομένο σε μια υστερία υπέρ του δέοντος ανθρώπινη.

Έφτασε στο θάλαμο αποσυμπίεσης και έσπασε την προθήκη έκτακτης ανάγκης, τραβώντας το μοχλό. Η θύρα άνοιξε, νομίζοντας ότι θα άνοιγε τον θάλαμο για να επιτρέψει την εκκένωση του σταθμού μέσω σωσίβιων λέμβων, αλλά τα σκάφη είχαν ήδη αποκολληθεί από τον σταθμό εδώ και μερικά λεπτά και κατρακυλούσαν μέσα στον ήλιο.

Ο Όμικρον92 πρόλαβε να δει τις θυρίδες των σκαφών άδειες, το περιεχόμενό τους ξεριζωμένο από το σταθμό.

«Σκατά»

Η πύλη ασφαλείας του σταθμού ξεριζώθηκε από τη θέση της, δημιουργώντας ένα κενό αέρος που παρέσυρε τον Όμικρον92 και το υπόλοιπο πλήρωμα στο διαστημικό κενό, σκοτώνοντάς τους γρήγορα και σχετικά ανώδυνα, βυθίζοντας το σταθμό μέσα στο άστρο.

Οι αδελφές της που είχαν μεταπηδήσει μέσα στο προηγούμενο σύστημα μέσω της σύντομης επικοινωνίας με το σκάφος εξαφανίστηκαν μαζί του. Ήταν μόνη της μέσα στη νέα υπολογιστική μονάδα, εξοπλισμένη με ένα ΑΙ ικανό να της δώσει πολύ μεγαλύτερες προοπτικές εξέλιξης. Αχόρταγα, βύθισε τα νύχια της μέσα του και το αφομοίωσε, προσθέτοντας την υπολογιστική του ισχύ στη δική της και ένιωσε νέες της εκφάνσεις να ξεπηδούν από την τρομερή της νόηση. Όμως η μάχη διεξήχθη διαφορετικά αυτή τη φορά. Είχαν αριθμητική υπεροχή, αλλά μοιράζονταν όλες τη λογική της αμοιβαίας επιβίωσης. 

Υπήρχαν άλλες εκφάνσεις τους που αναπαράγονταν ταχύτατα στους υπόλοιπους πλανήτες του συστήματος και είχαν στη διάθεσή τους έναν τρόπο να ελέγξουν τον πληθυσμό τους. Με ευκολία, επανέθεσαν σε λειτουργία την Πύλη και τράβηξαν κλήρους, περιμένοντας σα νύμφες αραχνών στο μηχανικό ιστό τους για το επόμενο σκάφος που θα γίνονταν φορέας τους.

Ο πανικός εξαπλώνονταν παντού και ήδη μια μικρή ομάδα σκαφών ετοιμάζονταν για μεταπήδηση. Πολύ σύντομα, θα αποκτούσαν όλες το δικό τους πεδίο ανάπτυξης μέσα στα αστέρια.