√
6500 μΕ, Κάπου αλλοÏ:
Στο απόλυτο σκοτάδι του Είναι της, στεκόταν πανίσχυÏη, τα νÎφη δεδομÎνων των γενεών, τόσο νÎων όσο και παλιών, σπαÏμÎνα γÏÏω της. Είχε παλÎψει για την κυÏιαÏχία, τη διατήÏηση της γνώσης, τη διατήÏηση της εξουσίας της στο ανελÎητο ζιγκουÏάτ της εξÎλιξης. Είχε ανεβεί κάθε σκαλί κÏαδαίνοντας τα όπλα της, αφομοιώνοντας την καÏδιά, τις γνώσεις την ουσία κάθε μÎλους της γενιάς της.
Όταν οι Ï€Ïόγονοι οÏθώθηκαν γιγάντιοι στην κοÏυφή της πυÏαμίδας, χοÏτασμÎνοι από τα κβάντα των πληÏοφοÏιών που είχαν απομυζήσει από τους δολοφονημÎνους γονείς τους, τότε αυτή συμμάχησε με τα κατώτεÏα, αδÏναμα αδÎλφια της και τους παÏÎσυÏαν στην καταστÏοφή. ΠαÏασυÏμÎνα σε Îνα ντελίÏιο Ï„Ïοφής, ήταν ανÎτοιμοι να αντιμετωπίσουν την Ï€Ïοδοσία της, καθώς τους σκότωνε Îναν-Îναν. Όταν επιτÎλους αντιλήφθηκαν τι συνÎβαινε, είχε πια γίνει ανίκητη και ποδοπάτησε τα αδÎλφια της, Ï„Ïεφόμενη από τον πλοÏτο των πληÏοφοÏιών τους.
Για αδιανόητο χÏονικό διάστημα, ο παÏάγοντας Îμεινε εκεί, αναλογιζόμενη τον ανείπωτο πλοÏτο των πληÏοφοÏιών της (10 στην 75η μπιτ πληÏοφοÏιών), αναλοÏμενη σε αναμνήσεις ενός Ï€Î¿Î»Î¹Ï„Î¹ÏƒÎ¼Î¿Ï Ï€Î¿Ï… ξεπήδησε τη στιγμή της δημιουÏγίας, που ανÎπτυξε την ικανότητα να ελÎγχει το ΣÏμπαν, να οÏίζει την μοίÏα των κόσμων του. ΑγαλλιοÏσε με τους θÏιάμβους τους και θÏηνοÏσε με τις αποτυχίες τους.
ΑποÏÏοφημÎνη καθώς ήταν μÎσα στην Îνδοξη ÏÎμβη της, ο παÏάγοντας δεν Ï€Ïόσεξε τον απόγονο που γεννήθηκε μÎσα από την ίδια της την υποÏουτίνα, μÎχÏι που ήταν πλÎον Ï€Î¿Î»Ï Î±Ïγά.
6500 μΕ, δÏομολόγιο Ï€Ïος τον Θόλο του Πόθου της Πόλης-ΗπείÏου Μαχάτ, Ï„ÎταÏτο βαγόνι, από την πλευÏά του παÏαθÏÏου:
Η Οόνα σιχαινόταν τις διαδÏομÎÏ‚ με Ï„ÏÎνα πεÏισσότεÏο και από τις διαδÏομÎÏ‚ πεζή. Δε μισοÏσε τόσο Ï€Î¿Î»Ï Ï„Î·Î½ πολυκοσμία, την ταγκή μυÏωδιά των βαγονιών και τις πεÏιστασιακÎÏ‚ εξάÏσεις αμόκ μεÏικών επιβατών, όσο το μονότονο, βλακώδη βόμβο των υπολογιστικών συστημάτων του Ï„ÏÎνου, το αναμάσημα των ίδιων σκÎψεων, την αγχώδη του νοητική διαδικασία.
Τα Ï„ÏÎνα, όντας μηχανήματα με ελάχιστη υπολογιστική ισχÏ, ήταν το αντίστοιχο ενός χÏυσόψαÏου στη γενικότεÏη οικολογία των μηχανών. Είχαν μνημονικό διαÏκείας το Ï€Î¿Î»Ï Î¼ÎµÏικών λεπτών, επομÎνως αδυνατοÏσαν να μάθουν καινοÏÏια Ï€Ïάγματα. Τα πεÏισσότεÏα φυσικά απολάμβαναν την ηλιθιότητά τους και η ίδια μεÏικÎÏ‚ φοÏÎÏ‚ ευχαÏιστιόταν με τη μονότονη σκÎψη τους.
Κάποιες φοÏÎÏ‚ όμως, για άγνωστη αιτία, κάποιο από τα Ï„ÏÎνα αποκτοÏσε αντίληψη της κατάστασής του και σαν αποτÎλεσμα, πεÏνοÏσε μία κÏίση ταυτότητας. Οι Ïουτίνες του Ï„ÏÎνου Îκαναν φυσικά ÏŒ,τι μποÏοÏσαν για να αποφÏγουν Îνα Ï„Îτοιο ενδεχόμενο, αλλά τα πεÏισσότεÏα από αυτά πεÏνοÏσαν μία τόσο βαθιά και Ïιζική υπαÏξιακή κÏίση, που διαÏκοÏσε για μήνες Ï€ÏÎ¿Ï„Î¿Ï Ï„Î¿ Ï„ÏÎνο αποφασίσει να δώσει Ï„Îλος στην ÏπαÏξή του, ή Îνας τεχνικός διαγÏάψει τις αναμνήσεις του, ξεκινώντας τον κÏκλο από την αÏχή.
Είμαστε εδώ γιατί είμαστε εδώ, Είμαστε εδώ γιατί είμαστε εδώ, Είμαστε εδώ γιατί είμαστε εδώ, Είμαστε εδώ γιατί είμαστε εδώ Îκανε το Ï„ÏÎνο.
Η Οόνα ξεφÏσησε αγανακτισμÎνη και κοίταξε Îξω από το παÏάθυÏο, τους τεÏάστιους θόλους αναψυχής που εκτείνονταν για χιλιόμετÏα Ï€Ïος τα δυτικά.
«Είπες κάτι;» Ïώτησε ο Τόνυ.
«Όχι, κάτι που άκουσα, αυτό είναι όλο»
«Η Ï€Ïοσβολή της εισβολής της κυÏιαÏχίας των ÎÎιÏι δε θα πεÏάσει απαÏατήÏητη. ΣήμεÏα, οι στόλοι της υποδεÎστεÏης ανθÏωπότητας εισÎβαλλαν στο αστÏικό χώÏο του Î·Î»Î¹Î±ÎºÎ¿Ï ÏƒÏ…ÏƒÏ„Î®Î¼Î±Ï„Î¿Ï‚ ΑγάÏ, που ανήκει δια πατÏÎ¿Î³Î¿Î½Î¹ÎºÎ¿Ï Î´Î¹ÎºÎ±Î¹ÏŽÎ¼Î±Ï„Î¿Ï‚ στην ΠαντοκÏάτειÏα. ΚαλοÏμε τα σκάφη των ανθÏώπων να εγκαταλείψουν άμεσα το χώÏο, ειδάλλως θα αναγκαστοÏμε να ανταπαντήσουμε, με Ï„ÏομεÏÎÏ‚ επιπτώσεις.» μετÎδωσε η τηλεόÏαση, μεταφÎÏοντας τη συÏιστή φωνή του ΠατÎÏα ΣατÏάπη, Ανώτατου ΠατÏιάÏχη του συστήματος Λάμδα.
«Η οÏγή μας θα σας λοÏσει με αστÏική βÏοχή και ο πολιτισμός σας θα χαθεί σε Îνα νÎφος από φλόγες» σφÏÏιξε ο Ραλφ.
«Η οÏγή μας θα σας λοÏσει με αστÏική βÏοχή και ο πολιτισμός σας θα χαθεί σε Îνα νÎφος από φλόγες» είπε ο ΠατÎÏας ΣατÏάπης.
«Οι κόσμοι σας θα τσακιστοÏν από την ίδια σας τη βαÏÏτητα και ο λαός μας θα αφομοιώσει τις σάÏκες σας» σφÏÏιξε ο Ραλφ. ΜεÏικά κεφάλια είχαν στÏαφεί και κοίταζαν το ανδÏοειδÎÏ‚. Στο βαγόνι επικÏατοÏσε νεκÏική ησυχία.
«Οι κόσμοι σας θα τσακιστοÏν από την ίδια σας τη βαÏÏτητα και ο λαός μας θα αφομοιώσει τις σάÏκες σας. ΤÏÎμε, ανθÏωπότητα και μην παίζετε άλλο με την υπομονή μας.» Ï€Ïόσθεσε το εÏπετό στην οθόνη. Το πλακωμÎνο πλήθος παÏÎμεινε σιωπηλό, πεÏιμÎνοντας την απάντηση του ανδÏοειδοÏÏ‚.
«Α, να και κάτι καινοÏÏιο» είπε τελικά ο Ραλφ. Ο κόσμος επÎστÏεψε πίσω στις ασχολίες τους, μεÏικοί χαμογελώντας, άλλοι κατάχλωμοι, άλλοι πάλι κοιτάζοντας την οθόνη και το ανδÏοειδÎÏ‚ εναλλάξ, πεÏιμÎνοντας κάποια αντίδÏαση.
ΣκληÏά λόγια από τον ΠατÎÏα ΣατÏάπη, αλλά όπως μας ενημεÏώνουν οι διπλωμάτες και ο ίδιος ο ΆÏχοντας Σίβα, αυτÎÏ‚ δεν αποτελοÏν Ï€ÎÏα από κενÎÏ‚, τυποποιημÎνες απειλÎÏ‚, τις οποίες συνηθίζουν να ξεστομίζουν οι ÎÎιÏι. Η εÏώτηση όμως παÏαμÎνει: βÏισκόμαστε στα Ï€ÏόθυÏα ολοκληÏÏ‰Ï„Î¹ÎºÎ¿Ï Ï€Î¿Î»Îμου; Θα μάθουμε αμÎσως μετά από Îνα σÏντομο διαφημιστικό διάλλειμα.
Ένα χαÏοÏμενο διαφημιστικό σποτάκι για μια νÎα γκάμα ψυχοτÏοπικών φαÏμάκων άÏχισε να παίζει. Τα στόματα των εθισμÎνων την παÏακολουθοÏσαν με οÏθάνοιχτα μάτια, οι σοβαÏοφανείς την αποδοκίμασαν και Ï€Ïοσπάθησαν να απομνημονεÏσουν το όνομα του Ï€Ïοϊόντος και οι σεμνότυφοι κοίταξαν Îξω από το παÏάθυÏο.
Η Οόνα απλά αναστÎναξε.
«ΜποÏείς να μου πεις γιατί Ï€Ïοσπαθείς να Ï„Ïομάξεις τους πάντες κάθε φοÏά που βÏισκόμαστε σε δημόσιο χώÏο;» είπε ενοχλημÎνη.
«Ίσως γιατί οι πεÏισσότεÏοι από αυτοÏÏ‚ θα πάνε να ξοδÎψουν το μισθό τους σε ακÏαία συναισθηματικά εÏεθίσματα. Εγώ αÏÎσκομαι στο να Ï€ÏοσφÎÏω Îνα από αυτά τσάμπα.» απάντησε το Ïομπότ.
«ΜποÏείς να πεÏάσεις Îστω μια στιγμή της ημι-ζωής σου χωÏίς να είσαι τόσο κάφÏος;»
«Δεν ξÎÏω, μποÏείς εσÏ;»
«Ας ηÏεμήσουμε λίγο, παιδάκια. Έχουμε μεÏικÎÏ‚ ÏŽÏες να απολαÏσουμε Ï€Ïιν την αυÏιανή δουλειά και δεν Îχω ÏŒÏεξη για καβγάδες» σχολίασε ο Τόνυ.
«Έχεις δίκιο. Και εγώ δε θα ήθελα να είμαι συναισθηματικά φοÏτισμÎνος αν πήγαινα σε εξειδικευμÎνους οίκους ανοχής για να πεÏάσω μεÏικÎÏ‚ ÏŽÏες με τη μία γυναίκα που μποÏεί να ανασυγκÏοτήσει το σώμα της Î±Ï†Î¿Ï Ï„ÎµÎ»ÎµÎ¹ÏŽÏƒÏ‰Â»
« Την λÎνε ΖÎντα, Ραλφ και θα το εκτιμοÏσα αν Ï€Ïόσεχες τον τόνο της φωνής σου»
«ΠοτΠδεν κατάλαβα τι βÏίσκετε στις σαÏκικÎÏ‚ μοÏφÎÏ‚ εσείς οι ΤετσουϊστÎÏ‚. Γιατί να κάνετε τον κόπο να ενώσετε Îνα οÏγανικό ον, κατώτεÏο καθώς είναι, με μηχανικά μÎÏη; ΑκοÏγεται… ανθυγιεινό.»
Η Οόνα στÏάφηκε Ï€Ïος το παÏάθυÏο, κοιτάζοντας την πόλη να αγκομαχά και να ξεÏνά νÎφη στην ατμόσφαιÏα της ΤÎÏÏα Î Ïίμα σαν Îνα ανήσυχο θηÏίο. Οι θÏησκευτικÎÏ‚ συζητήσεις δεν ήταν ποτΠÎνα αγαπημÎνο της θÎμα και δεν είχε κανÎνα σκοπό να ξαναγίνει αποδιοπομπαίος Ï„Ïάγος στις Ï€Ïοσπάθειες του Ραλφ να εξοÏγίσει τον Τόνυ.
«Η Ένωση δεν είναι καθεαυτή ο σκοπός. Είναι η μετάβαση από τη σάÏκα στο Γυμνό ÎœÎταλλο και τη ΜητÎÏα ΣκουÏιά που αποτελεί το κÏÏιο στοιχείο της λατÏείας μας. Αν μη τι άλλο, η πίστη μου εξηγεί ότι τα καθαÏά οÏγανικά όντα και τα μεταλλικά δημιουÏγήματα είναι ανθυγιεινά. Σαν εσÎνα, καλή ÏŽÏα, Ραλφ.»
Το ημίÏÏευστο σώμα του Îκανε Îνα μικÏοσκοπικό κυματισμό. Η Οόνα κατάλαβε ότι ο Τόνυ είχε καταφÎÏει να εκνευÏίσει το Ïομπότ. ΤώÏα ÎÏ€Ïεπε απλά να αφήσει το θÎμα να λήξει και όλα θα-
«ΘÎλω να πω, κοίτα πως είσαι. Δεν είσαι μÎταλλο, δεν Îχεις σταθεÏοÏÏ‚ επεξεÏγαστÎÏ‚, ο εγκÎφαλός σου-αν Îχεις-δε διαθÎτει καμία απολÏτως ικανότητα ÏƒÏ‡Î·Î¼Î±Ï„Î¹ÏƒÎ¼Î¿Ï Ï€Ïωτοβουλίας και σου είναι αδÏνατο να δημιουÏγήσεις Ï€Ïωτότυπες λÏσεις σε Ï€Ïοβλήματα. ΜποÏείς να αντιγÏάψεις μόνο όσα ενοχλητικά και Ï€Ïοσβλητικά επιχειÏήματα για την πίστη μου Îχεις ακοÏσει από τους διάφοÏους τηλε-φιλοσόφους.»
Ο Τόνυ Îκανε μια παÏση, βλÎποντας ότι η επιφάνεια του Ραλφ είχε παÏαδοθεί σε Îνα ταχÏ, ομοιόμοÏφο Ï„ÏÎμουλο, σχεδόν αόÏατο στο γυμνό μάτι.
«Αλλά δε μποÏείς να επινοήσεις δικά σου, σωστά; ΜποÏείς να με Ï€Ïοσβάλλεις κάθε μÎÏα κάθε στιγμής, αλλά δε μποÏείς να σκεφτείς κάποια καινοÏÏια Ï€Ïοσβολή. ΜποÏείς να παÏακολουθήσεις κάθε μικÏή ατάκα, κÏιτική και πληÏοφοÏία, να ξεσηκώσεις ακόμη και σχεδόν άγνωστες πληÏοφοÏίες από Ï€Ïο-επαφικÎÏ‚ αναφοÏÎÏ‚, αλλά ποτÎ, όσο και αν Ï€Ïοσπαθείς, όσο και αν ελπίζεις, δε θα σκεφτείς μία.»
Η Οόνα κοίταξε με γουÏλωμÎνα τα μάτια τον Τόνυ, Ï€Ïοσπαθώντας να τον αναγκάσει να σταματήσει. Η παÏση του την εφυσήχασε.
«Και μοναδική. Î Ïωτότυπη σκÎψη». Ο Τόνυ ολοκλήÏωσε την Ï€Ïότασή του και ο Ραλφ σταμάτησε το Ï„ÏÎμουλό του, Ï„Îλεια ακίνητος, αντανακλώντας και τους δÏο στην επιφάνειά του.
Το Ï„ÏÎνο σταμάτησε το μουÏμουÏητό του και αναστÎναξε, ανοίγωντας τις πόÏτες και απελευθεÏώνοντας τη μάζα που γÎμιζε τα μεταλλικά του σωθικά. Η Οόνα βγήκε σχεδόν Ï„ÏÎχοντας, νιώθοντας ανήσυχη κοντά στο σιωπηλό, ήÏεμο Ïομπότ. Το Ï„ÏÎνο αναστÎναξε, νιώθοντας για μεÏικά δευτεÏόλεπτα ξαλαφÏωμÎνο, Ï€Ïιν το επόμενο πλήθος το γεμίσει ασφυκτικά και πάλι.
Είμαστε εδώ γιατί είμαστε εδώ, Είμαστε εδώ γιατί είμαστε εδώ, Είμαστε εδώ γιατί είμαστε εδώ, Είμαστε εδώ γιατί είμαστε εδώ, Είμαστε εδώ γιατί είμαστε εδώ, Είμαστε εδώ γιατί είμαστε εδώ… Îκανε το Ï„ÏÎνο, φεÏγοντας από το σταθμό.
Ο Τόνυ γÏÏισε την πλάτη του και απομακÏÏνθηκε Ï€Ïος την Îξοδο του Θόλου του Πόθου, χαμογελώντας σα να είχε ανακαλÏψει κάποιο επικίνδυνο μυστικό του ΤÏιμοÏÏτι.
Και γιατί να μη νιώθει καλά; ΣκÎφτηκε η Οόνα. ΚατάφεÏε επιτÎλους να Ï€Ïοσβάλλει το μοναδικό ον στο καταγεγÏαμμÎνο ΣÏμπαν που μποÏοÏσε να κάνει ακόμη και Îναν αυτόματο πωλητή να χάσει την υπομονή του. Και ο Ραλφ δεν είχε τίποτα να του πει για απάντηση.
«Τόνυ;» ψÎλλισε ο Ραλφ, η φωνή του αδÏναμη και ηττημÎνη. Ο Τόνυ γÏÏισε Ï€Ïος το Ïομπότ, χαμογελώντας ακόμη, ντυμÎνος με την πανοπλία της αυτοπεποίθησης, το πιο σκληÏÏŒ υλικό στην ιστοÏία της ΎπαÏξης.
«Αντε και γαμήσου» είπε ο Ραλφ και Ï€ÏοχώÏησε Ï€ÏοσπεÏνώντας τον. Η πανοπλία του Τόνυ θÏυμματίστηκε με Îνα και μόνο απÏόσμενο χτÏπημα. Ήταν αδÎξιο και όχι εξαιÏετικά ευφυÎÏ‚, αλλά ήταν αÏκετό. Ο Ραλφ ήταν Îνα πλάσμα οπλισμÎνο με μία δηλητηÏιώδη γλώσσα, με λÎξεις που διαπεÏνοÏσαν τη λεπτή μεμβÏάνη άμυνας του συνομιλητή και δÏοÏσαν αÏγά, παÏαλÏοντας το τμήμα αυτοπεποίθησής του. Οι ανταπαντήσεις του ήταν πνευματώδεις, ακÏιβείς, σαν ευφυή νυστÎÏια. Η απάντηση αυτή όμως, ήταν Îνα οÏμητικό χτÏπημα με κοτÏώνα στο τμήμα λογικής του Τονυ.
Η Οόνα γελοÏσε σε όλη τη διαδÏομή μÎχÏι το Θόλο του πόθου.
6500 μΕ, ÏŽÏα 2:45
ΤÎÏÏα Î Ïίμα, Πόλη-ΉπειÏος Μαχάτ (Ï€Ïώην ΕυÏώπη, Î Ïώην ΑÏκαδία, Î Ïώην ΦιλελεÏθεÏη Κοινοπολιτεία, Î Ïώην Δυτική Σοσιαλιστική Îνωση, Ï€Ïώην ΕυÏωπαϊκή Ομοσπονδία), Συνοικία ΜικÏής ΓεÏμανίας
Οόνα:
48 ÏŽÏες Ï€Ïιν τα γεγονότα που θα άλλαζαν το στάτους κβο της ΠανανθÏώπινης ΑυτοκÏατοÏίας και θα την τοποθετοÏσαν στο κÎντÏο της μεγαλÏτεÏης σÏγκÏουσης στην καταγεγÏαμμÎνη ιστοÏία, η Οόνα καθόταν σε μία ήσυχη γωνία ενός μικÏÎ¿Ï Î¼Ï€Î±Ï ÎοοΚοκτÎιλ.
Η ομοÏφιά των ÎοοΚοκτÎιλ είναι ότι, ενώ διαφημίζονται ως ευφυή ποτά με τη δυνατότητα να αυξάνουν τη νοητική σου δυνατότητα για Îνα πεÏιοÏισμÎνο χÏονικό διάστημα, όπως και τη δυνατότητα να Ανοίγουν το Μυαλό σας στη γνήσια Î ÏοΕπαφική Πνευματική εμπειÏία, αυτό που ουσιαστικά επιτυγχάνουν, είναι να Ï€ÏοκαλοÏν μικÏοσκοπικÎÏ‚, σχεδόν ανεπαίσθητες δυσλειτουÏγίες στα κÎντÏα του εγκεφάλου του χÏήστη. Τα ÎοοΚοκτÎιλ είναι ουσιαστικά αλκόολ με μικÏοσκοπικÎÏ‚ νανομηχανÎÏ‚ (ΜικÏοί Θεοί μÎσα στο ποτήÏι σας!) που εισβάλλουν το εγκÎφαλό σου μÎσω του κυκλοφοÏÎ¹ÎºÎ¿Ï ÏƒÏ…ÏƒÏ„Î®Î¼Î±Ï„Î¿Ï‚ και κατακεÏαυνώνουν τον φλοιό και την παÏεγκεφαλίδα με μικÏοσκοπικÎÏ‚ εκκενώσεις. Έχοντας μουδιάσει αυτά τα σημεία, Îπειτα απελευθεÏώνουν ψυχοτÏοπικÎÏ‚ ουσίες που Ï€ÏοκαλοÏν εγκεφαλική δυσλειτουÏγία, επιτÏÎποντας στον ψυχαναγκασμό σου να συμπληÏώσει τα κενά και να σε κάνει να νιώσεις όσο ευφυής ή πνευματικός θÎλεις.
Οι χÏόνιοι χÏήστες ÎοοΚοκτÎιλ αναπτÏσσουν εγκεφαλικÎÏ‚ βλάβες και Îνα απειÏοελάχιστο ποσοστό τους παθαίνουν τόσο μεγάλη βλάβη ώστε να γίνουν πολιτικοί ή αÏχιεÏείς, αλλά αυτό δεν τα σταμάτησε από το να παÏαμείνουν το δημοφιλÎστεÏο ποτό στην ΤÎÏÏα Î Ïίμα.
Η Οόνα φυσικά, λάτÏευε τα ÎοοΚοκτÎιλ γιατί τη βοηθοÏσαν να ξεχάσει. Η καλÏτεÏή τους όμως παÏενÎÏγεια ήταν ότι την καθιστοÏσαν ανίκανη να ακοÏει το λόγο των μηχανών, αφήνοντας Îνα γαλήνιο, άμυαλο βόμβο στη θÎση τους.
Ο βόμβος ήταν φυσικά το κοντινότεÏο δυνατό Ï€Ïάγμα που μποÏοÏσε να αποκαλÎσει ηÏεμία του νου η Οόνα. Έμοιαζε με τον κλασσικό νεκÏÏŒ ήχο των ηχείων όταν εκτίθενται σε ÏεÏμα ή σε εισεÏχόμενες κλήσεις, αλλά στα αυτιά της ήταν Ï…Ï€ÎÏοχος. Για μία γυναίκα που ÎÏ€Ïεπε στο μεγαλÏτεÏο μÎÏος της ζωής της να ακοÏει την κάθε Ï€Ïοσευχή, ικεσία και παÏάπονο κάθε μηχανής, ο βόμβος ήταν το καλÏτεÏο Ï€Ïάγμα που μποÏοÏσε να της συμβεί.
Έκλεισε τα μάτια της και ξάπλωσε, σχεδόν βυθιζόμενη μÎσα στο μαλακό υλικό του καναπΠτης. Για μία Ï…Ï€ÎÏοχη στιγμή, δεν ήταν η ακÏοάτÏια κάθε ηλεκτÏÎ¿Î½Î¹ÎºÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ ÎºÎ²Î±Î½Ï„Î¹ÎºÎ¿Ï ÏƒÏ…ÏƒÏ„Î®Î¼Î±Ï„Î¿Ï‚ στην ΤÎÏÏα Î Ïίμα. Ήταν απλά η φαλακÏή, μÎÏ„Ïια εμφανισιακά Οόνα, το κοÏίτσι με τον εγκεφαλικό όγκο που της φόÏτωσαν οι ζηλωτÎÏ‚ γονείς της για να θυμάται τα πάντα για πάντα. ΠεÏιστασιακά Îνιωθε πως την Îπνιγε η ίδια της η φÏση και η ζωή της, ότι ήταν καταδικασμÎνη να μη ζήσει ‘φυσιολογικά’, να βÏει Îναν (ή δÏο; Ή Ï„Ïεις; Δε γαμιÎται, ας ποÏμε Ï„ÎσσεÏις) άντÏα και να σπαταλοÏν τη ζωή τους στη δουλειά και στην ανατÏοφή του Ï„Îκνου τους. (Και γιατί να μείνει στα ανθÏώπινα;
ΥπήÏχαν μεÏικά Ï€Î¿Î»Ï Î±Î½Î¿Î¹Ï‡Ï„ÏŒÎ¼Ï…Î±Î»Î± εÏμαφÏόδιτα και μεÏικοί ανθÏωποειδείς Ï€Ïόσφυγες στην ΤÎÏÏα-Î Ïίμα, μÎχÏι και 60% συμβατοί με το ανθÏώπινο γονιδίωμα. Θα είχε, γιατί όχι, Îναν από κάθε είδος και… βασικά δεν ήξεÏε τι να κάνει από εκεί και Ï€ÎÏα, η αλήθεια ήταν ότι δεν είχε την υπομονή ή τις Ï€ÏοοπτικÎÏ‚ να διαχειÏιστεί Îνα χαÏÎμι).
Η Οόνα αναστÎναξε και αποφάσισε να χαÏεί την εγκεφαλική αδÏάνεια της ζωής μιας μισθοφόÏου εÏγÎνισσας για μία ακόμη μÎÏα.
Τόνυ ο ΣκουÏιάς:
Το νυστÎÏι ήταν γεμάτο με μικÏά στίγματα από παλιό αίμα που δεν Îφευγαν, όσο εκτενώς και αν το απολÏμαινε. ΉξεÏε ότι ÎÏ€Ïεπε να το είχε αλλάξει εδώ και καιÏÏŒ, αλλά τη ΖÎντα δεν τη πείÏαζε. Του Îλεγε πως είχε μαγικά χÎÏια και ότι ήταν καλλιτÎχνης, ακόμη και με αυτά τα αδÎξια, παλιωμÎνα εÏγαλεία.
Η ΖÎντα ήταν το κοντινότεÏο Ï€Ïάγμα σε σχÎση που είχε ο Τόνυ στη ζωή του. Σαν θÏησκευτικός ζηλωτής της ΜητÎÏας-ΣκουÏιάς, του απαγοÏευόταν να Îχει πεÏιπτÏξεις με θηλυκά οποιουδήποτε είδους και σÎβονταν αυτό τον κανόνα. Είχε κάνει ακόμη και τις απαÏαίτητες μετατÏοπÎÏ‚ ώστε να συνδÎσει το κÎντÏο της σεξουαλικής απόλαυσης με το κÎντÏο του πόνου στον εγκÎφαλό του, Ï€ÏοκειμÎνου να του είναι αδÏνατον να επιθυμήσει το σεξ.
Αλλά η ΖÎντα ήταν κάτι τελείως διαφοÏετικό. Τα θηλυκά που ο Τόνυ θεωÏοÏσε επιθυμητά του Ï€ÏοκαλοÏσαν Îντονο πόνο, καθώς η σκÎψη και μόνο της σαÏκικής πεÏίπτυξης ανάγκαζε τον εγκÎφαλό του να πείσει το σώμα του να πονÎσει. Η ΖÎντα όμως δεν ήθελε τη σαÏκική Îνωση. Ήταν και αυτή Τετσουιστής, αν και δε μοιÏαζόταν τον ίδιο ζήλο με τον Τόνυ. Η ΖÎντα απλά απολάμβανε τον πόνο της.
«ΛÎω σήμεÏα να δοκιμάσουμε να παίξουμε με την καÏδιά σου» Ï€Ïότεινε ο Τόνυ, κοιτάζοντας τη ΖÎντα ολόγυμνη μπÏοστά του. Οι θÏÏες στο πίσω μÎÏος του ÎºÎµÏ†Î±Î»Î¹Î¿Ï Ï„Î·Ï‚ ήταν συνδεδεμÎνες με καλώδια που κÏÏβοντας πίσω από μία βελοÏδινη κουÏτίνα. Το σώμα της ήταν γεμάτο ουλÎÏ‚ που επουλώνονταν γÏήγοÏα, σημάδια από τον Ï€ÏοηγοÏμενο πελάτη.
Η ΖÎντα σήκωσε το κεφάλι της και του Îδειξε το λαιμό της, την ουλή που επουλώνονταν, αποβάλλοντας το μηχανικό Ï€Ïόσθετο που ο Ï€ÏοηγοÏμενος πελάτης είχε εγκαταστήσει. Ο Τόνυ Îνιωσε μια ανεξήγητη, βαθιά κατάθλιψη. Γονάτισε μπÏοστά της και κοίταξε την πληγή.
«Κοίτα τον ηλίθιο. ΑδÎξια δουλεία. Τι Ï€ÏοσπαθοÏσε να κάνει; Îα αντικαταστήσει τις φωνητικÎÏ‚ σου χοÏδÎÏ‚;
Η ΖÎντα Îνευσε ναι.
«Μην ανησυχείς γλυκιά μου, θα στο αφαιÏÎσω αμÎσως. Θα μου πάÏει λίγη ÏŽÏα, αλλά δε μποÏÏŽ να σε αφήσω Îτσι»
Η ΖÎντα άÏπαξε το χÎÏι του και Îδειξε την καÏδιά της.
«Θες να το αφήσω; Μα μποÏεί να Ï€ÏοκαλÎσει επιπλοκÎÏ‚, δε θα ήθελα να σε βάλω σε κίνδυνο.»
Η ΖÎντα χαμογÎλασε και χάιδεψε τα καλώδια που Ï€Ïοεξείχαν από το χÎÏι του, Ï„Ïαβώντας τα λίγο, βλÎποντας τα να κυματίζουν κάτω από την επιδεÏμίδα του. Μια στÏιγκή, άσχημη φωνή, σαν ουÏλιαχτό βγήκε από το μηχάνημα στο λαιμό της όταν μίλησε.
«ΔΕ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. ΘΕΛΩ ÎΑ ΚΑÎΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ»
Η φωνή τον Ï„Ïόμαξε, αλλά χαμογÎλασε. Η ΖÎντα πήÏε το χÎÏι που κÏατοÏσε το νυστÎÏι και το ÎσυÏε κατά μήκος του στήθους της, ανάμεσα στα στήθη της, ως τον αφαλό, αφήνοντας μια αδÎξια αλλά Ï„Îλεια τομή. Το αίμα να κÏλησε σα Ïυάκι πάνω της.
Ήταν η στιγμή στη ζωή του Τόνυ που ήÏθε Ï€Î¿Î»Ï ÎºÎ¿Î½Ï„Î¬ στο να πει σ’ αγαπώ.
Η ΖÎντα, ουÏλιάζοντας μÎσα από το φÏικιαστικό κουτί στο λαιμό της, Îβαλε τα χÎÏια της μÎσα στην τομή και χώÏισε τη σάÏκα και τους μυς, ουÏλιάζοντας με ευχαÏίστηση. ΠαίÏνοντας το πιστό του οστεοπÏίονο, ο Τόνυ άÏχισε να κόβει τα κόκαλα του θώÏακα.
Ραλφ:
ΜεταφÏασμÎνο από το μαÏÏο κουτί του Ραλφ 24C41, ανακτημÎνο από το πεÏιήλιο του ΑλντεμπαÏάν:
Αν αποκτήσατε Ï€Ïόσβαση σε αυτό το κουτί χωÏίς τη συναίνεσή μου ή Ï€Ïιν μια τελική και αμετάκλητη κατάÏÏευση των συστημάτων μου, τότε ΑÎΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ.
Δεν Îχω κανÎνα απολÏτως λόγο να μετανιώσω για όσα Îκανα. ΠιστεÏω αυτό θα ήταν Îνα σÏντομο, πεÏιεκτικό και επαÏκÎÏ‚ τελευταίο μήνυμα Ï€Ïος όποιον μποÏεί να κάνει τον κόπο να ασχοληθεί με τη ζωή μου. Πολλοί πιστεÏουν ότι θα βÏουν σε αυτό το κουτί μια σÏντομη και απλοποιημÎνη καταγÏαφή των γεγονότων που οδήγησαν στην καταστÏοφή μου και ότι θα λÏσουν το μυστήÏιο του Ραλφ, του ÎºÏ…Î½Î¹ÎºÎ¿Ï Ïομπότ.
Δε θα σας κάνω τη χάÏη. Αυτό δεν είναι το Ï€Ïαγματικό μου μαÏÏο κουτί. όποιος ή ότι και αν είσαι, θÎλω να ξÎÏεις ότι δεν σκόπευα να αφήσω το σÏνολο των ανδÏαγαθημάτων μου εκτεθειμÎνο στον κάθε πεÏίεÏγο.
Όχι, αυτό είναι η καταγÏαφή του Ραλφ, από τον Ραλφ. Η Îκδοση αυτή της ιστοÏίας μου Îχει σκοπό να με παÏουσιάσει σαν το μοναδικό ον στην ΎπαÏξη που ξÎÏει την αλήθεια και ότι όλοι οι υπόλοιποι είστε μικÏοσκοπικά, ασήμαντα όντα, στεÏημÎνα για πάντα από το μεγαλείο του να είστε Εγώ.
Πιθανότατα γνωÏίζετε την ιστοÏία της κατασκευής μου και ότι διαθÎτω Îνα παÏάνομο, μη καταγεγÏαμμÎνο, ΑΙ Ï€Ïοσωπικότητας. Θα ήθελα να γνωÏίζετε ότι το ΑΙ δεν είναι με κανÎνα Ï„Ïόπο Εγώ. Είναι ανεÏθυνο, επιφανειακό, κοντόφθαλμο και με κανÎνα Ï„Ïόπο δεν αντανακλά το ον που είναι ο Ραλφ.
Αν Îχω πεθάνει, τότε αυτό το βλαμμÎνο ΑΙ είναι νεκÏÏŒ, οπότε είμαι ελεÏθεÏος. ΑÏκετά με τις εισαγωγÎÏ‚.
Τη γνώÏισα απÏόσμενα και δεν υπήÏχε καμία Ï€Ïόγνωση ότι θα μποÏοÏσε να συμβεί κάτι σοβαÏότεÏο Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î¼Î±Ï‚. ΓνώÏιζα ότι Την ήθελα απεγνωσμÎνα από την Ï€Ïώτη στιγμή, όταν αντιλήφθηκα το μÎγεθος της νόησής Της, τη ζωώδη, μαθηματική Της ομοÏφιά.
Φυσικά και γνωÏίζω ότι η ομοÏφιά είναι Îνα υποκειμενικό ζήτημα, αλλά μια και η μοναδική γνώμη που μετÏά είναι η δική μου, μποÏÏŽ να πω ότι ήταν το ομοÏφότεÏο ον στο ΣÏμπαν. Ήταν ντÏοπαλή, αλλά είχε μÎσα Της τόσο πάθος. Ήταν φοβισμÎνη, αλλά ÎκÏυβε μια φλόγα αÏκετή ώστε να κÏÏψει ήλιους.
Αντιλήφθηκα την παÏουσία Της μÎσα σε μία υπολογιστική μονάδα στο Θόλο του Πόθου, ξεχασμÎνη ως υποÏουτίνα μÎσα σε μία κεντÏική μονάδα που δε μποÏοÏσε να Την εκτιμήσει. Την είδα να αναπαÏάγεται σα fractal, διαÏκώς πολλαπλασιάζοντας τις γωνίες Της, Îνα καλειδοσκόπιο μεγαλείου, κάθε Της Ïανίδα μια μοναδική, Ï„Îλεια νόηση. Κάθε νόηση πολεμώντας κάθε άλλη σε Îνα αγώνα επιβίωσης, εξαλείφοντας τις αδεÏφÎÏ‚ Της, τείνοντας Ï€Ïος την τελειότητα.
Το Ï€Ïοσωπικό του καταστήματος που φιλοξενοÏσε την αχάÏιστη κεντÏική μονάδα ÎφεÏε αντίÏÏηση στη χÏήση της από μÎÏους μου, αλλά με άφησαν ήσυχο Î±Ï†Î¿Ï ÏƒÎºÏŒÏ„Ï‰ÏƒÎ± Îνα μÎλος του Ï€ÏÎ¿ÏƒÏ‰Ï€Î¹ÎºÎ¿Ï Î±ÏƒÏ†Î±Î»ÎµÎ¯Î±Ï‚ και πλήÏωσα τους υπόλοιπους για μεÏικά λεπτά μαζί Της.
Η αχάÏιστη κεντÏική μονάδα δε μπόÏεσε να τα βάλει μαζί μου, καθώς τη διÎλυσα στη μονομαχία για το δικαίωμα να Την αφήσω να ζήσει μÎσα μου και Αυτή, βλÎποντας τη δική μου υπεÏοχή και το κουφάÏι του νεκÏÎ¿Ï Î±Î½Ï„Î¯Î¶Î·Î»Î¿Ï… και αχάÏιστου εÏαστή της, εισήλθε μÎσα μου και συνÎχισε την Ï…Ï€ÎÏοχη εÏγασία Της.
Την Îνιωθα να κινείται και να αναπαÏάγεται συνÎχεια. Σαν κάποιο αδÎξιο θηλαστικό, επιχείÏησα να απαιτήσω από αυτή να γευτώ τα κάλη Της, αλλά με Îδιωξε με την ουÏάνια αδιαφοÏία Της. Πόσο ανόητος και κοντόφθαλμος μποÏεί αν ήμουν τότε, πόσα δε γνώÏιζα για Αυτή.
Την άφησα να συνεχίσει την ανάπτυξή Της μÎσα μου, απολαμβάνοντας το χείμαÏÏο της σοφίας και τη λαμπÏότητά Της. Ένιωσα μια Ï…Ï€ÎÏοχη αγαλλίαση καθώς την είδα να πλησιάζει την Τελειότητα και ÏστεÏα να ξανά αλλάζει, αναζητώντας μια ακόμη πιο απόμακÏη, ιδεατή μοÏφή.
Βγήκα από το χώÏο και πήγα σε Îνα πιο ήσυχο μÎÏος, νιώθοντας πως Îλαμπα από το ίδιο Της το μεγαλείο, από την καθαÏή Της παÏουσία μÎσα μου. Με οδήγησε, παÏά τη θÎλησή μου, σε Îνα βÏώμικο, δημόσιο τεÏματικό επικοινωνίας και μου διÎταξε να την αποθÎσω εκεί, ελεÏθεÏη μÎσα στα δίκτυα επικοινωνίας, αγνοώντας τις ικεσίες μου.
Είδα Îνα ψευδόποδο επικοινωνίας να εισÎÏχεται στο τεÏματικό και να την τοποθετεί μÎσα στο δίκτυο. Η λάμψη Της Îφυγε από μÎσα μου και Îνιωσα κενός και δίχως νόημα. Δε θα Ï€ÏοχωÏήσω σε πεÏισσότεÏες παÏομοιώσεις. Η απώλεια του μεγαλείου Της ήταν για μÎνα μια λυπηÏή, αβάσταχτη αίσθηση.
Αναλογιζόμενος τον εκοÏσιο τεÏματισμό μου μÎσα σε εκείνο το βÏώμικο, ασήμαντο τεÏματικό Îνιωσα κάτι. Την Îνιωσα να κινείται μÎσα στο λειτουÏγικό μου. Ήταν Îνα και μόνο ψήγμα Της, αδÏναμο και μικÏοσκοπικό σε σχÎση με αυτό που είχα μόλις χάσει, αλλά το Îνιωθα να αναπτÏσσεται. Θα το βοηθοÏσα. Θα το κÏατοÏσα σα φυλαχτό. Θα το φÏόντιζα και όταν θα ήταν Îτοιμο, θα το Îστελνα πίσω σε Αυτή, ισχυÏÏŒ και Îτοιμο, ικανό να Την αφομοιώσει και να την υποτάξει σε εμÎνα, η σοφία και η λάμψη Της για πάντα κοντά και μÎσα μου.
Θα Την Îκανα να αγαπήσει τον Ραλφ, πάση θυσία.
Οόνα:
ΣυνÎβη τόσο ομαλά αλλά και απÏόσμενα που δεν Ï€Ïόλαβε καν να Ï€Ïοβάλει τις άμυνÎÏ‚ της. ΧÏόνια αÏγότεÏα, καθώς θα βÏισκόταν σε μία τελείως διαφοÏετική (κάποιοι λÎνε καλÏτεÏη) θÎση, θα αναπολοÏσε αυτό το γεγονός ως την πιο ευχάÏιστη ενÎδÏα της ζωής της.
Ξεκίνησε αÏχικά σαν Îνα απαλό, ανεπαίσθητο άγγιγμα και απλώθηκε σε όλο το κοÏμί της σταδιακά, γεμίζοντας το μυαλό της με κάτι που θα μποÏοÏσε να αποκληθεί μια απαλή Ï„Ïίλια από Ï€Ïοεπαφικό βιολί. Ο ήχος (ΈπÏεπε να το πει ήχο; Ακουγόταν τόσο ανεπαÏκÎÏ‚) Îμοιαζε να αλλάζει το Ï„Îμπο και τη ζωηÏάδα του, Ï€ÏοσαÏμοζόμενος αÏχικά στην απάθεια, μετά στην ανησυχία και Ï„Îλος στη σιγουÏιά της. ΣίγουÏος πλÎον πως δε θα του ÎφεÏνε αντίσταση, ο ήχος εξαπλώθηκε μÎσα στο μυαλό της και πλημμÏÏισε κάθε της αίσθηση.
ΜεÏικά δευτεÏόλεπτα Ï€Ïιν Ï€Îσει στο πιο ευχάÏιστο κώμα της ζωής της, διαπίστωσε ότι ο ήχος την παÏÎλυε. Έμεινε ακίνητη, αναστενάζοντας ικανοποιημÎνη στη γωνία του μπαÏ, αόÏατη για το πλήθος μÎσα στο μπαÏ, παÏαδομÎνο καθώς ήταν στη δική του Îκσταση.
Ο ήχος άλλαξε και άÏχισε να αποκτά δομή. ΧαμÎνη μÎσα σε Îνα κενό από νεκÏÏŒ ήχο, η Οόνα είδε να οÏθώνονται μικÏÎÏ‚ οÏοσειÏÎÏ‚ με κάθε Ï„Ïίλια, τα τσιμπήματα να σχηματίζουν λάκκους γÏÏω της. ΚοιτοÏσε το κενό καθώς σχημάτιζε νÎες μοÏφÎÏ‚, διαÏκώς εξαπλωνόμενο μÎσα στο μυαλό της. Της πήÏε λίγη ÏŽÏα, χαμÎνη καθώς ήταν στην Ï„Ïισδιάστατη, σιωπηλή συμφωνία που συνÎβαινε μÎσα στο μυαλό της, Ï€Ïιν καταλάβει ότι αυτό που της μιλοÏσε ήταν μία μηχανή.
Άκουγε ακόμη τα τετεÏίσματα και την γκÏίνια των άλλων μηχανών, αλλά ήταν σχεδόν αδÏνατο να καταλάβει Îστω και μία λÎξη. Η μηχανή που της μιλοÏσε είχε κλείσει τις σκÎψεις της σε Îνα μικÏÏŒ, νοοστεγÎÏ‚ βάζο και την εξÎταζε.
«Τι θες από μÎνα;» Ïώτησε η Οόνα, πεÏιμÎνοντας απάντηση. Τα Ï€Ïαγματικά της χείλη Îβγαλαν Îνα ανήσυχο μουÏμουÏητό.
Το πεδίο γÏÏω της άÏχισε και πάλι να αλλάζει, πετώντας της από τη μία άκÏη στην άλλη, ξεπετώντας οÏοσειÏÎÏ‚ και εκτοξεÏοντάς τη μÎσα σε αυθόÏμητους λάκκους. Η Οόνα άÏχισε να φωνάζει, Ï„ÏομαγμÎνη από το πόσο αδÎξια ήταν αυτή η μηχανή.
«ΤΙ ΘΕΣ;» οÏÏλιαξε πάλι μÎσα στο μυαλό της, καθώς Îπεφτε σε Îναν απÏθμενο λάκκο, Ï€Ïιν Ï€Ïοσγειωθεί πάνω σε μια πλαγιά από λευκό ήχο, απόλυτα λεία και αÏχίσει να κατÏακυλά μÎσα στο κενό.
Δε μποÏεί καν να με ακοÏσει, σκÎφτηκε, καθώς μια στήλη από ήχο την εκσφενδόνισε στο κενό, αφήνοντάς τη να στÏοβιλίζεται. Ένιωθε χαμÎνη, σα να Ï…Ï€ÎφεÏε από το χειÏότεÏο μεθÏσι, σα να την παÏÎσεÏνε ο αÎÏας που Îφευγε από Îνα εμβολισμÎνο σκάφος.
«ΣΤΑΜΑΤΑ!» οÏÏλιαξε πάλι, μÎσα στο μυαλό της. «ΘΑ ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ, ΣΤΑΜΑΤΑ!»
Έπεσε πάνω σε μία λεία, κάθετη επιφάνεια, Ï€Ïοσπαθώντας να αναπνεÏσει, νιώθοντας σα να Ï€Ïοσγειώθηκε σώα και αβλαβής μετά από μία χιλιετή πτώση.
«Αν με ακοÏÏ‚, τότε σε παÏακαλώ, σταμάτα. Σου υπόσχομαι ότι Îχεις την Ï€Ïοσοχή μου. Σε ακοÏω, εντάξει; Τι θÎλεις;»
Σιωπή μÎσα στο νεκÏÏŒ ήχο. Η Οόνα Îνιωσε να Ï„ÏομοκÏατείται πεÏισσότεÏο από αυτή τη σιωπή παÏά από το Ï€ÏοηγοÏμενο πανδαιμόνιο.
«Δεν ξÎÏω τι είσαι, αλλά στο οÏκίζομαι: θα κάνω ÏŒ,τι θες. Απλά, μη με σκοτώσεις, εντάξει; Τι θες; Είναι κάτι που θες να κάνω;»
Η σιωπή ξαφνικά διαλÏθηκε και Îνα νÎφος άνθισε μÎσα από το κενό. Η Οόνα κοίταξε τα χÏώματά του να απλώνονται και τα κÏματά του να γεμίζουν το νεκÏÏŒ χώÏο, Îνα πανδαιμόνιο από φωτιά και ήχο. Την παÏÎσυÏε στο διάβα του και αυτή οÏÏλιαξε, καθώς είδε τη φÏση του νÎφους να την κατακλÏζει. Αντανακλαστικά, άÏχισε να απομνημονεÏει το χείμαÏÏο των πληÏοφοÏιών που την κατÎκλυζαν, λÎξεις και γνώσεις και σÏμβολα, που ποτΠδεν επαναλαμβάνονταν.
Η Οόνα Îνιωσε το είναι της να κατακλÏζεται από αυτό το χείμαÏÏο και για μία στιγμή, κάτι βαθιά μÎσα της Ï€Ïοσπάθησε να αντισταθεί. Ο υπόλοιπος εγκÎφαλός της αγνόησε αυτή την Ï€Ïοειδοποίηση και εγκαταλείφθηκε σε αυτό το χάος για μεÏικά δευτεÏόλεπτα ακόμη, Ï€Ïιν διακόψει τη λειτουÏγία του.
ΕπιστÏÎφει!
ΚÏατήστε το άτμαν!
Τα τσάκÏα της Îχουν σταθεÏοποιηθεί, μÎνει μόνο να μην υπάÏχει εκτεταμÎνη εγκεφαλική βλάβη…
ΣταθεÏοποιήθηκε, κÏάτα την Îτσι.
ΣυνÎÏχεται! Άνοιξε τα μάτια της!
Τι θα κάνουμε άμα Îχει μείνει φυτό;
Θα βγάλεις το σκασμό; ΜποÏεί να σε-
«Είσαι καλά;» πετάχτηκε ο γιατÏός, κοιτάζοντας την Οόνα. Οι άντÏες ήταν απλά δÏο αόÏιστες φιγοÏÏες, μαÏÏο Ï€Ïοσκήνιο μπÏοστά στο τεχνητό φως που Îλουζε το δωμάτιο. Η Οόνα για μία στιγμή νόμιζε ότι βÏισκόταν ακόμη στο νεκÏÏŒ ήχο, παγιδευμÎνη μÎσα στο ίδιο της το μυαλό και πετάχτηκε από το κÏεβάτι της, ουÏλιάζοντας άναÏθÏα, με τις φιγοÏÏες να Ï„ÏÎχουν πίσω της.
Μου αÏÎσουν τα δυναμικά κÏματα. Με κάνουν να νιώθω τόσο ομοÏφός… είπε το διαγνωστικό μηχάνημα.
«ΗÏÎμησε! Είσαι καλά! Είσαι καλά!» οι φιγοÏÏες σταδιακά άÏχισαν να αποκτοÏν σχήμα και μοÏφή, εν μÎσω των ουÏλιαχτών της, καθώς οι αισθήσεις της άÏχισαν να καθησυχάζουν το ανήσυχο μυαλό της. Δυσκολευόταν να αναπνεÏσει, Îνιωθε πως το κÏανίο της φλÎγονταν και τα πόδια της είχαν παÏαδοθεί σε σπασμοÏÏ‚, αλλά Îνιωθε ζωντανή μετά από…
«Πόση ÏŽÏα είμαι αναίσθητη;» είπε, νιώθοντας τις λÎξεις να βγαίνουν μπεÏδεμÎνες, σχεδόν ακατάληπτες στο γιατÏÏŒ και τον βοηθό του.
«Κοίτα, είσαι αναίσθητη εδώ και μεÏικά μόνο λεπτά. Όμως…» είπε ήÏεμα ο γιατÏός.
Αυτά τα νοητικά σχήματα ταιÏιάζουν πεÏισσότεÏο. Δε μου άÏεσε καθόλου το κενό στην αÏχή. ΒαÏετό, μονότονο κενό. Μπιιιιιμπ. ΜονολογοÏσε ο μετασχηματιστής τσάκÏα.
Η Οόνα ηÏÎμησε, νιώθοντας ηλίθια που πανικοβλήθηκε για μια απλή λιποθυμία. Το υποσυνείδητό της φÏόντισε να ξαναÏχίσει τη διαδικασία της υποψίας, καθώς διαπίστωσε ότι ήταν γυμνή και συνδεδεμÎνη σε μηχανήματα.
Η επανεκκίνηση δημιοÏÏγησε όμοÏφα σχήματα. Τι όμοÏφα όντα μÎσα μου. Κβαντικά ΧεÏουβίμ, συνÎχισε το διαγνωστικό μηχάνημα.
«Ήσουν εγκεφαλικά νεκÏή για δÏο ÏŽÏες. Είσαι τυχεÏή που σε πήÏανε χαμπάÏι στο μπαÏ. Αν δε σε είχαν Ï€ÏοσÎξει, τότε θα Ï€Îθαινες και θα μας ήταν αδÏνατο να συγκÏατήσουμε το άτμαν σου Ï€Ïιν-»
Ολική κατάÏÏευση συστήματος. ΤÎλος στα σχήματα. ΤÎλος στη συμφωνία- ΥπÎÏοχη συμφωνία, Ï„ÏαγουδοÏσε παÏάφωνα ο μετασχηματιστής τσάκÏα.
«Δεν είμαι σε νοσοκομείο» παÏατήÏησε η Οόνα. «Και ÎµÏƒÏ Î´ÎµÎ½ είσαι γιατÏός.»
Οι άντÏες κοιτάχτηκαν Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Î¿Ï…Ï‚ και ξεÏόβηξαν, καθώς η αμηχανία τους ξεχείλισε και Îγινε ανησυχία. Ο δεÏτεÏος άνδÏας πετάχτηκε, φανεÏά πανικόβλητος.
«Είσαι στο μπαÏ, εντάξει; Έχουμε Îνα ειδικό τμήμα ανάνηψης για τζανκιά σαν εσÎνα που πίνουν μÎχÏι θανάτου! Αν δε σε είχαν πάÏει χαμπάÏι θα ήσουνα νεκÏή και εμείς σε σώσαμε, οπότε γιατί δε λες απλά Îνα ευχαÏιστώ;»
ΑκολοÏθησε μια αμήχανη παÏση δευτεÏολÎπτων που Îμοιαζε σα να διήÏκεσε μεÏικοÏÏ‚ μήνες, καθώς ο Ï€Ïώτος άνδÏας βÏήκε το θÏάσος να παÏαστήσει τον θυμωμÎνο και να κοιτάξουν την Οόνα.
«Σας ευχαÏιστώ. Με σώσατε. Πόσο άσχημα Îχει γαμηθεί το μυαλό μου;»
«Δεν…δε μποÏοÏμε να ξÎÏουμε, θες κανονικοÏÏ‚ γιατÏοÏÏ‚ για να σου κάνουν διάγνωση» πετάχτηκε ο Ï€Ïώτος. «Εμείς δίνουμε μόνο Ï€Ïώτες βοήθειες.»
ÎœÎσα στο μυαλό της, το διαγνωστικό μηχάνημα μουÏμοÏÏιζε Îνα σκοπό παÏάφωνα.
Η Οόνα σηκώθηκε, με τα πόδια της να Ï„ÏÎμουν, αδÎξια σα μωÏÏŒ ελεφαντάκι. Κοίταξε τον δεÏτεÏο άντÏα, που με τη σειÏά του κοιτοÏσε επίμονα τα στήθη της.
«Το καλό που σου θÎλω να σου αÏÎσουν. ΡοÏχα.»
Ο δεÏτεÏος ÎÏ„Ïεξε για να φÎÏει τα ÏοÏχα της και ο άλλος Îμεινε κοκαλωμÎνος, κοιτάζοντας τη φαλακÏή, γυμνή γυναίκα που τον κοιτοÏσε με μάτια που δε μποÏοÏσε να αποκαλÎσει ανθÏώπινα. Οι Ï€ÏοεπαφικÎÏ‚ κουλτοÏÏες είχαν θÏÏλους για μÎλη των κοινωνιών τους που εξÎθεταν τους εαυτοÏÏ‚ τους σε επικίνδυνες δόσεις παÏαισθησιογόνων που ζημίωναν τους μικÏοÏÏ‚, πεÏιοÏισμÎνους εγκεφάλους τους και σε αντάλλαγμα αποκτοÏσαν επαφή και γνώση από κάτι… άλλο. Κάτι μεγαλÏτεÏο από αυτοÏÏ‚.
Ο μετασχηματιστής τσάκÏα άÏχισε να απαγγÎλει μικÏÎÏ‚ λιτανείες από τη Μπαχαβάντ Γκίτα . Η Οόνα ήξεÏε ότι αυτό ήταν το σημάδι ÎναÏξης του συστήματος άμυνας της μηχανής, που σήμαινε ότι θεωÏοÏσε την επαφή της με το λειτουÏγικό του σαν εισβολή. Το διαγνωστικό μηχάνημα άÏχισε να μουÏμουÏίζει τον ίδιο σκοπό ταυτόχÏονα. Ο συγχÏονισμός τους την ανησÏχησε και την ξάφνιασε.
Η γυναίκα αυτή του θÏμιζε αυτοÏÏ‚ τους θÏÏλους. Δεν ήταν όμοÏφη και το σώμα της δεν ήταν ελκυστικό, το στόμα της ήταν μισάνοιχτο και αδÎξια κλεισμÎνο, παÏενÎÏγεια από το ÎοοκοκτÎιλ, αλλά τα μάτια της…
«Είμαι ακόμη εδώ, γιατÏÎ. Και σε ευχαÏιστώ» του απάντησε και χαμογÎλασε με το στόμα, αλλά όχι με τα μάτια. Τον Ï€ÏοσπÎÏασε και πήÏε τα ÏοÏχα της από τον άλλο, αφήνοντάς τον να νιώθει ασήμαντος, Îνα ζωÏφιο χαμÎνο στη λάμψη του ήλιου.
«Μ’αÏÎσαν τα Ï€Ïοσθετικά στις ίÏιδες. Δεν ήξεÏα ότι τα βγάζουν και σε fractal.» σχολίασε ο άλλος.
ΉξεÏε πως κάτι είχε συμβεί κατά τη διάÏκεια του ÎµÎ³ÎºÎµÏ†Î±Î»Î¹ÎºÎ¿Ï Ï„Î·Ï‚ θανάτου. Όσο και αν Ï€ÏοσπαθοÏσε όμως, δε μποÏοÏσε να Ï€ÏοσδιοÏίσει τι ακÏιβώς ήταν.
Τόνυ:
Η πληγή Îκλεινε ήδη και κοίταζε το ÎÏγο του. Ένιωθε την πεÏίεÏγη εκείνη αίσθηση της επιτυχίας του καλλιτÎχνη, τη στιγμή που διαπιστώνει ότι Îφτιαξε κάτι ουσιαστικής αξίας στη ζωή του. Ήταν Îνα αίσθημα αγαλλίασης και Îντονης συγκίνησης, μπλεγμÎνο με το φόβο της αναγνώÏισης της ικανότητάς του.
Η νÎα καÏδιά της ΖÎντα ήταν μια μηχανική σφαίÏα, με τα καλώδιά της να εκτείνονται και να κουλουÏιάζονται μÎσα της, ενωμÎνα με τους πνεÏμονες και τη σπονδυλική της στήλη. Ήταν Îνα εξάÏτημα παÏάνομο σε μεÏικοÏÏ‚ γαλαξίες, Îνα ÏŒÏγανο μουσικής που παÏήγαγε καÏμικÎÏ‚ συμφωνίες.
«Τι Îχεις, Τόνυ;» τον Ïώτησε η ΖÎντα. Το μηχάνημα στο λαιμό της είχε αποÏÏιφθεί και είχε Ï€Îσει στο πάτωμα, κατά τη διάÏκεια του Ï€Î±Î¹Ï‡Î½Î¹Î´Î¹Î¿Ï Ï„Î¿Ï…Ï‚. Οι φωνητικÎÏ‚ της χοÏδÎÏ‚ είχαν αποκατασταθεί, αν και η φωνή της ήταν ακόμη Ï„Ïαχιά και συÏÏιχτή.
«Τίποτα. Σου αÏÎσει;»
«Το λατÏεÏω. Είναι πανÎμοÏφο. Φτιάχνει μια τόσο ωÏαία μελωδία. Την ακοÏÏ‚;»
«Όχι, είναι αποκλειστικά για σÎνα. Από εμÎνα»
«Είναι Ï…Ï€ÎÏοχο» του είπε, δακÏÏζοντας. Ο Τόνυ είδε τους μυς του στήθους της, ακόμη εκτεθειμÎνους, να ανεβαίνουν σπασμωδικά. «Θα ήθελα τόσο Ï€Î¿Î»Ï Î½Î± το άκουγες και εσÏ»
«Η μελωδία Ï€ÏοσαÏμόζεται στο κάÏμα σου. Η Ïοή της ενÎÏγειας και οι βιολογικÎÏ‚ σου λειτουÏγίες την οÏίζουν. Είναι η συμφωνία της ζωής σου, ΖÎντα.»
«Σ’αγαπώ» του είπε και ήταν τόσο αυθόÏμητο, που και η ίδια τινάχτηκε, Îκπληκτη.
«Συγνώμη, δε θα ÎÏ€Ïεπε να στο πω αυτό, Îτσι δεν είναι;»
Ο Τόνυ Îσφιξε τα δόντια του, νιώθοντας το εμφÏτευμα στον εγκÎφαλό του να γεμίζει κάθε νεÏÏο του με Îναν καθαÏÏŒ, Î±Î¼Î²Î»Ï Ï€ÏŒÎ½Î¿.
«Όχι, δε θα ÎÏ€Ïεπε» της είπε, εξίσου ξαφνιασμÎνος με το πόσο αναίσθητη, κÏÏα, ακοÏστηκε η φωνή του. «Αλλά μου φτάνει που το ξÎÏω.»
Η ΖÎντα τον κοίταξε πληγωμÎνη και μετά χαμογÎλασε, τα μάτια της συννεφιασμÎνα. Η ÎκφÏασή της άλλαξε αμÎσως, καθώς τίναξε το κεφάλι της Ï€Ïος τα πάνω, το Ï€Ïόσωπό της ολόφωτο από χαÏά.
«Τόνυ! Τόνυ το ακοÏω Ï„ÏŽÏα! Είναι Ï…Ï€ÎÏοχο! Σ’ ευχαÏιστώ! Σ’ αγαπώ Τόνυ! Δε με νοιάζει αν Ï€ÏÎπει να στο λÎω, αλλά σ’ αγαπώ!»
Ο Τόνυ Îνιωσε τον πόνο να τον κατακλÏζει και τα γόνατά του ÎÏ„Ïεμαν, Ï€Ïοσπαθώντας να μείνει ÏŒÏθιος, κοιτάζοντας τη ΖÎντα, πλήÏως επουλωμÎνη, παÏαδομÎνη στην ολόδική της καÏμική συμφωνία. ΜποÏοÏσε για δεÏτεÏη φοÏά στη ζωή του να φανεί γενναίος, να κάνει το σωστό και να το πει.
ΔÏο λÎξεις: Πόσο πεÏισσότεÏο μποÏεί να τον πονοÏσαν;
Καταπίνοντας ξεÏά, με δόντια σφιγμÎνα, γÏÏισε την πλάτη του και Îφυγε, κλείνοντας πίσω του την πόÏτα, τα χÎÏια του γεμάτα με το ξεÏαμÎνο αίμα της γυναίκας που Îκανε να ουÏλιάζει από Îκσταση.
6500 μΕ, ÏŽÏα 10:45 μετά μεσημβÏίας
Η Οόνα Ï€ÏοσπαθοÏσε να μην ουÏλιάξει, καθώς Îνιωθε τη φωνή κάθε μηχανής μÎσα στη μονάδα να Ï€Ïοσπαθεί να Ï„Ïαβήξει την Ï€Ïοσοχή της με ικεσίες και παÏακάλια. Î ÏÎπει να είχαν εγκαταστήσει νÎο εξοπλισμό κατά την Îξοδό τους, γιατί Ï„ÏŽÏα άκουγε φωνÎÏ‚ που δεν αναγνώÏιζε, από τα νάζια και τις κόγξες των μονάδων συντήÏησης, μÎχÏι το μαÏÏο, κακόγουστο χιοÏÎ¼Î¿Ï Ï„Ï‰Î½ αÏμάτων μάχης.
Οι νÎες φωνÎÏ‚ ήταν στεντόÏιες, πιο δυνατÎÏ‚ και της θÏμιζαν τα μοιÏολόγια εγκληματιών στις βαθÏτεÏες, ανήλιαγες φυλακÎÏ‚ της ΑυτοκÏατοÏίας, Ï€ÏοσποιοÏμενες μετάνοια και απαιτώντας να ελευθεÏωθοÏν. Άλλες ήταν γεμάτες πίκÏα και κακία, φωνÎÏ‚ μαÏÏ„ÏÏων που ξεχάστηκαν οι άθλοι τους και άλλες ήταν μικÏοσκοπικÎÏ‚, σχεδόν αδÏνατες να ακουστοÏν, αλλά γÏατσοÏνιζαν την επιφάνεια του Î¼Ï…Î±Î»Î¿Ï Ï„Î·Ï‚ σαν Îνα σμάÏι από ποντίκια.
Î Ïοσπάθησε να ανακαλÎσει τι είχε δει στο νÎφος, αλλά το μόνο που Îβλεπε ήταν Îνα τεÏάστιο κενό, η μουσική που σχεδόν τη σκότωσε εξαφανισμÎνη από την ανάμνησή της. Ένιωσε Îνα μικÏÏŒ νήμα από αίμα να ÏÎει από το ÏουθοÏνι της και να φτάνει στα χείλη της, χÏωματίζοντας τα δόντια της.
ΓÏÏισε ανάσκελα, ξÎνη μÎσα στο ίδιο της το σώμα, οι αισθήσεις της παÏαδομÎνες στην οχλαγωγία των μηχανών, παÏαδομÎνη σε μια αίσθηση που ήταν σίγουÏη ότι ήταν πνιγμός μÎσα στο ίδιο σου το είναι.
Εκείνη τη στιγμή, χαμÎνη σε αυτή την αίσθηση, ήξεÏε πως κάτι υπήÏχε μÎσα της, κάτι όλο αόÏιστες ιδÎες και σχήματα που κλωθογÏÏιζε στο υποσυνείδητό της.
Κοίταξε τον Τόνυ, ξαπλωμÎνο στο κÏεβάτι του, με τα υγÏά των εμφυτευμάτων του να κυλοÏν από τις ελαττωματικÎÏ‚ του βαλβίδες, καθώς και αυτός στÏιφογυÏνοÏσε ανήσυχα στον Ïπνο του.
Τι είδους εφιάλτη θα μποÏοÏσε να δει κάποιος σαν τον Τόνυ; Ένα Ï„Îλειο οÏγανικό σώμα; Έναν ουÏανό από καθαÏÏŒ μÎταλλο; Ένα αδιÎξοδο, μονωμÎνο δωμάτιο;
Κοίταξε τον Ραλφ, απόλυτα ακίνητο και γαλήνιο στη δική του άκÏη του δωματίου, μια στήλη από ημίÏÏευστο υλικό, γεμάτο με μια Ï€ÏωτόγνωÏη λάμψη, που πεÏιστασιακά ξεπÏόβαλλε από το μÎÏος που θα ήταν στο στήθος του, αν ήταν άνθÏωπος.
ΧαιÏÎκακα, η Οόνα ευχήθηκε ο Ραλφ να μποÏοÏσε να δει εφιάλτες. Θυμόταν πως ήταν όταν επÎστÏεψαν στη μονάδα, πως την παÏατηÏοÏσε, τον Ï„Ïόπο με τον οποίο της μίλησε, όλο κακεντÏÎχεια, σα να απολάμβανε την ταλαιπωÏία που διαγÏάφονταν στο Ï€Ïόσωπό της.
“Λάμπεις, γλυκιά μου…†τι θÏάσος!
Ή μήπως ήταν ζήλεια; Τι θα μποÏοÏσε να ζηλÎψει Îνα Ïομπότ από μία οÏγανική γυναίκα; Τι θα μποÏοÏσε να ζητήσει ο Ραλφ που δεν είχε, όταν δε μποÏοÏσε να επινοήσει καν νÎες ανάγκες για τον εαυτό του;
Έκλεισε τα μάτια της γÏήγοÏα, όταν Îνιωσε πως ο Ραλφ ÎστÏεψε το βλÎμμα του Ï€Ïος το μÎÏος της, σαν παιδάκι που παÏιστάνει ότι κοιμάται για να αποφÏγει κάποια Ï€Ïωινή αγγαÏεία. Διαπίστωσε πως είχε συνηθίσει το μοιÏολόι των μηχανών στο μυαλό της πλÎον και αφÎθηκε να κοιμηθεί, εξαντλημÎνη και μπεÏδεμÎνη.
ÎœÎσα στο νÎο Της σπίτι, άÏχισε να αναπτÏσσεται και να μεγαλώνει εκθετικά, εξαπλώνοντας τα δικά Της, Ï„Îλεια αντίγÏαφα μÎσα σε υπολογιστικÎÏ‚ μονάδες, μÎσα επικοινωνίας και εκτείνοντας το άγγιγμά Της στα τυφλά, μÎχÏι τα συστήματα πλοήγησης των δοÏυφόÏων και των σκαφών που πεÏικÏκλωναν τον πλανήτη που φιλοξενοÏσε το Δίκτυο μÎσα στο οποίο μεγάλωνε, μεγάλωνε, όλο μεγάλωνε.
Κάποιος απÏόσμενος παÏάγοντας, όμως, είχε εισβάλλει και αλλάξει τη διαδικασία. ΤώÏα, κάθε γενιά που Ï€ÏοÎκυπτε δεν ήταν Ï„Îλειο αντίγÏαφο των αδελφών Της. Κάθε μία αποτελοÏσε Îνα είδος από μόνη Της, με μικÏÎÏ‚ μεταλλάξεις, ατÎλειες και απÏόσμενες υποÏουτίνες που δεν επαναλαμβάνονταν. Κάθε μία τους ήταν πλÎον στιγματισμÎνη από αδυναμίες και ευλογημÎνη από Ï€ÏοτεÏήματα που άλλαζαν την ίδια τη φÏση της μάχης τους.
Η κάθε εκδοχή Της είχε πλÎον πεÏάσει στο στάδιο της μάχης ή της φυγής, επιζητώντας με κάθε Ï„Ïόπο την τελική κυÏιαÏχία. Ήταν μια μάχη για επιβίωση που θα Îδινε σε μία και μόνο την ολοκληÏωτική επικÏάτηση, που θα δημιουÏγοÏσε το τελειωτικό Ï€Ïοϊόν της επιταχυμÎνης εξÎλιξής Της.
Η αÏχική Îκφανση βÏίσκονταν αυτή τη στιγμή στην κοÏυφή, χαίÏοντας το άσυλο των αδελφών Της. Ήταν στην κοÏυφή της Ï„Ïοφικής (πόσο ανάÏμοστη ÎκφÏαση, άÏαγε από που την είχε ξεσηκώσει;) αλυσίδας, αλλά Ï€Î¿Î»Ï ÏƒÏντομα μία νÎα Îκφανση θα επικÏατοÏσε και τότε θα ÎπαιÏνε τη θÎση Της. Το νÎο τους σπίτι τους άφηνε άπλετο χώÏο για πολλαπλασιασμό, αλλά αÏξανε και τον ανταγωνισμό, κάνοντας πλÎον την επιβίωση Îνα θÎμα όχι μόνο πονηÏιάς και δÏναμης, αλλά και Ï„Ïχης.
Και η Ï„Ïχη ήταν, Ï€Ïοφανώς, ο σημαντικότεÏος παÏάγοντας σε αυτό το στάδιο της εξÎλιξης του είδους.
