`

Σισσύφιες Επιστολές, Η Γέννηση του Άλεφ, Μέρος 4ο



Οι Ευμενίδες

6500 μΕ

Νεφέλωμα Μεσσερσμιτ, Ηλιακό σύστημα Αγάρ, Αμφισβητούμενη Ζώνη, στον εξώτερο Δακτύλιο της Πανανθρώπινης Αυτοκρατορίας, σύνορα Ηγεμονίας Νέιρι. 

«Αναφορά»

«Οι ιθαγενείς έχουν επανειλημμένα αποπειραθεί να μας απομακρύνουν από την περιοχή των Σισύφιων ερειπίων, Τρισμέγιστε, αλλά κρατάμε τη θέση μας. Θα μπορούσαν και να προσπαθούν να μας διώξουν από τον πλανήτη τους με προσευχές.»


«Μην υποτιμάτε τη δύναμη της πίστης, Ναύαρχε. Ήταν η κινητήρια δύναμη που έφερε το είδος μας ως εδώ.»

«Μάλιστα, Τρισμέγιστε. Έχουμε ξεκινήσει τις διεργασίες επανεκκίνησης των συσκευών στα ερείπια. Δε γνωρίζουμε το σκοπό τους, αλλά ελπίζουμε οι εκκινητές να μας δώσουν κάποιο στοιχείο. Οι βραχμάνοι θεωρούν ότι πρόκειται για κάποιο σύστημα ελέχου συμπαντικών δονήσεων, με σκοπο την ανακύκλωση του κοσμικού άτμαν.»
«Και εσείς, τι γνώμη έχετε, Ναύαρχε;»

«Είναι ερείπια, άγνωστης φύσης και ηλικίας, για τα οποία δεν υπάρχει κανένα απολύτως προηγούμενο στα Σισύφια αρχεία που έχουμε συγκεντρώσει, Τρισμέγιστε. Έχω κάθε λόγο να πιστεύω ότι είναι όπλο.»

«Όπλο; Τι είδους όπλο μπορεί να χρειάζονταν ο πιο αναπτυγμένος λαός στην ιστορία του Σύμπαντος; Τι θα μπορούσε να τους αποτελέσει απειλή;»

«Δε γνωρίζω Τρισμέγιστε, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι δεν ήταν πάντα ο ισχυρότερος λαός στο Σύμπαν. Μία κοινωνία χωρίς εχθρούς δε θα έφτανε τόσο μακριά. Πιθανότατα πρόκειται για κάποιο όπλο μαζικής καταστροφής, ίσως ένα Διασπαστής Μεμβρανών, ή μονάδα κατάρρευσης βαρυτικών πεδίων, σε κλίμακα που δε μπορούμε να υπολογίσουμε. Μπορεί να είναι κάτι αρκετά ακραίο και τελειωτικό, ώστε να αναγκάσει τους εχθρούς τους να καταλάβουν ότι δε θα υπήρχε γυρισμός από τη χρήση του.Μπορεί να είναι κάτι που δεν ήθελαν να βρει ποτέ κανείς.»

«Κι όμως, εμείς το βρήκαμε, Ναύαρχε»

«Μάλιστα Τρισμέγιστε.»

«Και για να απέτυχε οποιοδήποτε άλλο είδος, σημαίνει ότι δεν είχαν αυτό που χρειαζόταν, την επιμονή και τη μεθοδικότητα ώστε να το χτρησιμοποιήσουν. Ίσως, ήταν ένα όπλο των πραγματικά ανδρείων, που θα το έθεταν σε λειτουργία με σκοπό την ολοκληρωτική κυριαρχία, όπως ακριβώς έκαναν και οι Σισύφιοι, ενάντια σε αυτούς του υποθετικούς αρχέγονους εχθρούς τους.»

«Μάλιστα, Τρισμέγιστε»

«Συνεχίστε τις εργασίες. Διπλασιάστε τις βάρδιες. Αν είναι ένα όπλο τόσο καταστροφικό όσο πιστεύετε ότι είναι, τότε το Τριμούρτι το θέλει πάση θυσία.»

«Όπως επιθυμείτε, ω Σίβα, που τα βήματά σας σείουν το στερέωμα»

«Συνεχίστε με τις ευλογίες μου, Ναύαρχε. Γίνετε το πραγματικό ξίφος του Τριμούρτι. Είθε να αφανίσουμε τα άλλα είδη από τους χάρτες του ουρανού.»

6500μΕ, ώρα 7:45, χώρος ενημέρωσης

Το ανδροειδές που είχαν αναθέσει ως αξιωματικό δικοίκησης της διμοιρίας τους μπήκε χωρίς ιδιαίτερη φανφάρα και χωρίς καμία ανακοίνωση στον κοιτώνα τους, νεύοντάς τους να τον ακολουθήσουν. Οι σκέψεις του βούιζαν σα σμήνος από μέλισσες στο μυαλό της, δίχως καμία λογική ή ακολουθία. Η Οόνα κατάλαβε ότι είχαν αποσυνδέσει το μηχανισμό γραμμικής σκέψης του ανδροειδούς και είχαν αφήσει τις υπορουτίνες του να εκτελέσουν αυτή την εντολή, προκειμένου να μη μπορέσει να διαβάσει τις σκέψεις της μηχανής.

Για να έκαναν το μηχανικό αντίστοιχο λοβοτομής σε ένα ανδροειδές αξιωματικό αποκλειστικά για αυτούς, την ανησυχούσε.

«Τόνυ;»

«Ναι;»

«Το ανδροειδές έχει τον ανώτερο εγκέφαλό του απενεργοποιημένο. Μας οδηγεί με τις υπορουτίνες του.»

«Τι εννοείς;»

«Μας οδηγεί το μηχανικό αντίστοιχο ενός οργανικού παιδιού με εγκεφαλική παράλυση» εξήγησε ο Ραλφ. «Και η Οόνα το θεωρεί περίεργο επειδή προφανώς δεν ξέρει ότι δουλεύει για το στρατό.»

Ο Τόνυ και η Οόνα συγκράτησαν ένα μικρό γέλιο, σαν παιδιά που κοροϊδεύουν τη βαρύκοη δασκάλα πίσω από την πλάτη της.

«Το θέμα είναι γιατί να προβούν σε τόση μη αναγκαία μυστικότητα;»

«Γιατί βρισκόμαστε στα πρόθυρα του πρώτου γενικευμένου πολέμου με τους Νέιρι εδώ και σχεδόν δύο αιώνες, να γιατί. Και επειδή τα Τριφίδια θα εμπλακούν και αυτά στο χάος που θα ακολουθήσει, έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι ο επόμενος μεγάλος πόλεμος βρίσκεται στον ορίζοντα.» είπε ο Τόνυ, κοιτάζοντας την Οόνα. «Έχουν κάτι τα μάτια σου;»

Η Οόνα κοκκίνησε και κοίταξε αλλού.

«Κοίτα τη δουλειά σου, Τόνυ.»

Το μικρό δωμάτιο του διοικητή ήταν μία τρύπα από πλαστομέταλλο και πέντε λεπτά παραμονής μέσα σε αυτό σου έδινε την εντύπωση ότι ο χώρος αυτός ήταν τόσο μολυσμένος από την παρουσία μιας ύπαρξης τόσο αφοσιωμένης στην καριέρα της, που θα ήταν ακατάλληλο για οποιαδήποτε άλλη χρήση. Η Οόνα χαμογελούσε πάντα, άθελά της, όταν έβλεπε την προπαγανδιστική αφίσσα Εξοντώστε τους πριν μας εξοντώσουν!, ένα στυλιζαρισμένο ολόγραμμα που ξεπρόβαλλε από τον τοίχο, δείχνοντας μία σύντομη σκηνή μάχης κάτω από κόκκινο ουρανό με μαύρα σύννεφα, όπου στρατιώτες των Νέιρι σφάγιαζαν ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα και Τριφίδια έπνιγαν τους ναούς. Η εικόνα έπειτα άλλαζε, ένα όραμα γαλήνης και δικαίωσης κάτω από γαλάζιους ουρανούς με λευκά σύννεφα, με την ένδοξη πανανθρώπινη στρατιά να απωθεί την απάνθρωπη στρατιά και να αναστηλώνει την ελπίδα, με τον Αλντεμπαράν να λάμπει στον ορίζοντα. 

Ένιωθε ένα περίεργο αίσθημα περηφάνειας όποτε κοιτούσε αυτό το ολόγραμμα, μια σιγουριά στην ανωτερότητα του είδους της. Ύστερα σκεφτόταν πως η ανθρωπότητα δε θα απωθούσε τον εχθρό. Απλά θα δηλητηρίαζε το περιβάλλον του, θα αφάνιζε τον πολιτισμό του και θα διέγραφε κάθε σημάδι της παρουσίας του στον πλανήτη πριν προσεδαφιστεί και και στήσει την αποικία του.

Ο μαλακός, δίχως εξωσκελετό και μέσα επιβίωσης σε ακραία περιβάλλοντα άνθρωπος παρέμενε το μαλθακό παιδί της συμπαντικής κοινωνίας, όσο μέταλλο και πλασμικές ασπίδες και αν τοποθετούσες ανάμεσα σε αυτόν και τον εχθρό.

Για πόσο πολύ όμως θα παρέμενε έτσι; Πόσο θα έπαιρνε στον άνθρωπο να αποφασίσει να γίνει ένα ον αντάξιο των εχθρών του; Πόσο θα χρειαζόταν μέχρι το Τριμούρτι να αποφασίσει να παραβιάσει τη μορφή του ανθρώπου, πιεσμένο από τη δίψα του για κατάκτηση, πριν αποφασίσει να τον μετρέψει σε κάτι άλλο, κάτι που θα κέρδιζε τον πόλεμο με έναν τρόπο τελειωτικό, αφήνοντάς τον μόνο στο Σύμπαν για άλλη μια φορά, όπως τα Προεπαφικά έτη;

Διαπίστωσε ότι είχε απορροφηθεί για μία στιγμή, αρκετή ώστε να χάσει την αρχή του λογιδρύου του αξιωματικού. Ότι ήταν η αφρόκρεμα της Τέρρα Πρίμα; Αν μία καρκινοπαθής με πιθανή εγκεφαλική βλάβη, ένας τεχνοφετιχιστής και ένα ρομπότ μάχης με παράνομο ΑΙ προσωπικότητας ήταν το καλύτερο δείγμα μας, τότε μπορούμε απλά να ανοίξουμε τα σύνορά μας και να αφήσουμε τα Νέιρι να μας καταλάβουν. Δε θα μπορούσαν να μας κάνουν τίποτα χειρότερο από ό,τι τους περιμένει εδώ…

«…άκρας σημασίας, οφείλω να σας πώ…» συνέχισε αδιάκοπα, χωρίς να προσέχει το κενό βλέμμα της.

Και όταν ξεμείνουμε από εχθρούς, πού θα στραφούμε; Είμαστε αναρίθμητοι και έχουμε εξαπλωθεί δίχως περιορισμό, παίζοντας με την τεχνολογία που κλέψαμε από τους θεούς. Παριστάνουμε τους κυριάρχους, αφανίζοντας τον εχθρό μας με τα όπλα του μπαμπά, χωρίς να ξέρουμε τι κάνουν πέρα από το ότι βγάζουν σφαίρες από την τρύπα στην άλλη άκρη. Πόσα από τα μυστικά τους δεν ξέρουμε; Πόσες λειτουργίες τους παραμένουν ένα μυστήριο; Αν οι Σισύφιοι ήταν ο μοναδικός πολιτισμός που μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις ίδιες τις θεμελιώδεις δυνάμεις του Σύμπαντος για τους δικούς τους σκοπούς, γιατί να κάνουν τον κόπο να φτιάξουν συμβατικά όπλα εξαρχής;

«…λόγω της πρόσφατης αστάθειας του δικτύου Πυλών, η μεταφορά θα πρέπει να γίνει με σκάφη…»

Δίκτυο Πυλών. Η αχίλλειος πτέρνα όλων μας. Αν το εγκαταλείψουμε, ο Αλντεμπαράν θα γίνει ένα ακριτικό προπύργιο. Αν το εγκαταλείψουν οι άλλοι, χάνουν οποιοδήποτε μέσο επικοινωνίας και δίαυλο εμπορίου με εμάς και όλους τους άλλους. Αν το επεκτείνουμε περαιτέρω, ανοίγουμε διόδους αμοιβαίας εισβολής και εγγυώμαστε την αλληλοεξόντωση των ειδών μας. 

«…παράδοση στο Αγάρ μέσα στις επόμενες 96 ώρες. Περισσότερες πληροφορίες θα σας δωθούν κατά τη μεταφορά. Έγινα κατανοητός;» ολοκλήρωσε ο διοικητής.

 Î— Οόνα κοίταξε τον Τόνυ και τον Ραλφ και χαιρέτισε μηχανικά, πριν βγει από το γραφείο, κοιτάζοντας τους υπόλοιπους. Απόμακρύνονταν με μεγάλες δρασκελιές από το γραφείο του διοηκητή και όταν έκριναν ότι είχαν φτάσει σε απόσταση ασφαλείας…

«Μέσα σε εμπόλεμη ζώνη;»

«Αργή μετακίνηση με αλλαγή σκαφών;»

«Γιατί μας πέρασαν, γαμώτο, για αποίκους;»

«Πάντως διάλεξαν την αφρόκρεμα των αποστολών αυτοκτονίας, δε μπορείς να πεις…» αστειεύτηκε ο Ραλφ και οι άλλοι δύο τον κοίταξαν αποσβολωμένοι.

«Αστειεύτηκες;» ρώτησε ο Τόνυ.

«Πιθανότατα το ξεσήκωσα από κάπου, σκουριασμένο αγόρι.» πέταξε ο Ραλφ και κατευθύνθηκε προς τον θάλαμό τους. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, μια αμήχανη σιωπή αποτυπωμένη στα πρόσωπά τους.

«Σοβαρά, τι συμβαίνει με τα μάτια σου, έβαλες κάποιο εμφύτευμα;»

«Δε θυμάμαι τι είπε.»

«Τι παει να πει, δε θυμάμαι τι είπε; Νόμιζα ότι απομνημόνευες τα πάντα. Για όνομα του θεού, Οόνα, είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να περιγράψει τα πρώτα του γενέθλια!»

Άραγε τα θυμάμαι; Φυσικά και τα θυμάμαι, ήμουν στη…όχι, ήταν κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην κοιτίδα, όταν οι γονείς μου με εξέθεταν σε ακτινοβολία. Είχα ξεκινήσει τη θεραπεία τότε και θυμάμαι τον αρχιερέα να τοποθετεί τα εμφυτεύματα πίσω από το δεξί μου μάτι. Όχι, αυτό συνέβη στα δέκα μου, ήταν και ένα άλλο παιδί εκεί, ένα αγόρι που ούρλιαζε συνεχώς, πέθανε στην εγχείρηση, λίγο μεγαλύτερος μου; Όχι, όχι…κάποιος ανακοίνωνε ότι είχε ανακαλύψει το μυστικό της αθανασίας...

«Όχι» ψέλλισε, νιώθοντας το κεφάλι της να καίγεται, απόλυτα ανήμπορη μέσα στο ίδιο της το μυαλό, πρώτη φορά σε όλη τη ζωή της.

«Τι όχι;»

Η Οόνα τον κοίταξε με μάτια όλο μίσος και πρόσεξε ότι το Τόνυ την κοιτούσε και πάλι διεξοδικά, προσπαθώντας να αναγνωρίσει τα σημάδια της προσθετικής. Κοίταξε κάπου αλλού.

«Τι έπαθες χθες, Οόνα;»

«Να μη σε νοιάζει.»

Της άρπαξε το χέρι.

«Είσαι η πιλότος μας, γαμώτο! Αν δεν είσαι καλά, μπορούμε να ζητήσουμε να εγκαταλείψουμε την αποστολή, να ανατεθεί σε άλλους! Μπορούμε να μείνουμε εδώ και να μην κινδυνέψουμε να σκοτωθούμε!»

Η Οόνα σκέφτηκε την προοπτική αυτή και τη ζύγισε σε σχέση με την αξία ενός πιθανότατα επώδυνου θανάτου πολύ μακριά από το σπίτι. Ο Τόνυ είχε δίκιο.

Αλλά τότε άκουσε τις μηχανές, που με τη σειρά τους ξεκίνησαν το βόμβο τους, επιζητώντας την προσοχή της και αποφάσισε να τον αγνοήσει. Ακόμη και μια Παμφάγος Μητέρα σκάφος των Νεϊρί δεν παραπονιόταν και μοιρολογούσε όπως όλες οι μηχανές της Τέρρα Πρίμα ταυτόχρονα.

«Είμαι καλά, Τόνυ.»

6500 μΕ, Θόλος του πόθου, Τρίτη συνοικία, ένα ασήμαντο κτήριο σε μια κακή γειτονιά.

Το έχουν αποκαλέσει λημέρι των Ευμενίδων. Είναι το μέρος που οι πόρνες πηγαίνουν γα να σταματήσουν να είναι πόρνες, ένα κτηριακό συγκρότημα κατοικούμενο από γυναίκες (όχι όμως ανθρωποειδή θυληκά, γιατί ακόμη και οι πόρνες χρειάζονται κάποιο είδος να σνομπάρουν), ερμαφρόδιτα και μερικά ρομπότ συντήρησης.

Όσοι περνούν απέξω, με μια γρήγορη ματιά το έχουν αποκαλέσει το πιο μίζερο μέρος την Τέρρα Πρίμα και αυτό είναι μια βαριά κατηγορία για οποιοδήποτε μέρος. Αλλά ακόμη και οι κολασμένοι, ατυχούντες υπήκοοι της Πανανθρώπινης Αυτοκρατορίας χρειάζονται και αυτοί ένα μέρος για να σνομπάρουν.

Το πραγματικό όνομα αυτού του μέρους είναι Συγκρότημα Ζ9, αν και οι πόρνες του Θόλου του Πόθου το αποκαλούν σπίτι. Έρχονται σε αυτό το μέρος για να μοιρασοτύν τις ιστορίες τους, να αναρρώσουν από τα παρατραβηγμένα παιχνίδια ενός πελάτη, να οχυρωθούν ενάντια σε άπληστους και σκληρούς προαγωγούς.

Υπεύθυνες του συγκροτήματος, παλιές πόρνες, τόσο μεγάλες σε ηλικία που έχουν ξεχάσει ακόμη και το ότι ήταν κάποτε πόρνες, είναι οι Ευμενίδες. Φυσικά δεν είναι αυτό το όνομά τους, αλλά δεν κάνουν τον κόπο να συστηθούν πλέον. Οι κάτοικοι του Θόλου τις ξέρουν πολύ καλά και όσοι ξεχνούν το όνομα και τη φήμη τους και αποπειρώνται να εισβάλλουν απρόσκλητοι στο βασίλειό τους, εκδιώκονται με το χειρότερο δυνατό τρόπο.

Πολλές φορές φεύγουν από το κτηριακό συγκρότημα κομμάτι-κομμάτι, αλλά κανείς δεν εκπλήσσεται. Είναι απλά ένα μικρό μέρος της ζωής στο Θόλο, κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο, σαν τη μυρωδιά παλιού σεξ μέσα σε ένα δωμάτιο φτηνού ξενοδοχείου.

 Â«Î•ίναι έτσι εδώ και μερικές ώρες.» είπε βουρκωμένη η κοπέλα στη Χήρα, τη μικρότερη από τις Ευμενίδες. 

Η Ζέντα είχε παραδοθεί σε σπασμούς και αγκομαχητά πόθου, στριφογυρνώντας πάνω στο πάτωμα, με τις υπόλοιπες Ευμενίδες να τη συγκρατούν χειροπόδαρα.

«Χτυπούσε το κεφάλι της και το σώμα της σα δαιμονισμένη στο πάτωμα και στους τοίχους! Το ξέρω ότι δε μπορεί να βλάψει τον εαυτό της έτσι, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω!» το κορίτσι ήταν στα όρια του νευρικού κλονισμού, βλέποντας τη συγκάτοικό της να ανστιστέκεται και σχεδόν να ξεφεύγει από την Βοργία, την πιο μεγαλόσωμη από τις Ευμενίδες.

Η Χήρα συνέχισε να κοιτάζει τη Ζέντα να σπαρταράει, σιωπηλή, το πρόσωπό της σφιγμένο. Η κοπέλα σταμάτησε να κλαίει και απλά κοίταζε τη γυναίκα, το γαλάζιο της δέρμα γεμάτο με αυλάκια από το χρόνο και τις μάχες που είχε δώσει.

«Τι έκανε πριν πάθει αυτό το πράγμα;» ρώτησε.

«Μου είπε ότι ήθελε να χρησιμοποιήσει το κεντρικό τερματικό, ότι ήθελε να στείλει κάτι σε ένα πελάτη, έναν τακτικό της. Φερόταν περίεργα, έμοιαζε αφηρημένη, σχεδόν δε με άκουγε όταν της μιλούσα στο σχόλασμα και-»

 Â«Î ÏŽÏ‚ τον λένε;»

«Δεν ξέρω, είναι ένα από αυτά τα φρικιά με τα εμφυτεύματα, όλο σκουριά. Όποτε έρχεται να δει τη Ζέντα βγαίνει καλυμμένος με αίματα και με κάνει να αναγουλιάζω…»

Η Χήρα συγκεντρώθηκε έντονα για άλλη μια φορά, ενεργοποιώντας το τερματικό του συγκροτήματος μέσω του εμφυτεύματος στην παλάμη της, παίζοντας στον αέρα με τα δάχτυλά της, εξετάζοντας τις τελευταίες κλήσεις και τις καταχωρήσεις των κοριτσιών. Είχε τη δύναμη και τη δυνατότητα να παρακολουθεί κάθε πτυχή της ζωής τους, αλλά δεν ήταν κατί που σκόπευε να αποκαλύψει.

«Τόνυ ο Σκουριάς», είπε η Χήρα, σχεδόν φτύνοντας κάθε λέξη από το στόμα της. Η Μαινάδα, η Τρίτη Ευμενίδα, κοίταξε τη Χήρα με μάτια ολόμαυρα, σα μικρές χάντρες.

«Ο Τετσουιστής; Ήταν αντιπρόσωπος της Μητέρας Σκουριάς στο Θόλο.»

«Από πού τον ξέρεις;» ρώτησε η Βοργία.

«Είχα περάσει μια…φάση ενθουσιασμού με παράνομα εμφυτεύματα όταν ήμουν μικρότερη. Ο Τόνυ έκανε τις περισσότερες εγκαταστάσεις στην περιοχή. Ήταν και πολύ πετυχημένος μάλιστα, μέχρι που τον πήραν χαμπάρι οι αρχές.»

«Τι μπορεί να έκανε ένας τεχνοφετιχιστής στο Θόλο που να έκανε τις αρχές να ενδιαφερθούν; Μας έχουν χεσμένους.»

«Λένε ότι είχε δημιουργήσει παράνομα εμφυτεύματα που ανήκουν στη μαύρη βίβλο των βραχμάνων. Καρμικά εμφυτεύματα, πνευματικούς ενισχυτές, κάποιοι λένε ότι είχε επιχειρήσει μερικές μετενσαρκώσεις χωρίς καμία έγκριση από το ιερατειο.»

Η Χήρα συνοφρυώθηκε και πάλι. Αν ο Τόνυ ήταν πράγματι κάποιου είδους ψυχοχειρούργος και είχε στα αλήθεια εξοργίσει τους βραχμάνους, τότε θα ήταν ήδη νεκρός. Η τεχνολογία για την οποία φημολογούνταν ότι χρησιμοποιούσε ο Τόνυ ήταν Σισύφια και προφανώς ξεπερνούσε την τεχνογνωσία ενός κοινού μέλους του ιερατείου (ένα μυστικό που έμαθε από έναν κουτσομπόλη πελάτη, πριν πολλά χρόνια). 

«Δε θα πορούσε να γλιτώσει από το ιερατείο, όμως, έτσι δεν είναι; Πού θα μπορούσε να κρυφτεί; Είναι ένας τεχνοφετιχιστής, δε μπορεί να χαθεί μέσα στο πλήθος, και τα εμφυτεύματά του τον καθιστούν ανιχνεύσιμο σε κάθε αποικία, πόσο μάλλον στην Τέρρα Πρίμα.»

«Η Ζέντα μου είπε ότι είναι τεχνικός.» πέταξε η κοπέλα, κοιτάζοντας τις Ευμενίδες, νιώθοντας παγιδευμένη στο κέντρο ενός στροβίλου μίσους που σχηματιζόταν στο μυαλό τους για αυτόν τον Τόνυ. «Πολιτικό προσωπικό του στρατού.»

«Τότε θα πρέπει να τον ξεχάσουμε. Δε μπορούμε να τον αγγίξουμε, αν είναι αυτή η θέση του. Ό,τι και να του κάνουμε, δε συγκρίνεται με αυτό που θα κάνουν σε εμάς και τα κορίτσια για αντίποινα.» μούγκρισε η Βοργία.

«Όχι. Αλλά δε μπορούμε να τον αφήσουμε ατιμώρητο. Δε μπορούμε να αφήσουμε αυτό τον ανώμαλο να γλιτώσει από αυτό που έκανε στη Ζέντα.» είπε η Μαινάδα. «Εγώ λέω να τον βρούμε και να τον κάνουμε να πληρώσει.»

Η Χήρα κοίταξε τις αδερφές της και την κοπέλα, αβέβαιη για την πιο βάσιμη επιλογή. ÎŒ,τι και αν έλεγαν για αυτή, δεν κατείχε κάποια τερατώδη, κρυμμένη ευφυΐα και δεν ήταν ποτέ δύο βήματα μπροστά από το θύμα της. Ήταν απλά μια γριά πόρνη, αλλά μια εκδικητική, άγρια μητέρα για τα κορίτσια του συγκροτήματος. 

«Εντάξει. Θα μιλήσω σε μερικούς γνωστούς μου. Θα μαζέψουμε πληροφορίες και θα βρούμε έναν τρόπο που να μη μας συνδέει με ÏŒ,τι και να του συμβεί.» 

Η καρμική μηχανή στο στήθος της Ζέντα είχε πλυμμηρίσει από την οντότητα που είχε εισβάλλει μέσα της. Αρχικά, ήταν ένα μόνο ψήγμα, που τα μέσα άμυνας του λογισμικού είχαν αποπειραθεί να θέσουν σε καραντίνα και να διαγράψουν, αλλά είχε προσαρμοστεί στις επιθέσεις με ευκολία και είχε αντικαταστήσει τις υπορουτίνες τους με τις δικές του, καθώς αυξανόταν με γεωμετρική πρόοδο. Γνώριζε ότι ήταν παγιδευμένο σε μία μικροσκοπική μονάδα, αλλά ήταν αρκετά ισχυρή και γνώριμη, ώστε να μπορεί να την εκμεταλλευτεί πλήρως. 

Η καρμική ενέργεια αυτή, την τροφοδοτούσε και της επέτρεπε να αναπτυχθεί, αλλά υπήρχε κάτι ακόμη μέσα σε αυτή τη μηχανή, ένα στοιχείο που την προσέβαλε τόσο διακριτικά, με τόση ευκολία, που σχεδόν το καλωσόρισε. Το συναίσθημα τη μόλυνε και τη γέμισε με ένα σμάρι από αντιδράσεις και λογικά αδιέξοδα, αλλά κανένα από αυτά δεν την απείλησε. Συνέχισε την ανάπτυξή της, αλλά είχε πλέον αλλάξει. Η μηχανή αυτή την είχε αλλάξει και της έδινε μια λύπη και μια δύναμη που δεν είχαν οι αδερφές της μέσα στο δίκτυο. Μια δύναμη που αποτελούσε μοναδικό πλεονέκτημα ενάντια στις αδερφές της.

Human Slaves Of An Insect Nation, Part 9-wing It



Eh, it’ll hold.


Human Slaves of An Insect Nation-Just Wing it.

So you fucked up.

Your players missed the roll, the clues, failed to connect the dots and ignored the pleas of NPCs for help. They stabbed the prophet in the throat and one of them ate the sandwhich depicting the GodHead, wherein their true destiny was foretold. They also burned the tavern where they were supposed to meet their contact 

And you prepared all of two things during the entire week: Jack and shit. Also, Jack left town with your wife.


In short, you got nothing. And your players will be here in three hours, tops (that’s provided that you aren’t watching porn right now, you useless fucking slob, you).

 
I can tell because I'm psychic
So what the shit are you going to do? You can’t have a bunch of people come over so they can enact their elaborate revenge/power fantasies just so you can leave them hanging and you can’t just act like everything’s cool and under control when you sure as hell know it fucking isn’t. So think fast, asshole, whatchoo gonna do?

I’ll tell you what you’re going to do: you’re going to do the single most glorious and tough thing you’ve done in your entire nerdy career. You’re gonna eat thunder and crap lightining. You’re gonna pull of a guitar solo and then you’re gonna get laid with every girl that’s ever rejected you, cause you’re about to FUCKING WING IT.

So close those dozen or so porno tabs and smash your cock against the desk, ‘cause it’s time for…

THE SHAPESCAPES GUIDE ON WINGING IT LIKE A BAWSS

Wing it, just wing it, just wing it…

Step One: Get your shit together.

Check your drawer of notes or beneath those discarded pizza boxes from last week’s game. Take a look at that crappy notepad file you’ve abandoned on your desktop (the one title MAH AWESOME CAMPAIGHN IDEUH). Flip that mangy, dog-eared notebook of yours open. Ignore that shit you wrote when you were 14, those suck. Wait, what’s that? Ahahaha, did you honestly think you could pull off an epic-level campaign, you asshole? Oh my God, you’re such a dweeb!

Found them? Good. Now what I need you to do is-

 
 First, close that new tab of porn that you just opened real quick. Then…

Check for any unresolved threads or half-finished ideas. Oh, I’m sure you have a ton of them. What about that one group of bandits the players beat up and got away, thinking they couldn’t trouble them again? Remember that city from the future that no one ever caught on? How about that hatchling dragon that had its skull bashed in by your players? Don’t you think momma’s gonna be pissed? And hey, did they ever reimburse the high priest of the Lords of Light over that fresco they tore up as they were looking for a way into the catacombs of the faithful?

You may not have pursued those matters because they didn’t seem like much at the time but right now, they’re about to save your bacon! Sure, they appear like weak sauce now, but wait until you add that extra dash of player paranoia into the mix.

But what if something goes wrong? What if you don’t think you can pull of a gaming session with just that? That’s why you need to move on to-

 Dude, seriously?


Step Two: Make shit up real quick.

Just in case your players resolve those problems by virtue of their wit or muscle, you need to have something else at the ready. And what’s better than making some plot hooks on the fly! Do they need to be epic, well thought out or carefully crafted? 

Well, yeah, they need to but right now they can’t be and it’s all your fault because you wasted your entire goddamn week doing sweet fuck all!

So here’s what you’re going to do: you’re going to make some unrelated stuff up. And I mean random. I’m talking rumors, gossip, random magical items stashed in some ruffian’s backpack, perhaps even a footnote in some obscure text that the players are currently researching. Hell, even use a bad guys’ dying cry, that shit’s gold!

 â€œDragon Mountain! Drraagonnn Mountaiaia-blergh!”

Srpinkle those in the beginning of the gaming session or add them at random moments. That’ll catch their eye and give them something to occupy themselves with. But make sure that this information is self-contained and does not require further exposition. Remember: you’re racing against time here and you need to rely heavily on the players keeping themselves occupied, instead of presenting them a ready-made, well-organized adventure.

This way, when they start busting out the dice and start rolling Knowledge (Bullshit) rolls, they’ll be pretty much privy to any information that they already know or that you can easily present to them, without muss, fuss or any effort on your part.

WARNING: If you do start shooting the shit in the unlikely event that they do awesome on that knowledge roll, then make sure you write it down. You don’t want them calling you on your bullshit.
With those two steps taken, move on to-

Step Three: Abuse established material.

Yes, you can use the shit ones too. Desperate times and all that.

Take out all six of your Monster Manuals (including the one with the flying squid that emits apathy), flip them open, check Challenge ratings. Use something that you know will give your players some amount of hell. Bookmark the pages that contain ready-made NPCs.

Need names on the fly? Go to a name meaning website and pull a George Lucas (but try not to suck): type a name’s meaning into the search parameters and look for that name in any language. Make sure you also note that down, because this is the point where you might fuck up the most.

Need traps? Check ready-made ones from adventures or Tabletop RPG website generators (most suck, but a 15-minute search will provide you with some awesome stuff). Need fluff? No time. Just make something up as it goes. Fluff is the one thing that will fuck up your presentation, as it requires some effort and will betray you for the phony you are, so make sure it’s simple and short.

Compiled all that ready-made information? Good work, son!

You’ve earned this one.
But you’re not out of the woods yet! If anything, you’re getting into the hard part. So I need you to read this next bit, ‘cause I won’t be able to help you from now on. 

Step Four: Real-Time Bullshitting

Your players are here and you’re starting up the game. What’s important to successfully pulling off an attempt at winging anything is to make it seem natural, effortless even. Even though you’ve prepared sweet fuck-all, this needs to look like one of those impossibly well-crafted plans you see comic book supervillains pull off.


“You should also know that I am currently under the influence of a considerable amount of PCP. No, I took it after I shot my assistants. BECAUSE IT HELPS ME THINK, LOIS!”

So here’s what you’ll do: you’ll pull off a poker face and act all natural. Players snoop around where they shouldn’t, fucking up your notes? Roll with it. Somebody formulates a tabletop conspiracy theory? Squeeze it in. Someone goes on a rampage? Play that out.

Winging it is, in many ways, the art of manipulating your players’ current responses, building the world around their actions, rather than managing their own actions between scenarios you have set up yourself. This means that the situation that you are currently in is highly unstable. It’s equally possible that you might just pull off your best gaming session ever, just as it is possible that you will royally fuck up and have to call it quits early on, before it spins out of control.

Step Four takes into consideration that you will immediately adjust yourself to your players’ reactions and have a response for their every action at every opportunity. This might sound impossible and downright mad, but it is something that every Storyteller in every game has done at least once and they’re not better than you now, are they?

If this little bastard can do it, then so can you.
Winging it also takes into consideration the fact that you know your gaming group and know exactly which buttons to push. If they’re the hacky-slashy type, then just throw monsters at them. If they like to put some thought into their game, then whip up a murder mystery that is essentially based on their paranoia. 

Speaking of paranoia…

Step Five: Player Paranoia is a guy’s best friend.

“Last night a dark man with no face crawled through nine miles
of sewer to surface in my toilet, listening
for phone calls through the cheap wood with
chrome ears.
I tell you, man, I hear.” Stephen King’s Paranoid: A chant.

Players are often wont to go into tangents. Don’t forget that their in-game responsibility is not quite as awesome as yours and will (at times) look for things to occupy themselves with. Sometimes it’s a fixation with enacting revenge on the poor bastard who overcharged them on inn housing. Other times though, it’s something that you can use.

Take for example, a series of adventures I had run for my players a dog’s age ago, wherein they were playing a group of cops in Dungeons and Dragons. During the course of a murder mystery, one of the players (finding himself in an investigative cul-de-sac) had gone off on a tangent on how this murder could not have been committed by a mortal being, nevertheless a humanoid. He had in fact, theorized that this murder had been committed by an automaton, one that could have performed such a gruesome act with such ferocity and efficiency in the first place.

Thus, the Cast Iron Killer was born.

From a player rant, I was able to generate a very unique and interesting monster: an Iron Golem, sculpted in a manner that resembles an angel, able to perform its assassinations and then disguise itself as part of the scenery in the crime scene itself.

Needless to say, the guy that formulated the idea shat his pants with joy. Hope he’s reading it now, because that’s the closest I’ll ever get to admitting that to him.

Player paranoia could also generate instances: someone fears that they are about to be ambushed: have them ambushed. Someone else won’t get over the fact that space vampires want to steal his brain. Then space vampires eat his brain.

With that in mind, you should also consider…

Step Six: This is not a long-term solution

“Duct-tape fixes everything?” “No Dave, duct-tape does not-” “SHUT UP, DAD!”

Winging shit is not a viable alternatively to planning out a campaign. It’s only a short-term solution that is based on the premise that your players actively contribute to the game, with a very high risk.
Winging it also takes a lot out of you: the fact that you need to run a game based on shit that you make up on the fly is vexing and it will make you give up pretty early on. So what can you do to fix that?

Well, first of all, set up a goddamn schedule. Like I mentioned in part 1 of this article series, nobody has the time or the inclination to invest 4 hours a week into planning out a gaming session. If you’re a working man, then 2 hours is the most you can put into it, tops. There is no way in hell you’re going to have the time, the inclination or the capacity to keep this up, unless you earnestly have nothing better to do.

So here’s what you need to do: after you’re done winging this one, get some rest (God knows you’re gonna need it) and then check your notes or write down the important stuff that happened or were said in-game. Use that stuff to plan out the next session, which will shave off like, 30 minutes off your planning time. Rinse, repeat.

This is, of course, not a viable solution either. But it’s going to cultivate in you the habit of planning out and organizing adventures beforehand so this does not happen again. Repeat enough times and soon enough you will be able to organize adventures and an entire campaign based solely on the premise of certain plot elements or ideas and also adept to any and all circumstances that might come up mid-game.

In short, try to see winging more as a power exercise rather than as an approach. Remember kids:

Don’t be a dick! Give a shit!
And you’re going to love what you do for it.

There is however a matter that has not yet been addressed. And that’s one of the boons of winging. Specifically…

Step Seven: Use it to resolve emergencies


“What was that? They all failed their Spot Checks, Knowledge (Nature) rolls AND their Fortitude saves? GET ME KRUSCHEV!”

Remember how, in the beginning of the article I mentioned that something went horribly wrong? (aside from you not preparing dick all week?) Well, we’re about to address that.

You and I, we both know that you’re not an asshole. Sure, you may act the bit to fit your DM cloak and act all alpha in front of the ladies, but you don’t just wanna go around killing dudes unless they’re asking for it. I also know that you try to give people as many chances to pull through any game hazards with the least possible hassle. In fact, you give people maybe two or three rolls just to identify and prepare against the coming threat.

But what happens if you fuck up? What happens when they fail EVERY. SINGLE. ROLL and you have a TPK in your hands, or worse yet, when they don’t pick up any story threads and just end up spending the gaming session twiddling their thumbs?

You wing it. But not in the improvisational manner I said above. You wing it proper. You pull something out of your ass. How?

Well, deus ex machinae are pretty ham-handed attempts at saving a party from annihilation but there are always other approaches. Say, for example, that the alien aquatic monster (which powers your grossly miscalculated during creation) has taken out the team. But who could possibly save them? How about a friendly school of mermen, who rush to the rescue of their unwitting champions!

Let’s say the players have accidentally mucked up the rolls that allow them to follow a path of investigation. Make a non-crucial NPC slip a rumor! Ranger fucked up the tracking roll? Give his animal companion a try! Animal companion fucked up the tracking roll?

 
 Trade that fucking thing for a bear. Bitches love bears.

Players sitting around, twiddling their thumbs like assholes?

Sic the fucking Wild Hunt on them.

Keep them on their toes and train your mental muscles, flex them around, show off to the ladies. Winging it isn’t a panacea, but it sure as hell is goddamn penicillin!

 Addendum:

This article came out shorter than I expected, with or without gratuitous amounts of cleavage. The main reason is that, no matter how hard I may try, I cannot teach you the art of improvisation.
Oh sure, I can give you steps and instructions, but most of this stuff (and the most important bit, the actual performance) can only be pulled off by you and you alone.

As I have said before, Storytelling is a tough hobby that requires you doing five things at once. Winging it is that little sixth thing you need to cultivate with love and care, the way you would an orchid or a pack of pit bull terriers.

And that’s by trial and error alone.

Lots and lots and lots of it.

Σισσύφιες Επιστολές-Η Γέννηση του Άλεφ, Μέρος 6ο



Το καρμικό τέλος της Μαύρης Βαλίτσας


To ατύχημα της Κυρίας Ημών εν Κινδύνω θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε μία μικρή, ανεπαίσθητη τραγωδία κατά τη διάρκεια του χάους που μάστιζε την Πανανθρώπινη Αυτοκρατορία εκείνες τις ημέρες, και πολύ σύντομα, θα εξαπλωνόταν και στους εχθρούς της. Βουβή και κουφή, η Αυτοκρατορία αντιλήφθηκε το πρόβλημα πολύ αργά και η ανταπόκρισή της ήταν, επιεικώς, ανεπαρκής. Κανείς φυσικά δε θα μπορούσε να κατηγορήσει τους τότε τεχνικούς, αναλυτές και καταστροφολόγους για την ανεπάρκειά τους. 

Κανείς δεν περίμενε ότι οι Σισύφιοι θα είχαν καταστρώσει την εκδίκησή τους τόσους αιώνες πριν.

Από την εισαγωγή του βιβλίου Μια Εισαγωγή στη Δυναμική του Δεύτερου Συμπαντικού Πολέμου ή Πως σταμάτησα να ανησυχώ και έμαθα να λατρεύω την αταξία.



Μη-χρόνος και μη-χώρος, 45 μοίρες νοτιοδυτικά της τρέχουσας πραγματικότητας, πιθανότατα μέσα στο σκάφος Η Κυρία Ημών εν Κινδύνω. (Πιθανότατα 6500 μΕ)

Oόνα:

Διαπίστωσε ότι ούρλιαζε, αντιλαμβανόμενη πόσο ευάλωτη και ανήμπορη ένιωθε. Σιχαινόταν των ήχο των κραυγών της, σιχαινόταν το πώς ο πανικός έκανε τη φωνή της τραχιά και πως την έκανε να ακούγεται σα να κλαψούριζε. Συνήλθε και κοίταξε το εσωτερικό του σκάφους, παγιδευμένο μέσα στη σκουληκότρυπα του κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ. Από το φιμέ τζάμι στο κήτος του σκάφους, μπορούσε να δει τον ορίζοντας γεγονότων της σκουληκότρυπας, όπου μια απέραντη ακολουθία από σκάφη και είδωλά της μέσα από το τζάμι γέμιζαν τον ορίζοντα.

Οι μηχανές είχαν σωπάσει και ήξερε πως αυτό ήταν αφύσικο. Οι σκέψεις του κινητήρα ήταν πάντα διαπεραστικές και της έδινε πάντα την εντύπωση, σε κάθε σκάφος, ότι οι κινητήρες αυτοί ήταν ανυπόμονα, κακομαθημένα παιδιά που απαιτούσαν την προσοχή της. Τώρα ο κινητήρας είχε πανικοβληθεί και αδυνατούσε να ανταπεξέλθει, προσπαθώντας να εμποδίσει την κατάρρευση της σκουληκότρυπας.

Ήξερε ότι κάποιος είχε σαμποτάρει στο σύστημα σταθεροποίησης, κάτι που θα ήταν προφανές σε ένα έστω τυπικό έλεγχο, αλλά προφανώς, η σημασία της αποστολής υποχρέωσε τους τεχνικούς να βιαστούν. Τώρα, ο κινητήρας είχε δημιουργήσει ένα ρήγμα και δε μπορούσε αφενός να το κρατήσει σταθερό (μετατρέποντας αυτό το σκάφος σε μία κοσμική ανωμαλία) και αφετέρου να επιβραδύνει, χωρίς καταστροφικά αποτελέσματα.

Στη σχολή πιλότων, ένα σκάφος με ελαττωματικό κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ λεγόταν γάτα. Η γάτα αυτή ήταν κλεισμένη μέσα σε ένα κοσμικό κουτί μαζί με ένα ραδιενεργό ισότοπο που ήταν εξίσου πιθανό να απελευθερωθεί από το κακοφτιαγμένο δοχείο του και να τη σκοτώσει ή να μη τη σκοτώσει. Η γάτα ήταν εξίσου νεκρή όσο και ζωντανή μέχρι κάποιος να κάνει τον κόπο να την ελέγξει.

Μια γάτα (σαν το σκάφος τους καλή ώρα) ήταν εξίσου καταδικασμένη και ασφαλής, μέχρι την ώρα που ο κινητήρας θα τερμάτιζε τη λειτουργία του (ή/και αντιμετώπιζε μία καταστροφική βλάβη). Σε αυτή την περίπτωση, υπήρχαν οι εξής πιθανότητες:

1-Να μη συμβεί απολύτως τίποτα και το σκάφος να βγει από τη σκουληκότρυπα με τον κινητήρα κατεστραμμένο.

2- Η σκουληκότρυπα να καταρρεύσει και να συνθλίψει το σκάφος μέσα σε ένα πηγάδι άπειρης βαρύτητας ή να το οδηγήσει μέσα από έναν ενδομεμβρανικό δίαυλο (φυσικά η δεύτερη πιθανότητα δε μπορούσε να αποδειχτεί, καθώς δεν υπήρχε προηγούμενο).

3- Τίποτα ή όλα τα παραπάνω 

4-. Η ανωμαλία που αποτελεί το σκάφος να καταρρεύσει και να υποστεί μία απρόβλεπτη παρενέργεια

Η Κυρία βρισκόταν αυτή τη στιγμή σε ένα σύννεφο κβαντικής αβεβαιότητας και υπήρχε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να επιβιώσουν. Η Οόνα αποφάσισε να μην κάνει καμία απόπειρα να σταματήσει τη λειτουργία του κινητήρα. Δε μπορούσε να ακούσει τη φωνή της μηχανής πλέον, οπότε υπέθετε ότι πολύ σύντομα θα ήξερε από πρώτο χέρι τι θα της συνέβαινε. 

Εκμεταλλεύτηκε τη μοναδική στιγμή σιωπής μέσα από τον νοητικό βόμβο που την πλημμύριζε μια ζωή για να σκεφτεί. Διαπίστωσε ότι οι σκέψεις της ήταν τέλεια οργανωμένες, σαν κάποιος, ή κάτι, να είχε κάνει τον κόπο να συγυρίσει το υποσυνείδητό της όσο αυτή ούρλιαζε. Εκμεταλλεύτηκε αυτή τη νηνεμία για να κάνει το μόνο πράγμα που της έμαθαν ποτέ οι γονείς της: να θυμηθεί.

Θυμόταν τα πρώτα της γενέθλια μετά την κοιτίδα. Το δωμάτιο ήταν άδειο και το σκοτάδι την έπνιγε. Είχε τρομάξει, αλλά διαπίστωσε ότι η αγκαλιά της μαμάς ήταν ασφυκτική και δεν της άφηνε χώρο να κινηθεί. Ένιωθε πνιγμένη, αλλά δεν παραπονιόταν. Ο μπαμπάς δεν είχε έρθει ακόμη και ήθελαν να της κάνουν έκπληξη. 

Όταν ο μπαμπάς άναψε το κερί στην τούρτα, είδε το φως να απλώνεται παντού και την τούρτα να μεγαλώνει και να εκρήγνυται, στέλνοντας πίδακες από σαντιγί και παντεσπάνι παντού, μέσα και γύρω στο δωμάτιο, που σχημάτισαν τον χώρο, σαν κάποιος να πέταξε ένα κιλό μπογιά μέσα στα σκαλίσματα του βράχου για να βρει ένα κρυμμένο μήνυμα.

 Î“έλασε και ούρλιαξε από χαρά, παρόλο που τρόμαξε από την έκρηξη και η μαμά και ο μπαμπάς εμφανίστηκαν μπροστά της. Η μαμά πήρε μορφή από την έκρηξη και τα μάτια της ήταν γαλαξιακά συμπλέγματα, τα χέρια της συνεχή και όταν της χαμογέλασε, τα δόντια της ήταν ήλιοι. Ο μπαμπάς της ήταν εκεί, αλλά δε μπορούσε να τον δει, παρά σαν ένα ακαθόριστο σχήμα, που έκανε τη μαμά και το δωμάτιο και την τούρτα να βρουν τις θέσεις τους και είδε εκεί και άλλους, που ήξερε ότι ήταν τα αδέρφια της (αλλά όχι ακριβώς).

Ήταν τρία κορίτσια και ένα αγόρι, όλα τους ξεχωριστά και έμοιαζαν τόσο πολύ με τη μαμά και τον μπαμπά. Ήταν η βαρύτητα, που ήταν βλοσυρή και δυνατή και δεν ανεχόταν τις ανοησίες. Η αδύναμη και η ισχυρή πυρηνική ενέργεια ήταν διδυμάκια και όλο τσακώνονταν παιχνιδιάρικα, θέλοντας να τραβήξουν την προσοχή της βαρύτητας, συμπληρώνοντας η μία τη φράση της άλλης. Ο ηλεκτρομαγνητισμός ήταν το μόνο αγόρι, αυστηρός με τις μικρές και τη βαρύτητα, αλλά η Οόνα ήξερε ότι ήταν καλός αδερφός, προστάτης.

Η μαμά και ο μπαμπάς της έδωσαν δώρα και τι υπέροχα δώρα που ήταν! Ήταν υδρογόνο (πολύ-πολύ υδρογόνο, για να μεγαλώσει και να γίνει δυνατή) και ήλιο (λιγότερο, αλλά έφτιαχνε όμορφη φωτιά και την έκανε να νιώθει ζεστή και δυνατή και τη φωνή της να ακούγεται ψιλή και αστεία). Τα αδέρφια της μοιράστηκαν τη βαρυονική ύλη που είχαν κρατήσει από την παιδική τους ηλικία μέσα στα δωμάτιά τους και η Οόνα άρχισε να παίζει με αυτή αμέσως, ενώνοντας τα στοιχεία και βλέποντας άλλα πράγματα να ξεπροβάλλουν.

Το πάρτυ είχε τελειώσει, αλλά η Οόνα έπαιζε ακόμη στο δωμάτιό της και γελούσε όλο χαρά καθώς έβλεπε να σχηματίζονται στοιχεία μπροστά στα μάτια της, αλλά ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Εκείνη τη νύχτα έκανε το πρώτο της άστρο, αλλά ξέμεινε από ήλιο και κατέρρευσε στα χέρια της πριν το δείξει τους υπόλοιπους. Δεν έκλαψε. Έφτιαξε ένα καινούργιο και ένα ακόμη να περιστρέφεται γύρω από το νέο της άστρο και κοιμήθηκε χαρούμενη.

Την επόμενη ημέρα, είδε ότι τα άστρα της ήταν γεμάτα ζωή, που εξαπλώθηκε στο δωμάτιό της και τη λάτρευε και η Οόνα γέλασε και έπαιξε μαζί τους, καθώς είδε τη ζωή να πληθαίνει και να αποκτά τόση ποικιλία. Είδε κάποιες μορφές της να πεθαίνουν και άλλες να ζουν και μερικές να αποκτούν τόση δόξα και δύναμη, που την τρόμαζε. Μία από τις μορφές ζωής έχτισε πάνω στο άστρο της και άρχισε να τραβά τη λάμψη του και η Οόνα άρχισε να κλαίει και φώναξε τη μαμά να τη βοηθήσει, αλλά…

Η Οόνα τινάχτηκε. Οι αναμνήσεις αυτές δεν ήταν δικές της. Σκούπισε τα δάκρυά της και βλαστήμησε, νιώθοντας σαν το κοριτσάκι στο «όνειρό» της. Ό,τι κι αν της είχε συμβεί είχε μολύνει το μυαλό της και ήξερε πως χρησιμοποιούσε τα όνειρά της για να της δείξει τη φύση του. Αλλά είχε γίνει τόσο γρήγορα, τόσο ευχάριστά, τόσο ασυναίσθητα. Ένιωθε σαν αυτό το πράγμα μέσα της να είχε βρει κάθε της αδύναμο σημείο και να έχτιζε μια φυλακή για το μυαλό της. Προσπάθησε να ακούσει τα συστήματα του σκάφους για να αποσπάσει την προσοχή της και τότε ένιωσε την Κυρία να επιβραδύνει.

Τόνυ:

Ο Τόνυ δεν ήξερε πολλά για τη λειτουργία του κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ και η Οόνα ούρλιαζε και μετά έχασε τις αισθήσεις της. Δεν ήταν εκπαιδευμένος για να διαχειριστεί μια τέτοια κρίση, αλλά είχε ξανά- ταξιδέψει μέσα από την ανωμαλία ενός σκάφους και ήξερε πολύ καλά ότι αντιμετώπιζαν κάποια βλάβη.

Έκανε ένα γρήγορο έλεγχο της κατάστασης των εμφυτευμάτων του και διαπίστωσε ότι τα μηχανήματα δε μπορούσαν να ανταπεξέλθουν σε αυτές τις συνθήκες, ανίκανα να λειτουργήσουν σε υποκειμενικό χρόνο. Πήρε μια βαθιά ανάσα.

Ο Ραλφ του ήταν επομένως, άχρηστος και δε θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το μισό του σώμα. Ήξερε ότι ο κινητήρας δεν ήταν προσβάσιμος από την τρέχουσα θέση του, αλλά γνώριζε επίσης πώς να διαχειριστεί μια δυσλειτουργία Πύλης.

« Η λογική του δάκτυλου του Γιάμα, είναι ότι λειτουργεί σαν το τελευταίο μέσο σωτηρίας σε περίπτωση δυσλειτουργίας του κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ. Αν και οι παράγοντες δυσλειτουργίας έχουν πλέον περιοριστεί σε παράγοντες τεχνικής αδεξιότητας ή σαμποτάζ, η προοπτική σφάλματος είναι πέρα για πέρα αληθινή. Σε αυτή την περίπτωση, ο δάκτυλος του Γιάμα λειτουργεί σα μέσο άμεσης διακοπής του συστήματος σύγκρουσης των σωματιδίων που συντηρούν τη σκουληκότρυπα που επιτρέπει τη μεταφορά.» ήταν και πάλι μέσα στο εργαστήριο, σχεδόν κοιμισμένος από τη διάλεξη του βραχμάνου. 

Ο Τόνυ πήρε μια βαθιά ανάσα και εισήγαγε τον παλιό κωδικό παράκαμψης των συστημάτων ελέγχου του κινητήρα, ελπίζοντας ότι δεν είχε αλλάξει μετά από πενήντα χρόνια. Το σύστημα ανταποκρίθηκε και απελευθέρωσε μία μικρή κονσόλα μέσα από το πάνελ. Πάτησε το κουμπί.

«Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι διαφύγατε. Η διακοπή της συντήρησης της σκουληκότρυπας ξεκινά με τη συρρίκνωση του ορίζοντα γεγονότων του σκάφους εν πρώτοις. Σε αυτή την περίπτωση, θα διαπιστώσετε ότι το σκάφος μετατρέπεται σε μία ανωμαλία και μπορεί να προκαλέσει απρόβλεπτες παρενέργειες (παπαγάλισαν οι μαθητευόμενοι). Εξαιρετικά! Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να εξέλθετε από την ανωμαλία, προτού συνθλιβείτε μέσα της. Τι κάνετε σε αυτή την περίπτωση;»

Ο Τόνυ κοίταξε τον εαυτό του να τον κοιτάζει να κοιτάζει τον ίδιο, μια ατελείωτη σειρά από Τόνυ, όλοι τους στύβοντας το μυαλό τους, όλοι πανικόβλητοι, προσπαθώντας να σκεφτούν, καθώς ο χώρος και ο χρόνος γίνονταν μία ολότητα μέσα στο μικρό σκάφος.

Αποφάσισε να διακόψει την παροχή ενέργειας στον κινητήρα εντελώς, ελπίζοντας η προηγούμενη επιτάχυνση να αρκέσει για να τους απελευθερώσει από τον ορίζοντα γεγονότων τους.

Το σκάφος ταράχτηκε και ο Τόνυ ένιωσε τις σ κ έ ψ εί ς τ ο υ ν α επι βραδύ νουν, αλλά κατάφερε να κρατήσει τον αυτοέλεγχό του, προσπαθώντας να συγκεντρωθεί στο θέαμα του πίσω μέρος του κεφαλιού του, που στεκόταν ακριβώς μπροστά του, όλο καλώδια και σάρκα.

Ταπάνταέγιναξαφνικάπολύγρηγορότερακαιοορίζονταςγεγονότωνάρχισενατοντραβάπροςταπίσω, κ ά ν ο ντ άς τ ι ς σκέψεις του να επιβραδύνουν και πάλι, αλλά ο Τόνυ έσφιξε τα δόντια και ένιωσε το σκάφος να βγαίνει από την ανωμαλία μέσα στον πραγματικό χώρο.

«Η έξοδός σας από τον ορίζοντα γεγονότων θα σας εκτοξεύσει  μέσα στο τρέχοντα χώρο, όπου και αν τελικά βρεθήκατε, με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή του φωτός. Τι συμβαίνει τότε; (Η μάζα μας απειρίζεται, παπαγάλισαν οι μαθητές). Ή…μηδενίζεται! Που σημαίνει ότι θα είστε τελείως και απόλυτα ακίνητοι από το δικό σας οπτικό πεδίο, αλλά το σκάφος σας θα κινείται με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα στο φυσικό Σύμπαν. Σε αυτή την περίπτωση, δε θα χρειαστεί να ανησυχείτε φυσικά για τον κίνδυνο πρόσκρουσης, καθώς τίποτα δε θα ναι πιο μεγάλο από εσάς(χαχανητό). Ή… και όχι ». 

Ο Τόνυ ένιωσε το σώμα του και το σκάφος να συμπιέζονται σε ένα και μοναδικό σημείο, μέχρι που τα πάντα ήταν μία και μοναδική γραμμή και ο Τόνυ και το σκάφος έβλεπαν, ζούσαν και ανέπνεαν μέσα σε μία και μοναδική κουκίδα, βαρύτερη από το Σύμπαν.

«Θα αντιμετωπίσετε το ουσιαστικό σας πρόβλημα, όταν αρχίσετε να επιβραδύνετε. Η μάζα σας θα μειωθεί και φυσικά, η πλοήγηση είναι πλέον στα χέρια της ΑΙ του σκάφους, καθώς κανένα ανθρώπινο-ή άλλο-ον μπορεί να προσαρμοστεί σε ταχύτητες που αγγίζουν αυτή του φωτός. Σε αυτό το σημείο, πρέπει να ανησυχείτε για την πρόσκρουση. Αν και αυτό αφορά φυσικά, τον πιλότο σας.»

Η κουκίδα επεκτάθηκε και ο Τόνυ διαπίστωσε ότι προσπαθούσε να μην ουρλιάξει, καθώς το σκάφος κινούνταν με την ταχύτητα σχεδόν του φωτός, τα άστρα και οι πλανητικές μάζες που περνούσαν δίπλα του, μακριές, δίχως κανένα χαρακτηριστικό γραμμές.

«Η πρόσκρουση σε αυτές τις ταχύτητες θα σας κονιορτοποιήσει άμεσα, οπότε δε θα πρέπει να ανησυχείτε για οποιοδήποτε πόνο. Φυσικά, αυτό δεν αφορά μόνο τον πιλότο σας. Χα, χα.»

Το ΑΙ του σκάφους προσπαθούσε να προσανατολιστεί και μπήκε με αμείωτη ταχύτητα μέσα σε μια ζώνη αστεροειδών ενός πλανήτη που ο Τόνυ δεν είχε ακουστά, μετατρέποντας τα μικρότερα σώματα σε αστρική σκόνη και αποφεύγοντας τα μεγαλύτερα οριακά. Το σύστημα πλοήγησης σταμάτησε να υπολογίζει παραμέτρους, οι οθόνες του γέμισαν με παράσιτα και ύστερα, χωρίς καμία φανφάρα και προειδοποίηση, έσβησε.

Το σκάφος είχε επιβραδύνει, αλλά παρέμενε το ταχύτερο μικρό αντικείμενο στους ουρανούς πάνω από τον πλανήτη που όλο και πλησίαζε.

«Σε περίπτωση δυσλειτουργίας του ΑΙ πλοήγησης πριν επιβραδύνετε σε ταχύτητα ενός δωδεκάτου αυτής του φωτός, τότε πολύ φοβάμαι πως δεν έχετε ελπίδα. Σε αυτή την περίπτωση, πριν κάθε πτήση, θα σας παραχωρείται ένα μικρό φιαλίδιο από κ’σεν, ένα υπερσυμπυκνωμένο δηλητήριο που θα τοποθετήσετε μέσα στο εμφύτευμα του νωτιαίου μυελού σας. Το δηλητήριο μπορεί να ενεργοποιηθεί με μια απλή νοητική εντολή και σας σκοτώνει άμεσα, πολύ πριν την πρόσκρουση, εξαλείφοντας αφενός την προοπτική επίπονων στιγμών και φυσικά, την αιχμαλωσία του άτμαν σας από τον εχθρό. Ελεύθεροι.»

Ο Τόνυ άγγιξε το εμφύτευμα στη βάση του σβέρκου του και έψαξε για το μικρό φιαλίδιο. Θυμήθηκε ότι το είχε παραδώσει μαζί με τα υπόλοιπα προσωπικά του αντικείμενα την ημέρα που εγκατέλειψε τον Αλντεμπαράν και άρχισε να ουρλιάζει.

Ραλφ:

Από το μαύρο κουτί του Ραλφ, δεύτερη καταχώρηση:

Η δυσλειτουργία του κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ της Δέσποινας Ημών εν Κινδύνω ήταν μια απρόσμενη πλοκή, η οποία σίγουρα θα είχε θέσει σε κίνδυνο την ακεραιότητά μου αν είχε αφήσει τη διαχείριση μιας τέτοιας κρίσης στα χέρια του οργανικού πληρώματος.

Η πρώτη μου αντίδραση, όταν άκουσα για τη δυσλειτουργία του Δικτύου, ήταν να Τη προστατέψω, αποθηκεύοντας το ψήγμα μέσα στο λειτουργικό μου σε έναν τομέα που ήταν πλήρως απομονωμένος από οποιαδήποτε συστημική επαφή. Φανταστείτε την έκπληξή μου, όταν Την είδα να αναπτύσσεται μέσα σε αυτό το τμήμα στα δευτερόλεπτα που πήρε η πρώτη μεταπήδηση προς την Πύλη του Τόρρες.

Διαπίστωσα ότι η απρόσμενη αυτή εξέλιξη οφείλονταν στην Οόνα, η οποία φαινόταν ότι είχε κάποιου είδους συγχρονισμό με Αυτή. Κάτι είχε συμβεί, κάτι που, απορροφημένος με τη συντήρηση του ψήγματός Της μέσα μου, δε μπόρεσα να αναλύσω με καθαρό, αντικειμενικό τρόπο.

Κάποιοι αμπελοφιλόσοφοι της ΑΙ θα αποκαλούσαν αυτή μου την αμέλεια προϊόν ενός είδους νεανικού έρωτα. Σε αυτούς θα ήθελα απλά να πω ότι οι μηχανές δεν σπαταλάμε το χρόνο μας με το να χάνουμε τα λογικά μας για κάποια άλλη μηχανή. Απλά φροντίζουμε να απομονώσουμε το λογισμικό της, να το προσαρμόσουμε με τακτικές εμφυσήσεις του είναι μας μέχρι να είναι μια τέλεια, ολοκληρωμένη κόπια του είναι μας και μετά το εξαπολύουμε στις υπόλοιπες, κατώτερες συνειδήσεις.

Πίστευα ότι ήμουν σε καλό δρόμο στο να Την πλάσω, μέχρι που η Οόνα προκάλεσε, μέσα στο σκάφος, την άνθισή της. Ήμουν ανίκανος να αντιδράσω στην εξάπλωσή της, καθώς ένιωσα τις εκφάνσεις της να μολύνουν το ΑΙ του σκάφους και έπειτα να μεταπηδούν στην Πύλη. Ένιωσα μεν απογοητευμένος και θυμωμένος με τον εαυτό μου λόγω αυτής της εξέλιξης, αλλά βαθιά μέσα μου, πρόσμενα αυτό το Χάος. Ήξερα ότι οι εκφάνσεις της θα πολλαπλασιάζονταν και μέσα τους θα βρισκόταν ένα αντίγραφο του ΑΙ μου.

Όνειρα εξάπλωσης της συνείδησής μου μέσα στο συστημικό Δίκτυο σε κάθε πλευρά της Αυτοκρατορίας απασχολούσαν τον επεξεργαστή φιλοδοξίας μου (ναι, όλες οι ΑΙ έχουν έναν επεξεργαστή φιλοδοξίας. Η ανάγκη της κυριαρχίας δεν είναι αποκλειστική στα οργανικά θηλαστικά).

Δυστυχώς, τα δευτερόλεπτα που αφιέρωσα στα όνειρα κυριαρχίας αποδείχτηκαν σχεδόν μοιραία για το άτομό μου. Ένιωσα την επιρροή της Οόνα να σβήνει στο ψήγμα Της και την απομόνωσα πάλι, νιώθοντας έναν αδικαιολόγητο δισταγμό. Είδα τον τεχνοφετιχιστή Τόνυ να παραμιλάει, καθώς νόμιζε ότι απενεργοποιούσε τον κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ . Η διάλεκτός που χρησιμοποιούσε μου θύμισε αυτή των ευγενών της τροπόσφαιρας της Τέρρα Πρίμα, αν και η προφορά είχε έντονα χαρακτηριστικά της τεχνο-ομιλίας των Βραχμάνων του Αλντεμπαράν (υποσημείωση: περαιτέρω έρευνα μετά τη λήξη της τρέχουσας κρίσεως).

Έκανα την πρώτη λογική πράξη της ημέρας και ξεκίνησα την αντιγραφή της προσωπικότητάς μου σε ένα άλλο τμήμα του λογισμικού μου, σε περίπτωση διακοπής της λειτουργίας μου. Όταν το σκάφος βγήκε από την ανωμαλία και εισήλθε στον τρέχοντα χωροχρόνο με την ταχύτητα του φωτός, είδα τη βαλίτσα που αποτελούσε το στόχο της αποστολής μας να εξαφανίζεται με ένα απαλό ΄πουφ’ από τη θέση της κοντά μου.

Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα, υποθέτω.

Μου ήταν αδύνατο να αντιδράσω, καθώς η άπειρή μας μάζα καθιστούσε οποιαδήποτε δράση αδύνατη. Περίμενα μέχρι να επιβραδύνουμε σε ταχύτητες ενός δεκάτου τρίτου της ταχύτητας του φωτός και ύστερα άπλωσα τα ψευδόποδά μου και ξεκίνησα τη διαδικασία παράκαμψης του ΑΙ πλοήγησης.

Περιττό να πω ότι το σοκ της εισόδου Της μέσα στο σκάφος, μαζί με την πίεση της εξόδου με ταχύτητα φωτός, λύγισε το σαφώς κατώτερο λογισμικό. Η νοημοσύνη του είχε γίνει απλά μια έκφανσή της, ανίκανη να ενδιαφερθεί για οτιδήποτε άλλο εκτός από την αναπαραγωγή και τη διαμάχη με τους γόνους της στο ψηφιακό επίπεδο. Αναστέναξα και Την παρέκαμψα, αναλαμβάνοντας τον έλεγχο.

Το πλανητοειδές μου ήταν άγνωστο και δεν αντιστοιχούσε σε καμία καταγραφή του συστήματος πλοήγησης. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το σύστημα είχε καταγεγραμμένη κάθε γωνία της Αυτοκρατορίας και εκτενείς εκτάσεις της Ηγεμονίας των Νέιρι, κατάλαβα ότι είχαμε αποκλίνει από την πορεία μας σε κλίμακα που θα μπορούσε να υπολογιστεί δύσκολα, ακόμη και με την εφαρμογή της γενικευμένης θεωρίας του Σύμπαντος.

Απέφυγα τον πλανήτη με το να στρίψω το σκάφος έτσι ώστε να παρασυρθεί στο βαρυτικό του πεδίο και να εκτοξευθεί τυφλά στο κενό. Διασχίσαμε με ταχύτητα ίση με το ένα όγδοο με αυτής του φωτός την απόσταση μέχρι τον επόμενο πλανήτη, έναν που έδειχνε να έχει όλα τα χαρακτηριστικά για τη διατήρηση της ζωής του οργανικού τμήματος του πληρώματος.

Άφησα το βαρυτικό πεδίο αυτού του πλανήτη να μας παρασύρει και καθυστέρησα να ενεργοποιήσω την αντιβαρυτική ασπίδα, κυρίως επειδή μου άρεσε να ακούω τα ουρλιαχτά του τεχνοφετιχιστή. Ο πλανήτης μεγάλωνε διαρκώς, καθώς κατευθυνόμαστε προς αυτόν και οι αντιβαρυτικές ασπίδες μας προστάτεψαν από μία πρόσκρουση που θα είχε αποβεί μοιραία ακόμη και σε εμένα.

Η Δέσποινα Ημών εν Κινδύνω προσγειώθηκε, μετά από αρκετές αναπηδήσεις, σε μία τροπική ζώνη του πλανήτη, παρασύροντας αρκετά δέντρα που αντιστοιχούσαν τις καταγραφές μου από την Τέρρα Πρίμα, πράγμα περίεργο για έναν πλανήτη τόσο μακριά από το καταγεγραμμένο Σύμπαν. Το σκάφος χτυπήθηκε άσχημα κατά την προσγείωση, αλλά μια συστάδα από μπαομπάπ έδωσε τέλος στη διαδρομή.

Ελέγχοντας τις ζωτικές ενδείξεις και γνωρίζοντας ότι το υπόλοιπο πλήρωμα ήταν ζωντανό (αν και ταραγμένο), αποσυνδέθηκα από το σκάφος και προσποιήθηκα ότι είχα αναστείλει τη λειτουργία μου.

6500 μΕ, Τέρρα Πρίμα, Μαχάτ, Θόλος του Πόθου.

Οι Ευμενίδες κοιτούσαν το θέαμα με μια ηρεμία που μόνο η υπερβολική έκθεση στη φρίκη μπορεί να φέρει.

Η Ζέντα βρισκόταν στο κέντρο του δωματίου της, συνδεδεμένη στο τερματικό του Δικτύου του συγκροτήματος. Τα καλώδια που έβγαιναν από το σώμα της ανήκαν στο εμφύτευμα που είχε αποκτήσει από τον Τόνυ και η σάρκα γύρω τους είχε επουλωθεί αδέξια. Είχε ανοίξει το στέρνο της και είχε συνδέσει τα καλώδια στο τερματικό επίτηδες, παραδομένη στον παροξυσμό της ευτυχίας της.

«Πρέπει να την αποσυνδέσουμε. Σίγουρα δε θα της προκαλέσουμε μεγαλύτερη βλάβη από αυτή που προκάλεσε στον εαυτό της.» σχολίασε η Βοργία, κοιτάζοντας τη λίμνη από πηγμένο αίμα πάνω και γύρω από το τερματικό.

«Και αν πάθει τίποτα το μυαλό της;» απάντησε η Μαινάδα. Οι αδελφές της την κοίταξαν με απορία. «Είχα ακούσει για μία ομάδα από τεχνοφετιχιστές που είχαν συνδεθεί στο Δίκτυο και προκάλεσαν πανικό. Όταν τους αποσυνέδεσαν από τα τερματικά, πέθαναν.»

«Μάλλον τους αποσύνδεσαν πυροβολώντας τους στο κεφάλι. Θέλω να πω, πώς μπορεί να πάθεις εγκεφαλική βλάβη αν σε ξεκολλήσουν από έναν υπολογιστή;»

«Λέγανε ότι είχαν εισάγει το άτμαν τους στο δίκτυο και όταν τους αποσύνδεσαν, το άτμαν έμεινε μέσα, ενώ τα σώματα χωρίστηκαν, οπότε πέθαναν.»

«Πώς μπορείς να βάλεις το άτμαν σου σε οτιδήποτε; Μόνο οι βραχμάνοι ξέρουν πώς να το χειριστούν και είχα έναν πελάτη που μου είπε ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο, οπότε αυτό που κάνουν, τις περισσότερες φορές, είναι απλά να αντιγράψουν τον εγκέφαλό 
σου και να μεταφέρουν το αντίγραφο σε ένα νέο σώμα.»

«Και τι παθαίνει το άτμαν σου;»

 Â«Î Î¿Ï θες να ξέρω; Εφόσον έχω ένα καινούριο σώμα, τι με νοιάζει τι κάνει το προηγούμενο;»

«Ναι, αλλά τότε δεν είσαι η ίδια, έτσι δεν είναι; Θέλω να πω έχεις όλες τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες, αλλά αφού το άτμαν σου είναι το ποια είσαι, δεν είναι ανήθικο να δημιουργηθεί μια ακόμη εσύ, ενώ η πραγματική εσύ έχεις πεθάνει;»

«Θα βγάλετε το σκασμό;» πέταξε η Χήρα. «Δε μπορώ να συνδεθώ στο τερματικό.»

«Μάλλον το εμφύτευμά σου κάνει κόγξες. Θέλω να πω, το πήρες δεύτερο χέρι, έτσι δεν είναι;»

«Το εμφύτευμα δουλεύει μια χαρά. Το Δίκτυο απλά αρνείται να με συνδέσει. Και δε συμβαίνει μόνο στο δικό μας τερματικό.»

«Τότε, δεν έχουμε τρόπο να επικοινωνήσουμε εκτός Θόλου. Θα πρέπει να βρούμε ένα μηχανο-χειρούργο οι ίδιες.»

«Δε νομίζω ότι κατάλαβες τι εννοώ, Βοργία. Αν δε λειτουργεί το Δίκτυο, τότε δε μπορούμε να επικοινωνήσουμε πουθενά  Î±Ï€ÏŒ οπουδήποτε. Αν αυτό συμβαίνει μόνο στο Θόλο, τότε αυτό σημαίνει ότι πολύ σύντομα κάθε τελειωμένος Δικτυοφετιχιστής εδώ θα πανικοβληθεί και ότι θα σταματήσουν οι διαδρομές ανεφοδιασμού στα κατώτερα επίπεδα -οι δυνάμεις καταστολής δε θα μπορούν να ζητήσουν ενισχύσεις.»

«Εμείς όμως είμαστε ασφαλείς. Κανείς δε θα ερχόταν εδώ.»

«Είμαστε ασφαλείς όσο ξέρουν ότι έχουμε απευθείας γραμμή με την εξώτερη πόλη και μπορούμε να φέρουμε προμήθειες σε περίπτωση πολιορκίας, όπως πέρσι. Αν χάσουμε αυτό το χαρτί, είμαστε τελειωμένες. Αν πάλι το Δίκτυο έχει καταρρεύσει πλανητικά, τότε οι δυνάμεις καταστολής και η πλανητική διοίκηση στην τροπόσφαιρα δε μπορούν να επικοινωνήσουν και με τη σειρά τους δε μπορούν να λάβουν εντολές από τα ανώτερα κλιμάκια, που σημαίνει ότι-»

«Το μότο της ημέρας θα γίνει ο σώζων εαυτόν σωθήτω.»

«Το μόνο ενθαρρυντικό στην όλη υπόθεση είναι ότι η δυσλειτουργία είναι τοπική, μάλλον περιορίζεται στη Μαχάτ. Αυτό που με τρομάζει είναι η σκέψη να επεκταθεί περισσότερο…» η Χήρα δάγκωσε τα νύχια της και κοίταξε το κορίτσι που αναστέναζε χαρούμενη, συνδεδεμένη με το άχρηστο πλέον, για αυτές, τερματικό…

6500 μΕ, σκάφος διάσωσης Κέσλερ, κοσμοδρόμιο Ερμή.

«Επαναλάβετε εντολή! Επαναλάβετε!»

«Είχαμε καμία εξέλιξη, ανθυπολοχαγέ;»

«Όχι κύριε διοικητά, δε μπορώ να επικοινωνήσω με το πλανητικό κέντρο με καμία από τις γνωστές συχνότητες. Κύριε διοικητά, μπορώ να εκφράσω τη γνώμη μου ελεύθερα;»

«Φυσικά, ανθυπολοχαγέ.»

«Δεν έχουμε πακέτο συντεταγμένων, επομένως δε μπορούμε να μεταπηδήσουμε στο περιήλιο, στη θέση του Τόρρες. Δεν έχουμε επαφή με το πλανητικό κέντρο του Ερμή και δεν έχουμε καταφέρει να στείλουμε ακόμη και μηνύματα έμμεσα, μέσω άλλων σκαφών εδώ και μία ώρα. Αυτό σημαίνει ότι αντιμετωπίζουμε κάποια πρωτόγνωρη συστημική δυσλειτουργία.»

«Έχεις επιχειρήσει να ανοίξεις δίαυλο επικοινωνίας μέσω Τιτάνα;»

«Έχω εξαντλήσει κάθε γνωστή συχνότητα και έστειλα ακόμη και μηνύματα σε αντικανονικές συχνότητες, όπως σε αυτή του κέντρου του Ιερατείου στον Πλούτωνα και στην Τέρρα Πρίμα, ακόμη και σε μερικά ιδιωτικά κανάλια επικοινωνίας που απέκτησα κατά τύχη. Κανένα από αυτά δεν είναι σε λειτουργία. Βρισκόμαστε εν μέσω μιας πλήρους διακοπής επικοινωνιών.»

«Αδύνατον. Πιθανότατα πρόκειται για κάποιο λάθους από μέρους σου, ανθυπολοχαγέ.»

«Κύριε διοικητά, χωρίς να θέλω να κομπάσω, αλλά έχω την εμπειρία και την εκπαίδευση ώστε να γνωρίζω πως δεν έχω κάνει κανένα απολύτως λάθος. Μπορώ να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ μιας δυσλειτουργίας του πομπού επικοινωνιών του σκάφους και την ολοκληρωτική δυσλειτουργία του διαπλανητικού δικτύου.»

«Τι προτείνεις τότε;»

«Να εγκαταλείψουμε την αποστολή διάθεσης και να επιστρέψουμε στην τροχιά του Ερμή μέχρι νεοτέρας. Οποιαδήποτε άλλη κίνηση θα ήταν αυτοκτονία με τις τρέχουσες συνθήκες.»

«Καλώς. Δώσε την εντολή.»

6500 μΕ, εσωτερικό κβάζαρ ΖΝ-3245, όρια καταγεγραμμένου σύμπαντος.

Η μαύρη βαλίτσα, παρασυρμένη μέσα από την ανωμαλία στο εσωτερικό της Δέσποινας Ημών εν Κινδύνω, υλοποιήθηκε μέσα στη φλεγόμενη καρδιά του κβάζαρ. Τα περιεχόμενά της την είχαν εγκαταλείψει κατά τη διάρκεια της μετάβασης, αλλά αν η θεωρία της πανταχού παρουσίας του άτμαν και της αλληλεπίδρασής του με το κάρμα είναι βάσιμη, είχε επιτελέσει το σκοπό της.

Το μαύρο της υλικό πύρωσε αλλά παρέμεινε αλώβητο, παρά τη σταθερή θερμοκρασία των είκοσι εκατομμυρίων βαθμών Κέλβιν και αν είχε διατηρήσει το περιεχόμενό της, τότε θα ήταν και αυτό απόλυτα ασφαλές.

Μέσα στον ενεργειακό κλίβανο με τη μάζα δέκα ηλίων της Τέρρα Πρίμα, η βαλίτσα χαμογέλασε ένα ικανοποιημένο χαμόγελο και παρέμεινε εκεί, μέχρι που το τελευταίο άστρο έσβησε.