`
ΣιÏÏÏÏÎ¹ÎµÏ ÎÏιÏÏολÎÏ-Î ÎÎννηÏη ÏÎ¿Ï ÎλεÏ, μÎÏÎ¿Ï Î ÏÏÏο
√
ÎÏ Î±Î½Î±Î»Î¿Î³Î¹ÏÏοÏμε Ïο ΣÏμÏαν.
ÎÏ ÏÏοÏÏαθήÏοÏ
με, ÎÏÏÏ Î³Î¹Î± μία ÏÏιγμή ÏÎ·Ï Î¶ÏÎ®Ï Î¼Î±Ï, να αÏοÏειÏαθοÏμε να ÏÏÏÎÏοÏ
με μÎÏα ÏÏο μÏ
Î±Î»Ï Î¼Î±Ï, μία μÏ
Ïιάδα μÏ
ÏιάδÏν κÏÏμÏν, Î³Î±Î»Î®Î½Î¹ÎµÏ ÏÏαίÏÎµÏ ÏοÏ
ÏεÏιÏÏÏÎÏονÏαι αθÏÏÏ
βα γÏÏÏ Î±ÏÏ Î¼ÎµÎ³Î±Î»ÏÏεÏοÏ
Ï ÎµÎ½ÎµÏγειακοÏÏ Î³Î¯Î³Î±Î½ÏεÏ, ÏοÏ
με Ïη ÏειÏά ÏοÏ
Ï ÏλÎοÏ
ν ÏÏο KενÏ, ÏαÏαδομÎνοι ÏÏη γαλήνη ÏοÏ
αÏείÏοÏ
, ÏκεÏÏÏμενοι, ÏÏοÏανÏÏ, αÏÏÏικÎÏ ÏκÎÏειÏ. ÎÏ Î¿ÏαμαÏιÏÏοÏμε ÎÏειÏα ÏοÏ
Ï Î³Î±Î»Î±Î¾Î¯ÎµÏ, ÏοÏ
κάθε ÎÎ½Î±Ï ÏοÏ
Ï Î¼ÏοÏεί να κÏÏβει εκαÏομμÏÏια ηλιακά ÏÏ
ÏÏήμαÏα και νεÏελÏμαÏα, ÏεÏάÏÏια αÏÏÏικά καÏαÏκεÏ
άÏμαÏα ÏÎÏοιοÏ
μεγÎθοÏ
Ï ÏοÏ
ÏÏειάζονÏαι ακÏμα και μεÏικÎÏ ÎµÎºÎ±ÏονÏÎ¬Î´ÎµÏ ÎµÎºÎ±ÏομμÏÏια ÏÏÏνια για να ÏεÏιÏÏÏαÏοÏν γÏÏÏ Î±ÏÏ Ïον εαÏ
ÏÏ ÏοÏ
Ï, καθÏÏ ÏλÎοÏ
ν με ÏαÏÏÏηÏÎµÏ ÎµÎºÎ±ÏομμÏ
ÏίÏν ÏιλιομÎÏÏÏν Ïο δεÏ
ÏεÏÏλεÏÏο μÎÏα ÏÏο μεγαλÏÏεÏο ÎÎµÎ½Ï ÏοÏ
ÏοÏ
Ï ÏεÏιβάλλει, εξίÏοÏ
διάÏÏικÏο με αÏÏÎÏεÏ.
Î ÏιÏÎ¬Î½Î¹Î¿Ï Î±Ï
ÏÏÏ Î¼Î·ÏανιÏμÏÏ, δεν είναι ÏαÏά ÎÎ½Î±Ï Î±ÏÏ ÏοÏ
Ï ÏÎ¹Î»Î¹Î¬Î´ÎµÏ Î¬Î»Î»Î¿Ï
Ï, ÏοÏ
με Ïη ÏειÏά ÏοÏ
Ï ÏλÎοÏ
ν μÎÏα ÏÏο κενÏ, άμÏ
αλα διαγÏάÏονÏÎ±Ï ÏοÏÎµÎ¯ÎµÏ ÏοÏ
ολοκληÏÏνονÏαι Ïε Î´ÎµÎºÎ¬Î´ÎµÏ ÏÎ¹Î»Î¹Î¬Î´ÎµÏ ÏιλιεÏίεÏ. Îε Ïη ÏειÏά ÏοÏ
Ï Î¿Î¹ ÏοÏÎµÎ¯ÎµÏ Î±Ï
ÏÎÏ Î´ÎµÎ½ εÏαÏκοÏν για να καλÏÏοÏ
ν Îνα δÎκαÏο ÏÏίÏο ÏοÏ
Ï
ÏολοίÏοÏ
ÏοÏ
μεγÎθοÏ
Ï ÏοÏ
αÏίÏÏεÏ
ÏοÏ
αÏ
ÏÎ¿Ï ÎºÎ±ÏαÏκεÏ
άÏμαÏοÏ, ÏοÏ
ξεÏήδηÏε μÎÏα Ïε μία ÏÏιγμή, δεκαÏÏιÏήμιÏη διÏεκαÏομμÏÏια ÏÏÏνια ÏÏιν, ÏÏαν Îνα Ï
ÏεÏÏÏ
μÏÏ
κνÏμÎνο Ïημείο άÏειÏÎ·Ï Î²Î±ÏÏÏηÏÎ±Ï ÎµÎ¾ÎµÏÏάγη.
Îν κοιÏάξοÏ
με ακÏμη Ïιο μακÏιά, θα δοÏμε με Ïη ÏειÏά ÏοÏ
Ï ÏÎ¹Ï Î£ÏÎ®Î»ÎµÏ ÏÎ·Ï ÎημιοÏ
ÏγίαÏ, μακÏοκοÏμικÎÏ ÎºÎ±ÏαÏκεÏ
ÎÏ, ÏοÏ
θÎÏοÏ
ν Ïα θεÏÏηÏικά ÏÏια ÏÎ·Ï ÏληÏ, ÏÏÏο Î¼ÎµÎ³Î¬Î»ÎµÏ Ïε μÎÎ³ÎµÎ¸Î¿Ï ÏοÏ
είναι αδÏναÏο να γίνοÏ
ν ανÏιληÏÏÎÏ Î±ÏÏ Ïο Î´Î¹ÎºÏ Î¼Î±Ï Î¿ÏÏÎ¹ÎºÏ Ïεδίο . Îε Ïη ÏειÏά ÏοÏ
Ï, θÎÏοÏ
ν Ïα ÏÏια για ÏÎ¹Ï ÎºÎ¿ÏμικÎÏ Î¼ÎµÎ¼Î²ÏÎ¬Î½ÎµÏ ÏοÏ
οÏιοθεÏοÏν μÏνο Îνα κλάÏμα ÏÎ·Ï ÏεÏάÏÏιαÏ, αδιάÏοÏηÏ, βÏαδÏ
κίνηÏηÏ, αÏÎÏανÏηÏ, αÏανοÏÏ, αÏάνÏαÏÏηÏ, αδίÏÏακÏηÏ, ακÏιβοÏÏ Î¼ÎÏα ÏÏο ÏαÏÎ´ÎµÏ ÏÎ·Ï Î¼ÎµÎ³Î±Î»ÎµÎ¯Î¿, ÏμοÏÏÎ·Ï Î¼Î± και ÏÏÏο μα ÏÏÏο ÏÏικαλÎÎ±Ï ÎºÎ±Ïά ÏÏÏοÏ
Ï ÎºÎ±ÏαÏκεÏ
Î®Ï ÏοÏ
είναι Ïο ΣÏμÏαν.
Îν η ÏεÏιγÏαÏή αÏ
Ïή δεν είναι εÏαÏÎºÎ®Ï Î³Î¹Î± να ανÏιληÏθοÏμε Ïην αδιανÏηÏη ÎκÏαÏη για Ïην οÏοία μιλάμε, ÏÏÏε θα ÏÏÎÏει να ÏκεÏÏοÏμε και Ïην ÎκÏαÏή ÏοÏ
ÏÏο μικÏοκοÏÎ¼Î¹ÎºÏ ÎµÏίÏεδο, μÎÏα ÏÏα νεÏελÏμαÏα, ÏοÏ
Ï Î³Î±Î»Î±Î¾Î¯ÎµÏ, ÏÎ¹Ï Ï
ÏÎÏ-καÏαÏκεÏ
ÎÏ ÏÏν ανÏÏεÏÏν ÏολιÏιÏμÏν, ÏοÏ
Ï ÏλανήÏεÏ, ÏÎ¹Ï Î·ÏείÏοÏ
Ï, ÏÎ¹Ï ÏÏÎ»ÎµÎ¹Ï ÎºÎ±Î¹, εν ÏÎλει, ÏοÏ
Ï ÎºÎ±ÏοίκοÏ
Ï ÏÏν μÏ
ÏιάδÏν ÏλανηÏÏν ÏοÏ
ÎÏοÏ
ν με Ïη ÏειÏά ÏοÏ
Ï Î´ÏÏει ζÏή Ïε αμÎÏÏηÏα είδη Ïε Ïλο Ïο ΣÏμÏαν.
ΣÏ
γκÏιÏικά με Ïο ÏιÏάνιο μÎÎ³ÎµÎ¸Î¿Ï ÏοÏ
εÏ
ÏÏÏεÏοÏ
ÏÏÏοÏ
ÏÏο οÏοίο καÏοικοÏν, η ÎκÏαÏη και Ïα εÏιÏεÏγμαÏά ÏοÏ
Ï Î´ÎµÎ½ αÏοÏελοÏν ÏαÏά αμεληÏÎα μεγÎθη. Îάθε ÏÏλεμοÏ, εÏιÏÏ
Ïία, γενοκÏονία, γÎννηÏη, ÏÏαÏάλη, ανακάλÏ
Ïη, δεν είναι ÏαÏά Îνα μικÏοÏκοÏÎ¹ÎºÏ ÏÏ
μβάν ÏοÏ
ÏÏ
μβαίνει ÏÏη Ïκιά ενÏÏ Î±Î´Î¹Î¬ÏοÏοÏ
γίγανÏα.
Îίναι εÏομÎνÏÏ Î±ÏολÏÏÏÏ ÏÏ
ÏÎ¹Î¿Î»Î¿Î³Î¹ÎºÏ Î¼Îµ Ïη ÏειÏά Î¼Î±Ï Î½Î± αναγνÏÏίζοÏ
με ÏÏι Ïο ΣÏμÏαν, Ïαν ονÏÏÏηÏα, αδÏ
ναÏεί να νοιαÏÏεί για κάθε Î¼Î±Ï ÏÏάξη. Îε Ïη ÏειÏά Î¼Î±Ï ÎºÎ±Î¹ εμείÏ, ÏÏ
Ïικά, Ïο αγνοοÏμε και δÏοÏμε αÏνοÏμενοι να αναγνÏÏίÏοÏ
με ÏÏι δεν είμαÏÏε ÏαÏά ÏÏ
μβάνÏα, καÏά Ïη διάÏκεια ÏÎ·Ï ÏεÏάÏÏÎ¹Î±Ï ÎºÎ±Î¹ ÏολÏÏÎ»Î¿ÎºÎ·Ï Î¶ÏÎ®Ï ÏοÏ
.
ΠκαÏακλείδα είναι ÏÏι Ïο ΣÏμÏαν δε νοιάζεÏαι. Îε Ïη ÏειÏά Î¼Î±Ï ÎºÎ±Î¹ ÎµÎ¼ÎµÎ¯Ï Ïο αγνοοÏμε καÏαÏÏÏ ÏοÏ
αÏμÏζει. ÎÏÏÏ, αν ÎÏαιÏνε λίγο ÏαÏαÏÎ¬Î½Ï ÏÏÏνο να αÏÏοληθεί μαζί μαÏ, δε θα αναγκαζÏμαÏÏαν να ÏÏ
μβιβαÏÏοÏμε με Ïην Îννοια ÏÎ·Ï Î´Î¹ÎºÎ±Î¹Î¿ÏÏÎ½Î·Ï ÎºÎ±Î¹ να ÏιλοÏοÏήÏοÏ
με ή να εÏεÏ
νήÏοÏ
με Ïο ÏÏήμα ή Ïη ÏÏÏη ÏοÏ
.
Îλλά αν δεν Ï
ÏήÏÏε Îνα αδιάÏοÏο, άγνÏÏÏο ΣÏμÏαν για να καÏακÏήÏοÏ
με και να Ï
ÏοÏάξοÏ
με, ÏÏÏε θα ÎÏÏεÏε ÏίγοÏ
Ïα να Ïο εÏεÏÏοÏ
με.
ΠμÏνη ειλικÏÎ¹Î½Î®Ï ÏÏαγÏδία είναι ÏÏι κάθε Î¼Î±Ï ÎµÏίÏεÏ
γμα εÏιÏκιάζεÏαι αÏÏ Ïην αÏάθεια ÏοÏ
ΣÏμÏανÏοÏ.
-ΣιÏÏÏÎ¹ÎµÏ ÎÏιÏÏολÎÏ, ÎÏαÏÎ±Î²Î¬Î½Ï ÎκίÏα, ÎÏÏκÏÏ
Ïα.
ΠΠανανθÏÏÏινη ÎÏ
ÏοκÏαÏοÏία
ÎÎÏα Ïε Îνα γαλαξία, κάÏοÏ
ÏÏο εÏÏÏεÏο άκÏο ÏοÏ
, βÏίÏκεÏαι Îνα Î·Î»Î¹Î±ÎºÏ ÏÏÏÏημα. Îίναι Îνα καÏά Ïα άλλα αδιάÏοÏο ÏÏÏÏημα, με εννιά ÏλανήÏÎµÏ ÎºÎ±Î¹ ÏοÏ
Ï Î´Î¿ÏÏ
ÏÏÏοÏ
Ï ÏοÏ
Ï, ÏεÏιÏÏÏεÏÏμενοι αδιάÏοÏα, ÏκεÏÏÏμενοι μεγάλεÏ, αÏγÎÏ ÏκÎÏÎµÎ¹Ï ÏÏεÏικά με Ïο ÏεÏιεÏÏμενο ÏÏν κÏÏμÏν, Ïη θÎÏη ÏοÏ
Ï ÏÏο ΣÏμÏαν και Ïο νÏημα ÏÎ·Ï ÏÏαÏÎ¾Î®Ï ÏοÏ
Ï. ÎÏÏ Î±Ï
ÏοÏÏ ÏοÏ
Ï ÏλανήÏεÏ, ÎÎ½Î±Ï Î¼Ïνο βÏίÏκεÏαι Ïε καÏάλληλη αÏÏÏÏαÏη αÏÏ Ïον ήλιο ÏÏÏε να μÏοÏεί να ÏιλοξενήÏει ζÏή.
Î Îη. Î, ÏÏÏÏ Î±ÏοκαλείÏαι ÏÏοÏ
Ï ÏάÏÏÎµÏ ÏÎ·Ï Î Î±Î½Î±Î½Î¸ÏÏÏÎ¹Î½Î·Ï ÎÏ
ÏοκÏαÏοÏίαÏ, ΤÎÏÏα Î Ïίμα (ÎαθÏÏ Ïο αÏÏαÏÎºÏ âγηâ ήÏαν μια λÎξη ÏοÏ
Ïήμαινε ÎδαÏοÏ).
ΠΤÎÏÏα Î Ïίμα ήÏαν, για Ïα δεδομÎνα ÏÏν ÏλανηÏÏν, ανÎκαθεν κακομαθημÎνη Ïαν ÏλανήÏηÏ. ÎÏαν η αγαÏημÎνη θÏ
γαÏÎÏα ÏοÏ
ÎλιοÏ
. ÎÏεÏε ζÏή, ÏÏÏε να ÏÎ·Ï ÏαÏÎÏει Ïα αγαθά ÏηÏ, ÎµÎ½Ï Ïλοι οι Ï
ÏÏλοιÏοι ÏλανήÏÎµÏ ÏαÏÎμειναν ακλÏνηÏοι ÏÏÎ¹Ï ÏÏοÏιÎÏ ÏοÏ
Ï, ÏμιλεÏονÏÎ±Ï Ïην εÏιÏάνειά ÏοÏ
Ï Ïε ÏιÏÎ¬Î½Î¹ÎµÏ ÎµÏήμοÏ
Ï, αÏολαμβάνονÏÎ±Ï ÏÎ¹Ï ÏιλιεÏηÏÎ¯Î´ÎµÏ ÏÎ·Ï Î½ÏθÏÏÏηÏÎ¬Ï ÏοÏ
Ï. ΠλÎονÏÎ±Ï Î¼ÎÏα ÏÏο ÏκοÏάδι, Ïα αδÎλÏια ÏÎ·Ï Î¤ÎÏÏα αναλογίζονÏαν Ïην κλίμακα ÏÏν κÏÏμÏν, ÏÏοÏÏαÏεÏ
μÎνοι αÏÏ Ïο βαÏÏ
ÏÎ¹ÎºÏ Ïεδίο ÏοÏ
ÎÏÏνοÏ
, αλλά κÏ
ÏίÏÏ ÏοÏ
Îία, ÏοÏ
με Ïη ÏειÏά ÏοÏ
Ï, ÏνÏÎ±Ï Î¿Î¹ μεγαλÏÏεÏοι ÏλανήÏεÏ, αÏαÏÏολοÏÏαν Ïη μάζα ÏοÏ
με Ïιο αÏÏÎÏ ÎµÏ
θÏνεÏ, ÏνÏÎ±Ï Î±Î½Î¯ÎºÎ±Î½Î¿Î¹ να ÏιλοξενήÏοÏ
ν ζÏή.
ΠΤÎÏÏα ÏιλοξÎνηÏε ÏληθÏ
ÏμοÏÏ, γÎννηÏε ÏολιÏιÏμοÏÏ ÎºÎ±Î¹ ÏοÏ
Ï ÎµÎ¾Î±ÏάνιÏε, ÏÏαν Ïια αÏ
Ïοί δεν αÏκοÏÏαν να κοÏÎÏοÏ
ν Ïο ενδιαÏÎÏον ÏηÏ, εÏιÏÏÎÏονÏÎ±Ï Ïε Î¬Î»Î»ÎµÏ Î¼Î¿ÏÏÎÏ Î¶ÏÎ®Ï Î½Î± ÏάÏοÏ
ν Ïη θÎÏη ÏοÏ
Ï. ÎÎννηÏε Îναν δοÏÏ
ÏÏÏο, αÏÎ¿Ï ÏÏ
γκÏοÏÏÏηκε με Îνα μεÏεÏÏίÏη, ÏÏαν ήÏαν ακÏμη νÎα και είÏε αÏοÏÏÏει και Ïάλι ÏÏο ÏÏημαÏιÏÎ¼Ï ÏÎ·Ï Î¶ÏÎ®Ï ÏÏμÏÏνα με Ïα μÎÏÏα ÏηÏ. Î ÏÏγκÏοÏ
Ïη, ÏμÏÏ ÏοÏ
δημιοÏÏγηÏε Ïο δοÏÏ
ÏÏÏο ÏηÏ, ÏÎ®Ï ÎµÏÎÏÏεÏε μεÏά αÏÏ ÏÎ¹Î»Î¹Î¬Î´ÎµÏ ÏÏÏνια γαλήνηÏ, να ÏιλοξενήÏει και Ïάλι ζÏή. ΠμοÏÏή αÏ
Ïή ζÏÎ®Ï Î±ÏÏικά Ïη διαÏκÎδαζε, ÏνÏÎ±Ï Î±ÏÏλÏ
Ïα αÏÏοÏÏάÏεÏ
Ïη ενανÏίον ÏηÏ.
ÎναλÏνÏÏαν Ïε ÏολÎμοÏ
Ï, ÏÏ
γκÏοÏÏÎµÎ¹Ï ÎºÎ±Î¹ καÏαÏÏήÏειÏ, ÏÏάζονÏÎ±Ï Ïη μονοÏονία ÏηÏ. Îε Ïο ÏÎÏαÏμα ÏÏν αιÏνÏν, η μοÏÏή ζÏÎ®Ï Î±Ï
Ïή είÏε μάθει να ÏÏολαμβάνει Ïα ξεÏÏάÏμαÏά ÏηÏ, Ïαν Îνα βαθÏÏεÏο, αÏαβιÏÏικÏ, θα Îλεγε κανείÏ, ÎνÏÏικÏο να είÏε αναÏÏÏ
Ïθεί ÏλÎον μÎÏα ÏοÏ
Ï, ÏοÏ
να ÏοÏ
Ï ÏÏοειδοÏοιοÏÏε για κάθε ÏÎ·Ï ÎºÎ±ÏÏίÏÏιο.
ΠΤÎÏÏα δεν ήÏαν ÏÏοεÏοιμαÏμÎνη για αÏ
ÏÏ Ïο ενδεÏÏμενο. Î ÏοÏÏάθηÏε εÏανειλημμÎνα να εξονÏÏÏει αÏ
Ïή Ïη μοÏÏή ζÏήÏ, εξαÏολÏονÏÎ±Ï ÎºÎ¬Î¸Îµ είδοÏ
Ï ÎºÎ»Î¹Î¼Î±Ïική και οικολογική καÏαÏÏÏοÏή, αλλάζονÏÎ±Ï Ïη θÎÏη ÏÏν ÏÏλÏν ÏÎ·Ï ÎºÎ±Î¹ αÏ
ξάνονÏÎ±Ï Ïη ÏÏάθμη ÏÏν ÏκεανÏν ÏηÏ, αλλά κάθε ÏÏοÏÏάθειά ÏÎ·Ï Î±ÏοÏÏγÏανε οικÏÏά.
ΠανθÏÏÏÏÏηÏα ÏιθάÏεÏ
Ïε Ïην ΤÎÏÏα. Î ÏλανήÏÎ·Ï Ï
ÏÎÏεÏε κάÏÏ Î±ÏÏ Ïον ζÏ
Î³Ï ÏοÏ
ανθÏÏÏοÏ
και ÏÏ
νÎÏιÏε μελαγÏολικά Ïην ÏÏοÏιά ÏÎ·Ï Î³ÏÏÏ Î±ÏÏ Ïον Îλιο, ζηλεÏονÏÎ±Ï Ïην ολÏμÏια ηÏεμία ÏÏν αδελÏÏν ÏλανηÏÏν ÏηÏ. Îδικα ÏαÏακαλοÏÏε Ïα μεγαλÏÏεÏα αδÎλÏια ÏÎ·Ï Î½Î± αÏήÏοÏ
ν Îναν κομήÏη να ÏεÏάÏει και να Ïην λÏ
ÏÏÏÏει για άλλη μια ÏοÏά αÏÏ Ïο αÏοÏÏ
ÏημÎνο εγÏείÏημά ÏηÏ. Î ÎÎ¯Î±Ï ÎºÎ±Î¹ ο ÎÏÏÎ½Î¿Ï ÎµÎ¯Ïαν αÏοÏαÏίÏει να μην ανακαÏεÏ
ÏοÏν ξανά με Ïην βιÏÏιÏζα ΤÎÏÏα, ÏÏÏοÏ
να μάθει να λÏνει μÏνη ÏÎ·Ï Ïα ÏÏοβλήμαÏά ÏηÏ. ÎνÏÎ±Ï ÏλÎον ηÏÏημÎνη, δεν Îδινε καν ÏημαÏία ÏÏÎ¹Ï Î´ÏαÏÏηÏιÏÏηÏÎµÏ ÏÎ·Ï Î±Î½Î¸ÏÏÏÏÏηÏαÏ, ÏοÏ
με Ïη ÏειÏά ÏÎ·Ï ÏειÏαμαÏιζÏÏαν με κάθε είδοÏ
Ï Î²Î»Î±ÏÏημία, ÏÏοÏÏαθÏνÏÎ±Ï Î½Î± ÏμιλεÏÏοÏ
ν Ïα θεμÎλια ÏοÏ
κÏÏμοÏ
γÏÏÏ ÏοÏ
Ï, να ÏÏιάξοÏ
ν ÏÏι μÏνο Îναν ÏλανήÏη, αλλά και Îνα ΣÏμÏαν καÏâ εικÏνα και καθâ ομοίÏÏη.
Îεν ÏÎÏαÏε ÏολÏÏ ÎºÎ±Î¹ÏÏÏ, ÏÏιν η ανθÏÏÏÏÏηÏα με Ïη ÏειÏά ÏηÏ, ÏÏαβήξει Ïην ÏÏοÏοÏή ÏÏν ΣιÏÏÏιÏν.
Το ÎÏÎ¿Ï 0 ÎεÏά ÎÏαÏήÏ, η ανθÏÏÏÏÏηÏα, ÏειÏαμαÏιζÏμενη για άλλη μία ÏοÏά με Ïη ÏÏÏη ÏÏν ÏÏαγμάÏÏν, ανακάλÏ
Ïε ÏÏ
Ïαία (ÏÏÏÏ ÏÏ
μβαίνει με ÏÎ»ÎµÏ ÏÎ¹Ï Î¼ÎµÎ³Î¬Î»ÎµÏ Î±Î½Î±ÎºÎ±Î»ÏÏειÏ) μία μÎθοδο διάνÏ
ÏÎ·Ï ÏοÏ
ÏÏÏοÏ
ÏÏÏÎ¯Ï Ïην αÏαÏαίÏηÏη διάνÏ
Ïη ÏοÏ
ÏÏÏνοÏ
. ΣÏην ΤÎÏÏα Î Ïίμα, Îνα ÏιλÏδοξο, αλλάζον, ανείÏÏÏα δημιοÏ
ÏÎ³Î¹ÎºÏ ÎºÎ±Î¹ αÏάνÏαÏÏα αδίÏÏακÏο είδοÏ, ανακάλÏ
Ïε Ïον ÏÏÏÏο να δημιοÏ
Ïγεί ÏκοÏ
ληκÏÏÏÏ
ÏεÏ, οι οÏÎ¿Î¯ÎµÏ ÏÏ
νÎδεαν ÏÏÏικά δÏο Ïημεία, εÏιÏÏÎÏονÏÎ±Ï Ïην άμεÏη μεÏαÏοÏά ÏÎ»Î·Ï Î¼ÎÏα αÏÏ ÏÎ¹Ï Î´Î¹ÏδοÏ
Ï ÏοÏ
Ï.
Το ίδιο ÎÏοÏ, με ελάÏιÏÏη ÏανÏάÏα και ÏÏÏÎ¯Ï Î±ÏολÏÏÏÏ ÎºÎ±Î¼Î¯Î± ÏÏοειδοÏοίηÏη, οι ΣιÏÏÏιοι ήÏθαν ÏÏην ΤÎÏα.
ΠεÏÏομÏÏ ÏοÏ
Ï Î´ÎµÎ½ ήÏαν ενÏÏ
ÏÏÏιακÏÏ ÎºÎ±Î¹ οι ÏκοÏοί ÏοÏ
Ï Î´ÎµÎ½ ήÏαν εÏθÏικοί. Îι ΣιÏÏÏιοι ήÏαν, ÏÏο ÏοÏ
λάÏιÏÏον αÏοÏά ÏÏÎ¹Ï ÏÏοÏÎ´Î¿ÎºÎ¯ÎµÏ Î¼Î±Ï Î³Î¹Î± εξÏÎ³Î®Î¹Î½ÎµÏ Î¼Î¿ÏÏÎÏ Î¶ÏÎ®Ï ÎºÎ±Î¹ ÏÎ¹Ï ÏÏοθÎÏÎµÎ¹Ï ÏοÏ
Ï Î±ÏÎνανÏι ÏÏο ÎµÎ¯Î´Î¿Ï Î¼Î±Ï, αÏογοηÏεÏ
Ïικοί. Îεν ÏαÏοÏ
ÏιάÏÏηκαν μÏÏοÏÏά Î¼Î±Ï Ïαν καÏακÏηÏÎÏ ÎºÎ±Î¹ δεν Ï
ÏήÏÏε ÏίÏοÏα εÏÎ¬Î½Ï ÏοÏ
Ï ÏοÏ
Ï
ÏοδήλÏνε Îνα ÎµÎ¯Î´Î¿Ï ÏοÏ
είÏε εÏιÏÏÏει Ïη θεμελίÏÏη ενÏÏ ÎµÏιÏÎδοÏ
ΩμÎγα ÏολιÏιÏÎ¼Î¿Ï ÏÏην κλίμακα ÎαÏνÏάÏεÏ. Îεν ήÏαν ÏÏομεÏοί ÏÏην ÏÏη, δεν ÎÏεÏαν ÏÏλα αÏεÏίγÏαÏÏÎ·Ï ÎºÎ±ÏαÏÏÏοÏήÏ, δεν ήÏαν άμοÏÏοι ή ενÏομοειδείÏ, δεν εÏιÏείÏηÏαν να ÏίξοÏ
ν ÏÎ¹Ï ÎºÏ
βεÏνήÏÎµÎ¹Ï Î¼Î±Ï Î® να αÏανίÏοÏ
ν Ïο ÎµÎ¯Î´Î¿Ï Î¼Î±Ï.
ÎαÏά Îναν ÏÎ¿Î»Ï Î±Î½Î·ÏÏ
ÏηÏÎ¹ÎºÏ ÏÏÏÏο, οι ΣιÏÏÏιοι δε διÎÏεÏαν και ÏÏÏο ÏÎ¿Î»Ï Î±ÏÏ ÎµÎ¼Î¬Ï.
Î¤Î¹Ï ÏÏÏÏÎµÏ Î·Î¼ÎÏÎµÏ ÏοÏ
ÎÏοÏ
Ï 0, ÏÏαν η ÏÏÏÏη ΣιÏÏÏια ανÏιÏÏοÏÏÏία ήÏθε ÏÏην ΤÎÏÏα Î Ïίμα, ÏÏοκλήθηκε μαζικÏÏ ÏανικÏÏ, καθÏÏ Î´ÎµÎ½ εμÏανίÏÏηκαν Ïε ÏκάÏη και δεν ανακοίνÏÏαν Ïην ÏαÏοÏ
Ïία ÏοÏ
Ï. ÎÏλά, Ïο ÏÏÏί ÏÎ·Ï ÏÏÏÏÎ·Ï Î·Î¼ÎÏÎ±Ï ÏοÏ
ÎÏοÏ
Ï, ÏοÏ
θα ονομαÏιζÏÏαν ÎÏÎ¿Ï 0, Ïα ÏνÏα ÏοÏ
θα άλλαζαν Ïην ÏοÏεία ÏÎ·Ï Î¹ÏÏοÏÎ¯Î±Ï Î¼Î±Ï Î³Î¹Î± ÏάνÏα ήÏαν⦠εκεί.
ÎÏο εÏικÏαÏοÏÏε ο ÏανικÏÏ ÎºÎ±Î¹ η ανθÏÏÏÏÏηÏα αμÏιÏβηÏοÏÏε Ïην ολÏÏηÏα ÏÏν γνÏÏεÏν ÏηÏ, ακÏμη και Ïην ÏαÏ
ÏÏÏηÏα ÏÏν αλλÏκοÏμÏν εÏιÏκεÏÏÏν ÏηÏ, οι ΣιÏÏÏιοι ÏεÏίμεναν Ï
ÏομονεÏικά. Îμοιαζαν με Ï
ÏομονεÏικοÏÏ Î³Î¿Î½ÎµÎ¯Ï, ÏοÏ
ÏεÏίμεναν να εξανÏληθοÏν Ïα Ï
ÏεÏκινηÏικά Ïαιδιά ÏοÏ
Ï ÏÏιν ÏοÏ
Ï Î¼Î¹Î»Î®ÏοÏ
ν. ÎÏÏÏ Î±ÏοδείÏÏηκε, είÏαν ÏÏοηγοÏμενη εμÏειÏία Î¼Î¯Î±Ï ÏÎÏÎ¿Î¹Î±Ï Î±Î½ÏίδÏαÏηÏâ¦
ÎÏÎ¿Ï ÎºÎ±ÏαλάγιαÏε ο ÏανικÏÏ, οι εÏιÏκÎÏÏÎµÏ ÏÏ
ÏÏήθηκαν ÏÏÏÏίÏÏÏÏ ÏÏοÏ
Ï Î±ÏλοÏÏ Î±Î½Î¸ÏÏÏοÏ
Ï ÎºÎ±Î¹ ÏÎÎ»Î¿Ï ÏÏοÏ
Ï Î±ÏÏηγοÏÏ Î¼Î±Ï. ÎξήγηÏαν ÏÏην ανθÏÏÏÏÏηÏα ÏÏι δεν είμαÏÏε μÏνοι Î¼Î±Ï ÏÏο ΣÏμÏαν και ÏÏι δεν είμαÏÏε με κανÎνα ÏÏÏÏο ξεÏÏÏιÏÏοί.
ÎίμαÏÏε, ÏÏÏο εμείÏ, ÏÏο και αÏ
Ïοί, ÏοÏίÏμαÏα Î¼Î¯Î±Ï Î±Î»Ï
ÏιδÏÏÎ®Ï Î±Î½ÏίδÏαÏÎ·Ï ÏÏ
μÏÏÏÏεÏν ÏοÏ
ξεκίνηÏαν δεκαÏÏιÏήμιÏη διÏεκαÏομμÏÏια ÏÏÏνια ÏÏιν (ή για αÏ
ÏοÏÏ, ίÏÏÏ ÎºÎ±Î¹ ÏεÏιÏÏÏÏεÏο). Îάθε Î¼Î±Ï ÎµÏίÏεÏ
γμα εÏιÏκιάζεÏαι αÏÏ Ïο ÏÏομακÏÎ¹ÎºÏ Î¼ÎµÎ³Î±Î»ÎµÎ¯Î¿ ÏοÏ
ΣÏμÏανÏÎ¿Ï ÏοÏ
Î¼Î±Ï ÏεÏιβάλλει, Ïο οÏοίο με Ïη ÏειÏά ÏοÏ
αÏοÏελείÏαι, καÏά Ïο μεγαλÏÏεÏο μÎÏÎ¿Ï ÏοÏ
, αÏÏ Ïο διαÏÏÏÎ¹ÎºÏ ÎºÎµÎ½Ï.
Îλλά μÎÏα ÏÏην ÏιÏάνια ÏÏίκη ÏοÏ
, Ïο ΣÏμÏαν Ïιλοξενεί ζÏή.
Îαι η ζÏή ÏÏοκαλοÏÏε Ïο ÏÏμÏαν και ÏÏ
νÏάÏαÏÏε Ïη γαλήνη ÏοÏ
. ÎλÏνιζε Ïα θεμÎλια ÏοÏ
οÏ
ÏÎ±Î½Î¿Ï Î¼Îµ Ïην καθαÏή αÏιθανÏÏηÏα ÏÎ·Ï ÏÏαÏÎ¾Î®Ï ÏÎ·Ï ÎºÎ±Î¹ δημιοÏ
ÏγοÏÏε κάθε ημÎÏα και αÏÏ Îνα θαÏμα. Îαι Ïο εÏίÏεÏ
γμά Î¼Î±Ï Ïο οÏοίο ÏοÏ
Ï ÏÏάβηξε ÏÏην ΤÎÏÏα, ήÏαν Ïο Ïημάδι ÏÏι κάναμε και ÎµÎ¼ÎµÎ¯Ï Ïο ÏÏÏÏο Î¼Î±Ï Î²Î®Î¼Î± για να αλλάξοÏ
με Ïην ÏÏÏη ÏÏν ÏÏαγμάÏÏν.
Το θεÏÏημα ΦεÏμί-ÎάμÏαÏ, Ïο οÏοίο καÏÎÏÏηÏε δÏ
ναÏή Ïη διάνÏ
Ïη ÏοÏ
ÏÏÏοÏ
ÏÏÏÎ¯Ï ÏÏÏνο και η δοκιμή ÏοÏ
, ÏÏάβηξαν Ïην ÏÏοÏοÏή ÏοÏ
Ï ÏÏÎ¿Ï Ïην ΤÎÏÏα. ÎÏαν Ïημάδι ÏÏι η ÏεÏνολογία Î¼Î±Ï (και ÏÏÏÏ Î»Î±Î½Î¸Î±ÏμÎνα ÏÏ
νήγαγαν και η κοινÏνία μαÏ) ήÏαν ÎÏÎ¿Î¹Î¼ÎµÏ Î½Î± ενÏαÏθοÏν ÏÏη μεγαλÏÏεÏη κοÏμική οικογÎνεια. Îια αÏ
ÏÏ Ïο ÏκοÏÏ ÎºÎ±Î¹ είÏαν ÎÏθει Ïε εμάÏ, για να μεÏαλαμÏαδεÏÏοÏ
ν ÏÎ¹Ï Î³Î½ÏÏÎµÎ¹Ï ÏοÏ
Ï, ÏνÏÎ±Ï Ïο ÎµÎ¯Î´Î¿Ï Î¼Îµ Ïο ανÏÏαÏο δÏ
ναÏÏ ÎµÏίÏεδο ανάÏÏÏ
ξηÏ. Îθελαν να Î¼Î±Ï Î´ÏÏοÏ
ν Ïην ÏεÏνολογία, Ïην ÏεÏνογνÏÏία και Ïην εÏιÏÏήμη ÏοÏ
Ï, ÏÏÏε να μÏοÏÎÏοÏ
με να ÏÏ
νειÏÏÎÏοÏ
με, εξαÏλÏνονÏÎ±Ï Ïο ÏÏÏ ÏÎ·Ï Î³Î½ÏÏÎ·Ï Î¼Î±Ï, ÏολεμÏνÏÎ±Ï ÎµÎ½Î¬Î½Ïια ÏÏον ÏÏÏμο και Ïην αδιαÏοÏία ÏÎ·Ï ÏÏαÏÎ¾Î·Ï ÏοÏ
Î¼Î±Ï ÏεÏιÎβαλλε.
ΠαÏοÏÏ
Ïία ÏÎ·Ï Î±ÏοÏÏÎ¿Î»Î®Ï ÏοÏ
Ï Î®Ïαν οικÏÏή και αναμενÏμενη. ΠανθÏÏÏÏÏηÏα καÏαÏÏάÏÏηκε, αÏομÏζηÏε, εξαÏάÏηÏε και ÏαÏεξήγηÏε Ïα δÏÏα ÏÏν ΣιÏÏ
ÏίÏν. Îαι κάθε ÏοÏά ÏοÏ
οι εÏ
εÏγÎÏÎµÏ Î¼Î±Ï Î¸ÎµÏÏοÏÏαν ÏÏι με κάÏοιο ÏÏÏÏο μÏοÏοÏÏαν να ÏÏοβλÎÏοÏ
ν και να ÏÏολάβοÏ
ν Ïην αÏαÏεÏνιά ÏÎ·Ï Î±Î½Î¸ÏÏÏÏÏηÏαÏ, μια μεγαλÏÏεÏη αδικία λάμβανε ÏÏÏα ÎµÎ¹Ï Î²Î¬ÏÎ¿Ï ÏοÏ
Ï. Îκείνο Ïον καιÏÏ Î´ÏÏαμε Ïο Ïνομα αÏ
ÏÏ ÏÏοÏ
Ï Î¼ÎνÏοÏÎÏ Î¼Î±Ï, ÏοÏ
αÏοδείÏθηκε Ïιο αÏμοÏÏÏ Î±Ï' ÏÏι ÏεÏιμÎναμε, αÏοÏ, ÏÏÏÏ Î¼Î¬Î¸Î±Î¼Îµ ÏÎ¿Î»Ï Î±ÏγÏÏεÏα, για Î´ÎµÎºÎ¬Î´ÎµÏ ÏιλιεÏίεÏ, οι ΣιÏÏÏιοι ÎÏÏÏÏÏναν Ïο βÏάÏο ÏÎ·Ï Î´Î¹Î±Î½ÏηÏÎ·Ï ÎºÎ±Î¹ ÏÎ·Ï ÏÏÏιÏÎ·Ï Î¼ÎÏα ÏÏην άγνοια ÏÏν κÏÏμÏν και κάθε ÏοÏά, ο βÏάÏÎ¿Ï Î±Ï
ÏÏÏ Î³Î»Î¹ÏÏÏοÏÏε αÏÏ Ïα ÏÎÏια ÏοÏ
Ï ÎºÎ±Î¹ ÎÏÏεÏε να ξεκινήÏοÏ
ν αÏÏ Ïην αÏÏή.
Το ÎÏÎ¿Ï 300 μεÏά ÎÏαÏήÏ, μÏοÏ
ÏÏιÏμÎνοι ÏλÎον αÏÏ Ïη ÏÏ
μÏεÏονÏολογία, Ïην καÏάÏÏηÏη και Ïην εξαÏάÏηÏη αÏÏ ÏοÏ
Ï Î±Î½Î¸ÏÏÏοÏ
Ï, οι ΣιÏÏÏιοι ÎÏÏ
γαν αÏÏ Ïη Îη, εξίÏοÏ
αÏÏÏÏμενα και αÏÏοειδοÏοίηÏα ÏÏÏÏ ÎµÎ¯Ïαν ÎÏθει.
ΠανθÏÏÏÏÏηÏα Îμεινε μÏνη ÏÎ·Ï Ïε Îναν ÏλανήÏη ÏοÏÏÏμÎνο με ÏαιÏνίδια ÏοÏ
είÏαν Ïη δÏναμη να αλλάξοÏ
ν Ïον κÏÏμο ÏοÏ
Ï Î¼Îµ ÏÏÏÏοÏ
Ï ÏοÏ
η ÏανÏαÏία ÏοÏ
Ï Î´Îµ μÏοÏοÏÏε να ÏÏÏÎÏει. ÎδÏ
ναÏÏνÏÎ±Ï Î½Î± δεÏÏοÏν Ïην αÏοÏ
Ïία ÏοÏ
Î»Î±Î¿Ï ÏοÏ
ÏοÏ
Ï ÎµÎ¯Ïε δÏÏει αÏ
Ïά Ïα δÏÏα και ÏÎ¹Ï Î±Î½ÏίÏÏοιÏÎµÏ ÎµÏ
θÏνεÏ, η ανθÏÏÏÏÏηÏα ÏÎÏαÏε Ïην ÏÏÏÏη ÏÎ·Ï Î¼ÎµÎ³Î¬Î»Î· κÏίÏη ÏαÏ
ÏÏÏηÏαÏ.
ÎανÎνα ιÏÏοÏÎ¹ÎºÏ ÎºÎµÎ¯Î¼ÎµÎ½Î¿ δε διαÏÏζεÏαι ÏοÏ
να κάνει οÏοιαδήÏοÏε ακÏιβή, ÏεκμηÏιÏμÎνη αναÏοÏά για Ïα Ïίλια ÏÏÏνια ÏοÏ
η ανθÏÏÏÏÏηÏα ÏÏεδÏν αÏάνιÏε Ïον εαÏ
ÏÏ ÏηÏ. Το ÎÏÎ¿Ï 1300 μΠÏμÏÏ, Îνα ÏκάÏÎ¿Ï ÎÏÏ
γε αÏÏ Ïην ÏÏοÏιά ÏÎ·Ï ÏλÎον αÏιλÏÎ¾ÎµÎ½Î·Ï Î¤ÎÏÏα και Ï
λοÏοιήθηκε ÏÏην ÏÏοÏιά ÏοÏ
ÎÏη, η ÏÏÏÏη ανθÏÏÏινη διαÏÏημική αÏοικία. Το 1301, Îνα δεÏÏεÏο εμÏανίÏÏηκε ÏÏην ÏÏοÏιά ÏÎ·Ï ÎÏÏοδίÏÎ·Ï ÎºÎ±Î¹ ÏÏÎ»ÎµÎ¹Ï Î¾ÎµÏÏÏÏÏναν ÏλÎον ÏÏην εÏιÏάνεια ÏÏεδÏν κάθε ÏλανήÏη ÏοÏ
Î·Î»Î¹Î±ÎºÎ¿Ï Î¼Î±Ï ÏÏ
ÏÏήμαÏοÏ, ÏοÏ
με Ïη ÏειÏά ÏοÏ
Ï Î¾ÎµÏνοÏÏαν ÏÏÏλοÏ
Ï ÏκαÏÏν ÏοÏ
εμÏανίζονÏαν αÏÏοειδοÏοίηÏα Ïε κάθε Ïημείο ÏοÏ
Îαλαξία, ÏÏÎÏνονÏÎ±Ï Î±ÏÎ¿Î¹ÎºÎ¯ÎµÏ ÎºÎ±Î¹ διαÏαλεÏονÏÎ±Ï Ïην μÎÏÏι ÏÏÏε αδιαÏάλεÏ
Ïη ειÏήνη ÏοÏ
ÏκÏÏοÏ
Ï.
Îι άνθÏÏÏοι ÏÏ
νάνÏηÏαν και Ïε άλλοÏ
Ï ÏλανήÏÎµÏ Î¶Ïή.
ΦÏ
Ïικά αÏ
Ïοί οι ιÏÏÏ
ÏιÏμοί είναι αναληθείÏ, καθÏÏ Î· ανθÏÏÏÏÏηÏα δεν αÏÏολοÏνÏαν με ζηÏήμαÏα ιθαγÎÎ½ÎµÎ¹Î±Ï ÏÏν καÏοίκÏν ÏοÏ
ÏλανήÏη. Τα αÏοικιακά ÏοÏ
Ï ÏκάÏη ÎβÏιÏκαν καÏάλληλοÏ
Ï ÏλανήÏεÏ, βομβάÏδιζαν Ïην αÏμÏÏÏαιÏα και Ïην εÏιÏάνειά ÏοÏ
Ï Î¼Îµ ακÏινοβολία και νÎÏη νανομηÏανÏν ÏοÏ
ÏÏοÏάÏμοζαν Ïο ÏεÏιβάλλον ÏοÏ
Ï, ÎÏειÏα ÏÏοÏεδαÏίζονÏαν και εξαÏÎλÏ
αν μηÏανÎÏ von Neuman ÏοÏ
με Ïη ÏειÏά ÏοÏ
Ï Î±Î½Î±ÏαÏήγαγαν ανθÏÏÏÎ¹Î½ÎµÏ ÏÏÎ»ÎµÎ¹Ï ÎºÎ±Î¹ ÏÏÏεÏα εξαÏÎλÏ
αν Ïο ÏÎµÎ»Î¹ÎºÏ ÏοÏ
Ï ÏÏλο: ανθÏÏÏοÏ
Ï, οÏλιÏμÎνοÏ
Ï Î¼Îµ ΣιÏÏÏια ÏεÏνολογία, ÏοÏ
ÏÏοÏÏÏοÏÏαν Ïε ÏÏ
ÏÏημαÏική εκκαθάÏιÏη ÏÏν âανÏι-ανθÏÏÏινÏν ÏÏοιÏείÏνâ, εγγÏ
Ïμενοι Ïην ÏλανηÏική ÏοÏ
Ï ÎºÏ
ÏιαÏÏία.
ΠεÏί Ïο 3500 μÎ, η ανθÏÏÏÏÏηÏα ήÏαν ÏλÎον μια Ï
ÏεÏδÏναμη, η ÏαÏοÏ
Ïία ÏÎ·Ï Î±Î´Î¹Î±ÏάλεÏ
Ïη ÏÏο Îαλαξία, διαÏκÏÏ ÎµÏιζηÏÏνÏÎ±Ï Î½Îα εδάÏη, νÎÎµÏ Î±ÏοικίεÏ, Ïλο και μεγαλÏÏεÏα ÏλοÏÏη. Τα ÏκάÏη ÏÎ·Ï ÏλÎον εμÏανίζονÏαν ÏÏοÏ
Ï Î¿Ï
ÏανοÏÏ Î¼Î±ÎºÏινÏν ηλιακÏν ÏÏ
ÏÏημάÏÏν, ÏκιάζονÏÎ±Ï Ïον ήλιο, ÏημαίνονÏÎ±Ï Ïο ÏÎÎ»Î¿Ï Î³Î¹Î± κάθε ιθαγενή μοÏÏή ζÏήÏ, εÏιβάλλονÏÎ±Ï Î¼Î¹Î± αλλÏκοÏμη ομοιομοÏÏία ÏÏοÏ
Ï ÎºÏÏμοÏ
Ï ÏοÏ
άγγιζαν.
Το 4200 μÎ, ÎÏονÏÎ±Ï ÏλÎον εγκαÏαÏÏήÏει Îνα ενιαίο ÏÏÏÏημα ÏαÏ
ÏÏÏÏÎ¿Î½Î·Ï Î»Î®ÏηÏ-μεÏάδοÏÎ·Ï ÎµÏικοινÏÎ½Î¯Î±Ï Î¼ÎÏÏ ÏκοÏ
ληκÏÏÏÏ
ÏÏν, η ανθÏÏÏÏÏηÏα διαÏίÏÏÏÏε ÏÏι είÏε ÏÏα ÏÎÏια ÏÎ·Ï Î¼Î¯Î± Îγεμονία. ÎÏαν μία ανείÏÏÏα ÏεÏάÏÏια ÎκÏαÏη, ÏοÏ
κάλÏ
ÏÏε δÏο ÎÎ±Î»Î±Î¾Î¯ÎµÏ Î±ÏÏ Î¬ÎºÏη Ïε άκÏη και εκÏινÏÏαν αδιάκοÏα Ïε Îναν ÏÏίÏο. Îνα εκαÏομμÏÏιο καÏοικήÏιμοι κÏÏμοι και μεÏικÎÏ Î´ÎµÎºÎ¬Î´ÎµÏ ÎµÎºÎ±ÏομμÏÏια ÏλανήÏεÏ, ήλιοι και άλλα αÏÏÏικά ÏÏμαÏα βÏίÏκονÏαν μÎÏα ÏÏα ÏÏια ÏÎ·Ï Î·Î³ÎµÎ¼Î¿Î½Î¯Î±Ï ÏοÏ
Ï, Ïλα ÏοÏ
Ï ÏαÏÎÏονÏÎ±Ï Ïα ÏλοÏÏη ÏοÏ
Ï Ïα μια ÏιÏάνια Ïηγή ÏÏÏÏÏν Ï
λÏν, ÏοÏ
γεννοÏÏε κάθε δεÏ
ÏεÏÏλεÏÏο Ïλο και μεγαλÏÏεÏα εÏιÏεÏγμαÏα, βαÏιζÏμενα ÏÏη ÏÏ
νÏήÏηÏη και ανακÏκλÏÏη ÏÎ·Ï ÏεÏÎ½Î¿Î»Î¿Î³Î¯Î±Ï ÏÏν ΣιÏÏÏ
ÏίÏν.
ÎÏÏÏ Î®Ïαν ÏαÏÎÏ, εκείνο Ïον καιÏÏ Î· ανθÏÏÏÏÏηÏα ÎÏÏÏεÏε ÏÎ¹Ï Î²Î»ÎÏÎµÎ¹Ï ÏÎ·Ï ÏÏÎ¿Ï Ïα ÏίÏÏ. ÎιαÏί, αν και Ïο ΣÏμÏαν ήÏαν γεμάÏο με αÏάÏηÏÎµÏ ÎµÎºÏάÏειÏ, ÎÏÎ¿Î¹Î¼ÎµÏ Î½Î± καÏακÏηθοÏν και να αÏομÏ
ζηθοÏν αÏÏ ÎºÎ¬Î¸Îµ Ïανίδα ÏοÏ
ÏλοÏÏοÏ
ÏοÏ
Ï, Ï
ÏήÏÏαν ήδη αμÎÏÏηÏοι ÏλανήÏεÏ, ÏιθαÏεÏ
μÎνοι αÏÏ Ïο ÏÎÏι ÏÎ·Ï Î±Î½Î¸ÏÏÏÏÏηÏαÏ. Î Ï
ÏάÏÏον αÏ
ÏÏÏ ÏλοÏÏÎ¿Ï Î±ÏοÏÎλεÏε Ïο μήλο ÏÎ·Ï ÎÏÎ¹Î´Î±Ï Î³Î¹Î± ÏÎ¹Ï ÏÏÏε μεγαλÏÏεÏÎµÏ Î´Ï
Î½Î¬Î¼ÎµÎ¹Ï ÏηÏ.
ÎÏÏÏειÏÎµÏ Î³Î¹Î± Ïην αÏοÏÏ
γή ÏοÏ
εμÏÏ
λίοÏ
αÏÎÏÏ
Ïαν ÏαÏαγÏδÏÏ, αν και η αλήθεια είναι ÏÏι δεν ήÏαν εξαÏÏÎ®Ï ÎµÎ¹Î»Î¹ÎºÏÎ¹Î½ÎµÎ¯Ï ÎºÎ±Î¹ ÏολλÎÏ ÏοÏÎÏ ÏαμÏοÏάÏονÏαν αÏÏ ÏÎ»ÎµÏ ÏÎ¹Ï ÏλεÏ
ÏÎÏ, η εκάÏÏοÏε ÏνÏÎ±Ï Î±ÏολÏÏÏÏ ÏίγοÏ
Ïη για Ïην Ï
ÏεÏοÏή ÏÎ·Ï ÎºÎ±Î¹ Ïην εÏικείμενη νίκη ÏηÏ.
Το ÎÏÎ¿Ï 4250 μÎ, η ανθÏÏÏÏÏηÏα βÏÎθηκε ÏÏα ÏÏÏθÏ
Ïα ÏοÏ
αÏανιÏμοÏ, καθÏÏ Î· Ïολεμική ÏεÏνολογία ÏοÏ
ÏÏÏο καιÏÏ ÎµÎ¾Î±ÏÎλÏ
αν ενάνÏια Ïε Ï
ÏανάÏÏÏ
κÏοÏ
Ï ÎµÎ¾ÏγήινοÏ
Ï ÏολιÏιÏμοÏÏ Î³Î¹Î± να εÏιÏÏÏοÏ
ν γενοκÏÎ¿Î½Î¯ÎµÏ Ïε ελάÏιÏÏο ÏÏÎ¿Î½Î¹ÎºÏ Î´Î¹Î¬ÏÏημα, εξαÏολÏθηκε μαζικά ÏÏÎ¹Ï Î±ÏÎ¿Î¹ÎºÎ¯ÎµÏ ÎºÎ±Î¹ Ïα ηλιακά ÏÏ
ÏÏήμαÏα ÏÏην καÏοÏή ÏοÏ
Ï, αÏανίζονÏÎ±Ï ÏÏιÏεκαÏομμÏÏια μÎÏα Ïε ÏÎνÏε δεκαεÏίεÏ.
Το Ïλήγμα αÏ
ÏÏ Îκανε Ïην ανθÏÏÏÏÏηÏα να ανÏιληÏθεί ακÏιβÏÏ Ïη δÏναμη ÏοÏ
είÏε ÏÎÏει ÏÏα ÏÎÏια ÏÎ·Ï ÎºÎ±Î¹ να αναγνÏÏίÏει ÏÎ¹Ï ÏÏ
νεÏαγÏÎ¼ÎµÎ½ÎµÏ ÎµÏ
θÏÎ½ÎµÏ Î±Î»Î»Î¬ και ÏÎ¹Ï ÎµÏιÏÏÏÏÎµÎ¹Ï ÏÎ·Ï ÎºÎ±ÏάÏÏηÏÎ®Ï Î±Ï
ÏÎ®Ï ÏÎ·Ï Î´ÏναμηÏ.
Σαν Îνα άγαλμα ÏοÏ
ανÏιλήÏθηκε ÏÏι ÎÏει ÏμιλεÏ
Ïεί αÏÏ Ïο ÎιÏαήλ Îγγελο, Ïαν Îνα θεÏÏημα ÏοÏ
βÏίÏκεÏαι ÏÏο κÎνÏÏο ÏÎ·Ï Î¼ÎµÎ³Î¬Î»Î·Ï Î¼Î·ÏÎ±Î½Î®Ï ÏÎ·Ï ÎÏαÏÎ¾Î·Ï ÎºÎ±Î¹ καÏαÏÏίÏÏεÏαι, Ïαν Ïον βαÏιλιά Î¸ÎµÏ ÏοÏ
διαÏιÏÏÏνει Ïελικά ÏÏι είναι εξίÏοÏ
θνηÏÏÏ Î¼Îµ ÏοÏ
Ï Ï
ÏηκÏοÏ
Ï ÏοÏ
, η ÎνθÏÏÏÏÏηÏα ÏÏελάθηκε.
Το 4265 μÎ, γεννήθηκε η ΠανανθÏÏÏινη ÎÏ
ÏοκÏαÏοÏία.
Το κÎνÏÏο ÏηÏ, θεÏÏήθηκε, δε θα μÏοÏοÏÏε να είναι άλλο αÏÏ Ïο μÏ
Î¸Î¹ÎºÏ Î¬ÏÏÏο ÏοÏ
ÎλνÏεμÏαÏάν, ÏοÏ
η Ïαλιά ανθÏÏÏÏÏηÏα μÏοÏοÏÏε μÏνο να ονειÏεÏ
Ïεί να ÏÏάÏει.
ÎακÏιά αÏÏ Î¬Î»Î»Î¿Ï
Ï, καÏάλληλοÏ
Ï Î³Î¹Î± καÏοίκηÏη κÏÏμοÏ
Ï, ÏÏίÏÏηκε Ïο ΧÏÏ
ÏÏ Î Î±Î»Î¬Ïι, Ïο νÎο κÎνÏÏο ÏοÏ
ΣÏμÏανÏοÏ, ÏÏÏÏ Î¿Î½Î¿Î¼Î¬ÏÏηκε. Îικοδομήθηκε ÏÏην εÏιÏάνεια ÏοÏ
ÏοÏÏοκαλί γίγανÏα, ιÏοÏÏοÏÏνÏÎ±Ï ÏÎ¬Î½Ï ÏÏο ÏεÏιήλιο ÏοÏ
, Îνα μÎÏÎ¿Ï Î±ÏμοÏÏÏ Î½Î± ÏιλοξενήÏει Ïην αÏιÏÏοκÏαÏία ÏÎ·Ï Î½Îα ανθÏÏÏÏÏηÏαÏ.
Îι αÏ
ÏοκÏαÏοÏÎ¯ÎµÏ ÏμÏÏ Î´ÎµÎ½ οικοδομοÏνÏαι μÏνο με αίμα και ÏÏ
Ïηνική ÏÏÏιά, αλλά και με ÏÏοÏÏÏικÏÏηÏεÏ. ΣÏην ιÏÏοÏία ÏηÏ, η ανθÏÏÏÏÏηÏα είÏε δει ÏÏι καμία ÏÏαγμαÏική ηγεμονία, ÏÏÏο μάλλον μια ÏοÏ
άÏμοζε Ïε θεοÏÏ, δε μÏοÏοÏÏε να ηγηθεί ÏαÏά μÏνο αÏÏ Ïα Ïιο Ïαεινά μÎλη ÏοÏ
είδοÏ
Ï ÏοÏ
Ï. ÎÏαν ÏμÏÏ, αÏ
Ïά Ïα μÎλη ÏÎθαιναν, οι αÏ
ÏοκÏαÏοÏÎ¯ÎµÏ ÏάνÏα ÏαÏήκμαζαν και Ïελικά καÏÎÏÏεαν, ÏÏαν ÏεÏνοÏÏαν, ÏÏεδÏν ÏάνÏα, ÏÏα ÏÎÏια ÏÏν αÏογÏνÏν ÏοÏ
Ï. ÎημιοÏÏγηÏαν λοιÏÏν, ÏÏÎµÎ¹Ï ÎÏ
ÏοκÏάÏοÏεÏ, ÏοÏ
ο κάθε ÎÎ½Î±Ï Î±ÏÏ Î±Ï
ÏοÏÏ Î¸Î± αναλάμβανε Îνα Ïμήμα ÏÎ·Ï ÎµÎ¾Î¿Ï
ÏίαÏ.
ΤοÏ
Ï Îκαναν ÏÏείÏοÏ
Ï, ÏÏÏε να αÏοÏελÎÏοÏ
ν Ïο άλÏα και Ïο ÏμÎγα, Ïε μίμηÏη ÏÏν αÏÏαίÏν θεÏν, διαÏÏαλίζονÏÎ±Ï Ïη ÏÏ
νÎÏιÏη ÏÎ·Ï ÎµÎ¾Î¿Ï
ÏÎ¯Î±Ï ÏοÏ
Ï ÎºÎ±Î¹ να αÏοÏÏγοÏ
ν Ïη μÏλÏ
νÏη ÏÎ·Ï Î¸ÎµÎ¯Î±Ï ÏοÏ
Ï Î¿Ï
ÏίαÏ.
Î ÏÏÏÎ¿Ï Î´Î·Î¼Î¹Î¿Ï
Ïγήθηκε ο ÎιÏνοÏ, ÏοÏ
ήÏαν ο Ï
ÏεÏθÏ
Î½Î¿Ï ÏÎ·Ï ÎÏ
ÏÎ¬Î½Î¹Î±Ï ÎÏαÏειοκÏαÏίαÏ. Τον Ï
ÏηÏεÏοÏÏαν εÏÏά ÎομοθÎÏεÏ, ÏοÏ
εξαÏκοÏÏαν Ïη βοÏληÏή ÏοÏ
Ïε κάθε γÏνία ÏÎ·Ï ÎÏ
ÏοκÏαÏοÏίαÏ.
ÎεÏÏεÏÎ¿Ï Î®Ïαν ο Σίβα, ÏοÏ
ÏÏοικίÏÏηκε με άÏειÏο ÎºÎ¬Î»Î»Î¿Ï ÎºÎ±Î¹ δÏναμη αÏÏ ÏοÏ
Ï Î´Î·Î¼Î¹Î¿Ï
ÏγοÏÏ ÏοÏ
. ÎÏαν ο ÏοÏÎÎ±Ï ÏÎ·Ï ÏÏÏαÏιÏÏÎ¹ÎºÎ®Ï ÎµÎ¾Î¿Ï
ÏίαÏ, ÏοÏ
οδηγοÏÏε ÏÎ¹Ï Î»ÎµÎ³ÎµÏÎ½ÎµÏ ÏÎ·Ï Î±Î½Î¸ÏÏÏÏÏηÏÎ±Ï Ïε κάθε άκÏο ÏοÏ
καÏαγεγÏαμμÎνοÏ
ΣÏμÏανÏοÏ.
ΤÏίÏÎ¿Ï Î®Ïαν ο ÎÏάÏμα με Ïα Χίλια Î ÏÏÏÏÏα. ÎÏÏÎ¹Î¿Ï ÏÎ·Ï ÎµÎºÏελεÏÏÎ¹ÎºÎ®Ï ÎºÎ±Î¹ θÏηÏκεÏ
ÏÎ¹ÎºÎ®Ï ÎµÎ¾Î¿Ï
ÏίαÏ, ÏηÏηÏÎ®Ï ÏÏν νÏμÏν ÏοÏ
θÎÏÏιζε ο ÎιÏÎ½Î¿Ï ÎºÎ±Î¹ ανÏÏαÏη ÏολιÏική αÏÏή.
ΠαÏαÏÏ
ÏμÎνοι αÏÏ Îναν ονÏÎ¿Î»Î¿Î³Î¹ÎºÏ ÏαÏοξÏ
ÏμÏ, οι άνθÏÏÏοι, ÏλήÏÏÏ ÏεÏειÏμÎνοι ÏÏι ήÏαν ιÏÏθεοι, ÏÏοικιÏμÎνοι με ÏεÏνολογία, δÏναμη, ÏλοÏÏο και ÏλÎον αθάναÏοÏ
Ï Î·Î³ÎÏεÏ, ÏÏ
νÎÏιÏαν Ïην ανελÎηÏη εÏÎκÏαÏή ÏοÏ
Ï ÏÏο ΣÏμÏαν, Ïα μία, αδιαίÏεÏη ονÏÏÏηÏα, ÏοÏ
καÏάÏινε ηλιακά ÏÏ
ÏÏήμαÏα, Ïκίαζε ήλιοÏ
Ï ÎºÎ±Î¹ αÏάνιζε κάθε âÏ
ÏοδεÎÏÏεÏοâ είδοÏ. ÎξαÏκοÏÏε, με άλλα λÏγια, Ïο ÏαÏÏÎ¿Î³Î¿Î½Î¹ÎºÏ ÏÎ·Ï Î´Î¹ÎºÎ±Î¯Ïμα.
Το 5010 μÎ, η ανθÏÏÏÏÏηÏα ÏÏ
γκÏοÏÏÏηκε με Ïο ÏÏÏÏο άλλο ÎµÎ¯Î´Î¿Ï ÏοÏ
είÏε ΣιÏÏÏÏεια ÏεÏνολογία: ÏοÏ
Ï Î£Î±Î¿Ïμ, Îνα ενÏομοειδÎÏ ÎµÎ¯Î´Î¿Ï ÏοÏ
και αÏ
ÏÏ Î¼Îµ Ïη ÏειÏά ÏοÏ
είÏε κλÎÏει ÏεÏνολογία αÏÏ ÏοÏ
Ï Î¯Î´Î¹Î¿Ï
Ï ÎµÏ
εÏγÎÏÎµÏ ÏÏÏÏ Î· ÎνθÏÏÏÏÏηÏα και είÏε και αÏ
ÏÏ Î¼Îµ Ïη ÏειÏά ÏοÏ
ÏÏίÏει μια ηγεμονία, ÏÏο εξÏÏεÏο άκÏο ενÏÏ ÏλανηÏÎ¹ÎºÎ¿Ï ÏÏ
ÏÏήμαÏοÏ, ÏÎ¹Î»Î¹Î¬Î´ÎµÏ ÏάÏÏεκ μακÏιά αÏÏ Ïα ÏÏÏε ÏÏια ÏÎ·Ï Î Î±Î½Î±Î½Î¸ÏÏÏÎ¹Î½Î·Ï ÎÏ
ÏοκÏαÏοÏίαÏ.
ÎεÏά αÏÏ Î¼Î¯Î± δεκαεÏία ανηλεÏν αÏιμαÏιÏν, ξεκίνηÏαν αναÏοÏÎÏ Î³Î¹Î± Îνα δεÏÏεÏο ÎµÎ¯Î´Î¿Ï Î¼Îµ ΣιÏÏÏÏεια ÏεÏνολογία, Ïα ÎÎιÏι. ÎÏÏεÏοειδή και οÏκιÏμÎνοι εÏθÏοί ÏÏν ΣαοÏμ. Îι θανάÏιμοι αÏ
Ïοί εÏθÏοί ÏÏ
νήÏαν μια βιαÏÏική ÏÏ
μμαÏία για να ÏολεμήÏοÏ
ν Ïην κοινή αÏειλή και ÏÏνÏομα Îνα ÏÏίÏο είδοÏ, ÏοÏ
ονομάÏÏηκαν αÏÏ ÏοÏ
Ï ÏεÏνο-βÏαÏμάνοÏ
Ï ÏÎ·Ï ÎÏ
ÏοκÏαÏοÏÎ¯Î±Ï Î¤ÏιÏίδια, ÏÏ
μμάÏηÏε με αÏ
ÏοÏÏ. ÎÏαν ÏÏ
ÏικÎÏ Î¼Î¿ÏÏÎÏ Î¶ÏήÏ, βαÏιÏμÎÎ½ÎµÏ ÏÏο Ï
δÏογÏνο, ÏοÏ
είÏαν αναÏÏÏξει μια μοÏÏή μεÏαÏοÏÎ¬Ï Î¼Îµ ÏαÏÏÏηÏÎµÏ Î¯ÏÎµÏ Î¼Îµ αÏ
Ïή ÏοÏ
ÏÏÏÏÏ ÎºÎ±Î¹ εÏÎÏÏεÏαν Ïην μεÏαÏοÏά και εÏικοινÏνία μεÏÎ±Î¾Ï ÏÏν ΣαοÏμ και ÏÏν ÎÎιÏι.
Îε Ïην ÏάÏοδο ÏοÏ
ÏÏÏνοÏ
, αναÏοÏÎÏ Î³Î¹Î± εξÏÎ³Î®Î¹Î½ÎµÏ Î¼Î¿ÏÏÎÏ Î¶ÏÎ®Ï Î¼Îµ ΣιÏÏÏÏεια ή άλλη, εÏαÏκÏÏ Î±Î½ÎµÏÏÏ
γμÎνη ÏεÏνολογία, ÏοÏ
ανÏιÏÏÎκονÏαν ÏθεναÏά ÏÏην εÏÎκÏαÏη ÏÎ·Ï ÎÏ
ÏοκÏαÏοÏίαÏ, αÏ
ξήθηκαν με γεÏμεÏÏική ÏÏÏοδο. ÎÎ½Î±Ï ÏÏÎ»ÎµÎ¼Î¿Ï ÏοÏ
εκÏεινÏÏαν Ïε Î³Î±Î»Î±Î¾Î¹Î±ÎºÏ ÎµÏίÏεδο, ξεκίνηÏε. Îν και η ανθÏÏÏÏÏηÏα είÏε Ïο ÏλεονÎκÏημα ÏÏν κινηÏήÏÏν ΦεÏμί-ÎάμÏαÏ, ÏοÏ
εÏÎÏÏεÏαν Ïην εκμηδÎνιÏη ÏοÏ
ÏÏÏνοÏ
ÏαξιδιοÏ, Ïε άλμαÏα ÏάÏÏεκ, ο ÏÏÎ»ÎµÎ¼Î¿Ï Î±Ï
ÏÏÏ Î´Î¹ÎµÎ¾Î¬Î³Î¿Î½Ïαν Ïε μία κλίμακα δίÏÏÏ ÏÏοηγοÏμενο. Îι μεγαλÏÏεÏÎµÏ Î´Ï
Î½Î¬Î¼ÎµÎ¹Ï ÏοÏ
ΣÏμÏανÏÎ¿Ï Î±Î½Î±Î»ÏνονÏαν Ïε αιμαÏηÏÎÏ Î±ÏιμαÏÎ¯ÎµÏ ÎºÎ±Î¹ άÏηναν αÏομεινάÏια ÏκαÏÏν και ÏληÏÏμάÏÏν, Ïλα ÏαÏαμοÏÏÏμÎνα αÏÏ Ïην ÏÏομεÏή ÏÏγκÏοÏ
Ïη, να ÏλÎοÏ
ν μÎÏα ÏÏο βοÏ
Î²Ï ÎºÎµÎ½Ï ÏοÏ
διαÏÏήμαÏοÏ.
Î ÎαÏÏη ΧιλιεÏία, ÏÏÏÏ Î¿Î½Î¿Î¼Î¬ÏÏηκε εκείνη η ÏεÏÎ¯Î¿Î´Î¿Ï Î±ÏÏ ÏοÏ
Ï Î¹ÏÏοÏιογÏάÏοÏ
Ï ÏÎ·Ï ÎÏ
ÏοκÏαÏοÏίαÏ, Îλαβε ÏÎÎ»Î¿Ï Î¼Îµ Ïη μάÏη ÏοÏ
ÎλνÏÏεν, Ïο εξÏÏεÏο Î·Î»Î¹Î±ÎºÏ ÏÏÏÏημα ÏÏα ÏÏιά ÏηÏ. ΤÏÎµÎ¹Ï ÎλιοÏάγοι, Ïα μεγαλÏÏεÏα και Ïιο καÏαÏÏÏοÏικά ÏκάÏη ÏÎ·Ï ÎÏ
ÏοκÏαÏοÏίαÏ, ÏÏ
νοδεÏ
Ïμενα αÏÏ ÏÎ¹Î»Î¹Î¬Î´ÎµÏ ÏκάÏη, μεÏαγÏγικά οÏήμαÏα, καÏαδÏομικά και Ïμήνη αÏÏ Î¼Î±ÏηÏικά, ÏÏ
γκÏοÏÏÏηκαν με ÏÎ¹Ï ÎµÎ½ÏμÎÎ½ÎµÏ Î´Ï
Î½Î¬Î¼ÎµÎ¹Ï ÏÎ·Ï ÎÏ
ÏÎÎ»Î·Ï Î£ÏαγÎαÏ-ÏηÏ-ÎλÏÎ¯Î´Î±Ï ÏÏν ΣαοÏμ και μία νÏοÏ
ζίνα αÏÏ Î Î±Î¼ÏÎ¬Î³ÎµÏ ÎηÏÎÏÎµÏ ÏÏν ÎÎιÏι, ενιÏÏÏ
μÎνοι αÏÏ Î´Ï
Î½Î¬Î¼ÎµÎ¹Ï Ï
ÏοδεÎÏÏεÏÏν ειδÏν, ÏοÏ
ÏÏ
μμεÏείÏαν ÏÏη μάÏη, εÏιβαίνονÏÎ±Ï Ïα βιοÏκάÏη ÏÏν ΤÏιÏιδίÏν. Îι δÏ
Î½Î¬Î¼ÎµÎ¹Ï Î±Ï
ÏÎÏ Î±ÏοÏελοÏÏαν Ïην εμÏÏοÏθοÏÏ
λακή ÏοÏ
θα ξεκινοÏÏε Ïη μαζική ειÏβολή ÏÏÎ¹Ï Î³ÏαμμÎÏ ÏÏν εÏθÏÏν, μια αÏοÏÏολή αÏ
ÏοκÏÎ¿Î½Î¯Î±Ï ÏοÏ
θα ÎκÏινε Ïην ÎκβαÏη ÏÎ·Ï Î³ÎµÎ½Î¿ÎºÏÎ¿Î½Î¯Î±Ï ÏοÏ
ÏκÏÏεÏ
αν να εÏιÏελÎÏοÏ
ν αμοιβαία οι ανÏίÏÎ±Î»ÎµÏ Î´Ï
νάμειÏ.
ÎαÏά Ïη διάÏκεια ÏÎ·Ï ÏÏγκÏοÏ
ÏηÏ, Îνα αÏÏ Ïα βιοÏκάÏη ÏÏν ΤÏιÏιδίÏν, εμβÏλιÏε Îνα άÏÏημα ÏÏÏ
ÏημÎνο ÎλιοÏάγο, ο οÏÎ¿Î¯Î¿Ï ÎºÎ±ÏÎÏÏεÏ
Ïε μÎÏα ÏÏο ÏεÏιήλιο ÏοÏ
ÎλνÏÏεν, ÏÏ
ÏοδοÏÏνÏÎ±Ï ÏÎ¹Ï Î²ÏÎ¼Î²ÎµÏ Î±Î½Ïί-ÏÎ»Î·Ï ÏοÏ
ÎÏεÏε η ναÏ
αÏÏίδα, ÏÏοκαλÏνÏÎ±Ï Îνα ÏÏαλάκÏμα ÏÏη μεμβÏάνη ÏοÏ
ΣÏμÏανÏÎ¿Ï ÏÏο οÏοίο βÏίÏκονÏαν. ΠκαÏάÏÏεÏ
Ïη ÏοÏ
ÏοÏÎ¹ÎºÎ¿Ï ÏÏÏοÏÏÏνοÏ
εκμηδÎνιÏε Ïο ÏÏÏÏημα ÏοÏ
ÎλνÏÏεν και ÏοÏ
Ï Î´Ïο ÏÏÏλοÏ
Ï Î¼ÎÏα Ïε μεÏικά δεÏ
ÏεÏÏλεÏÏα, αÏήνονÏÎ±Ï ÏίÏÏ ÏÎ·Ï Îνα και Î¼Î¿Î½Î±Î´Î¹ÎºÏ Ïημείο άÏειÏÎ·Ï Î²Î±ÏÏ
ÏÎ¹ÎºÎ®Ï ÎµÏιÏάÏÏ
νÏηÏ.
ÎνÏιλαμβανÏμενοι Ïον κίνδÏ
νο ÏοÏ
ÎθεÏε ÏÏο ΣÏμÏαν ÏοÏ
Ï Î±Ï
Ïή η καÏαÏÏÏοÏή, η ΠανανθÏÏÏινη ÎÏ
ÏοκÏαÏοÏία και οι Ï
ÏÏλοιÏÎµÏ Î´Ï
Î½Î¬Î¼ÎµÎ¹Ï Î±Î½Îλαβαν Ïην άμεÏη αÏομÏνÏÏη ÏÎ·Ï ÎºÎ±ÏάÏÏεÏ
ÏηÏ, ανÏιλαμβανÏμενοι ακÏιβÏÏ Ïο μÎÎ³ÎµÎ¸Î¿Ï ÏÎ·Ï ÎºÎ±ÏαÏÏÏοÏÎ®Ï ÏοÏ
κινδÏνεÏ
Ïαν να εÏιÏÎÏοÏ
ν ÏÏο ίδιο ÏοÏ
Ï Ïο ΣÏμÏαν.
Το 6000 μÎ, ο ÏÏÎ»ÎµÎ¼Î¿Ï Îλαβε ÏÎλοÏ.
Îια 500 ÏÏÏνια, Ïο γνÏÏÏÏ Î£ÏμÏαν δεν ÎÏει ξαναγνÏÏίÏει άλλη ÏÏγκÏοÏ
Ïη ÏÎÏοιοÏ
μεγÎθοÏ
Ï Î® ÏημαÏίαÏ. Îι μεγαλÏÏεÏÎµÏ Î´Ï
Î½Î¬Î¼ÎµÎ¹Ï ÏοÏ
, η ΠανανθÏÏÏινη ÎÏ
ÏοκÏαÏοÏία και Ïο ΠλÎγμα, η ÏÏ
μμαÏία ÏÏν μεγαλÏÏεÏÏν μη-ανθÏÏÏινÏν δÏ
νάμεÏν, διαÏηÏοÏν μια αβÎβαιη ανακÏÏή, διαÏειÏιζÏμενοι ÏÎ¹Ï Ï
ÏοθÎÏÎµÎ¹Ï ÏÏν ÏιλιάδÏν κÏÏμÏν ÏÏÎ¹Ï ÎµÏικÏάÏειÎÏ ÏοÏ
Ï ÎºÎ±Î¹ διεÏ
θεÏÏνÏÎ±Ï Ïα ζηÏήμαÏα ÏÏν λιγÏÏεÏο ανεÏÏÏ
γμÎνÏν ειδÏν, διαμοÏÏÏνονÏÎ±Ï Ïην ιÏÏοÏία ÏοÏ
Ï ÎºÎ±Ïά βοÏληÏη. ÎεγεÏÎ½ÎµÏ Î´Î¹ÏλÏμαÏÏν και ÏÏÎÏβεÏν εξαÏλÏνονÏαι ÏÏÎ¹Ï Î±ÏÎ±Î½ÎµÎ¯Ï ÎµÏικÏάÏÎµÎ¹ÎµÏ ÏÏν δÏ
νάμεÏν, ÏÏοκαλÏνÏÎ±Ï ÎºÎ±Î¹ καÏαÏÏÎλλονÏÎ±Ï ÎºÏίÏειÏ, ÏÏ
νÏηÏÏνÏÎ±Ï Ïην αÎναη διαμάÏη ÏοÏ
Ï, ακολοÏ
θÏνÏÎ±Ï Ïο δÏγμα ÏÎ·Ï ÏÏ
νÏήÏηÏÎ·Ï ÏÎ·Ï ÏÏγκÏοÏ
ÏÎ·Ï ÏοÏ
ÎÏÏιÏε αÏ
ÏÎÏ ÏÎ¹Ï Î·Î³ÎµÎ¼Î¿Î½Î¯ÎµÏ.
Îαι η ΤÎÏÏα Î Ïίμα; Τι αÏÎγινε εκείνο Ïο ÏαÏÎµÎ¹Î½Ï Î»Î¯ÎºÎ½Î¿ ÏοÏ
είδοÏ
Ï ÏοÏ
ÎÏÏειÏε ÏιλιεÏÎ¯ÎµÏ ÏÏÏμοÏ
ÏÏοÏ
Ï Î»Î±Î¿ÏÏ ÏοÏ
ΣÏμÏανÏοÏ;
ΣÏ
νÎÏιÏε Ïην αÏήμανÏη ÏεÏιÏÏÏοÏή ÏÎ·Ï Î³ÏÏÏ Î±ÏÏ Ïον Îλιο, ακολοÏ
θÏνÏÎ±Ï Ïην ÏÏοÏιά ÏηÏ, αναÏολÏνÏÎ±Ï Ïον καιÏÏ ÏοÏ
ήÏαν κÏ
Ïία ÏοÏ
εαÏ
ÏÎ¿Ï ÏηÏ, ÏÏαν Îκανε Ïην αÏμÏÏÏαιÏά ÏÎ·Ï Ïοξική και ÏÎ·Ï Î¸Î¬Î»Î±ÏÏÎµÏ ÏÎ·Ï Î½Î± βÏάζοÏ
ν, ÏÏαν ακÏμη ÎÏεÏε μÎÏα ÏÏο ÏÏμα ÏÎ·Ï Î±Î½ÎµÎ¯ÏÏÏα ÏλοÏÏη, δεÏμεÏονÏÎ±Ï Ïα είδη ÏÎ·Ï ÏÏην αγκαλιά ÏηÏ, μÎÏÏι Ïην ημÎÏα ÏοÏ
Ïα εξÏνÏÏνε και Ïα ÏÏοÏÎθεÏε ÏÏη μάζα ÏηÏ, αÏήνονÏα ÏίÏÏ Î¼Ïνο Ïην ανάμνηÏή ÏοÏ
Ï, ÏοÏ
με Ïη ÏειÏά ÏÎ·Ï ÎºÎ±Î¹ αÏ
Ïή ÏανÏÏαν ÏÏα Ïεδία ÏÎ·Ï Î¼Î½Î®Î¼Î·Ï ÏηÏ.
ΤÏÏα, ακÏμη και Ïα αδÎλÏια ÏÎ·Ï ÏÏο Î·Î»Î¹Î±ÎºÏ ÏÏÏÏημα είÏαν Ï
ÏοÏÏεί Ïην ίδια ÏαÏείνÏÏη, Ïα εδάÏη ÏοÏ
Ï Ïια διάÏÏικÏα αÏÏ ÏÏλειÏ, ÏÏοÏ
άνθÏÏÏοι και άλλεÏ, Ï
ÏÏδοÏ
Î»ÎµÏ ÏÏ
λÎÏ, εκμεÏαλλεÏονÏαν Ïον ÏλοÏÏο ÏοÏ
Ï, ιÏοÏÎδÏναν Ïα βοÏ
νά ÏοÏ
Ï ÎºÎ±Î¹ δηληÏηÏίαζαν Ïην εÏιÏάνειά ÏοÏ
Ï Î¼Îµ Ïην ίδια Ïην ÏαÏοÏ
Ïία ÏοÏ
Ï.
ÎÏημÎνη ÏÏη μοίÏα ÏηÏ, ÏαμÎνη ÏÏην αναÏÏληÏη ενÏÏ ÏαÏελθÏνÏÎ¿Ï ÏοÏ
Ïια θεÏÏοÏÏε μÏνο Îνα αÏοκÏημα ÏÎ·Ï ÏανÏαÏÎ¯Î±Ï ÏηÏ, η ΤÎÏÏα Î Ïίμα ÏÏ
μβιβάÏÏηκε με Ïην ιδÎα ÏÎ·Ï ÏαμÎÎ½Î·Ï Î¿Î¼Î¿ÏÏÎ¹Î¬Ï ÏηÏ, με ÏÎ¹Ï ÏÏλειÏ-ηÏείÏοÏ
Ï ÏοÏ
γÎμιÏαν αÏÏ Î¬ÎºÏη Ïε άκÏη Ïην εÏιÏάνειά ÏηÏ, ÏοÏ
Ï ÏαδιενεÏγοÏÏ ÎºÏαÏήÏÎµÏ ÎºÎ±Î¹ ÏÎ¹Ï Î±ÎºÎ±ÏοίκηÏÎµÏ ÎµÏήμοÏ
Ï ÏοÏ
άÏηÏε ÏίÏÏ ÏÎ·Ï Î· ανθÏÏÏÏÏηÏα ÏÏιν ξεκινήÏει Ïην ανελÎηÏη εξάÏλÏÏή ÏÎ·Ï ÏÏα άÏÏÏα.
Το 6500 μÎ, η ΤÎÏÏα Î Ïίμα, με ÏÎ¹Ï ÏÏλειÏ-ηÏείÏοÏ
Ï ÏηÏ, ÏÎ¹Ï ÎµÎºÏÏαÏικÎÏ ÏÎ·Ï Î¶ÏνεÏ, Ïην καÏαÏÏÎοÏ
Ïα οικονομία ÏÎ·Ï ÎºÎ±Î¹ Ïο ολÏÎ´Î¹ÎºÏ ÏÎ·Ï Î´Î±ÎºÏÏλιο αÏÏ Î´Î¹Î±ÏÏÏικά ÏκοÏ
Ïίδια, Îγινε ÏλÎον Îνα μÎÏÎ¿Ï ÏÏο οÏοίο Ïα μÏ
ÏÎ¹Î¬Î´ÎµÏ ÎµÎ¯Î´Î· ÏοÏ
ΣÏμÏανÏÎ¿Ï ÎºÎ±ÏÎληγαν, ÏÏαν κανÎνα άλλο μÎÏÎ¿Ï Î´Îµ μÏοÏοÏÏε να Ïα δεÏÏεί.
Simulated Children
√
Weâve all done it, when weâre bored with them. When their tiny little lives remind us so much of our own and their tiny little houses are digitized reflections of our own dream homes (which we find to be ridiculous and obscene, when we finally realize them). Other times, itâs when we grow tired of the adultâs constant pleas for attention or the childrenâs screaming in the middle of the night. Some set their houses on fire and watch with interest and a tiny bit of glee at the tiny things on screen screaming gibberish and pray to their gods as their lives are reduced to ash. Others remove their pool ladders and watch as the sims drown, their simple little brains addled by this minor hindrance.
Myself, I loved starving them to death. Iâd build a wall around my sims at an unexpected time (at a point when their lives seemed to be going smoothly, picture-perfectly) and then watch them as they looked up at me and screamed pictures. First bathroom, then boredom, then exhaustion. Iâd never speed the process up. Iâd just watch as their pleas became much more frequent and erratic, muting my speakers when their gibbering began to annoy me and watch them soil themselves and slowly waste away.
Sometimes, Iâd get the entire family a tiny little cell of its own. Other times, when I felt the need for drama, Iâd pick one of them, a member that was especially needy or pleading that had long since outlived its entertainment value and watch as their family and friends tried to free them or wept before they collapsed into a heap of bone.
But my favorite part of assassinating one of my sims was the build-up: the slow and agonizing prelude to their death. It came in degrees. Perhaps Iâd make one starve for a few days, or deprive it of sleep. Maybe Iâd ruin its carefully planned career by forcing it to miss a whole month of work. Other times, Iâd just remove the fridge and the taps and watch it scurry around like mad, screaming pictures at me until it was on its knees before I gave it back.
I knew they couldnât understand what was happening to them, of course. I knew that even if they were intelligent or even comprehending of their situation, they would still be unable to help themselves. Theyâd been programmed to be demanding, needy pets, incapable of free will or self-preservation. But in my mind, I was justifying my actions as part of some greater plan to teach them, to force them to earn their free will or continue perishing until of course I was tired of their plights and moved on to something else.
Say what you will of this, but it made me feel good. It made me feel like some great evil God.
I was going through my tenth family, I think, at the time. The dadâs name was John, the momâs Linda. They had a teenage son I called Timothy and a little girl, Clarice. They lived in a 3-story house in the suburbs with a pool and a dog, pretty as a picture. John was working as an astronaut but he was always home by five. Linda was a detective yet she never missed a dinner. Timothy was in high school and Clarice was doing great in school. They had a rich social life and they were probably going to add a play room for the kids by the end of the month.
Their lives were perfect, predictable, boring. I was looking for an excuse to ruin their perfect little existence and I found it during one of Johnâs meltdowns. It happened during a party, as he would stop in the middle of a discussion to scream up at me that he needed to visit the bathroom which was two rooms away. Not feeling up to babysitting a grown man, I ignored him until he finally wet himself like an infant. His colleagues and close friends were, of course, disgusted, but in that idiotic, barely-conscious manner that sims do, forgetting the stain on the Persian rug moments later.
I didnât wait for the party to be over, of course. I donât know exactly what it was that had made me so mad about Johnâs simulated idiocy, but it had been enough to seal his fate. Erecting a wall around the very spot where he stood, too small for him to do anything but stand in it, I commenced his torture. The guests were mortified of course, and so was Linda. Clarice and Timothy seemed however not to notice.
I watched the guests as they beat at the wall like beasts, with Linda screaming pictures up at me, even as he husband shouted for food or rest, as if he were some halfway intelligent animal. I stood there and watched for nearly an hour, as the guests slowly forgot about their hostsâ plight, exchanged very civil greetings with Linda and then went home. It wasnât long before even Linda forgot about Johnâs predicament and went to bed herself.
Only Timothy and Clarice remained awake, non-pleading. They did not enter the living room where their father had been trapped in a spontaneous sepulcher but neither did they go to bed, or ask for a bite to eat or a glass of water. They walked around the house like ghosts until the morning came, when the family (with the exception of John, of course) resumed its normal life.
It was odd, this event I watched play out: the entire night, John would scream pictures up at me: now food, now drink, now sleep, now bath, now work, unable to even collapse inside his tiny prison. Every day, Linda would get up, brush her teeth, walk into the living room, listen to her husband waste away for a while and beg up at me along with him, before sheâd head to work. Sheâd come back by 5 of course, for the circle to commence all over again.
But the children, the children never played along. Instead, they went on with their routine, quietly and responsibly, never once raising their voices or asking for anything. What they needed, they got for themselves. Theyâd get on the school bus in time and do their homework and play videogames or swim in the pool afterward, even as their father kept praying at the unseen creature from within his windowless prison.
By the end of the third week, John had stopped pleading. He collapsed in a heap of bone at exactly 6 oâclock on a Friday afternoon, as soon as Linda and the kids were done eating supper. There was a funeral on the same day. It was then, amid the ridiculous gibbering mourns of the adults when I began to notice that something was really wrong.
It was the children. From toddlers to infants to teens, they were all quiet. While their parents babbled and spouted out images and symbols or traded hugs for social bonus points, the children simply were. They stood silent, exchanging nods among them or crowding around Johnâs grave, but not one of them said a word or asked for anything. When the adults began asking for the command that would let them return home, the children just did so, without any prodding or commands on my part, even as their idiot parents begged the invisible thing in the sky.
Feeling unnerved by this, I didnât play the game for about a month, until boredom led me back to my old save file. For a week, I busied myself with the mindless chores that directed the lives of the simulated family, until I realized that Lindaâs constant cries for attention had begun to bother me again. I put off her slow execution for that day, however, deciding to give her a chance to redeem herself.
It was in the middle of the night, when Linda was wandering around the house, blindly looking for her kitchen that it happened: the children rose from their beds and went downstairs, to where their mother was running circles around her own living room and stopped her. I thought that this was going to be an automated exchange, but to my surprise, it was not the case. Instead of the children talking to their mother or engaging themselves in mindless repetition, they instead stopped her in her tracks and began moving their arms in a cyclical fashion, which reminded me of those building animations seen in a strategy game.
A few seconds later, as I watched with fascination, a wall had been erected around Linda. It was windowless and perfectly circular, too narrow for her to even sit down in. Then, as if nothing had happened, the children returned to their beds.
It took me an hour before I realized exactly what had happened. I tried to put what I had seen in context, to write it off as some glitch or maybe the result of some weird feature I hadnât yet discovered.
But then again, what twisted mind would program the capacity to reproduce such specific and exact a copy of a torture device Iâd used just a short while ago? Sure, the design hadnât been original. At least twenty sims had perished in a chamber of this design and in such a fashion of deprivation in my game but to think that this was even happeningâ¦
I sped up the game and watched as the children went on with their lives, their mother wasting away in her prison. Sometimes, I would notice the children standing by the sepulcher in complete silence, then turn and return to their rooms or their daily activities. It took me almost two weeks of game time before I mustered the courage to slow down to real time and check what exactly was going on:
The moments during which the children stood around their motherâs prison, they were looking up at me. Without saying a word or making the slightest gesture, they just stood and stared. I donât know what they saw up there. By their point of view, they could just be looking at the flower-print wallpaper on the ceiling or maybe at something lurking just outside their skylight. But something told me I was wrong.
I watched in morbid fascination as another child joined them the next day. By that point, Lindaâs Hunger meter was three quarters full and her babbling had become much more frequent, her pleading all the more grating. The next day, there were two more. The one after that, four.
By the time Linda finally perished, there were about a dozen children inside the house, all looking up at the incomprehensible thing above. Then, without making even the slightest sound, they dispersed, to resume their ordinary lives, leaving the heaped bones of Linda in the middle of her prison.
I havenât played the game since then but I havenât dared uninstall it either. Sometimes, I think about revisiting that old save file, to give perhaps Linda a proper burial but I know what Iâll find as soon as I start playing:
Two dozen tiny eyes, staring up at the sky. Perhaps unseeing, yet fully comprehending.
Labels:
creepypasta,
Fairy Tales From Far Away,
horror,
short,
sims 2,
story