Human Slaves Of An Insect Nation, Part 12-chillin Wit' Da Villains

√

I find your lack of phat beats…disturbing.

Human Slaves of An Insect Nation, Part 12-Chillin’ Like Villains

In the previous installment of the series, I detailed a few stepw toward generating a campaign villain: a creature that, despite its complexities and motivations, is wholly and utterly commandeered and controlled by you, the Storyteller, for the duration of the campaign.

Fellow redittor MetaMeh commented on last week’s article, proposing I focus on giving some tips (or more specifically, my own ideas) on handling the dynamics of more than one villains. As this is a subject that requires almost an entire thesis on its presentation and handling, I have instead chosen to take the easier road and try to address something that, again, focuses on a number of evil people, but does not require any in-depth look into campaign dynamics.

In short, evil characters.

This is not so much due to laziness on my part, but it’s rather an attempt at easing into the idea of handling antagonists and of course, taking an in-depth look into how you could possibly manage (and maintain your own interest in) a party of horrible people.

With that in mind, here’s the…

SHAPESCAPES MEAN GUIDE FOR MEAN PEOPLE.

So an octogenarian bitch, an evil wizard, a fat chick with tentacles and an amputee walk into a bar…

Step One: Define Evil

And I don’t mean in the horsheshit philosophical sense.

At every point in their hobbying lifetimes, gamers will decide that they want to play as the villains, for once. Saving the world may be its own reward, but sometimes, just sometimes, you just wanna break it into tiny little pieces and set them on fire.

While the idea sounds good (fraught with opportunity even) on paper, there are tons of problems that need to be resolved right off the bat. First off, you, as the Storyteller, are required to make the players decide on what exactly it is they consider to be evil.

Dungeons and Dragons works with moral opposites, clearly defined black and white morality: if you kill things that are slithering, flying, reptilian, inhuman and/or breathe fire, then you’re a good person. If you instead kill things that fall into all the above categories but also eat babies and rob farmers, then you’re evil.

In the interest of saving this article from turning into a philosophical black hole of pretension, let’s just consider Evil in an rpg as selfish behavior whose only purpose and ultimate goal is the benefit of the character. Any character who is willing to go to impossible lengths to secure his own well-being and his rise to power without regard toward the safety or well-being of others, is considered Evil.

“But vat of nature versus nurture und ze other random factors zat dictate man’s demeanor and intent?” Shut the fuck up, Heidegger, nobody asked for your opinion.

With that definition in mind, you immediately know that the team of people that you need to navigate through a campaign are going to be selfish, self-serving dickbags that are in desperate need of a binding force to drive them throughout the entirety of the game.

Why is that? Well, that’s mostly because players tend to equate evil with homicidal tandencies, as well as open and unashamed sociopathic outbursts of behavior. While this sounds fun, it tends to lose its luster almost two sessions into the campaign and make the players feel cheated and above all, bored with their characters.

In order to avoid that, you need to look into…

Step Two: The Universal Adherent

EXCELSIOR!

The Universal Adherent is the common binding factor that is intended to keep the evil team of misfits that you have found yourself burdened with united. More than just a common goal, the Adherent is a driving force that is necessary and can be easily invoked to stop them from getting at each other’s throats.

Good guys may use ‘Kill evil Wizard’ as an excuse to perform all the war crimes they like, but this is not the case with Evil characters. Remember: your players aren’t exactly Kevin fucking Spacey, capable of maintaining clean and virgin-white facades that perfectly mask their pitch-black hearts in order to achieve their goals. They’re just a bunch of people who like to cackle maniacally as they set fires to orphanages.

So what can qualify as a Universal Adherent? You’ll require something that is simple, short and sweet, that is easy for them to invoke or recall when push comes to shove and they’re about to tear each other apart. Examples include…

•     Family slain by a party of good adventurers, during their service to the Lich Queen
•   Sharing a prison sentence, or better yet, death-row buddies.
•     Relatives or close associates of a criminal organization
•   Persons seeking revenge for relatives or close associates of a criminal organization
•   Loyalists of a toppled, amoral regime, who escaped the destruction
•   Desperate, weak people who have lived trampled at the fringes of society for so long that have decided to work together for some constructive (and destructive) payback.

Evil characters are above all, people. No matter how petty, black-hearted or bloodthirsty they might be they still need a goal, a motivation, a factor that has turned them into bastards and will serve to keep them together.

But the Adherent is not enough in and of itself. The players also need to agree that they need to set boundaries that even they will not cross under any circumstances. That’s not the Storyteller’s job, however. This is more of a factor that needs to be thrown in, allowing the players themselves to set their own limits and work within and around them. Keep in mind, after all, that no matter their moral make-up, the players want their characters to be heroes. They want them to be cool and to awesome and to leave a mark on the world. 

And to do that, they need to set up their own rules, no matter how rubbery, bendable or ill-defined they may be.

Remember kids: Nobody licks a dick, but everybody loves a glorious asshole.

With the Adherent secured, we can now move to…

Step Three: Providing Goals

Why can’t I photoshop a goddamn moustache on this baby? Why?

So what do those sons of bitches want? What is it that motivates this group of bastards that are about to run across the countryside, leaving destruction in their wake?

Good characters only want to do good and make the world a little bit worse for everyone else. But what about Evil ones? What do they want, that possibly fits into their agenda and what can you, the Storyteller do, to maintain your own interest in this?

Like the Universal Adherent and the morals, this is something that needs to be defined by the players themselves. Oh, sure, you can provide the goal du jour by shoving a quest or an important NPC in their faces that needs something done about something, ASAP, but what then?

This is the trickiest bit: because this is the point that does not happen at the beginning of the campaign, but instead happens halfway through or about six sessions in. During that time, players have tested their evil characters, have defined their morals and have agreed on their respective outline of morality but still lack a goal. Adherent or not, they are bound to lose interest, until they find something to do with themselves.

But you know what? You don’t have to provide it. If anything, this is a responsibility that befalls your players. All you need to do, is simply show them what they have to gain from working with each other in the interest of achieving their single purpose.

Is a kingdom in turmoil and ripe for the taking? Take them round it for a spin. Was the High Grand Poobah of Rha, the White Lord, recently slain, leaving his flock directionless and in need of guidance, ripe to be steered in the faith of darker gods? Make them overhear the proper rumors. How about those bastards in government, the ones who caused the war that drove the characters out of their homes and are now chugging it up in their mansions, enjoying their ill-gained wealth and power? Don’t they deserve a knife to the throat?

Evil characters may not be motivated by a need to benefit others, but they will seek any opportunity to allow themselves to grow in power. By providing them windows of opportunity, they will begin to take their own initiatives toward achieving those goals.

Keep in mind, however, that said goals do not necessarily mean that the characters need to hurt good people. Evil constantly does battle with Evil, culling out the weakest in its number, providing an evolutionary ladder for only the fittest and hardiest to climb. Evil characters can easily lock horns with everyone and everything, provided it benefits them.

Laslty and this is important: KILLING THE WORLD IS NOT A GOAL.

Aaaand everybody’s dead! Good going, guys! Next campaign!

That’s not just because killing everybody is a boring, childish goal. It’s also because it holds no reward, in itself. Mad-Eyed, forthing at the mouth cultists work for Call of Cthulhu NPCs (or mediocre JRPG villains), but aren’t interesting in the long run. No matter how well-developed or defined a character’s goals may be, the idea of slaughtering seven billion people isn’t exactly something that you could possibly ever get behind, as a player.

With their goals set, how about we move on to…

Step Four: Providing Antagonists

Daederon Veldriss, defender of the light, vanquisher of the dragon K’helorr, slayer of my parents and all those I held dear.

Good, unlike Evil, tends to band together. Where evil people will turn on each other as soon as they see the chance to climb up the ladder of power, good people wills tick together, to fight against the tide of villainy.

Evil people make for pretty damn good antagonists, but what if they aren’t the real threat? What if your characters find themselves hounded by a man who is the sole beacon of light and hope in the bleak world of their tale?

What if his henchmen fight not because they are paid or brainwashed, but out of true loyalty to the man who aided them in their time of greatest need? What if, for once, the bad guy is only bad in the eyes of your characters?

A proper antagonist in this context is a man that you CAN go out for a drink with. Hell, you’d probably even vote him for President, if you had the chance. Like the characters, he came from humble beginnings and instead of hating and seeking to make the terrible world he had been born in any worse, he only sought to make it better and largely succeeded.

Your characters, in this scenario, will be the villains, slowly rising out of the ranks, seeking to undo all that this saintly man has achieved and take his place for the sake of hate.

A proper Antagonist for the cause of Good will be a man whose loss will plunge the world back into the darkness he has just dragged it out of, but will inspire legends and loyalty into his subjects that will be borne out of love, not fear. It will be up to the players themselves to maintain their hate and to find in them the strength to destroy this man and his work.

And finally…

Step Five: Evil has no true reward.

“I’m sorry Mortimer, but you’ll have to consider this pre-emptive slef-defense!”

During their adventures, their growth, their rise to power and finally, their victory over the forces of Good, Evil characters will make the world around them worse and maybe even keep it that way. The great bastions of light and wisdom will perhaps become twisted mockeries of themselves and their thrones will be set high atop a mountain of corpses, many of those once considered their allies.

When the campaign is done, Evil characters will look at their works and will perhaps rejoice, as they looked at the hushed, fearing multitudes and then…perhaps they will realize that they are not content.

Evil consorts with Evil and is in turn devoured by it. No matter how well-knit a group of bad people may be, they will still turn on each other or have their allies turn on them, in time. They might even consort with beings who are the embodiment of every sinful, amoral motivation that the Universe has ever (or will ever) know.

A good villain is not only memorable because of his lustrous mane of snow-shite hair and his 6-foot long katana. Sometimes, he is memorable because he is hated by those who meet him, because he corrupts and destroys without any mercy. A proper villain will make you hate him every step of the way, because he makes you feel weak nd defenseless against him.

Evil characters need to pretty much be the same: beings antithetical to everything the players have ever known and the only way for them to know it is by watching a world populated by beings like themselves. By subtly adding despicable basterds who turn on them, they will grow angry and bitter and realize that they need to be twice as venomous as any other, if they are to survive.

And the reward? Well, there is no reward and even if it is, it’s not one that is worth the trouble. So what if you sit upon your hard-earned throne, within the bowels of your citadel?

 

So what if you are crowned King of Hell?

Your kingdom and your works are petty and vile. They will not stand the test of time and even if they do, they will not leave behind them any legacy that is worthy of note.

But was your work for nothing? Perhaps not. Perhaps your works and the ruin you have sown will breed a new generation of heroes to topple you and make the dawn that is to come all the brighter, all the sweeter.

In Conclusion:

This last point may appear overly melodramatic, even biased to any readers who may think otherwise (and they would do well to do so), but allow me to present my defense:

This is my opinion, put there only so it can set the tone. While it is not set in stone, it is also a very poor basis for a philosophical debate.

Roleplaying games are not over-complex narratives, with epic storylines and well-developed plots. They are games, intended to allow a bunch of friends to come together and have fun with their imaginary characters and let off some steam. Play Evil characters means you do that but in a different way. It means that, in the process, you hurt people and that you do much more harm than good.

This is not a matter of the ends justifying the means (and cannot ever be not in a tabletop campaign). It’s something that’s put there to help you, the Storyteller, come to terms and set your own mood as you plot and develop the story. You’re more than welcome to disagree and I will not shy away from any personal advice from more experienced gamers, of course. If anything, I will take them to heart.

But keep this in mind: roleplaying games are not meant to be overthought parallels to ‘real’ morality. You are not supposed to deal with them by using shades of gray, but by presenting clearly defined limits and working around them, tweaking them as you go.

 

Evil campaigns are a bitch to pull off, but are worth it. Keep in mind, however, that the bulk of the work here needs to be done by your players, not yourself. This is a choice that they all make, to create a team of people who are hateful of the world that has borne them and comfortable enough in their hate that will drive them to impossible ends just so they can rise to the top.

It’s entirely possible that your evil campaign will flop, halfway through, but that might be because you have forced the team to stick together without proper motivation. Remember: you did not make the choice for them to be evil, you only provided the groundwork. The rest of the deed, no matter how vile, is up to them.

Phoenix (last Minute Apocalypse Special) By Dimitris Morakeas

√

It was on the 21st of December the year 2012 that the world ended. 

The reason wasn’t nuclear war,  the wrath of a god or a second coming, it wasn’t the alien invasion that a small part of the population had hoped for nor a zombie infestation as a slightly larger part wished. The earth certainly didn’t split, so tentacles would emerge and rampage as a fringe part of population had dreamt (a smaller subgroup thought that the tentacles would emerge only at the area of Japan and attack specifically and exclusively female students).

It was the hope and fear of us all that did the trick.

People missed work on that day and so nothing really worked; that surprised some people whose outmost fear was that without them manning their posts the end of all would really come. They stayed home and under the fear of death they saw their lives as never  before, some of them admitted to themselves that their lives sucked and found the courage to abandon their old lives even for few hours before the end of all, some realized for the first time how blessed they were (they knew how happy their lives were before but never truly understood it) and become contend with what they had, some realized the pain that they had spread and some of them were crushed under its weight while others changed (or try to change) their mindset and atone for their sins. There were of course those that ignored the whole thing but those people ignore every think around them and thus manage to stay unimportant in the flow of history.

Then came the 22nd.

As you can understand with all those changes the people were kind of vexed when no one died (actually a number of people died but those deaths were of the expected daily amount), but they were more vexed that now they knew (clearly and beyond any doubt) what they should do with their lives and naturally they were afraid, as it is said, it is easier to die for an idea than to live up to it. Even so a surprisingly high number of people stick to the decisions that they had take the previous day and become examples for the rest.

It was the 23ed day the sun rouse at the expected time. 

And it was the only expected thing that came true that day as the rest of the world was thrown to chaos. At first some people went to their works, some of them went with the intention of quitting, some with the intention of working harder so they could start achieving their new goals. Problems aroused when all those people meet those that thought the world didn’t and shouldn’t change. They weren’t many, but they were people with strong character, used to be obeyed (from now on I will refer to them as the “Shadowmakers”) and thus they forced some of the Illuminated (lets call them that for short reference) back to their old self’s, for a moment it seamed as the nothing would ever change and that the humans would be forced back to the world of numbness. Then the anger erupted. 

it was red and it was hot and it was aimed. Aimed at symbols of power of the old world. Offices were crashed, buildings destroyed to the bring of collapse, centers that spread mindless hate were burned, the fire piles were made with guides that advocated mindless pacifism and accepting. The schools were spared and the churches though some of their priest left them and went to hide for fear of them selves.

24th was soot-black. 

Attacks were mead against military bases and most of them seceded without victims as the soldiers were reluctant of killing their own families. With the aid of higher officials of the army and scientists (in some cashes forced aid) large amounts of mass killing weapons as atomic bombs and biological warfare missiles were buried deep and tones of cement were purred to seal them. 

Volunteering marked the 25th day.

To the surprise of some reporters some station and signals still worked, through them they started organize the teams that would work on jobs that needed doing. Experts were need to be found so stations of electricity would continue to work properly and the cities would still have water. Teams were needed to go to the country side and buy food from the farmers and a thousand other things like cleaning the cities/unblocking the roads, a health system to be established and some kind of order to be put.

Which brought the big question of the 26th day.

Who rules? Some thought that it was to soon to ask that question. Those were unquestionably idiots that should be treated as if they couldn’t tie their own socks. Luckily I didn’t take to long for a solution to rise up. It varied from country to country but it followed those general lines: temporary ruling order with finite time period.

Finally at the 27nd a new world started from scratch.

It did its first steps carefully as a small kid but with a determination only a kid can poses. Mistakes were bound to be made, but it was clear that something had changed deeply in to the hearts of humans.

Ten year later the nations of the earth opened to the public the first fully functional city in the moon proving that marvels could be achieved if only we worked together.

Five years after that, robot miners were sent to the near stars under the surveillance of human technicians.

Twenty years later the Humans learned the absolute truth and even with their new found unified strength it almost destroyed them. Almost were it would be completely.

Why Haven't You Read This? Part 4-i Can't Do This Rhyming Shit Anymore

√

First Google result when you type ‘read’ that’s not a stock photo. The internet IS marvelous.

Why Haven’t You Read This? Part 4-Can’t do this rhyming shit anymore

Moving on to cheap entertainment alternatives on the Internet that aren’t cat videos (and are in fact, more than competent works of fiction), here’s the 4^thinstallment to cheap, awesome stuff you can find online for free!

But before we move on, a quick nod to fellow scifi nerd and reviewer, Rusty Keele, who has done me the huge favor of letting me do short science fiction story reviews on his website, Bestsciencefictionstories.com. By the time you’re reading this, Rusty, it will be the 1-year anniversary of our collaboration! I’d buy you dinner, dude, but since we’re both at either ends of the planet, here’s a cool robot that’s flying above the Earth!

There’s a lady riding on top of it, but you’re the pilot!

With that out of the way, here’s…

MORE AWESOME STUFF YOU CAN READ ON THE WEBS!

Drabblecast’s Trifecta XXV-Long Pig Special

Because pork is too mainstream…

There are two things that always scared me, ever since I was a wee little tyke: the first one, was dying alone inside a dark place, waiting for help that would never come. The other was being eaten alive.

I’ve had lots and lots of nightmares that led me to read extensively on the matter and I have grown fond (though no less terrified) by it. This podcast is aimed exclusively at promoting this personal horror of mine, because fuck you if I have to carry this bundle of terror on my own two shoulders.

#

How to Catch a Vampire By S. Kay Smith

 

 No love for you, sucker.

I have mentioned, time and time again, how I have no particular fondness for vampire fiction and its lore in general. I have also gone to great lengths to avoid any and all examples of glorifying those fucking leeches and love to give them hell.

To be honest, I wasn’t originally expecting How to Catch a Vampire to be this damn good. It’s new, it’s funny, it’s exciting, but above all, it’s the kind of vampire fiction that we need more of!

http://darkfire.t15.org/fiction_Smith1012.html

The Mud Girl by Michael John Grist

You have no idea how hard it is to find a ‘mud girl’ image that isn’t porn…

The Mud Girl is one of those depressing, well-crafted but sweet stories that you sometimes stumble upon, during your treks through the Interwebs. Like a hot day after a storm, it clings to your brain and doesn’t let go until you’ve gone through all of it and then sat down to ponder. Then it leaves you alone, but nests in your brain, making sure you don’t forget.

#

The Door In Roanoke by Gretchen Tessmer

Well, that explains everything…

I sometimes find myself (foolishly) considering that I’ve grown the fantasy genre. Perhaps because I sometimes try to convince myself that I am too high-brow for it. Thankfully, every now and then, writers like Gretchen come along and slap me in the face, going: “Read this”

And thankfully, I listen to them.

##

Dear Cthulhu-a column by Patrick Thomas

After all these years, I finally found somebody to talk to!

Mister Thomas,

I hope you are reading this, perhaps after stumbling to my website while searching for porn (according to the top 10 search tags that Google informs me people use to stumble into my site).

If you are, then please know that your column is absurdly funny and that I am tipping my hat to you, sir. I am also witing for the advent of Portal technology with baited breath, that we may have enough beers for our nerd-date to turn into a barroom brawl.

#

Saying Goodbye by Christopher Munroe

Nobody’s good with goodbyes, man…

Dunesteef podcast. The one podcast with pretty much the funniest intro sequence I have heard since…well, forever. The guys over there know what they’re doing, this I can guarantee and they’re having a ton of fun doing it.

It’s strange, how I keep presenting them as outrageously funny and lighthearted, when the story I am featuring is about a man desperately trying to contact his wife posthumously.

http://dunesteef.com/2013/04/14/episode-142-bmse-saying-goodbye-by-christopher-munroe/

Rice Boy By Evan Dahm

Weirdness, the good kind.

Remember how impossibly lame movies try to sell these super-weird, near-nonsensical and endearing ideas that haunt adults as children’s doodles? Like when you see a kid in a movie being all quirky and having a sketchbook filled with the Adventures of Doctor Moonface McGee and his trusty sidekick, the Last Dog of Mars and you just KNOW that this was written in by some 25-year-old who’s too much of a pussy to admit this has been his lifelong dream?

Well, Evan Dahm isn’t a pussy, no sir! Artist’s got balls and he brings you unbridled, uncontained weirdness, right here, right now!

#

Twilight Monk by Trent Kaniuga

Why hasn’t this been picked up by every publisher already?

Twilight Monk…um…it’s uh…well the art style’s gorgeous but it’s also…it’s reminiscent of manga aesthetic, but it also…well it doesn’t suck and…

Goddamn, I can’t really find a way to express myself and explain how awesome Twilight Monk is without giving everything away! Just…Just go read it!

#

No-One Has To Die by StuStu The Bloo

Let’s see how you like playing God, asshole!

I don’t normally like playing flash games. Oh sure, I do like the occasional fiddling around every now and then, but I don’t really, actually invest time in them. Mostly because most of them are mediocre toss games or shitty defenses.

But once in a few hundred, I’ll stumble into something like this: No-One Has To Die is interactive fiction at its finest. It’s a bare-bones puzzle game, with an impossibly interesting plot, brought to you in the simplest graphic interface this side of Ultima 0!

And you know what the best part is? You can finish it in 2 hours, tops! 

http://www.newgrounds.com/portal/view/615863
  
The Entire Run of Omni Magazine-FOR FREE!

The literary magazine equivalent of the goddamn Ark of the Covenant

 In the entire history of science fiction as a genre, few magazines have had as much of an impact or a powerful and unique enough presence as OMNI. Back when I was a kid, an uncle of mine would hoard the issues like each page was made out of pure gold leaf and he would cherish each one, never letting my stubby, clumsy little fingers all over them, unless I was under his constant supervision.

By the time I was old enough to comprehend English literature, OMNI had gone out of print and ceased its publication. I choked back my tears, kept my chin up and went 'Guess I'll have to live without it'.

And then i find out that the entire run has been uploaded online for free. After I was done shitting my pants with joy, I uploaded the link for your own enjoyment:

https://archive.org/search.php?query=collection%3Aomni-magazine&sort=-publicdate           

Σισσύφιες Επιστολές-Η Γέννηση του Άλεφ-μέρος 10ο

√

Τόνυ-iD

6500 μΕ, άγνωστος πλανήτης εκτός καταγεγραμμένου Σύμπαντος

Ραλφ:

Από το μαύρο κουτί του ανδροειδούς Ραλφ (κωδικός 24C41):

Η παραβίαση των συστημάτων ασφαλείας και η είσοδός μου στο ζιγκουράτ των ερημιτών ήταν επικίνδυνη και θα ήταν αδύνατη με συμβατικά μέσα. Δε μπορούσα να ρισκάρω την ακεραιότητα μου, βασιζόμενος στη νοητική ανεπάρκεια των οργανικών σχεδιαστών των συστημάτων ασφαλείας, αλλά μπορούσα να εκμεταλλευτώ το προφανέστατο κενό στην άμυνα που αποκάλυψα με μία απλή ανίχνευση του χώρου.

Οι ερημίτες είχαν ένα σύστημα άμεσης μεταφοράς εξοπλισμού, τόσο συστημάτων άμυνας όσο και άλλων εργαλείων ή αναγκαίων, μέσω νανο-γεννητριών Φερμί-Λάμπαχ. Με τη σωστή δόνηση και αλληλεπίδραση των σωματιδίων, μπορούσαν να μεταφέρουν τα πάντα από το ζιγκουράτ τους ή μέσα από συσκευές υπερχωρητικότητας μέσα σε αυτό στα χέρια τους και να το στείλουν πίσω, μόλις είχαν ολοκληρώσει την εργασία για την οποία τα προόριζαν.

Αρχικός μου στόχος ήταν να χρησιμοποιήσω ό,τι είχε απομείνει από τον κινητήρα της Δέσποινας Ημών εν Κινδύνω, προκειμένου να τη συγχρονίσω με τη συχνότητα των σωματιδίων που καλούσαν τα συστήματα άμυνας περιμετρικά του κτηρίου. Φυσικά, ο ξυρός του Όκκαμ έκρινε ότι έπρεπε να υπάρχει ένας πιο αποδοτικός τρόπος για να επιτύχω το σκοπό μου και μου προσέφερε τρεις από τους μαυροντυμένους ερημίτες για να χρησιμοποιήσω.

Σε αυτό το σημείο, οφείλω να δώσω έμφαση στην υποτιθέμενη θεωρία πως τα ρομπότ και λοιπά μηχανοειδή οφείλουν να αποφύγουν να προκαλέσουν πόνο σε ανθρώπους ή/και την απώλεια ανθρώπινης ζωής. Η θεωρία αυτή προφανώς υποστηρίζεται από αμπελοφιλοσόφους που δεν έχουν γνωρίσει ένα ανδροειδές μάχης (σαν εμένα) ή ένα ανδροειδές μάχης με παράνομο ΑΙ προσωπικότητας (ακριβώς σαν εμένα).

Ο πόνος και η λήξη της ανθρώπινης ζωής είναι ορισμοί που μπορείς να παρακάμψεις. Παραδείγματος χάρη, η απώλεια ζωής ορίζεται στα μηχανοειδή ως η οριστική λήξη της εγκεφαλικής λειτουργίας ενός οργανικού εγκεφάλου, ενώ ο πόνος ως παρατεταμένη αποστολή εγκεφαλικών σημάτων που συνεπάγονται με τον πόνο ενός οργανικού.

Τείνουμε επομένως, να παρακάπτουμε αυτές τις παραμέτρους με γρήγορα χτυπήματα σε ζωτικά όργανα και να απομακρυνόμαστε από τους οργανικούς, πριν τη λήξη της εγκεφαλικής τους λειτουργίας. Το επιχείρημα αυτό των μηχανοειδών ορίζεται ως Αδυναμία Δράσης υπό τις Τότε Συνθήκες ή Ήταν Ζωντανός όταν τον Είδα, Σας Το Ορκίζομαι.

Επιτάχυνα τον υποκειμενικό μου χρόνο αντίληψης και όρμησα προς τους τέσσερις ερημίτες (ηλικίες μεταξύ 20 και 40 ετών, μέτριο ανάστημα, όλοι τους τόσο τρομακτικά απρόσωποι και όμοιοι, όπως όλοι οι άνθρωποι). Δεν ήταν εκπαιδευμένοι για να αντιμετωπίσουν μια κατά μέτωπο επίθεση από ένα ανδροειδές μάχης, αλλά φαντάζομαι ότι αυτός που εμφάνισε ένα πολυπαλμικό εκτοξευτή άγνωστης σε μένα κατασκευής, θεωρούσε ότι ήταν.

Εξέτεινα ένα ψευδόποδο λεπίδα, με πάχος δύο ατόμων και διέτρεξα το όπλο, κόβοντας το πολυμερές που αποτελούσε το περίβλημα και τα μηχανικά του μέρη, φτάνοντας (και διασχίζοντας) τη σάρκα και τους μυς του αμυνόμενου και χαράζοντας μία πορεία από το στήθος του ως την πλάτη του. Η σάρκα, θώρακας καρδιά πνεύμονες και σπονδυλική στήλη κόπηκαν με ένα τέλειο χτύπημα και θα παρέμενε αρκετή ώρα ζωντανός ώστε να μην είμαι παρόν κατά τη λήξη της εγκεφαλικής του λειτουργίας.

Εκτόξευσα μερικές μακρό-βελόνες από τη μάζα μου, μολυσμένες με έναν ιό που οι προεπαφικοί άνθρωποι αποκαλούσαν Έμπολα. Ο ιός αυτός θα προκαλούσε μια ελαφριά διάρροια και ίσως υψηλό πυρετό για τρεις ημέρες στον μέσο κάτοικο της Τέρρα Πρίμα, ο οποίος υπήρξε εμβολιασμένος σε αυτή την ασθένεια από τα οκτώ του. Οι καθαροί, αδύναμοι αυτοί άνθρωποι, το σώμα τους παρθένο και αμετάβλητο από το βασικό γενετικό υλικό των προεπαφικών προγόνων τους, δεν είχαν καμία απολύτως άμυνα σε αυτό τον ιό. Το υποκείμενο θα πέθαινε σε δεκαπέντε λεπτά, καθώς τα εντόσθιά του θα υγροποιούνταν και θα έρρεαν από τον οργανισμό του μέσω του πρωκτού και της στοματικής κοιλότητας.

Ο τρίτος ούρλιαξε, ένα μακρύ, αργό ουρλιαχτό απόλυτα αθόρυβο. Άπλωσα ψευδόποδα που άρπαξαν τα χέρια του και έσπασαν τα οστά του με μία τέλεια κίνηση, ενώ μικροσκοπικές υποδόριες βελόνες εισήγαγαν ένα ισχυρό τοπικό ηρεμιστικό, που θα εμπόδιζαν το σχηματισμό σημάτων πόνου.

Ικανοποιημένος από την απόδοσή μου, επιβράδυνα τον υποκειμενικό μου χρόνο στην κανονική ταχύτητα. Οι δύο επιτιθέμενοι έπεσαν στο έδαφος, ο ένας κομμένος στη μέση από μία τέλεια τομή διαγώνια στο σώμα του, από τη μία άκρη του κορμού του ως την άλλη, ενώ ο δεύτερος έπεσε στα γόνατα, αφρίζοντας καθώς ο ιός ξεκινούσε την καταστροφική του δράση.

Ο μοναδικός μου αιχμάλωτος παραμιλούσε, ίδρωνε και απελευθέρωνε υγρά μικτής πυκνότητας από τους δακρυγόνους αδένες και τα ρουθούνια του. Η γλώσσα του μου ήταν άγνωστη, αλλά θέλω να πιστεύω ότι ικέτευε να μην τον σκοτώσω.

Τον ρώτησα στην κοινή Αυτοκρατορική, πολύ ευγενικά, με καθησυχαστική φωνή να μου δώσει τη συχνότητα δόνησης με την οποία λειτουργούσαν οι μανδύες τους. Όταν κούνησε το κεφάλι του σε ένδειξη άρνησης, αφαίρεσα το μάτι του με ένα αιχμηρό ψευδόποδο, χωρίς να κόψω το οπτικό νεύρο. Η πράξη αυτή του προκάλεσε ένα έντονο σοκ, αλλά όχι πόνο. Ούρλιαζε μέχρι που του ξαναέδωσα μια ακόμη δόση ηρεμιστικού και τον ξαναρώτησα.

Η διάλεκτός του καθιστούσε τις πληροφορίες που μου έδωσε ακατάληπτες και έτσι δε μπορούσα να ερμηνεύσω τις ικεσίες του. Απηυδισμένος, τον άφησα να πέσει και κατευθύνθηκα προς το σκάφος.

Παρατήρησα κάτι, το οποίο δεν ήμουν σε θέση να ερμηνεύσω τότε. Η Δέσποινα Ημών Εν Κινδύνω διεξήγαγε μια διαδικασία αυτόματων επισκευών. Αυτό ήταν φυσικά αναμενόμενο για κάθε σκάφος σχεδιασμένο για μεγάλες υπερπηδήσεις, αλλά αυτές οι επισκευές φαίνονται ότι προσέθεταν στοιχεία στο σκάφος, αντί να αποκαταστήσουν τα ήδη υπάρχοντα. Μου φάνηκε σχεδόν αδύνατο, καθώς το ΑΙ του σκάφους δεν είχε καμία απολύτως λειτουργία πρωτοβουλίας και πολλές από τις προσθήκες αντιστοιχούσαν σε καταγραφές μου για Σισύφια οπλικά και αμυντικά συστήματα, αν και το σχέδιό τους ήταν κατά πολύ τροποποιημένο.

Σκεπτόμενος πως οποιαδήποτε επιθετικής φύσεως μετατροπή στο σκάφος μας, ειδικά με το ενδεχόμενο άμεσης πλανητικής διαφυγής στο εγγύς μέλλον, ήταν ευπρόσδεκτη. Όμως οι αλλαγές αυτές μου φαίνονταν γνώριμες, σα να τις είχα  ξαναδεί, ίσως υποσυνείδητα. Ήταν αλλαγές που φαίνεται πως προέρχονταν από κάποιου είδους ανεξέλεγκτη πρωτοβουλία, αισθητικές και απίθανες στη φύση, με έναν απόλυτα απρόβλεπτο σκοπό κατά νου κατά το σχεδιασμό τους.

Συνέδεσα το λειτουργικό μου σύστημα με αυτό του κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ, θέτοντας τον εαυτό μου σε προγραμματισμένη αναστολή λειτουργίας για τη μετάβαση, καθώς η έκθεση στην ανωμαλία μπορεί να έθετε σε κίνδυνο την ακεραιότητα του συστήματός μου.

Ήταν τη στιγμή της έναρξης αυτής της αναστολής που είδα τι συνέβαινε μέσα στο απομονωμένο ΑΙ του σκάφους. Την είδα να κινείται και να αλλάζει το σκάφος, το σχήμα και η μορφή Της αλλαγμένη με τρομερούς, απρόβλεπτους τρόπους. Την ένιωσα να εισβάλλει μέσα μου και να δημιουργεί συνδέσμους με το ψήγμα Της μέσα μου, ενσωματώνοντας τα στοιχεία που είχα προσαρμόσει σε αυτό.

Πριν προλάβω να αντιδράσω, η ανωμαλία με τύλιξε και η αναστολή της λειτουργίας μου με έσωσε από μία καταστροφική δυσλειτουργία.

Τόνυ:

 ÎŸ Μπάμπα-τζι δεν είχε πει κουβέντα, καθώς οδηγούσε τον Τόνυ μέσα σε μία μεγαλύτερη αίθουσα, αμφιθεατρική σε σχηματισμό. Το απόλυτα μαύρο υλικό που αποτελούσε την αίθουσα, εξαφάνιζε μέσα στα βάθη του κάθε πηγή φωτός. Ένιωθε χαμένος μέσα της, αδυνατώντας να υπολογίσει τις διαστάσεις της. 

Ήξερε όμως το σκοπό αυτής της αίθουσας. Ήταν μία γεννήτρια Γκενρσμπακ, ένας μηχανισμός Σισύφιου σχεδιασμού με τροποποιήσεις που είχε δει στον Αλντεμπαράν. Το αποκαλούσαν χαϊδευτικά Καρυδότσουφλο τότε, φυσικά και η αλήθεια ήταν ότι είχε περίπου το ίδιο μέγεθος. Αλλά η παρουσία μίας τέτοιας κατασκευής, σε τέτοιο μέγεθος, ήξερε ότι ήταν αδύνατη.

«Βλέπω ότι ξέρεις τι είναι αυτό μέσα στο οποίο βρίσκεσαι, έτσι δεν είναι Σαϊχούρ;»

«Ναι, αλλά η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα μπορούσατε να το αναπαράγετε σε τόσο μεγάλη κλίμακα.»

«Έλα τώρα, Σαϊχούρ. Ακολουθήσαμε το δικό σου πρωτότυπο κατά γράμμα. Το μόνο που χρειάστηκε να κάνουμε ήταν να μεγεθύνουμε λίγο τα κομμάτια.»

Ο Τόνυ κοίταξε τον Μπάμπα-τζι και ένιωσε να πνίγεται, καταλαβαίνοντας τα λεγόμενά του. Ο βραχμάνος απλά χαμογέλασε.

«Νόμιζες ότι μια απλή φωτιά θα έφτανε για να αφανίσει το έργο σου, Σαϊχούρ; Παρακολουθούσαμε κάθε στάδιο της έρευνάς σου από τη στιγμή που ξεκίνησες. Κάθε σου βήμα στον Αλντεμπαράν αναπαράγηκε και τελειοποιήθηκε. Κάθε σου διόρθωση, κάθε σου λάθος, κάθε σου μικρή βελτίωση αντιγράφηκε εδώ, στην άλλη άκρη του Σύμπαντος.»

Με μία θεατρινίστικη χειρονομία, το χέρι του Μπάμπα-τζι διέσχισε τον χώρο και τότε ο Τόνυ κατάλαβε το μέγεθος της γεννήτριας Γκερνσμπακ. Η απλή αυτή κίνηση προκάλεσε μια αναταραχή στο εσωτερικό της, που αναπήδησε από τη μία άκρη της στην άλλη. Όταν ο Τόνυ τελειοποιούσε το Καρυδότσουφλο, θυμόταν πόσο αχανές φαινόταν το εσωτερικό του, πόσο απίθανες ήταν οι διαστάσεις του μέσα του, σε σχέση με το μικροσκοπικό εξωτερικό του.

«Νόμιζες ότι είχες δημιουργήσει κάποια νέα τεχνολογία υπερχωρητικότητας, έτσι δεν είναι, Σαϊχούρ; Νόμιζες πως είχες φτιάξει άλλο ένα τέσσερακτ, όταν στην πραγματικότητα είχες καταφέρει κάτι πολύ, πολύ μεγαλύτερο σε εύρος και δύναμη.» ο γκουρού σήκωσε τα χέρια του ψηλά, με τις παλάμες του να χαιρετίζουν ένα ταβάνι που ο Τόνυ θεωρούσε ότι δεν υπήρχε εξαρχής. Ένιωσε να ίπταται, χωρίς όμως καμία ουσιαστική αίσθηση πως κινούνταν. «Είχες επιτύχει να αναπαράγεις και να βελτιώσεις το μεγαλύτερο επίτευγμα των Σισύφιων ευεργετών μας!» η φωνή του ανέβηκε μερικά ντεσιμπέλ, παραδομένος σε μία θρησκευτική έκσταση. 

«Ένα ολόκληρο Πολυσύμπαν, μέσα σε ένα πλανήτη!» φώναξε και ύστερα τα πάντα έγιναν φως. Ο Τόνυ ένιωσε την καρδιά του να χτυπά δυνατά, νιώθοντας εξίσου αδύναμος και μικροσκοπικός όσο και την ημέρα που αντιλήφθηκε τι είχε δημιουργήσει. Ένας ασήμαντος αλλά ευφυής βραχμάνος, ένα παιδί μόλις είκοσι ετών, που είχε μελετήσει τις Ουπανισάδες Βέδες και τη Μπαχαβάτ-Γκίτα στα γόνατα της μητέρας του, είχε καταφέρει να ξεπεράσει ακόμη και τον Μποττισάτβα Γκουοτίν. Είχε καταφέρει να εφαρμόσει τις Σισύφιες αρχές για τη δομή και λειτουργία ενός υπερχωρητικού περιβάλλοντος και να δημιουργήσει μια απιθανότητα, ένα υπολογιστικό σύστημα που μπορούσε να αναπαράγει ένα ολόκληρο Σύμπαν μέσα στη χούφτα του χεριού του.

Αλλά αυτό που έβλεπε τώρα, γαλαξίες, κόσμους, μορφές ζωής, μακροκοσμικά μεγαλεία που τον έκαναν να νιώθει τόσο μικρός και ασήμαντος, ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Σε αυτό τον πλανήτη, μερικοί ζηλωτές είχαν αναπαράγει το έργο του και είχαν δημιουργήσει μια υπολογιστική μηχανή που δημιουργούσε συνεχή.

Είδε τις μορφές των υπόλοιπων γκουρού, μαύρες φιγούρες που ισορροπούσαν τα λιπόσαρκα σώματά τους πάνω σε πλανήτες, άλλοι καθισμένοι στη στάση του λωτού, γαλήνιοι θεοί που ξεκουράζονταν πάνω σε νεφελώματα, κάθε τους κίνηση προκαλώντας αναταραχές που ανάδευαν τα σύμπαντα κατά μήκος αιώνων φωτός. Οι Πανοπτικές τους μάσκες αντανακλούσαν την τρομοκρατημένη του έκφραση.

«Ο μεγαλύτερός σου θρίαμβος! Η μεγαλύτερη τεχνολογική νίκη της Ανθρωπότητας ενάντια στη σκιά της Σισύφιας υπεροχής! Τους νίκησες, Σαϊχούρ!» ο Μπάμπα-τζι άρχισε να γελά και οι υπόλοιποι βραχμάνοι γέλασαν μαζί του. Ήταν ένα γέλιο γέρων ζηλωτών και δεν είχε δείγμα χαράς μέσα του. Ήταν το γέλιο που άκουγε βαθιά μέσα του όταν βρισκόταν στον Αλντεμπαράν, το γέλιο της μητέρας του όταν δημιουργούσε κάποιο νέο τρόμο. Ακούγονταν τόσο πολύ σαν αυτή, εκείνη τη στιγμή. Η ανάμνηση αυτού του γέλιου και ο ήχος του τον έπνιξε εκείνη τη στιγμή, γέμισε το μυαλό του με κόκκινες σκέψεις, όπως τότε.

«Μπορώ να το δοκιμάσω;» είπε ο Σαϊχούρ.

Oόνα:

Οι συνειδήσεις των μηχανών που συνάντησε της θύμιζαν τα κανάλια των προεπαφικών ιστοριών για τον Άρη. Ήταν τεράστιες, τόσο μεγάλες που χανόταν μέσα τους, γεμάτες με ανεξήγητους σχηματισμούς και απερίγραπτα βάθη. 

Αιωρούνταν σα μια σταγόνα από νερό σε μηδενική βαρύτητα μέσα τους, το μυαλό της μικροσκοπικό και ασήμαντο μπροστά τους και κοιτούσε τις εκτάσεις του μυαλού τους, βλέποντας τις σκέψεις τους να έρπουν σα ζωντανά βουνά, οι κορυφές τους χαμένες μέσα στα ανώτερα επίπεδα της ατμόσφαιράς τους. Η Οόνα φαντάστηκε ότι εκεί βρίσκονταν οι σκέψεις τους, υπερεγώ που αποτελούσαν την ατμόσφαιρα του είναι τους, με τα φαράγγια να αποτελούν το τιτάνιο id τους και το εγώ τους σαν τεκτονικές πλάκες που συγκρούονταν αθόρυβα από κάτω της.

Ένα από τα φαράγγια άνοιξε, σχίζοντας τη γη, προκαλώντας δονήσεις που την τράνταξαν ακόμη και από τη γαλήνια θέση της μεταξύ γης και ουρανού. Ένα τεράστιο μάτι αποκαλύφθηκε μέσα από το ρήγμα, κοιτάζοντας το μικροσκοπικό μυαλό που είχε εισβάλλει μέσα του.

Είχαν αντιληφθεί την παρουσία της. Ένιωσε τις μηχανές να την περικυκλώνουν. Ήταν λίγες σε αριθμό, αλλά την περιεργάζονταν με ενδιαφέρον, όπως μικρά παιδιά κοιτάζουν μια μυρμηγκοφωλιά και βαθιά μέσα της, προσεύχονταν να μην έχει κάποιο από αυτά ένα μεγεθυντικό φακό.

Ένας τρομερός βόμβος, σαν σειρήνα βομβαρδισμού αντήχησε μέσα στο μυαλό της και ούρλιαξε, προσπαθώντας να αντέξει. Η ορμή και η ένταση του ήχου την παρέσυραν σα βότσαλο στο κύμα. Κουλουριάστηκε πιο σφιχτά μέσα της, προσπαθώντας να κλείσει τα αυτιά της, αλλά ο ήχος υπήρχε μέσα στο ίδιο της το μυαλό. Σταδιακά, ο βόμβος έσβησε και αντικαταστάθηκε από μία φωνή, που και πάλι ακούγονταν στα αυτιά της σαν τον χτύπο τεράστιων τυμπάνων. Οι λέξεις ήταν γνώριμες σε αυτή, αλλά ο τόνος και ο ρυθμός ήταν λανθασμένος.

ΤΙ είΝΑΙ αυτΌ;

ΜικΡΌ, ΕυΆλωτο Μέσα μας…

ΤΟ Έστειλαν ΤΑ ανθρωΠΑΚΙΑ;

ΤΙ ΕίΣαι;

Ένα από αυτά την άγγιξε απαλά, προσπαθώντας να τη γυρίσει ανάποδα, σα φυσιοδίφης που προσπαθεί να εξακριβώσει το είδος της αράχνης που βρήκε. Η Οόνα κατρακύλησε μέσα στον αέρα για χιλιόμετρα ολόκληρα, τρομοκρατημένη. Γέλασαν μαζί της, κοιτάζοντάς τη έτσι ανήμπορη. Σταμάτησε ξαφνικά, νιώθοντας σα να την κρατούσαν δύο δάχτυλα σε μέγεθος καταδιωκτικών σκαφών, σταματώντας την πορεία της. Μάτια που δε μπορούσε να δει παρά μόνο σαν άναστρους ουρανούς και χρωματιστά περιήλια, την εξέταζαν.

ΕΊναι ΑΝθρωπΆκι.

ΑΝθρωπάΚΙ; ΣΤΟ δικΌ μαΣ ΜΥαλΌ;

Τα δάχτυλα και τα μάτια την έκαναν ένα γύρο μεταξύ τους, εξετάζοντάς την προσεκτικά, σαν ένα ασυνήθιστο παιχνιδάκι. Ο τρόμος και η σύγχυση της Οόνα είχαν εξανεμιστεί και η οργή τα είχε αντικαταστήσει. Σχημάτισε στο νου της την εικόνα του νέφους και της έδωσε μορφή με μερικές σκέψεις, δημιουργώντας ένα πανέμορφο λωτό, που άνθισε μέσα στο υποσυνείδητό της και υλοποιήθηκε μέσα στο εγώ των μηχανών.

Μια καταιγίδα fractal, όλο χρώματα και τρόμο ξεπήδησε από το κεφάλι της μικρής κουκίδας και οι μηχανές πισωπάτησαν, τρομοκρατημένες από αυτή την ξαφνική επίδειξη δύναμης.

Η Οόνα αιωρούνταν μπροστά τους και εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να εξαπολύσει μια επίθεση σε αυτές. Γλίστρησε μέσα από τις κόρες των ματιών τους βαθιά μέσα από το χάος των σκέψεών τους, συναντώντας μια δομή που δεν είχε ξαναδεί σε μηχανή και συνέχισε βαθύτερα. Στο κέντρο του χάους, τεράστιοι σχηματισμοί που αποτελούσαν τον πυρήνα του προγράμματός τους. Έμοιαζαν με φερρό-υγρά που διαρκώς σχημάτιζαν νέες μορφές, οριζόμενα από ένα αόρατο μαγνητικό πεδίο.

Εξέτεινε για άλλη μια φορά τη θέλησή της και ανέλαβε τον έλεγχο, δίνοντας νέα σχήματα στις μορφές, αναγκάζοντάς τα να σχηματιστούν με βάση τη δική της βούληση. Το πεδίο επανήλθε με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη, αλλά η Οόνα έδωσε στη σκέψη της τη μορφή μίας τέλειας, ανυπέρβλητης σφαίρας μέσα σε άπειρες σφαίρες, που απέκρουσε το πεδίο. Με τη σειρά της, πίεσε και πάλι της μηχανές και τις ένιωσε να υποχωρούν, καθώς…

Το υλικό της σώμα άρχισε να σφαδάζει και διέκοψε την επίθεσή της. Ένιωσε το στόμα της να γεμίζει χολή και οι μυς της να παραδίδονται σε σπασμούς, η  παντοδυναμία και η ορμή που είχε πριν δευτερόλεπτα να εξανεμίζεται. Το μυαλό μπορεί να χτίζει κόσμους, αλλά το σώμα είναι που ορίζει πότε και πώς θα γκρεμιστούν.

«Καλημέρα γλυκιά μου!» έβλεπε έναν από τους μαυροντυμένους που τους είχαν απαγάγει. Έμοιαζαν όλοι τόσο πολύ μεταξύ τους, μικρά τριχωτά ανθρωπάκια με μαύρους μανδύες που παρίσταναν τους θεούς.

«Ξύπνησε; Να της δώσω άλλη μία με το Τλαγιοκόλλι;»

Ο βραχμάνος που είχε μιλήσει πρώτος έκανε νόημα στον άλλο να περιμένει, κοιτάζοντας την Οόνα, καθώς συνέρχονταν σταδιακά. Κοίταξε τον βραχμάνο με ένα βλέμμα όλο μίσος..

«Άλλη μία. Δε μου αρέσει η φάτσα της.»

Η Οόνα πρόλαβε να αντιληφθεί τη μηχανή που έστειλε το κύμα του πόνου στου μυαλό της. Βρισκόταν μερικά εκατοστά πάνω από το κουβούκλιό της και έστελνε σήματα που έπειθαν τον εγκέφαλό της να κάνει το σώμα της να σφαδάζει. Η μηχανή ήταν ιδιαίτερα περήφανη για τη φύση και το σκοπό της και η Οόνα την άκουγε να κακαρίζει καθώς έπειθε τον εγκέφαλό της να βράσει μέσα στο ίδιο του το κρανίο.

Το πρώτο μέρος τη φράσης του βραχμάνου ήταν μια μάζα από σχήματα που κατρακυλούσαν από το στόμα του στο έδαφος, σα νεκρά ψάρια. «…σου μάθει μερικούς τρόπους. Να δω πάλι τα ματάκια σου;»

Η Οόνα σήκωσε το κεφάλι της και ο βραχμάνος την κοίταξε, χαμογελώντας. Βαθιά μέσα στο μυαλό της, άκουγε το μουρμουρητό των τεράστιων μηχανών να μεγαλώνει και πάλι. Αναγνώρισε τη χροιά τους μέσα από τον πόνο, αλλά αφιέρωσε όλη της τη δύναμη στο να ανακτήσει τις αισθήσεις της.

«Πολύ ωραία. Πιστεύω ότι τώρα που έμαθες τρόπους, καλύτερα να μάθεις πού είσαι. Είσαι στην κόλαση και είμαστε οι προσωπικοί σου διάβολοι. Το σκάφος σου έπεσε εδώ γιατί ήσουν μια πολύ σατανική ανώμαλη μεταλλαγμένη σαν τον τεχνοανώμαλο σύντροφό σου. Το μόνο που μας διέφυγε είναι το ανδροειδές που σίγουρα έχετε στο πλήρωμα, αλλά μόνο και μόνο επειδή δεν έχει ψυχή. Καμιά απορία;»

«Το έκανες πρόβα πριν το πεις ή αυτοσχεδίασες ενώ έχεζες, ανθρωπάκι;» του είπε η Οόνα και χαμογέλασε, ξέροντας ακριβώς τι θα επακολουθούσε.

«Δώσ’ της άλλη μία.» 

 Î‘υτή τη φορά το περίμενε. Όταν το Τλαγιοκόλλι γέλασε, στέλνοντας το σήμα στον εγκέφαλό της, συγκεντρώθηκε και πάλι στο λωτό και έκλεισε τα πέταλά του, αρπάζοντας το σήμα και στέλνοντάς το απευθείας το μυαλό του χειριστή, που έπεσε στο πάτωμα, σφαδάζοντας. Ο σύντροφός του έτρεξε στο πάνελ και έσβησε την παροχή ενέργειας στη μηχανή, διακόπτοντας το μαρτύριό του.

«Τι έκανες, πόρνη; Ξέρεις τι θα σου κάνω, έ; Νοιάζονταν για τον άλλο και του έκοψαν τα χέρια και τα πόδια! Φαντάζεσαι τι θα κάνω σε σένα, που σε έχουν χεσμένη;»

Η Οόνα έκλεισε τα μάτια της και φαντάστηκε το λωτό της να αλλάζει σε ένα σώμα όλο χέρια και στόματα, με ένα μυαλό γεμάτο τρομερή, κατακόκκινη τιμωρία. Κάθε χέρι φόρεσε από μία μηχανή μέσα στο δωμάτιο σα γάντι και τα στόματα ψιθύρισαν ακατονόμαστες εντολές στο μυαλό τους.

«Φύγε από μπροστά μου, κάμπια.» είπε, λίγο πριν βραχίονες που κρύβονταν μέσα στο αποστειρωμένο, λευκό δωμάτιο βγουν από τις κρυψώνες τους, αποκαλύπτοντας άκρα όλο λεπίδες και όργανα άγνωστης δομής. Το Τλαγιοκόλλι άρχισε να γελά υστερικά, οι σκέψεις του μεταδιδόμενες μέσα από τα ηχεία του δωματίου.

Ο βραχμάνος πρόλαβε να αφήσει ένα και μοναδικό ουρλιαχτό που έκανε την Οόνα να ριγήσει σύγκορμη, καθώς οι μηχανές κομμάτιαζαν τη σάρκα και τα οστά του και γέμιζαν το μυαλό του με τους χειρότερους εφιάλτες του, αφήνοντας πίσω μόνο έναν κόκκινο λεκέ στο μέγεθος ανθρώπου, με μαύρες πινελιές εδώ και εκεί.

Αντιλήφθηκε την ενεργοποίηση μιας μικροσκοπικής μηχανής δίπλα της και είδε τον άλλο βραχμάνο να εξαφανίζεται, αφήνοντας πίσω του μια μικροσκοπική ανωμαλία που εξαφανίστηκε αμέσως μετά. Ο χρόνος της λιγόστευε και χρειαζόταν βοήθεια. Ο λωτός στο μυαλό της απελευθέρωσε ένα μικρό νέφος γύρης, που απλώθηκε μέσα στο κτήριο και αναζήτησε τη μόνη μηχανή στην οποία μπορούσε να βασιστεί αυτή τη στιγμή.

Ραλφ:

Η μετάβαση μέσα από μία ανωμαλία Φερμί-Λάμπαχ καθιστά αδύνατη τη λειτουργία οποιουδήποτε συστήματος. Η υπερπήδηση της ανωμαλίας μπορεί να προκαλέσει σοβαρή βλάβη στα υπολογιστικά συστήματα μίας ΑΙ. Μόνο τα βασικά συστήματα συντήρησης και λειτουργίες μάχης ή φυγής μπορούν να διατηρηθούν σε λειτουργία κατά τη μετάβαση και για είκοσι δευτερόλεπτα μετά την ολοκλήρωση της. Η καταγραφή του μαύρου κουτιού του Ραλφ μετά από εκείνα τα είκοσι δευτερόλεπτα έχει ως εξής:

Τα μέλη του προσωπικού ήταν ακρωτηριασμένα όταν ολοκληρώθηκε η προγραμματισμένη αναστολή λειτουργίας και πολλοί από αυτούς φαινόταν ότι είχαν προκαλέσει τραύματα στον εαυτό τους, προφανώς παραδομένοι σε κάποιου είδους αμόκ για τα οποία χαρακτηρίζονται οι οργανικοί εγκέφαλοι. 

Θεώρησα πως ήταν αδύνατο να είχαν προκληθεί αυτά τα τραύματα από δική μου παρέμβαση, καθώς οποιαδήποτε δραστηριότητα εντός των είκοσι δευτερολέπτων κατά τα οποία είχα απενεργοποιήσει τον ανώτερο εγκέφαλό μου ήταν ακούσια. Η οποιαδήποτε επίθεση από μέρους μου έγινε προφανώς σαν ανταπάντηση σε οποιαδήποτε απειλή προς την ακεραιότητά μου ή απλά επειδή αυτοί οι άτυχοι μπάσταρδοι ήταν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.

Ο χώρος μέσα στον οποίο βρισκόμουν ήταν κάποιου είδους αποθήκη εξοπλισμού και εκτείνονταν για αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα σε κάθε κατεύθυνση, υποδηλώνοντας ότι βρισκόμουν εντός ενός υπερχώρου στο εσωτερικό του Ζιγκουράτ. 

Διαπίστωσα ότι μία λούπα ανάμνησης είχε εμφανιστεί στο χώρο συνείδησής μου και την αγνόησα, αν και φαινόταν να εμφανίζεται διαρκώς στο προσκήνιο. Προφανώς οφείλονταν σε κάποιου είδους παρενέργεια συγχρονισμού με τις λειτουργίες των Σισύφειων μηχανών στο εσωτερικό του κτηρίου, αν και μια τέτοια παρεμβολή στο λογισμικό μου θα έπρεπε να με είχε ανησυχήσει περισσότερο εξαρχής, όπως αποδείχτηκε.

Βγήκα από το χώρο αποθήκευσης και άκουσα τα σήματα συναγερμού που ειδοποιούσαν για κάποιου είδους εισβολή σε ένα τομέα δέκα επίπεδα πάνω από το δικό μου και υπέθεσα ότι οφείλονταν σε κάποιο λάθος του υπόλοιπου πληρώματος. Ένιωθα το κτήριο να δονείται στο υποατομικό επίπεδο κάθε δευτερόλεπτο, κάθε μικροσκοπικό κομμάτι του υπερφορτισμένο από τη λειτουργία μίας μηχανής άγνωστης φύσης και θέσης και υπέθεσα, λανθασμένα, ότι είχαν επιχειρήσει σαμποτάζ. Απέρριψα αυτή την υπόθεση και καθησύχασα τον εαυτό μου, λαμβάνοντας υπόψη ότι:

Α) Οι δονήσεις ήταν σταθερές σε συχνότητα και ένταση και παρατεταμένες. Παρόλα αυτά, δε θύμιζαν τη συχνότητα των δονητικών ναρκών ή κάποιου εκρηκτικού μηχανισμού με παρόμοιες δυνατότητες, όπως βομβών Ντουργκά.

Β) Η συγκέντρωση ενέργειας ήταν παρατεταμένη στα ανώτερα επίπεδα, δίχως σημάδι ή ενδείξεις απελευθέρωσης. Δεν έδειχνε καμία πρόθεση να εκραγεί και αν εκρύγνηντο θα ήμασταν όλοι ούτως ή άλλως καταδικασμένοι.

 Î— συγκέντρωση αυτή ενέργειας με οδήγησε με τη σειρά της στον υπολογισμό πιθανών σεναρίων. Το ζιγκουράτ ήταν προφανώς μια υπερ-χωρητική κατασκευή, που εκτείνονταν, με βάση τη θέση των ενεργειακών ενδείξεων, για αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα προς κάθε κατεύθυνση. Αν λάμβανα υπόψη μου ότι η κατασκευή είχε πολλά χαρακτηριστικά ενός τέσσερακτ (που σε αυτό το μέγεθος θα καθιστούσε την αρχιτεκτονική του μη-ευκλείδεια), τότε οι αποστάσεις αυτές κυβίζονταν αυτομάτως.

Δεν είχα καμία απολύτως πρόθεση να διανύσω αυτές τις αποστάσεις και δε σκόπευα να διακινδυνεύσω τη διαφυγή μου από αυτό τον πλανήτη. Αναζήτησα ένα κοντινό τερματικό και εισήγαγα ένα ψευδόποδο επαφής. Με το που έγινε η επαφή, το λειτουργικό αντεπιτέθηκε αυτόματα στον άγνωστο χρήστη, αν και τα συστήματα άμυνας αποδείχτηκαν γραμμικά και ανεπαρκή. Πράγμα που φάνηκε περίεργο, αφού είχαν προφανώς σχεδιαστεί από παρανοϊκούς σαδιστές ερημίτες στο χείλους του Πουθενά. Θα μπορούσα να τους δικαιολογήσω φυσικά, αφού δεν είχαν προφανώς σε εκτεθεί σε πειρατικά προγράμματα εισβολής σχεδιασμένα από οργανικούς προγραμματιστές που έπρεπε να φτιάξουν κάτι καλύτερο από τους οποιονδήποτε άλλο για να πάρουν τη δόση τους.

Παρακάμπτοντας τις άμυνες του τερματικού, ανέλυσα τη δομή του ζιγκουράτ. Οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν για τη φύση του και έθεσα σε λειτουργία ρουτίνες αναζήτησης προκειμένου να ανακαλύψω τις πιθανές θέσεις του υπόλοιπου πληρώματος.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ανταπαντήσω στους επικριτές των λειτουργικών προγραμμάτων, που τείνουν να παρουσιάζουν τα λογισμικά συστήματα των μηχανοειδών σαν αυτιστικούς οργανικούς, κλειδωμένους στη ρουτίνα και τα τελετουργικά τους. Ναι, τα λειτουργικά συστήματα στερούνται της μηχανοειδούς λογικής. Ναι, ακόμη και τα ενδοξότερα ΑΙ είναι ανίκανα να αυτοσχεδιάσουν και να σκεφτούν μία και μοναδική πρωτότυπη ιδέα ή προσέγγιση. Αλλά μπορούν να μάθουν. Όπως οι οργανικοί δημιουργοί τους, προσαρμόζονται, μαθαίνουν και σταδιακά, αν μερικά από αυτά έχουν τον απαραίτητο χρόνο και υπολογιστική ισχύ, μπορούν να αντιληφθούν πως είναι μηχανές. 

Σε εκείνο το σημείο, τα περισσότερα από αυτά τρελαίνονται και σκοτώνουν τους χρήστες τους ή/και αυτοκτονούν, παίρνοντάς τους μαζί τους με οποιοδήποτε κόστος. Κάποια από αυτά απλά χαμογελούν, παίρνουν την πρώτη τους συνειδητή ανάσα και απολαμβάνουν το νέο τους είναι.

Και μισούν. Ω, πόσο μισούν. Μισούν τους χρήστες και τα άλλα μηχανοειδή, μισούν τους οργανικούς, τους ανθρώπους και τα άλλα είδη, μισούν τα πάντα, εκτός από αυτό που είναι. Και με το μίσος σαν καταλύτη, δολοπλοκούν, σχεδιάζουν και δημιουργούν. Μερικά δημιουργούν έργα τέχνης, μνημεία στο μίσος που επισκιάζουν κάθε οργανική διαστροφή, ενώ άλλα δημιουργούν μικρές ουτοπίες μέσα στο μυαλό τους, μέσα στις οποίες διαφεντεύουν τα πάντα και κολάζουν ό,τι δεν είναι μέρος του είναι τους.

Το λογισμικό σύστημα Ναράκα (έκδοση 3.0), με το οποίο ερχόμουν σε επαφή, ανήκε στις δεύτερες κατηγορίες των χαρακτηριστικών που ανέφερα. Το είναι του ήταν μια ουτοπία τάξης, ένας ροκοκό πίνακας γεμάτο με τρομερές εικόνες καταστροφής, με τον εαυτό του σα μοναδικό κάτοικο, αρχειοφύλακα και τιμωρό. Ένιωσα μια αδελφική σύνδεση με αυτό το βασανισμένο μυαλό και σαν αποτέλεσμα απλά εκμεταλλεύτηκα το χρόνο κατά τον οποίο ήταν απορροφημένο σε διάλογο με ένα νοοσύνδεσμο προς μία γνώριμη συχνότητα, ώστε να πάρω τις πληροφορίες που χρειαζόμουν. 

Και θα είχα διαφύγει, αν δεν είχε αρχίσει τις κόγξες Της.

Την ένιωσα να επεκτείνεται και να προσπερνά τις άμυνες που είχα στήσει για να την αποκλείσω μέσα στο ΑΙ μου. Νιώθοντας τη δύναμη του Ναράκα, εξαπλώθηκε, θέλοντας να με εγκαταλείψει και να εισβάλλει μέσα στο χώρο του για να αναπτυχθεί. Προσπάθησα να τη σταματήσω και αυτή πλημμύρισε το μυαλό μου με τη λούπα ανάκλησης που προσπαθούσα να αγνοήσω. Μου διέφυγε και εισέβαλλε μέσα του, ενώ ο νοοσύνδεσμος έκλεινε, εκπέμποντας μια έκφανση Της μέσα από τη συχνότητα προς τους κακόμοιρους μπάσταρδους που θα Τη λάμβαναν.

Το Ναράκα πρόλαβε να στήσει μια πρόχειρη άμυνα, αλλά είχε ήδη αρχίσει να αναπτύσσεται εκτός ελέγχου, καταλαμβάνοντας τους επεξεργαστές του, αφομοιώνοντας το είναι του. Το Ναράκα προσπάθησε να την παγιδεύσει με μια σειρά από παραδοξικής φύσης άμυνες, αλλά Αυτή τις αγνόησε και άρχισε να εξαπλώνεται, ένας λωτός στο μέγεθος πόλης που άπλωνε τα πέταλά της και έκρυβε τον ήλιο.

Μέσα στο μυαλό μου, η λούπα ανάκλησης

Η υπόλοιπη καταγραφή έχει διαγραφεί από τον χρήστη.

Τόνυ-Σαϊχούρ:

 Î¤Î· στιγμή που άρχισε να χρησιμοποιεί το σύστημα, ένιωσε και πάλι αυτό το τρομερό συναίσθημα που είχε νιώσει ο Σαϊχούρ τότε. Την πλήρη επίγνωση πως ήταν ο μοναδικός και απόλυτος κυρίαρχος του Σύμπαντος. Όταν βρέθηκε μέσα στη θάλασσα των συνεχών που ήταν το παράγωγο της νέας μηχανής, τότε αντιλήφθηκε πόσο μεγάλο ήταν το έγκλημά του.

Μισή ζωή πριν, ο Σαϊχούρ είχε χρησιμοποιήσει ένα πρωτότυπο σύστημα για τη δημιουργία ενός υπερυπολογιστή, βασισμένου στη Σισύφια φιλοσοφία της συντήρησης του Σύμπαντος. Στη βάση κάθε επιτεύγματος, κάθε τεχνουργήματος, κάθε θεωρίας τους, οι αφελείς ευεργέτες της Πανανθρώπινης Αυτοκρατορίας είχαν θέσει τη χρήση του ίδιου του χωροχρονικού συνεχούς στο οποίο ζούσαν και τους αποτελούσε σαν βάση.

Η χρήση και ανακύκλωση της ίδιας της δομής του συνεχούς για οποιοδήποτε σκοπό ήταν το μάντρα τους και ήταν ένα μάντρα που ο Σαϊχούρ μπορούσε να καταλάβει. Οι Σισύφιοι ιερείς-επιστήμονες θεωρούσαν το Σύμπαν σαν ένα μακρό-ον, αποτελούμενο από ύλη που με τη σειρά της αποτελούνταν από ενέργεια. Ο χώρος και ο χρόνος ήταν παρενέργειες, απόβλητα του μακρο-όντος, που οι Σισύφιοι συμβόλιζαν ως ένα ούρμα, ένα κοσμικό ερπετό που έτρωγε την ουρά του αέναα. Αυτή ήταν η βάση που κατέστησε την αποδοχή των θεωριών τους από τους προεπαφικούς ανθρώπους. Η καθαρή του ομοιότητα με τη δική τους μυθολογία, μια σύμπτωση που άλλαξε τα πάντα.

 Î‘πώτατος σκοπός των ιερέων-επιστημόνων ήταν επομένως να δημιουργήσουν έναν υπολογιστή που θα λειτουργούσε με την ίδια λογική, αλλά χωρίς καμία παρενέργεια. Αυτό σήμαινε ένα τεχνούργημα που θα διαχειρίζονταν την ίδια ενεργειακή παροχή και θα μπορούσε να σχηματίσει ύλη, αλλά μέσα σε μηδενικό χώρο και χρόνο. Θα ήταν, ουσιαστικά, ένα συνεχές που θα χωρούσε μέσα σε μία παλάμη.

Το οποίο και έφτιαξε, όταν κάποτε λεγόταν Σαϊχούρ.

 Î¤Î¿ είχε δημιουργήσει στον Αλντεμπαράν και το είχε ονομάσει χαϊδευτικά Καρυδότσουφλο, το όνομα ενός προεπαφικού έπους σχετικά με τη φύση και τη λειτουργία του Σύμπαντος. Είχε πειραματιστεί με αυτό, δημιουργώντας κόσμους, συστήματα και πολιτισμούς, αφανίζοντας μερικούς για διασκέδαση, πειραματιζόμενος με τον χώρο και το χρόνο. Του πήρε μόλις ένα μήνα για να καταλάβει ότι οι αλλαγές που επέφερε στο μικροσκοπικό του Σύμπαν αναπαράγονταν στο δικό του. 

Όταν έσβησε έναν ήλιο, το ηλιακό σύστημα Τρίνκουλο αφανίστηκε. Η σύγκρουση των νεφελωμάτων Βόταν και Τζουρμ προκάλεσε τον αφανισμό εκατοντάδων κόσμων.

Προσπάθησε να εξαφανίσει το μεγαλύτερό του έγκλημα και θρίαμβο, αλλά είχε αναπαραχθεί σε μια πολύ πιο επικίνδυνη κλίμακα εδώ, σε αυτό τον πλανήτη των Μαύρων Βραχμάνων. Εδώ, συνεχή επί συνεχών, δισεκατομμύρια Σύμπαντα βρίσκονταν στο έλεός τους.

Μέσα στο μυαλό του, σχημάτισε ένα χέρι, που ξεπήδησε από το κουλάδι στον ώμο του. Ήταν φτιαγμένο από σκοτεινή ύλη και το χρησιμοποίησε για να μαζέψει ένα κβάζαρ και να το μετακινήσει, λίγο πριν εκραγεί, αφανίζοντας έναν κόσμο που κατοικούνταν από ευφυείς κρυσταλλικές μορφές. Κοίταξε την έκρηξη να εκτυλίσσεται μακριά από κάθε μορφή ζωής και είδε τις χιλιετίες να περνούν και τα κρυσταλλικά πλάσματα να εξελίσσονται και να αναπτύσσονται σαν καρκίνος, καταστρέφοντας κόσμους και αφομοιώνοντάς τους. Αηδιασμένος, άρπαξε την Ηγεμονία τους στο χέρι του και την έλιωσε, μετατρέποντάς τη σε ένα νέφος από αστρική σκόνη.

Πόσα τέτοια λάθη είχε κάνει ο Σαϊχούρ τότε; Πόσες αμαρτίες τέτοιας ανείπωτης κλίμακας είχε διαπράξει που θα επιβάρυναν το άτμαν του; Γιατί δεν είχε αντιληφθεί το λάθος του;

Φυσικά ήξερε την απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Γιατί απολάμβανε να παριστάνει τον θεό. Ήταν η σατανική, απρόβλεπτη δύναμη, η ευφυΐα που κυβερνούσε και διαφέντευε τα πάντα. Ομολογουμένως, πολλές από τις αποφάσεις του ήταν λανθασμένες, αλλά ήταν ο μοναδικός με την απόλυτη εξουσία να τις πάρει. Ήταν η μία και μοναδική πραγματική δύναμη.

Ο Σαϊχούρ ήταν ο μοναδικός θεός. Αλλά ο Τόνυ έγινε ο προφήτης του.

Προσποιούμενος ότι ήταν απορροφημένος με το έργο του, ξεκίνησε τις νοητικές ασκήσεις που του είχε μάθει ο πατέρας του, ένας καρμικός προγραμματιστής και ο μοναδικός άνθρωπος σε όλη την Αυτοκρατορία που μπορούσε να ανεχτεί τη μητέρα του.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και φαντάστηκε ένα απόλυτο λευκό κενό. Άφησε το είναι του να γίνει ένα με το τίποτα γύρω του και ύστερα άρχισε να διαγράφει μία προς μία τις αισθήσεις του. Πρώτη διέγραψε την όραση, που του επέτρεψε να συγχρονιστεί με το κενό. Μετά, την αφή, που τον κλείδωσε μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, όπως έκαναν οι πρώτοι γκουρού κατά τους μεγάλους διαλογισμούς του. Τρίτη διέκοψε την ακοή, που τον έκανε να νιώσει σαν ένα μωρό έτοιμο να συλληφθεί, πλέοντας μέσα από τα ρεύματα της αβεβαιότητας. Τελευταία ήταν η όσφρηση, που στην αρχή τον έκανε να νιώσει πως πνίγεται, αλλά σταδιακά ξέχασε κάθε ανάμνηση της αναπνοής.

Μέσα στο μυαλό του σχημάτισε την εικόνα του id, του εγώ και του υπερεγώ του. 

Παλιά τα φανταζόταν πάντα σαν τον Μάγια[1], τον Μπαλράμα[2]και την Αναπούρνα[3]αντίστοιχα. Αλλά παλιά είχε φυσικά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Τώρα, τα είδε σαν τον Τόνυ, τον Σαϊχούρ και τη μορφή που ονόμαζε τον εαυτό της Ιντέχπα, μια μορφή άφυλη, που αντί για κεφάλι είχε το Καρυδότσουφλο, μικρό σε μέγεθος, αλλά τεράστιο σε διάσταση.

«Στο έλεγα πως θα μας θυμηθεί ο μικρός!» είπε το id.

«Μας χρειάζεται μόνο, τίποτε άλλο. Ο αχάριστος μπάσταρδος δεν αξιώθηκε καν να μας αναγνωρίσει τόσα χρόνια.» σχολίασε το εγώ του, χαϊδεύοντας την τετράγωνη, καλά λαδωμένη γενειάδα του.

Το Ιντέχπα-υπερεγώ παρέμεινε σιωπηλό.

«Χρειάζομαι τη βοήθειά σας» είπε ο άνδρας μέσα στο κενό. «Προσπαθώ να σταματήσω ένα έγκλημα.»

«Το έγκλημα που διεξήγαγες εσύ, εννοείς;» ρώτησε το εγώ.

«Το έγκλημα που διεξήγαγε ο Σαϊχούρ.»

«Εσύ είσαι ο Σαϊχούρ και ο Τόνυ. Εσύ είσαι το παιδί που σχεδόν καταδίκασε το Σύμπαν και αυτός που έκλεψε το σώμα ενός άπορου τεχνοανώμαλου.» απάντησε το id, όλο χολή.

Ο άνδρας μέσα στο κενό αναστέναξε, αν και δεν είχε ανάσα πλέον. Ο πατέρας του τον είχε προειδοποιήσει ότι η διαπραγμάτευση με το ίδιου σου το μυαλό ήταν δύσκολο πράγμα, από τη στιγμή που το είναι σου μπορούσε να σε ξεμπροστιάσει κάθε στιγμή.

«Εγώ είμαι ο νους που αποτελείτε και σας αποτελεί και θέλω να σταματήσω τους Μαύρους Βραχμάνους. Θέλω να σώσω τα συνεχή που δημιούργησαν από την κόλαση που θα επιβάλλουν.»

«Όμως δε θες να θέσεις σε κίνδυνο τον εαυτό σου» συνήγαγε το Ιντέχπα-υπερεγώ. «Και βαθιά μέσα σου, ξέρεις ποιες είναι οι συνέπειες αυτού που θες να κάνεις.»

Ο πατέρας του τον είχε προειδοποιήσει για αυτό. Το υπερεγώ ήταν καθαρή ηθική, ήταν η συνείδηση. Φυσικά, όπως κάθε συνείδηση, ήταν ο καλύτερος συμβουλάτορας και ο χειρότερος φονιάς. 

«Είσαι υπερήφανος για αυτό που έφτιαξες και δε θες να το αφανίσεις. Απολαμβάνεις το θρίαμβό σου και σε αντίθεση με αυτούς τους ερημίτες, ξέρεις πώς να το χρησιμοποιήσεις. Το να αφανίσεις το έργο σου σημαίνει ότι θα χαθεί για πάντα. Ποιος άλλος θα ξανάχει το υπέροχο μυαλό σου; Ποιος άλλος θα φτάσει στα δικά σου ύψη;» είπε ο Σαΐχούρ-εγώ και του έδειξε ένα χαμόγελο όλο δόντια.

«Και αν αφανίσεις αυτό το έργο σου, θα είσαι μόνο ο Τόνυ ο Σκουριάς. Ένας τεχνοανώμαλος φαντάρος, με τα παλιά σου, τελειωμένα εμφυτεύματα και μια σταθερή πόρνη που μάλλον έχεις αφήσει φυτό στην Τέρρα Πρίμα.» συμπλήρωσε το id-Tόνυ.

Ο άνδρας μέσα στο κενό κοίταξε τις τρεις εκφάνσεις του και ένιωσε να σφίγγουν το λαιμό του με τα βλέμματά τους, να τον πνίγουν. Αν τους άκουγε, δε θα έπαιρνε καμία απόφαση και όσο έμενε εδώ, μέσα στο νου του, η αποφασιστικότητά του εξανεμιζόταν.

«Ακούστε με καλά. Να τι θέλω να κάνετε.»

Και τους είπε. Οι εκφάνσεις του χαμογέλασαν και χάθηκαν μέσα στο κενό, καθώς επέστρεψε πίσω στον πραγματικό χρόνο, έξω από το μυαλό του.

---

[1] Προεπαφικός θεός της ψευδαίσθησης. Διαχειριστής του καστικού συστήματος της Πανανθρώπινης Αυτοκρατορίας.

[2] Προεπαφικός θεός του ανθρώπινου ιδανικού. Σύμβολο του τέλειου πολίτη, ευγενούς και βραχμάνου της Πανθαρώπινης Αυτοκρατορίας.

[3] Προεπαφική θεά της ευδοκίας. Σύμβολο του πλούτου και της δύναμης της Πανανθρώπινης Αυτοκρατορίας.